ChatCity sohbet arkadaş sitesi ile oyun tavla ve okey oyna, sohbet muhabbet ortamını keşfet. Oyun, okey tavla oyna, kulüp aç ve kendi radyo yayınını yap

Denizler olsun hep mutluluğa vesile, kavuşmalara gebe...

Deniz ...
Bakışlarımı görüyor musun?
Bakıyor DENİZ DENİZ diye
Rüyalarımsın uyanıkken
DENİZ DENİZ diye,
Hayallerimsin uyurken
DENİZ DENİZ diye
Ellerim uzanıyor olduğun yere
Uzanıyor DENİZ DENİZ diye
Kalbimin sesini duyuyor musun?
Çarpıyor DENİZ DENİZ diye

deniz..

Şimdi bi denizin içindeyim
Durgun her şey
Uykuda herkes
Bi an durup baktığımda ne der diye düşündüğüm olmuyor değil…
Bedenim suyla ahenk içinde…
Suyun içindeyim
Kendimle değilim ama yalnızım
Uykuda her şey
Gün ışığı suyla oynaşırken yavaşça uyandığımı hissettim
Biraz uykulu gözlerimle başımı kaldırıp baktım
Ne olduğunu bilmediğim her şeye!
Suyla havanın birleştiği o yerde yaşamayı arzuladım..
Sonra hayaller kurmaya başladım
Dokunduğumu yaşadığımı hissettiğimi fark ettim..
Arayıp bulamadığım çok şey vardı
İsteyip elde ettiğimde…
Yorgunum bazen
Bi müzikte kafamı dinlerken buldum kendimi
Çekip aldım aniden
Sersemledim
Deliye döndüm
Ağladım
Sustum
Yaşadım her şeye rağmen!!!!
Bunlar aklımdan geçerken not aldım kıyılara köşelere
Dibe vurmaktı istediğim,
Hızla nasıl hareket ettiğimi bilmeden derinlere doğru yol almaya başladım
Gittim gittim…
Hala neden ulaşamadığım aklımda ve bi an önce ulaşmak için daha hızlı hareket etmeyi emrediyorum beynime
Beni dinleyip dinlemediğini bilmiyorum…
Hala yol almaktayım…
Canım yanıyor sanırım
Hissettiğim şeyler çok gidici
Tıpkı benim gibi akıcı hızla ulaşmakta menziline!
Kafamın içinde bi müzik var
Sözleri duyuyorum ama tekrarlayamıyorum
Gerçek olan her şey gibi buda farklı hissetmeme neden oluyor
Boğuluyorum nefessiz kalıyorum
Bunu uzun zamandır yaşadığımı bi zaman sonra hissediyorum
Sonunu görür gibiyim
Yaklaşıyorum şimdi
Saatte 1000 km yapar gibi hızla yaklaşıyorum
Aklımda suyla havanın birleştiği o ince çizgiye ulaşmak içinde bu kadar uzun ve yorucu anları yaşayıp yaşamayacağımı tartıyorum
Soluk alıp veriyorum
Tekrar alıp veriyorum ve bi daha
O kadar yakınım ki…
Aldığım soluğu verirsem toprağa çarpıp bana geri dönecek!
Bi daha ki nefes alışıma kadar olan zaman aralığını hiç anımsayamıyorum
Şimdi daha az yoruluyorum
Aslında yer çekimine karşı gelmek daha hafifleticiymiş kendine karşı gelmekten
Yukarıya doğru hareket ediyorum
Derin bi nefes alıp daha da yükseliyorum
Şimdi daha yavaş ama daha sakin hareket ediyorum
Düzenli nefes alıp veriyorum
Daha tanıdık hissettiklerim
Ruhum suskun hala
Sessizlikle dans ediyor
Ayağına bastığı anlarda bi çığlık
Sadece o kadar
Az kaldı
Uçan kuşların kanat çırpışlarını duyuyorum
Yaşamak ne denli anlamsız diye düşünüyorum bi an
Ama geçiyor sonra daha başka hissediyorum
Bi ismi yok ama farklı anlamsızlıktan
Ruhum öksürmeye başlıyor
Ardından bi hapşırık
Sessiz ama!
Kızıyorum sessiz hapşırdığı için
Beyin damarların tıkanır ölürsün diyorum
Benim beynim yok diyor
Tuhaf oluyorum
Sonra onu konuşturduğumu söylüyorum gülümsüyor sadece ve yine suskunluğu dansa kaldırıyor…
Bu sefer çok hızlı dans ediyorlar bir an önce bitirmek istermişçesine
Pişman olmuşçasına…
Müzik susuyor selamlıyorlar birbirlerini ve yalnızlık uzak diyarların bekleyenlerine gidiyor
Ruhumla beni baş başa bırakıyor!
Nefes almayı özlediğimi hissediyorum
Aslında nefes alabilmeden de yaşanır kılan şeyin ne olduğunu düşünüyorum
Yada bana nefes veren şeyin ne olduğunu …
Elimi uzatıyorum benden önce yada sonra yaşamamalı o anı elinden tutuyorum
Çok yakındayız
Yavaşlıyorum ve gözlerine bakıyorum
Şimdi diyorum
O an suyla havanın birleştiği çizgide hissediyorum kendimi
Çabuk geçiyor
Ama bi daha suyun altına girip havayla birleştiği yerden geçmek anlamsız geliyor
Ruhum gülümsememi istiyor bende boyun eğiyorum
Şimdi hava ciğerlerimi yakıyor
Ama yinede soluk alıyorum
Arkama bakıyorum terk etmediğimi hissetmek istiyorum
Güneşle oynaşan sudan çıkıyorum!!
Gözlerimden sicim gibi yaşlar akıyor
Suratım yeni uyanmış gibi anlamsız!!
Ruhum tepkisiz yanımda sürükleniyor benimle
Kısa zamanda olsa ihtiyacım vardı buna
Şimdi daha iyiyim


                                                                                                                                  fatoş

DENİZLE RANDEVU

Bir gün.İstanbulun sıcak ve nemle boğuştuğu bir gün.Kulaklarımda derinlerden gelen bir uğultu hissediyorum.Denizin dalga sesleri olmalı.Gel,diyor gel! Gel de bir sohbet edelim,ne zamandır yoksun ortalarda.Yüreğimin elinden tutup yola düşüyorum.
Denizle konuşmak dertleşmek hep iyi gelmiştir bana.Şu dünyanın yükünü taşımaktan yorulduğum zamanlar, bir garip hale bürünürüm.Ne gezmek,ne dost sohbetleri,ne okumak hiç bir şey kar etmez ruhumu dinlendirmeye.Giderim denizi seyrederim saatlerce.İçimdeki sebepsiz yangını anlatırım,ağzımı hiç açmadan.O da beni dinler sessizce.Arasıra dalgalarını sertleştirir"ileri gittin yeter artık!" dercesine.Vurur yüreğimin bamteline.Zamanı meçhul bir randevu verir ve ayrılırım huzurundan.

Kimi,nereye,neden götürdüğünü bilmeden ilerleyen otobüsün camından hızla kayan insan siluetlerini izliyorum.Köprünün altından geçen onlarca araba.Nedir bu koşuşturma?Bu gelmeler gitmeler.İnsanoğlunun bu gidişatı nereye? Ah be İstanbul yazık sana!Nasıl taşıyorsun bunca yükü,yorulmaz mısın sen hiç,bıkmaz mısın?Sende yaşayan o kadar insanın ,canlının,cansızın gamı,kederi,özlemi,mutluluğu,ağlaması,eğlenmesi hepsi omuzlarında.Kiminin duasındasın,kiminin bedduasında.Yazık sana gönlümün şehri,yazık sana!...
Bu düşünceler içindeyken birde baktım Kartaldayım.Otobüsten inip ağır adımlarla sahile doğru yürüdüm.Bir hayli kalabalıktı sokaklar.Parkta oynayan çocukların,dondurmacıların,ağaç altlarında serinlemeye çalışan insanların arasından geçtim.Bir çay bahçesinde oturdum.Çay söyledim,ince belli bardakta. İki üç bardak içip,kıyıdaki kayalıklara oturacak,başbaşa kalacaktım dostumla.Hani tiyatroda oyun başlamadan önce,dekoru izler ve incelersiniz de,oyun başlayınca sadece oyuna odaklanırsınız ya;işte öyle,birazdan şu izlediğim herşey,aklımdan geçen her fikir silinecek ve biz denizle bütünleşeceğiz.

İkinci çayımı yudumlarken boyacı bir çocuk yanıma yaklaştı.
-Boyayayım mı abla?dedi.
Ayakkabılarıma baktım,yazlık ipli ayakkabıydı,boyanacak yeri yoktu.Çocuğa baktım gülümsüyordu.Gözleri yüzüğümün taşı kadar parlak ve yeşildi.Elleri ise simsiyahtı tıpkı saçları gibi.Ne kadar güzel ve zekice bakıyordu.
-Ayakkabı boyamayı boşver,gel sana bir dondurma ısmarlayayım,dedim.Şaşkınlık bürüdü yüzünü.
-Abla!...dedi.
-Bak,dedim.Ne güzel abla diyorsun bana.Abla sözü dinle,hadi otur.
Tereddüt içinde sandığını yere bıraktı,sandalyenin kıyısına ilşti.
-Adın ne?diye sordum.
-Ümit abla, dedi.
Nerelisin, burda mı oturuyorsun?
-Bingöllüyüm,Samandırada oturuyorum.
-Okula gidiyor musun?
-Altıncı sınıftayım.
-Ne kadar güzel.Hem okuyorsun,hem çalışıyorsun.
-Evet abla,dedi.Biz kalabalık bir aileyiz.Babam pazarcı.Büyük abim askerde.Benden küçük dört tane kardeşim var.Okuyabilmem için,babama yardım etmem lazım.
-Yaşın küçük ama yüreğin ve aklın olgunlaşmış Ümit.Ne olmak istiyorsun?
-Bilgisayar mühendisi olmak istiyorum.Ayakkabı boyayan bu eller,klavyeye dokunsun istiyorum.Sakıp Sabancı limon satarak başlamış işe.Ben de birgün onun gibi olacağım,herkes beni tanıyacak.Bilgisayar üretip,onun hayaliyle yaşayan çocuklara dağıtacağım.
Dondurması gelmişti,yemeye başladı.Bense hayretten ağzım açık onu dinliyordum.Kelimeler ağzında dans ediyor gibiydi.Elleri, kolları, heryeri konuşuyordu sanki.Bir ara TRTde pazar konserini yöneten adını hatırlayamadığım yakın tarihte rahmetli olan orkestra şefini hatırlattı bana.O derece kendinden emin ve kendine hakim.
Eliyle birkaç boyacı çocuğa işaret yaptığını farkettim.
-Arkadaşlarım beni çağırıyorlar abla,dedi.Ben kalkayım.Dondurma için teşekkürler.Bir daha karşılaşırsak o zaman ben ısmarlarım haberin olsun.
-Tamam,dedim.Umarım birgün hayallerini gerçekleştirirsin.İnancını ve gayretini yitirme,ismiyle müsemma Ümit.
Uzun bir süre ardından baktım.Uzaklaşan Ümitle kaybettiğim ümitlerimi düşündüm.Ümitsizliğime yandım.Deniz demek bunun için çağırmıştı beni,hayatım boyunca unutamayacağım bir ümit dersi vermek için...

Masadan kalktım.Uzaktan denize bir selam çaktım."Bugün senden alacağımı aldım"dedim hadi hoşçakal.
Bir sonraki randevu ne zaman olur,neler yaşarım bilemiyorum.Belki bu defa yaşlı bir amcayla tanıştırır deniz beni,yada bir kediyle.Bana daha başka hayat dersleri vermek için.

Sağol can dostum, mavili yeşilim,denizim...

Denizler ülkesinde bir kadın yaşarmış… Denizin dalgalarını seyrettiğinde dünyanın tam olması gerektiği yerinde olduğunu düşünürmüş. Küçük dünyasında mutluymuş kendine göre… Tutkunmuş maviye birde martılara… Yeşil ve mavi iç içe çıplak ayak gezermiş kumsalda…
Ovalar ülkesinde bir adam yaşarmış. Toprak yanığı yüzü güldüğünde gözlerinin içi gülermiş. Ovalar ülkesinden çıkmak zorunda kalmış zamanın birinde. Yolu denizler ülkesine düşmüş. Kadını görmüş uzaklardan kumsalda… Oturmuş kumlara ellerinde yaralı bir martı okşamakta gözleri ağlamaklı… Bakmış kadın adama, adam sadece gülümsemiş. Tutmuş martının kanadını sarmış, okşamış. Kadın adama teşekkür etmiş adam yine gülümsemiş.
Kadının aklına gözleri takılmış adamın… Nerden çıktı şimdi akşamın bu vaktinde demiş kadın... Ama yok o gözler hep aklında denize bakmış evet… Evet demiş işte onun gözlerinde yakamozlar saklı… Işıl ışıl gözlerinde deniz saklı… Gözleri mavi bile değilken adamın adını deniz gözlü koymuş kadın
Adam sabah ilk iş kumsala gitmiş gözleri ile kumsalı taramış kadın yok. Martı kadın nerdesin demiş nerdesin. Beklemiş… Beklemiş yok martı kadın, gözlerine hüzün düşmüş karanlık çökmüş omuzları düşmüş dönmüş denize ardını gidecekken bir çığlık duymuş. Bakmış kimseler yok uzaklara bakmış martı kadın…
Martı kadın kumsala inerse deniz gözlü adamı görme korkusunu yaşamış… İçinde beliren fırtınalara isim verememesine şaşırıyor. Oradan oraya savruluyormuş kalbi… Şimdi demiş artık yakamozlar düşmüştür denizin üstüne deniz gözlü adamın gözleri gibi… Tutamamış kendini koşmuş kumsala…
Kadın görmüş tam denizle kumsalın birleştiği yerde adamı… her iki yanında deniz her iki yanında yakamozlar. Uzatmış ellerini adama denizden bir meltem esmiş hafiften saçları dağılmış. adam tutmuş ellerini kadının saçları deniz kokuyormuş kadının. Adamın saçları ise dağ çiçekleri…
Sabahın ilk saatlerine kadar el ele oturmuş martı kadın ile deniz gözlü adam. Ay batmamak için güneş doğmamak için direnmiş zaman zalim kayıvermiş avuçlarından… Kaybolmuş birer birer onlara aşk şarkıları söyleyen yakamozlar… Güneş bulutlara saklanmış bulutlar yağmış gözlerine… Adam ovalar beni beklemekte demiş. Martı kadın git o zaman demiş. Martı kadın bakmış deniz adamın gözlerine. Yakamozlar… Yakamozlar yokmuş…
Adam gitmiş… Ovalarına… Gülen gözlerini kumsalda bırakarak… Martı kadın kendine iyi bak deniz gözlüm demiş… Denizler ülkesinde her gece kumsalda deniz adamın gözlerini aramış yakamozlarda… İki damla yaş düşmüş denize gözlerinden… Ve sessiz çığlıklarla yakamozlar inlemiş…

O deniz ülkesinde derler ki martı kadın kadar severse yüreğin yanarsa eğer sevda ile yakamozların çığlıklarını duyarsın…