ChatCity sohbet arkadaş sitesi ile oyun tavla ve okey oyna, sohbet muhabbet ortamını keşfet. Oyun, okey tavla oyna, kulüp aç ve kendi radyo yayınını yap

 HUZUR..

 Halkı tarafından sevilen bir kral, birgün huzuru en güzel resmeden sanatçıya büyük bir ödül vereceğini duyurdu. Yarışmaya çok sayıda sanatçı katıldı. Kral sadece iki tabloyu beğendi.

 Tablonun birinde bir göl vardı. Göl bir ayna gibi yüksek dağların görüntüsünü yansıtmaktaydı. Üst tarafını pamuk beyazı bulutlar süslüyordu. Resme kim bakarsa baksın, mükemmel bir huzur resmi olduğunu düşünüyordu.

 Diğer tabloda dağlar vardı. Ama engebeli ve çıplak dağlar.Gökyüzünden yağmur yağıyor ve şimşek çakıyordu. Dağın eteğinde ise köpüklü bir şelale çağıldıyordu. Resim hiçte huzurlu görünmüyordu.

 Kral resimde şelalenin altındaki kayalıklarda mini minnacık bir çalılık gördü. Çalılığın üzerinde ise bir kuş yuvası vardı. Yuvada anne serçe yavrularını besliyordu. Ödülü ikinci resim kazandı ve Kral sebebini şöyle açıkladı:

 -Huzur hiçbir gürültünün, sıkıntının ya da zorluğun bulunmadığı yer demek değildir. Huzur zorluklara rağmen yüreğimizin huzur bulmasıdır..

  ÇATLAK KOVA..

 Hindistan`da bir sucu, boynuna astığı uzun bir sopanın uçlarına taktığı iki büyük kova ile su taşırmış. Kovalardan biri çatlakmış. Sağlam olan kova her seferinde ırmaktan patronun evine ulaşan yolu dolu olarak tamamlarken, çatlak kova içine konan suyun sadece yarısını eve ulaştırabilirmiş. Bu durum 2 yıl boyunca hergün böyle devam etmiş. Sucu her seferinde patronun evine sadece 1,5 kova su götürebiliyormuş. Sağlam kova başarısından gurur duyarken, zavallı çatlak kova görevinin sadece yarısını yerine getiriyor olmaktan dolayı utanç duyuyormuş.

 İki yılın sonunda birgün çatlak kova ırmağın kıyısındaki sucuya seslenmiş.

 "Kendimden utanıyorum ve senden özür dilemek istiyorum."

 "Neden?..." diye sormuş sucu. "Niçin utanç duyuyorsun?..."

 Kova cevap vermiş: "Çünki iki yıldır çatlağımdan su sızdığı için taşıma görevimin sadece yarısını yerine getirebiliyorum. Benim kusurumdan dolayı sen bu kadar çalışmana rağmen, emeklerinin tam karşılığını alamıyorsun."

 Sucu şöyle demiş: "Patronun evine giderken yolun kenarındaki çiçekleri farketmeni istiyorum."

 Gerçekten de tepeyi tırmanırken çatlak kova patikanın bir yanındaki yabani çiçekleri ısıtan güneşi görmüş. Fakat yolun sonunda suyunun yarısını kaybettiği için kendini kötü hissetmiş ve yine sucudan özür dilemiş.

 Sucu kovaya sormuş.

 "Yolun sadece senin tarafında çiçekler olduğunu ve diğer kovanın tarafında hiç çiçek olmadığını farkettin mi?..." Bunun sebebi benim senin kusurunu bilmem ve ondan yararlanmamdır. Yolun senin tarafına çiçek tohumları ektim ve hergün biz ırmaktan dönerken sen onları suladın. İki yıldır ben bu çiçekleri toplayıp patronumun sofrasını süsleyebildim. Sen böyle olmasaydın o evinde bu güzellikleri yaşayamayacaktı."

 Sonuç: Hepimizin kendine özgü kusurları vardır. Hepimiz aslında çatlak kovalarız. Allah`ın büyük planında hiç birşey ziyan edilmez. Kusurlarınızdan korkmayın. Onları sahiplenin.. Kusurlarınızda gerçek gücünüzün olduğunu bilirseniz eğer, sizde güzelliklere sebep olabilirsiniz...  (Alıntıdır)

 BARDAĞI YERE BIRAKIN...

 Profesör elinde içi dolu bir bardak tutarak dersine başladı.
 Herkesin göreceği bir şekilde tutuyordu ve ardından sordu :
 “Bu bardağın ağırlığı sizce ne kadardır?”
 ‘50gr!’ …. ‘100gr!’ …..’125gr’
 ..diye öğrenciler yanıtladı.
 “Bardağı tartmadıkça gerçekten ben de bilemem,” dedi profesör, “ama, benim sorum şu ki :
 Bu bardağı birkaç dakikalığına tutsaydım ne olurdu?”
 ‘Hiçbir şey’ …..diye yanıtladı öğrenciler
 Tamam peki 1 saat boyunca tutsaydım ne olurdu?’ diye sordu profesör bu kez…
 Kolunuz ağrımaya başlardı efendim’ diye öğrencilerden biri yanıtladı
 “Haklısın, peki şimdi ben 1 gün boyunca tutsam ne olurdu?”
 “Kolunuz iyice ağrır, kas spazmı vs gibi sorunlar yaşardınız ve hastaneye gitmek zorunda kalırdınız!”
 ….. tüm öğrenciler çeşitli yorumlar yaptı ve gülüştüler
 “Çok iyi.
 Peki tüm bu sorunlar olurken bardağın ağırlığında bir değişme olur muydu?” diye sordu profesör.
 ‘Hayır‘…. diye yanıtladı herkes
 “Peki o zaman kolun ağrımasına ve kas spazmına neden olan neydi?”
 Öğrenciler bulmaca çözermişçesine düşünmeye başladılar.
 “Acıdan ve ağrıdan kurtulmak için ne yapmam gerekir bu durumda?”diye tekrar profesör sorar
 “Bardağı bırakın düşsün!” diye öğrencilerden biri yanıtlar.
 “Kesinlikle!” der profesör.
 Hayatın problemleri de böyle bir şeydir.
 Onları kafanda birkaç dakika tutarsın. Bir sorun yokmuş gibi görünür.
 Uzun bir süre düşünürsün, başınız ağrımaya başlar
 Daha uzun düşünün …Artık seni bitirmeye ve hiçbir şey yapamamana neden olur.
 Hayatınızdaki mücadeleleri ve problemleri düşünmek önemlidir,
 Fakat daha önemlisi onları her günün sonunda, uyumadan önce yere bırakmaktır (bardak gibi).
 Bu şekilde strese girmez, ve her gün taze bir beyin ile uyanır ve her konuyla ve yolunuza çıkan her mücadele ile başa çıkabilecek güçte olursunuz...!

Hangi kitaptan alıntı yaptığınıda yazsaydın alleriacım

Ahmet Şerif İZGÖREN - Avucunuzdaki Kelebek

 Gerçek ve Muhteşem Dost...

 Meşhur ve büyük veli Şems, Mevlana Celaleddin Hazretlerinin en büyük dostudur. Şems, birçok defa Mevlana`dan ayrılıp birçok defa onunla buluştu. İki dost arasındaki ayrılıklar her ikisine de hasret ve ızdırapların en acısını tattırıyordu. Nihayet birinden biri yollara düşüp deli gibi öbürünü arıyor, buluyordu. Bir gün Tebriz`de bir yahudi, Şems`in karşısına dikiliverdi;

 Müjde ya Şems! Mevlana geliyor!..

 Ve Şems, ne kadar malı ve mülkü varsa bu yahudiye hediye etti. Dediler ki:

 -Yahudi seni aldattı ve bütün malını aldı. Ortada ne Mevlana var, ne bir şey. Gelen giden yok. Yahudi sana yalan söyledi.

 - Biliyorum, dedi Şems... Ben malımı ve mülkümü, bu sözün yalanına verdim. Doğrusuna canımı vermek lazımdı...

 YAPICI OLMAK

 Hindistan da çok ünlü bir ressam varmış...
 Herkes bu ressamın yaptıklarını kusursuz kabul edecek kadar beğenirmiş...
 Ve onu “Renklerin Ustası” anlamına gelen Ranga Çeleri olarak tanısa da; kısaca Ranga Guru derlermiş...
 Onun yetiştirdiği bir ressam olan Raciçi ise artık eğitimini tamamlamış ve son resmini yaparak Ranga Guru’ya götürmüş ve ondan resmini değerlendirmesini istemiş...

 Ranga Guru ise; - Sen artık ressam sayılırsın Racaçi.. Artık senin resmini halk değerlendirecek diyerek; resmi şehrin en kalabalık meydanına götürmesini ve en görünen yerine koymasını istemiş. Yanına da kırmızı bir kalem koyarak halktan beğenmedikleri yerlere çarpı koymalarını rica eden bir yazı bırakmasını istemiş. Raciçi denileni yapmış...
 Ve birkaç gün sonra resme bakmaya gittiğinde görmüş ki, tüm resim çarpılar içinde ve neredeyse görünmüyor...

 Çok üzülmüş tabii...
 Emeğini ve yüreğini koyarak yaptığı tablo kırmızıdan bir duvar sanki...
 Alıp resmi götürmüş Ranga Guru’ya ve ne kadar üzgün olduğunu belirtmiş. Ranga Guru; üzülmemesini ve yeniden resme devam etmesini önermiş. Raciçi yeniden yapmış resmi ve gene Ranga Guru’ya götürmüş. Şehrin en kalabalık meydanına bırakmasını istemiş Ranga Guru...

 Ama bu defa yanına bir palet dolusu çeşitli renklerde yağlı boya, birkaç fırça ile birlikte...
 Ve yanına insanlardan beğenmedikleri yerleri düzeltmesini rica eden bir yazı ile birlikte bırakmasını istemiş. Raciçi denileni yapmış...
 Birkaç gün sonra gittiği meydanda görmüş ki resmine hiç dokunulmamış, fırçalar da, boyalar da kullanılmamış...
 Çok sevinmiş ve koşarak Ranga Guru’ya gitmiş ve resme dokunulmadığını anlatmış..
 Ranga Guru ise; 

 "Sevgili Raciçi, sen birinci konumda insanlara fırsat verildiğinde ne kadar acımasız bir eleştiri sağanağı ile karşılaşabileceğini gördün. Hayatında resim yapmamış insanlar dahi gelip senin resmini karaladı... Oysa ikinci konumda onlardan hatalarını düzeltmelerini istedin, yapıcı olmalarını istedin. Yapıcı olmak eğitim gerektirir. Hiç kimse bilmedigi bir konuyu düzeltmeye kalkmadı, cesaret edemedi. Sevgili Raciçi, mesleginde usta olman yetmez, bilge de olmalısın. Emeğinin karşılığını ne yaptığından haberi olmayan insanlardan alamazsın. Onlara göre senin emeğinin hiç bir değeri yoktur..."

 "Sakın emeğini bilmeyenlere sunma ve asla bilmeyenle tartışma..."

 YOLDAN EN GÜZEL GEÇEN KİŞİ...

 Bir kral halkı için geniş bir yol yaptırmaya karar verdi.Yapımı tamamlanan yolu halka açmadan önce, bir yarışma düzenlemeye karar verdi.

 İsteyenin bu yarışmaya katılabileceğini ilan ettiren kral, yoldan en güzel geçecek kişiyi belirleyecegini söyledi.

 Yarışma günü, insanlar akın ettiler.

 Bazıları en güzel arabalarını, bazıları en güzel elbiselerini getirmişti: Kadınlardan kimileri saçlarını en güzel biçimde yaptırmıştı, kimi de yanlarında en güzel yiyecekleri getirmişti.

 Gençlerden bazıları spor kıyafetler içinde yol boyunca koşmaya hazırlanıyordu.

 Nihayet, tüm gün insanlar yoldan geçtiler, fakat yolu kat edip tekrar kralın yanına döndüklerinde hepsi aynı şikayette bulundu:

 Yolun bir yerinde büyükçe bir taş ve moloz yığını vardı ve bu moloz yığını yolculuğu zorlastırıyordu.

 Günün sonunda yalnız bir yolcu da bitiş çizgisine yorgun argın ulaştı. Üstü başı toz toprak içindeydi, ama krala büyük bir saygıyla yönelerek elindeki altın kesesini uzatti:

 "Yolculugum sırasında, yolu tıkayan tas ve moloz yığınını kaldırmak için durmuştum. Bu altın kesesini onun altında buldum. Bu altınlar size ait olmalı."

 Kral gülümseyerek cevap verdi:

 "O altınlar sana ait delikanlı."

 "Hayır, benim değil. Benim hiçbir zaman o kadar çok param olmadı."

 "Evet" dedi kral. "Bu altınları sen kazandin, zira yarışmanın galibi sensin. Yoldan en güzel geçen kişi sensin. Çünkü, yoldan en güzel geçen kişi, ardından gelenler için yoldaki engelleri kaldıran kişidir!"