ChatCity sohbet arkadaş sitesi ile oyun tavla ve okey oyna, sohbet muhabbet ortamını keşfet. Oyun, okey tavla oyna, kulüp aç ve kendi radyo yayınını yap

BENİ VERME ELLERE !!

Beni verme ellere, al götür yüreğime,
Sakla gösterme kimseye
Beni verme ellere, al götür yüreğine,
Sakla gönderme bir yere.

Sarıl bana
kal biraz öyle,
dur biraz öyle,
sus biraz öyle,

Soluğun yerine,
beni al içine,
verme geriye,
tut biraz öyle.

Ah ne yangınlar, delilikler içimde
Böyle durmak, beklemek yerine.
Bir sevda türküsü, sadece iki hece,
Bir bilmece gecelerce,
Bir bilmece saatlerce.
…………………………….

Gittiğinden beri ağlıyorum
Bittim her taraf sessiz,sessiz
Sana hergün mektuplar yazıyorum
Mektuplar sessiz
Cevaplar sessiz ..

Nasıl yalnız bıraktın beni ?
Söyle nerdesin?

Koşarak geleceğim geleceğim yanına
Söyle nerdesin?
Canım nerdesin?

Duy beni …
Ne olur al yanına
Sensiz ne yaparım
Şu garip dünyada..

Yak beni
Küllerimi savur toprağa
Söyle ne yaparım
Şu garip dünyada

Sen sen diye yazdıklarım sen değilsin
Yanlış anlama…
Ağlamalarım sana değil
Sen üstüne alınma…
Ben seni yazmakla
Seni yazıyor değilim
Senmişsin gibi algılama…
Sen demelerim lafın gelişi
Sen sen olmaktan çıktın çoktan
Ben’im bu aşk artık anla…

Hadi git yâr!
Daha fazla sen yüklenemiyor kalbim.
Daha derin düşleri kaldıramıyor bedenim.
Kalmadı lügatimde içimi yakmayan bir söz.
Bendeki resmini sakladığım sandık; bir çift göz?



Yâr! ekseni değişti artık dünyamın.
Ne geceleri uykuya teslim ediyorum düşüncelerimi.
Ne de sabahları gündoğumlarıyla yeni bir yelken açabiliyorum kurtuluşuma.
Her benle başlayıp senle devam etmek zorunda olan gün, dikenli bir dal oluyor bana.



Hadi gönlüm!
Defalarca düş uçurumlardan, kan-revan ol.
Ve boşalt içini.
Damarlarından ansızın geçen ve "yar"ı anlamlı kılan ezinci katlet.
Bitir bu sonsuz şiiri. Son bulsun ağıt tadındaki sevgi söylemleri.
Yâr yüreğimdeki "is"ini başka bir yere sevk et hadi.



Ah yâr gün gün mısralar döktün içime.
Yüreğimi sana dair söylenmiş mısralarımla yıkadın.
Ben hep sana uzaktım.
Yollarda kaybolsam sen önüme çıkan tuzaktın.
Ben, her gece gözyaşlarımla yıkadığım masallarımı saçlarına yolladım. Saçlarından kulaklarına musalla taşı gibi bir soğuklukla inip, beni sana anlatır sandım.
Yanıldım?
Hicran yağmurlarından sıyrılıp ötelerde kendimi aradım, bulamadım?



Hayatımın gençlik satırlarında adı geçen yâr.
Sırtımı her döndüğümde bir can yitirdim bu bahar?
İdama giderken hislerim, güneşim yüzünü görmeyi bekledim hep. Kalemi kırık bir aşkı mühürledim yüreğime. ?unuttum? diye haykırırken bile unutmadığımı ispatlıyordum kendime.



Yoruldum yâr..
Bütün kapılarımı kapatmaya hazırlanıyorum gönlümün.
Kimliğimi hediye edip bu şehre, her bir adımımda anıları sürükleyip ardımdan ve rotamı da ekleyip nabzıma gidiyorum?
Mutlu günlerin gelmesini bekleyen çehremdeki çizgileri siliyorum.
Ceplerimi dolduruyorum yedekteki acılarla.
Her sabah yüzümü yıkadığım tavana asıyorum hayallerimi.
Ansızın içime düştüğün günden beri ayakları burkuldu ömrümün.
Ve ben her gün bir daha ölmek için uyanır oldum uykumdan.
Paslandı gözlerim.



Sen kendin için kal yâr ben senin için giderim.
Bu defa sürgünlere giden yüreğime bedenimi de eklerim.
Bağdat olurum yıkılırım kurşunlara.
Filistin olurum kalırım duvarlar arasında.
Ama yine de İstanbul u saklarım alınyazımda.

Nerde olursam olayım unutma yâr;
yarın yeni bir gün ve her yeni günde olduğu gibi senli ölüme hazırlanıyor gönlüm..

Ateş ki ..

Özlemin şakağıma tetik kestiği vakit

Bulut olup yağdığım karlı dağlar başı

Hele bir de baktıysan gözlerime

Hiç sorma

Ulu bir orman gibi yanar

kanlı çay gibi çağlar

Donardım

Şu fani dünyada yalandım

Eskimiş ahşabıma yama tutmayan senli sevda

Kirpiklerimde üşüyen damla

Bağrımı dağlayan mağma

Hiç sorma

Yanardım

Ateş ki..

Önce kuyu,kuyu benlerimi sildi

Tan kızılını gözlerime serdi

Ve aklımı derin mavi dalgalara

Fikrimi sana verdi

Öylesine mahşer yeriydin ki çığlık,çığlık

Beni ateşinle

Güneşinle derdin

Bambu ağaçlarından bir melodi ki

Başımı vurduğum senli sevda

Sonu kestirilemeyen yürek sancısı

Ah sorma

Ve hasretim sana türküsü

İçim fragmanından

Henüz bulutuna bürünmemiş düş

Yağmasını unutmuş bulut halim

Can alıp veriyordu sabaha

Vuruldum sana anla

AŞK UĞRUNA

Geceleri balkonda ışığın etrafını alan pervane böceklerini fark etmiş miydik hiç?
Ya onların aşk uğruna yaşadıklarını bilir miyiz? Yani pervanenin mum ışığıyla yaşadığı aşkın hikayesini…
Aşk bir farkına varış, bir idrak seviyesidir… ‘Aşk odu önce ma’şuka, andan âşıka düşer.’ derler, malum. Yani aşk ateşi önce sevilene ondan sonra sevene düşer. Önce sevilende bir ateş yanmalı ki pervane onun etrafında dönsün, pervane o ateşi görsün, sonra aşkının farkına varsın… Pervane aşkını ispat edebilmek için gördüğü anda ışığı, etrafında dönmeye başlar. Bir cezbedir bu. Bu cezbenin gittikçe daralan bir çemberi vardır. Işığın etrafında döner, döndükçe biraz daha yakından dönmek ister. Işığı gördüğü anda aşkı ilmel yakin olarak tanıyan pervane, onu aynel yakin bilmek istediği için gittikçe mumun etrafındaki çemberi daraltıyor. Çember daraldıkça pervanenin aşkı artıyor, şevki artıyor, coşkusu artıyor. Coşkusu arttıkça da cesareti artıyor. Aşk cesaret işidir, neticede. Ve pervane cesaretle kanadını şöyle bir değdirir ateşe. İlk lezzettir işte o acı. Acı verir, yakar içini. Ama ona verdiği acı o kadar hoşuna gider ki, daha fazla dönmeye başlar. Acı ve lezzet… Birbirine zıt bu iki duygunun bir arada olması nasıl mümkün… İşte bu noktada, azabın ve acının lezzet olmasındaki sırrı yakalamak gerek.
Azap kelimesi azp kelimesinden türüyor. Azp lezzet demek. Azabın ne olduğunu buna göre ölçün ve düşünün. İşte kanadının ucunu bir defa yaktığı zaman pervane ilk azabı duyar; fakat öyle bir lezzettir ki o azap… Bu azap ve ondan alınan lezzet, insanı yavaş yavaş nefsinden sıyırıp vuslatı mümkün kılar. Bu sefer daha büyük bir cesaretle kendini ateşe atarcasına gider ışığı kucaklar.

Ve burada ateş pervaneyi yakar kavurur. Bir buğday tanesi gibi toparlayıp yere düşürür. Artık pervane ‘hakkal yakin’ biliyordur vuslatı. Bu fenadır. Bu canını verdiği noktadır. Mumun bundan haberi bile yoktur belki. Olmasına da gerek yoktur. Bu pervanenin aşkıdır çünkü. Aşkı uğruna can veren pervanenin aşkı. Ama öbür taraftan mum da yanar. Onun aşkı da, acısı da kendincedir. Önce can ipliğine bir ateş düşer ve yanmaya başlar mum… Sonra içindeki o yangını söndürmek için gözyaşı döker. Ateşi su söndürür çünkü. Ama mumun gözyaşları onun ateşine daha da bir güç verir, elemi arttıkça artar. Ve erir can ipi, sevgilinin yolunda yok olana dek…

...Ve Sen Yeniden

"Ruhumun ve hayatımın sıkıştığı,can çekiştiği şu dört duvar arasında hayatımı yazıyorum sana .."
Çocukluğumun mutluluğu olan ağlamalarımı hatırlamam,senden giderken süzülen yaşların yanında..
Kaldırımlardaki gölgemi yakalamak için düşüşlerimi,dizlerimin kanamasını,hıçkırıklarımı hatırlamam;sen düşümden düştüğünün kadar..



İlk aşkımı,ilk kavgamı,on yedi yaşımı hatırlamam..Senin "İLK im" olduğun kadar..
En deli,en hırçın yıllarım olan,hayata merhaba dediğim o yaşımın ,yirmilik sancılarımın bedenimi inlettiği acıları hatırlamam; seni kaybettiğim de verdiği acı kadar..
Ve şimdi..
Belki yeniden sevebilme,ömrümü ömrüne adama ihtimalim olan hayatımın bu anında..
Yani şimdi,hemen..
Rüzgarda savrulan saçlarımın esintisi yüzüne değince..
Islanan saçlarımı dağıtışını bir daha sana hatırlatınca..
Yağmurun sildiği ayak izlerim,yeniden senin ardından iz bıraktığında..
Gözlerimin baktığı yerde seni bulmasına..
İsmimin senin dudaklarından yavaşca bir daha süzülmesine..
Ne dersin?

Derdin , bilirim..
Evet derdin,yanımda olabilseydin..
Islak saçlarımı yeniden dağıtırdın..
Bilirim..
Yeniden soluk alışında;ismim dökülürdü dilinden hece hece..



Ve sen yeniden; HAYATIM olurdun..

Seni;
Öfkelerimin,serzenişlerimin dilime dolandığı yerde asılı bırakıyorum..
Kollarım açık,tebessümüm yüzüne yansır bir halde..
Kımıldama sakın..Tam burada
Kal..
Olduğun yerde..
Ve HOŞCA...
Kal...

VAZGECTİM..

Gitmek zorundayım sessiz sedasız; ben demedim bunu sen seçtin
Yoruldum, yaşanan aşk sensiz anlamsız, bensizliğin hasretini daha çok çektin...

İki kişilik bir huzur istedim !
İki kişilik dua ettim !
Ha sen ha ben fark etmezdi...