ChatCity Forum
Chatcity Forumlarında mesaj yazmadan önce Forum
Kurallarını mutlaka okuyunuz...
| | |  |
 |
Jisell
Mesaj
Gönder
Forum
Mesajları
Forum
Başlıkları
|  11.Haz.2006 Pzr 18:20:37 Geçti Artık Geçti.. |
 | Umarım bizler geçti artık demeden, fırsatları değerlendirecek vakit bulur, ve pişmalık duymadan hayatı doyasıya yaşarız.)Yeni fırsatlara...........
Geçti Artik Geçti...
Çocuklugumdan beri dar mekânlardan sıkılır ve bu tür yerlerden feryat edercesine uzaklasırdım. Ileri yaslarda bunun bir hastalik oldugunu anlamis, fakat bu illetten bir türlü kurtulamamistim.
Oysa ki o dar mekânlara, simdi ister istemez girecektim. Beni sarip sarmalamislar ve uzunca bir tabuta yerlestirmislerdi. Çevremde dolasanlarin seslerini gayet iyi duyuyor ve gözlerim kapali olmasina ragmen, her nasilsa onlari görebiliyordum.
- Genç yasta öldü zavalli, diyorlardi. Halbuki yapacak ne kadar çok isi vardi. Gerçekten de birçok isim yarim kalmisti. Meselâ ogluma iyi bir isyeri açamamis, araba ile renkli televizyonun taksitlerini henüz bitirememistim. Büyük bir firma kurup dostlarimi orada toplamak da artik hayâl olmustu. Üstelik kis çok yaklastigi halde odun kömür isini halledememis ve çatinin akan yerlerini tamir edememistim. Yarida kalan islerimi arka arkaya siralarken, kulaklarimi çinlatan bir sesle irkildim. Sanki mikrofonla söylenen bu ses, beynimin en ücra köselerinde yankilaniyor ve:
- Geçti artik, geçti , diyordu.
Içimden keske geçmemis olsaydi diyordum. Nereden basima gelmisti o kaza bilmem ki? Halbuki ne kadar da iyi araba kullanirdim. Olup bitenleri hatirlamaya çalisirken, dostlarimin çevremi sardigini ve içinde bulundugum tabutun kapagini örtmeye çalistiklarini fark ettim.
Onlari engellemek için avazim çiktigi kadar bagirmak ve çirpinmak istedigim halde ne kimildayabiliyor, ne de bir ses çikartabiliyordum. Biraz sonra koyu bir karanlikta kalmis ve gözlerimi, tabutun tahtalari arasindan sizan isiga çevirmistim. Dehset içinde:
- Aman Allah im, dedim. Ne olacak simdi hâlim? Korkudan hiçbir sey düsünemiyordum. Bu arada omuzlara kaldirilmis ve sallana sallana götürülmeye baslanmistim. Disaridaki seslerden yagmur yagdigi belli oluyor ve su damlaciklarinin sesi, tabutumun gicirtisina karisiyordu. Cenâze namazi için câmiye gidiyor olmaliydik.
Câmi deyince aklima gelmisti. Çok yakinimizda olmasina ve her gün bes defa davet edilmeme ragmen, bir türlü vakit bulup gidememistim. Ama her zaman söyledigim gibi elli yasina gelince namaza baslayacak ve herkesin sikâyet ettigi kötü aliskanliklarimi terk edecektim. Evet evet, su kaza olmasaydi, ileride ne iyi bir insan olacaktim. Daha önceden duydugum ve nereden geldigini kestiremedigim ses:
- Geçti artik, geçti, diye tekrarladi. Bitti artik.
Biraz sonra namazim kilinmis ve tekrar omuzlara kaldirilmistim. Mahallemizdeki kahvehanenin önünden geçerken, her gün iskambil oynadigimiz arkadaslarimin neseli kahkahalarini isitiyor ve herhalde ölüm haberimi duymamis olacaklar diye düsünüyordum. Sesler iyice uzaklastiginda, egik bir sekilde tasindigimi hissederek mezarliga çikan yokusu tirmandigimizi anladim.
Siddetle yagan yagmurun tabuttaki çatlaklardan sizarak kefenimi yer yer islattiginin da farkindaydim. Buna ragmen disarida konusulanlara kulak verdim. Dostlarimin bir kismi piyasadaki durgunluktan bahsediyor, bir kismi da milli takimin son oyununu methediyordu. Tabutumu tasiyan diger biri ise, yanindakinin kulagina fisildayarak:
- Rahmetlinin tersligi, öldügü günden belli, diyordu. Sirilsiklam olduk birader.
Duyduklarim herhalde yanlis olmaliydi. Yoksa bunlar, uykularimi onlar için feda ettigim dostlarim degil miydi? Yolculugum bir müddet sonra bitmis ve tabutum yere indirilmisti. Kapak tekrar açildi ve cansiz vücudumu yakalayan kollar, beni dibinde su toplanmis olan bir çukura dogru indirdi.
Boylu boyunca yattigim yerden etrafima baktim. Aman Allah im! Bu kabir degil miydi? O ana kadar buraya girecegimi neden düsünmemistim? Sessiz feryatlarimi kimseye duyuramiyor ve dostlarimin, üzerimi örtmek için yaristigini hissediyordum.
Tekrar zifiri karanlikta kalmis ve bütün âcizligimle dua etmeye baslamistim.
- Yârabbi, diyordum. Bir firsat daha yok mu, senin istedigin gibi bir kul olayim. Ve kabrimi, cennet bahçelerinden bir bahçeye çevireyim. Ayni ses, her zamankinden daha siddetli olarak:
- Geçti artik, geçti, diye tekrarladi. Her sey bitti artik. Mezarimi örten tahtalarin üzerine atilan topraklarin çikardigi ses gök gürültüsünü andiriyor ve bütün benligimi sarsiyordu.
Son bir gayretle yerimden firlayarak gözlerimi açtim.
Odamdaki rahat yatagimda yatiyor, fakat korkunç bir kâbus görüyordum. Bitisik dairede oturan doktor arkadasim beni ayiltmaya çalisarak: Geçti artik, geçti, diye bagirip duruyordu. Geçti bak, hiçbir seyin kalmadi.
Yattigim yerden yavasça dogruldum. Terden sirilsiklam olmus ve sanki yirmi kilo birden vermistim. Disarida saganak hâlinde yagmur yagiyor, simsek ve gök gürültüsünden bütün ev sarsiliyordu. Etrafimdakilerin saskin bakislari arasinda kendimi toparlamaya çalisirken
- Yârabbi, sana zerrelerim adedince sükürler olsun, diyordum. Iyi bir kul olmak için ya bir firsat daha vermeseydin?
Cüneyt suavi
| |
| | | |
| |
