ChatCity sohbet arkadaş sitesi ile oyun tavla ve okey oyna, sohbet muhabbet ortamını keşfet. Oyun, okey tavla oyna, kulüp aç ve kendi radyo yayınını yap

İçimdekiler taşsa da boğsa beni. Nefesimi kesse, hayatım gözlerimin önünden geçse.Film şeridimde olur muydun? Görmesem de seni ,sesin yeter miydi görüntün için hareketsiz karelerinle birlikte?Yeterdi elbet ben canlandırırdım o kareleri çünkü gezerdin özgürce düşlerimde,benliğimde.Peki denizlerde yüzebilir miydim senle? HAYIR! Yüzemezdim! Sen alır başını giderdin, bense dalgaların altında denizin sonsuzluğunu göğüslemeye çalışırdım umarsızca. Sen bulurdun kendine üstüne çıkacak bir gemi ,bense  kıyılara vururdum cansızca. Sen sahillerde dolanırken coşkuyla için ezilmezdi bile beni gördüğünde. Kızabilir miydim sana aldırmıyor diye? HAYIR! Kızamazdım hakkım yok biliyorum çünkü. Ben o hakkı teslim edeli çok oldu biliyorum.Ya bir kez daha ölebilir miydim?Ölür mü insan ikinci kez?Evet… Ben ölürdüm sen istesen hem de defalarca ölürdüm. Seni görebileceksem dirilir gene ölürüm hem de ölüm nerden nasıl gelecek umurumda olmadan.Umurumda olamazdı ölüm çünkü sen umurumda olandın.Tek bir şeyi umursardım bu hayatta  o da sen.Şimdi umursamaz oldum galiba.

   Ah yine ağlıyor kalemim benim yerime çünkü bende ne yaş kaldı nede görebilecek bir göz. Tuz tadı  taşımıyor gözyaşlarımın izi bile.Sen bilir misin gözyaşları bitimini?Bilmiyorsun, biliyorum çünkü hala görüyor gözün.Hala tadabiliyorsun varlık ruhunu.Ben tadamıyor ancak seziyorum.

   Bak yine yanıyor kalemim benim yerime.Yanıyor da yanıyor elimi alevi sarıyor.Yangınlar büyüyor içimde yangınlar çıkıyor beynimin her sokağının köşesinde.İnliyor kağıdım,kanıyor, sıcak kalemin ucuyla dağlanıyor. Her kelime BİRBİR  kağıdımın vücuduna.Kağıdım harap,kalemim harap,ben harap.

   Off yine karanlıklar,off yine saklanmalar,off yine beynimin içindeki sancılar.Gidin başımdan uğultular.Gece fısıldama onun adını.İstemiyorum senin yüzünü,çıkıp gelme siluet.Kal yerinde! Her şey sussun ve kalsın köşesinde.Ahh kavruluyor içim , gidiyor ruhum beni bırakıp yerken kendimi ben için için.Nedir bu yakarış , nedir bu acı?Neden ve  kim için?Susturun feryadını gecenin. Yalnızlığım konuşsun.Hatta sende sus yalnızlığım.Sadece öksüz kalbimin sesi çıksın bekleyin bir dakika.Şşşş!!!

   Kalbim? Duyamıyorum sesini söndürdüm gündüzü,susturdum her şeyi sırf seni duyabilmek için.Eee nerde ses?? …

   Susmayın şimdi. Hadi çığlıklar atın isterseniz.Bekliyordunuz ya söylenmek için.Çekip gitmişim ben bakın çoktan sessiz.Yollara düşmüş kalbim bir çare ve sensiz.Acıtmıyor artık hiçbir acı,yanılgı,düş kırıklığı.Kalbi olmayan acır mı?Hissetmiyor elim, hissetmiyor bedenim, hissetmiyor işte.

   Hissedemiyorum!

   Bak gördün mü sensiz de yaşayabiliyorum. İnan geçti her şey benden üzülmüyorum.

   Kalemim üzülüyor ,kağıdım üzülüyor , odam üzülüyor ,sevgim üzülüyor.Ben üzülemiyorum inan ki. Ne yaparsın ölüler hüzünü ve mutluluğu tadamıyor ki…

   Sen yine kollarına sevgiler al,ben ölürüm sen yeter ki HOŞÇA KAL…

                                                                                                  Egem Yağmur...

Brawo melekimmmmm,emeklerine,ellerine ve o güzel duygularına sağlık...Çok güzel bir anlatım,harika bir paylaşım...(Bu arada sende ne cevherler varmış öyleee)Devamını bekliyoruz,büyük bir sabırsızlıkla...

... Artık daha fazla böyle yaşayamazdı. İçindeki o sadece ve sadece kendisine ait olan özü ortaya çıkarmak ve onu yaşatmak istiyordu. Çünkü böyle, birden fazla ve kendisinin olmayan ve gerçek mi sahte mi olduğunun ayırdına varamadığı kişilikleri taşıyordu, sıkıntılı bir yük gibi... Peki, gerçek ve sadece ona ait bir özü var mıydı onun? Varsa neredeydi ve kimdi o? Öylesine çok maske kullanmış, öylesine çok değişik kalıplara girmiş, şekil değiştirmek zorunda kalmıştı ki, gerçek niteliğini yitirmiş olarak duruyordu. Belki de hiç olmadığı korkusuna kapılıyordu arada bir. Sık sık o gerçek özünü bulabilmek, ona ulaşabilmek için eve kapanıyor, günlerce hiçbir arkadaşını, yakınını aramıyordu. Kendisine yeni bir koza örmeliydi ve gerçek özünü bulduğunu sanıp, `artık insanların içine çıkabilirim, onları gerçek kişiliğimle görüp, hissedebilirim` diye düşünüyor, yanlarına sevgi ve hasretle koşuyor, ama biraz konuştuktan sonra, konuşmanın yine kendisine ait bir öz olmadığını görüyordu. Bir başkasıydı sanki o. Ya da kimseye ait olmayan birinin özüydü taşıdığı. Unutulmuş, tesadüfen bulunmuş ya da korkudan, kaygıdan alelacele oluşturulmuş yapma bir şeydi. O ânı kotarması için, ilişkileri geçiştirebilmek, kendini orada o an için var edebilmek için yarattığı sahte bir kişilikti sanki...

Bu yüzden arkadaşlarına dostlarına sevgiyle, umutla koşar, sonra da yapma kişiliğinin yarattığı sıkıntı, tatsızlık, boşluk belli belirsiz bir kasvet duygusuyla yeniden gerçek özünü bulmak için evine, odasına dönerdi. Yine olmamıştı. İçindeki o gerçek öz, eğer bir ara var olmuşsa onu belki de sonsuza kadar terk etmiş, onu böyle öksüz, hep doyumsuz, geçicilik ve kenarda kalmış olma duygularıyla bırakmıştı. Bu hep geçicilik duygusuna, şu anlamsızlık duygusuna daha fazla dayanamazdı. Bir gün gerçek kendisiyle buluşacaktı. Bu tutkuyla bekleyiş, ona geçmişte bir ara, belki çok kısa bir süre bu özle birlikte yaşadığı inancını veriyordu. `O vardı ki ben onu böylesine çok özlüyorum` diyordu... Şimdiyse `binlerce hiç kimseydi`. Tek başına bile değildi. Çünkü tek başına olmak bir sağlam varoluştu ve bakım isteyen bir şeydi. `Tek başınalık bir şans`tı.

Yalnız bile olamadığı, bir hiç kimse olduğu için bu yüzden kim gerçek dostu, kim düşmanı, kim onu seven, kim katili, asla içtenlikle anlayamıyordu, algılayamıyordu. İşte bu yüzden onu gerçekten sevenleri göremiyor, onu pek de ciddiye almayanlara çok yakınlık duyduğunu sanıyordu. Çoğu kez sevgisinden ve nefretinden emin olamadığı için hep endişeler ve kaygılar içinde ve güvensizlik duygularıyla yaşıyordu.

Hep bir doyum arıyor, ama yine hep açlık hissediyordu. Kahramanlık yapmak, cesur serüvenler yaşamak istiyor, ama korkuları buna izin vermiyordu. Hep o sahte kimliklerinin tümünden kurtulup çılgın ve başıboş bir aşk yaşamak istiyor, sonunda güvenli, ancak sıkıntılı, coşkusuz, tekdüze ilişkilere saplanıp kalıyordu...

DAMARLARIMDA KÜF KOKUSU

Çok uzun zaman geçmiş üzerinden

Hatırlamaya bile tahammülüm olmayan ayrılığının

Kapıyı kapatıp çekip gitmiştin.

Ellerin bir daha ellerimi bulamamacasına

Razıyım eldiven bile olsa ellerinde

O sıcaklığı tekrar duymaya

Son kez tatmıştım huzuru kollarında

Gideceğini bile bile sarılmıştım sana

Sen sabah olunca bir bir ayırmıştın kollarımı

Ve yürüyüp gitmiştin bensiz sabahlara

Bizi ayıran neydi bilemiyorum

Belki ben hatalıydım belki de sen

Ne fark ederdi ki

Çok uzun zaman geçmiş üzerinden

Ve ben sıkışmışım bu odaya

Seni biraz daha teneffüs etmek için havadan

Ve havada senden kalan bu anılar ve koku parça parça

Burada oturmuştun ilk kez

Ve ben seni beklemiştim her gece bu pencerede

Ama şimdi varmıyor  ayağım

Sadece oturmuşum odanın ortasına

Ayaklarım yerde , ayaklarım çıplak

Çok uzun zaman geçmiş üzerinden

Yatağımın sen kokusu bile uçmuş

Havada sen kokmuyor artık

Odada hüzün odada kasvet ve yalnızlık var

Bir de çürümüş bir aşkın küf kokusu burnumda

Baksana aşkımız bile çürümüş

Çok uzun zaman geçmiş üzerinden

Teneffüs edince havadaki küf kokusunu anladım

Damarlarımda sen gezmiyorsun artık

Damarlarımda sensizlik akıyor

Damarlarımda yalnızlık…

Okudum, tekrar okudum sonra tekrar ama sesli okudum. harika...

Eserin gibi duruyor.

Öyleyse tebrik  ve bizlerle paylaştığın için teşekkür ederim.

Sakın durma, devamını beklerim.

MEĞER NE ÇOKMUŞSUN BENDE

içimdeki onca kalabalığa rağmen yalnızım...Meğer ne çokmuşsun bende.Sen gittiğini sandın değil mi?Ben de öyle sanmıştım...Ama hayır...Her şeyinle kalmışsın, giden sadece bedenin olmuş.Ruhun bende kalmış, gözlerin bende...Hasretin bende kalmış, özlemin bende...Sen bende kalmışsın, ben yalnızlığın içinde...

Gözlerinin karasında şimdi gecelerim...Susuşlarının sessizliğinde hayallerim...Sessiz çığlıklar biriktiriyor yüreğim...Yağmura inat akıyor gözyaşlarım...Engel olamıyorum, engel olmak istemiyorum.Yüreğimdeki bulutların resmidir onlar.Onlar katıksız bir sevdanın isimsiz şahitleridir.Dokunamam ki onlara...Onlar, bana senden tek hatıra.

Yağmur yağıyor bugün yine.Yüreğimin en kuytu köşelerine vuruyor damlaları...Sen de böyle bir günde gitmiştin...Yine yağmur yağıyordu, yağmura karışıyordu gözyaşlarım.Sen anlamıyordun sevgili...Yüreğimden akanları yağmur sanıyordun.Bir sevda daha yağmura karışıyordu ve damla damla eriyordu aşk...Gözlerimizin önünde bir bitiş sahneleniyordu ve son perdeyi oynuyorduk ikimiz.Peki ama neden bu kadar zordu "Hoşçakal" demek?Zordu ; çünkü senden sonra "Hoşça" kalmak mümkün müydü sevgili, mümkün müydü?..
Sen yüreğimde, yüreğim avuçlarımda şimdi.Yaşanmamış zamanlar, can çekişen umutlar kaldı bu sevdadan geriye...
Şimdi gitmelerin ve bitmelerin mevsimi...Yüreğimi alıp gidiyorum ben de.Yalnızlığımı da yoldaş yapıyorum kendime...Nereye mi?Yağmurların hiç durmadan yağdığı en uzak sahillere...Belki , belki oralarda, bu sevdanın şahitleri, yağmura anlatırlar sevdamı, benim sana anlatamadıklarımı...

Alıntıdır...

Ne zaman yazılmış sana onca şiir !
Nasıl sevmiş seni gönüldaha dününü bugününden ayırt edemezken
Nasıl bir sevdaya müptelâ olmuş ¿!
Yok oluşa mı bunca sevda ! yok olmaya mı içimdeki nar ¿
Nasıl bir vurgun nasıl bir ihtilâl nasıl bir Terk-i diyardır bu ¿

Söylesene kaç dem yaşatır bana dünden kalma aşklar[ın] ¿
Kaç gece sûkut ederim sessizliğinle ¿ kaç gecedir ki bu ömr-ü cihân ¿…
Nedendir o zaman bunca isyan bunca gözyaşı ¿!
Söylesene nâr-ı ateş; Cehennemimde de devam edecek mi ¿
Yakacak mı sevdâların koru beni cayır cayır !
Söylesene sevdân cehennem ateşin[m]e ; kaç damla aşk olup söndürür ¿
Bitmez ki cehennemin nâr-ı ateşi bitiremezsin ki dün’deki sevdalarınla!
Ben ki alev alev yanmaların müptelâsı
Alevim sevdândır Yârsevdândır !

Yanan nâr-ı ateşi’mi söndürsün ‘en büyük sevdân’ …
Kurtar[ma] beni Cehennem’imden !
Günahkârsın ! bir damla gözyaşın bile dindirmez alevi
Burada da yaşatmaz ki bana ‘cennet’i aşkın!
Neydi ki zaten sevdân
Yanmadı mı Mecnun LeyLa’nın ardın sıra …
Dağlar delinmedi mi ?

Senin sevdân neydi ki Sevdân’dı korumSevdân’dı Cehennem’im !
Haydi söndür nâr-ı ateşi haydi Mecnunum ol !.

Şirin’in Ferhat’ı Züleyha’nın Yusuf’u gibi
Haydi söndürsün artık inci tanesi olan gözlerinden damlayan gözyaşı[n] !
Bitmez ki dinmez ki alevim yitiremezsin Nâr-ı ateşimi …!
Yandığım sevdân’dır Yâr sevdân’dır …

Mahşer-i Cümbüş’ü yaşıyorum … kalabalıklar arasında çırılçıplağım !

Ruh[um] nasıl da ‘soysuz sevdaya’ tutkun !

Şimdi ruhuma‘soysuz sevdan’dan; bin bir günahlar giydiriliyor …
Çırılçıplak ! Yalınayak ‘ kimsesizim onca kalabalığın arasında …
Üşüyorum ! ‘soysuz sevda’m ısıtsana beni Tutsana ellerimden-
duymuyor görmüyorsun-
Nasıl bir sevdaydın nasıl bir aşktın
ki medet umuyorum senden !

Cehennemimde yanıyorum‘soysuz sevdan’la

Çekiyorum cezamı çekiyorum nefsime yenilmenin cezasını …

Haydi Ferhat olup
Bir düğme uğruna bir gecelik heves uğruna yan !
Haydi yansana !


Nasıl bir sevdasın ki nasıl bir nâr-ı ateşti ki bendeki sevdan ¿!  

Alıntıdır...