BİR DESTANDIR ÇANAKKALE
Kızının doğduğunu cephedeyken öğrenmişti. Yavrusunu görmesi için izin verildi. Ancak o, vazifeyi her hazzın üstünde tuttu. Gözleri kızını görecekken, düşmanı takip etti. Yeni doğan bebeğini göremeden adını mektupla koyan babaların düşmanla çarpıştığı yerdir Çanakkale.
Düşman bütün hazırlıklarını yapmış, 18 Mart`ın ikindi çayını Marmara sularında içmeyi planlamıştı. Bunun için Boğaz`ın sularını hemen her damlasına kadar taramış, dökülen bütün mayınları toplamıştı. 17 Mart günü hazırlanan raporda Boğaz artık temiz gözüküyordu. Aynı günün gecesi ise, tuzak kuranların tuzaklarını ters yüz eden, tuzakların en hayırlısı kuran Külli İrade`nin Sahibi, görünenlerin arasından görünmeyen Nusret`i yüzdürmüş, İsmail Hakkı Efendi`ye kalan son 26 mayını döşetmişti. Boğaz`ın serin sularında her gece yarısı düşmana görünmeden yüzen Nusret Mayın Gemisi`nin demir attığı yerdir Çanakkale.
"Ağır adımlarla sınıfın merdivenlerini çıkmaktaydı. Hergün seslerini sınıfın kapısına yaklaştığında duymaya alışkın olan Ahmet Fevzi Bey sınıftan hiçbir sesin gelmediğini farketti. İçeriye girdiğinde sınıfın boş olduğunu gördü; masasına doğru ilerlediğinde tahtadaki yazıyı farketti. Tahtada: `Hocam biz hep beraber karar verdik ve Çanakkale`ye gidiyoruz sizi de orada bekliyoruz. Hakkınızı helal edin! Allahaısmarladık!" yazıyordu.
Ahmet Fevzi Bey`in kanı donmuş, son bir solukla kendisini dışarı atmıştı. Gözlerinden sicim gibi yaşlar akmaktaydı. Artık onun da İstanbul`da kalmasının bir manası kalmamıştı. İstikamet belliydi Çanakkale." 1915`te birçok okulumuzda buna benzer durumlar yaşanmıştı ve o sene bu okullarımız mezun verememişti. Öğretmenlerin talebeleriyle kavuşup gülle yağmurlarının altında onları mezun ettikleri yerdir Çanakkale.
Gemiler şafakla birlikte harekete geçmişti, bataryalarımızın üzerine tonlarca mermi yağmakta, gemiler adeta kan kusmaktaydı. Askerlerimiz ise, sabırla sıralarının kendilerine gelmesini beklemekteydi. Bekleyenlerden biri de, atılan mermilerle alt-üst olan Mecidiye Tabyası`nın Onbaşısı Koca Seyid`di. Kullandıkları bataryanın vinç sistemi bozulmuş, 275 kg mermiyi topa yüklemek için kaldırma imkanı kalmamıştı. Koca Seyid, önünden geçen Ocean Zırhlısı`nı gözüne kestirmişti. Göz göre göre geçemezdi düşman buradan. Koca Seyid adeta kollarıyla boğazını kesmeye hazırlanıyordu. Yere eğildi. Kımıldatılması dahi zor olan son mermiyi açık bir İlahi nusret ile kaldırarak topun namlusuna sürdü ve ateşledi; gemi sanki kaşının ortasından vurulmuştu. Artık savaşın seyri değişecekti. Birkaç kişi kaldıkları tabyada, adeta toprak altından dirilen, mağrur düşmanın gemisine geçit vermemek için, sadece koca mermiyi değil, gerektiğinde bütün Gelibolu`yu tek başına kaldıracak olan Koca Seyid`in, abideleştiği yerdir Çanakkale.
Hamilton 18 Mart günü denizden geçemeyeceğini anlamış, bütün planlarını değiştirmek zorunda kalmıştı. Artık hergün asker yığıyordu Gelibolu`ya. Dünyanın dört bir yanından hergün askerler Çanakkale`ye akın etmekte, hançerlerini Osmanlı`nın kalbine saplamak için çekmekteydiler. Haksızca, zalimce, kinle çekilmiş hançerlerin, hedefine ulaşamadan kırıldığı yerdir Çanakkale.
Hamilton çıkartma yapılacak koyları harita üzerinde işaretlemiş, ertesi günü beklemekteydi. 25 Nisan sabahı şafakla birlikte emir verildi. Gemiler işaretlenen koyları ara vermeden dövüyorlardı, tek bir canlının yaşamasına tahammüleri yoktu. Seddülbahir, Ertuğtul Koyu, Alçıtepe adeta yanıyordu. Düşen her mermi Mehmetçiğin avucunda söndürülüyordu. Fennin, teknolojinin yetmediği, her metrekaresinde 6.000 merminin söndürüldüğü yerdir Çanakkale.
Yanan Ertuğrul Koyu`nun gerçek sahipleri, bu amansız top yağmurunun dineceği anı iple çekiyorlardı. Nihayet saatlerdir devam eden ateş son bulmuş, çıkartma gemileri Ertuğrul Koyu`na demirlemişti. Şimdi sıra Yahya Çavuş ve yiğitlerindeydi. Sahile yaklaşan ilk düşman askerleri artık tepeden gözüküyordu ki, işte o an kıyamet koptu. Askerlerimizin bulunduğu tepe alevden bir sel haline dönüşmüş, önüne kattığı herşeyi denizin dibine sürüklemekteydi. Sahile çıkmak isteyenlerin bu selden kurtulmalarına imkan gözükmüyordu: "Mermilerinizi sakın boşa harcamayın. Bir mermiyle iki kişi vurmaya çalışın."
Yahya Çavuş ve arkadaşları akşama kadar düşmana nefes aldırmamış, düşmanın rahatlıkla çıkacağını zannettiği tepeyi onlar için bir cehenneme çevirmişti. Düşman orada sadece 63 kişi olduğundan habersiz, koca bir alayla savaştığını zannediyordu. Akşam olduğunda, tepedeki siperden artık mermi sesi duyulmaz olmuştu. Bir bölüğün bir alay gibi vuruştuğu, Yahya Çavuş ve askerlerinin Allah`a kavuştuğu yerdir Çanakkale.
Çok uzak yerlerden -Hindistan`dan- yola çıkmışlardı; maksatları Osmanlı`ya yardım etmekti. İngilizler onları kandırmış, hain bir planın parçası olarak Osmanlı`nın karşısına çıkarmışlardı. Saldırı emri siperlerde bir defa daha yankılanmış, askerler siperlerinden ok gibi fırlayıp göğüs göğüse kıyasıya bir mücadeleye başlamıştı.
Asım, yerde boğaz boğaza mücadele ettikten sonra öldürdüğü düşmanın cansız vücudundaki garip şişkinliği farketti. Elini gömleğinden içeriye soktu ve hiç yabancısı olmadığı birşeyi çıkarttı. Soluk alması değişmiş, dudakları kurumuştu. Elindeki, uğruna canların feda edildiği, Kur-an`ı Kerim`di. Herşeyi anlamış, kardeşinin cansız bedenine kapanarak ağlamaya başlamıştı. Hain oyunların oynandığı, kardeşin kardeşe vurulduğu yerdir Çanakkale.
Kurban bayramıydı. Bütün alay, bayram namazı için bir araya gelmiş, sükunetle bayram hutbesini dinliyordu. Namaz kılındı, herkes tertemiz bir halde birbirleriyle bayramlaştı. Bu, birçoğunun dünyadaki son bayramlaşmasıydı. Dünya tarihinin en şanslı alayı (57. Osmanlı Piyade Alayı) kurban bayramının birinci günü, alay komutanından saka erine kadar Hakk`a yürüdü; güneş battığında bütün alay şehit olmuştu. Dünya tarihinin en şanlı alayının en büyük bayramı yaşadığı yerdir Çanakkale.
Siperler arası mesafe yer yer sekiz metre. Ölüm muhakkak; ancak müthiş bir teslimiyet ve tevekkül var. Her dakikaya, her metrekareye bir şehit düşmekte, mermi mermiyle çarpışmaktadır. Conkbayırın`da, Anafartalar`da, Arıburnun`da, Bombasırtı`nda, Zığındere`de kimi on beş, kimi on altı yaşındaki er oğlu erler bir bir toprağa düşmektedir. Toprağın bağrında binlerce çiçek açmaktadır. Bu en güzel çiçeklerden birinin mektubu, açtığı günün ardından gelir anasına; "Oğul, arkadaşların saçındaki kınayı merak ederlermiş. Neden annen seni buraya gönderirken saçına kına yakmış derlermiş. Oğul söyle onlara, herkes duysun! Herkes öğrensin! Ben seni vatanımıza, Allah`ımıza kurban seçtim, o yüzden saçını kınalayıp gönderdim." Her adımında binlerce Kınalı Hasan`ın, Ali`nin, Mehmet`in yattığı yerdir Çanakkale.
"Eller tutmasa da
Gözler görmese de
Kulaklar işitmese de
Bir neslin vatanı beklediği yerdir Çanakkale." |
