ChatCity sohbet arkadaş sitesi ile oyun tavla ve okey oyna, sohbet muhabbet ortamını keşfet. Oyun, okey tavla oyna, kulüp aç ve kendi radyo yayınını yap

Orda Bahar Geldi Mi Bilmem Ama... 


Bir gün kasabamizin küçük patikasindan yukari dogru tirmaniyordum. Güzel bir bahar gününün tadini küçük bir gezintiyle çikarmak üzere disari çikmistim. Önünden geçmekten, çocuklugumdan beri korktugum o kocaman bahçeli, siyah boyali, kasvetli eve yaklastikça geri dönmek istiyordum fakat içimdeki mutluluk o gün korkumu yendi. Evi biraz geçmistim ki, kapidan biri çikti. Bir süre yavas yavas beni takip etti. En sonunda dayanamayarak arkama döndügümde karsimda solgun yüzlü, on-on bir yaslarinda küçük bir çocuk gördüm. Kendisine döndügümü görünce ürkerek geriye birkaç adim atti. Tam gidecekken: 

_ Dur küçük, benden bir sey mi istiyorsun? dedim. Ne kadar çekindigi gözlerinden okunuyordu. Yanina yaklastim ve gülümseyerek: 

_ Söyle küçük, çekinme! dedim. Biraz duraksadiktan sonra: 

_ Seyy,… aslinda ben size bir sey sormak istiyordum ama… Buna izin verir misiniz? 

_ Tabi sorabilirsin… Ama mümkünse kolay bir sey sor! dedim ve gülümsedim. O da gülümsedi fakat dudaklarindaki gülümsemede manasini çözemedigim bir aci vardi. Ancak o zaman bu küçügün yüregindeki aciyi sezinledim. 

_ Ben seyy… Ben cennete bir mektup göndermek istiyorum. Ama bunu nasil yapacagim konusunda hiçbir fikrim yok. Ve, bunu bana söyleyecek kimsem de yok… Bahçede otururken, evin önünden ilk geçecek olan kisiye bunu sormaya karar verdim ve siz de… diyerek devam etti. Bir süre söylediklerini hiç duymadim. Demek, bu kez beni o evin önünden geçerken cesaretlendiren, Allah’in benim bir çocugu sevindirmemi istemesiydi. Bir süre sonra sözlerini bitirdi. Sustugunu fark ettigimde yüzüne baktim. Öyle ümit dolu ve yalvaran gözlerle bakiyordu ki dayanamadim ve: 

_ Belki de sana yardim edebilirim küçük, ne dersin? 

_ Gerçekten mi? Bunu yaparsaniz inanin çok mutlu olurum. Ve, ve size bu mektubu okurum. Biliyor musunuz, ben sadece bu mektubu yazabilmek için aylardir kendi kendime okuma-yazma ögrenmeye çalisiyorum. Babam beni hiç okula göndermedi de… Bir an durdu, bir baska yarasi kanamisti belli ki… Yere egdigi basini kaldirdi ve sesini biraz daha yükselterek: 

_ Hem, bana yardim ederseniz bu iyiliginizin karsiligini büyüdügümde mutlaka size öderim. 

_Ah küçük, bana hiçbir sey ödemen gerekmiyor. Ne simdi, ne de büyüdügünde. Madem cennete bir mektup göndermek istiyorsun öyleyse beni, mektubu gönderecegin kisinin mezarina götür. 

_Hemen simdi mi?! 

_Tabi simdi, yoksa hemen göndermek istemiyor musun? 

_Evet, tabi ki istiyorum, hemen gidelim… Ama durun bir dakika. dedi ve cebinden yesil bir zarf çikardi: 

_Bunu size okuyacagimi söylemistim. Eger söylediysem, bunu yapmaliyim, öyle degil mi? Ama, siz isterseniz tabi…. 

_ Ama küçük bu, senin için çok özel olmali. 

_Haklisiniz çok özel, ama size okumak istiyorum... 

_Peki öyleyse, madem bunu istiyorsun. dedim ve elimi omzuna attim, sonra da yürümeye basladik. Gülümseyerek zarfi açti sonra, hiç degismeyen o aci gülümsemesi ile… 

_Aslinda bu bir siir… Anneme ancak böyle anlatabilecegimi düsündüm duygularimi… dedi. Kagidi açti ve okumaya basladi: 

ORDA BAHAR GELDI MI BILMEM AMA… 

Hani, bir zaman bacagini kirdigim için 

Çok kizdigin, küçük bir masam vardi… 

Onu tamir etmek için çok ugrasmistin hani… 

Simdi o kirik masa, 

Benim tek arkadasim. 

Simdi o kirik masanin basinda, 

Aglamakla geçiyor günlerim. 

Unutmadan, beni hiç yalniz birakmayan 

Belki de birakamayan demeliyim 

Bir de küçük pencerem var odamda… 

Aaa, o da ne, penceremin önüne 

Küçük, zavalli bir güvercin kondu… 

Kim bilir, kime ait… 

Kim bilir, annesi nerde… 

Belki onun annesi de cennettedir 

Senin yanindadir belki de… 

Biliyor musun, 

Ben de ona benziyorum bir parça, 

Onun gibi zavalli, yapayalniz bu dünyada… 

Ama bu güvercini 

Burada ilk defa görüyorum ben… 

Bir seylerin habercisi olmali… 

Yoksa tabiat anadan mektup mu getirdi bana… 

Aman Allah’im!.. 

Yoksa bahar mi geldi?.. 

Yoksa, kisin o soguk 

O kapkaranlik günleri sona mi erdi?.. 

Lütfen, lütfen izin ver annecigim… 

Emin ol birkaç dakika sonra tekrar dönecegim… 

…Bu kadar anlayisli oldugun için 

Gerçekten çok tesekkür ederim… 

… 

Simdi geldim annecigim. 

Seni beklettigim, 

Birkaç dakika da olsa 

Mektubu geciktirdigim için 

Çok özür dilerim… 

Bu birkaç dakikada neler gördüm bir bilsen, 

Bir bilsen annecigim, 

O kus civiltilari 

O yumusacik günes isinlari 

Ve hiçbir zaman bana arkadaslik etmemis olan 

Hayalimdeki sevgili arkadaslarimin kahkahalari, 

Sen gittiginden beri 

Benden nefret eden babamin bakislari ile 

O kadar karsit ki birbirine… 

Hayat bu mu annecigim?.. 

Hayat, baharda kis yasamak mi her zaman?.. 

...Hani, bana kardeslik, mutluluk hikayeleri anlatirdin, 

Hani hep bahardan, onun güzelliklerinden bahsederdin. 

Çiçeklerden… 

Yemyesil çimenlerden… 

Ve onlarin üzerinde zip zip ziplayan 

Bembeyaz tüylü keçilerden… 

Sen gittiginden beri 

Bunlari anlatan kimse yok bana. 

Aslinda kimsenin 

Anlatacagi hiçbir seyi yok… 

Halbuki benim o kadar çok var ki… 

Ama kime, nasil anlatirim?.. 

Nasil paylasirim, su küçücük kalbime sigmayan 

Kocaman sevgiyi… 

Nasil paylasirim senin sevgini… 

Hem kim dinler ki beni 

Kim umursar ki?.. 

Simdi yanimda olsaydin 

(Ki herhalde yanimdasindir!) 

Herhalde bu güzel bahar gününde 

Benim, bu karanlik odada 

Bu kirik masanin basinda 

Yalniz basima oturmama izin vermez: 

“Hadi birlikte dolasmaya çikalim.” derdin. 

Beni mutlu etmeyi çok iyi bilirdin. 

(Ve ben de seni!..) 

Teklifini duyar duymaz 

Hemen boynuna sarilir öpücüklere bogardim seni.. 

Sonra birlikte küçük tepemize tirmanir 

Orda islak çimenlere otururduk… 

Basimizi gökyüzüne kaldirir 

O sonsuz maviligi seyre dalardik… 

Dizlerine koyardim basimi sonra… 

Ama sen yoksun ki… 

Belki, birlikte en mutlu olacagimiz zamanlarda 

Beni birakip gittin... 

Yoksa orda, 

Burada oldugundan daha fazla mi mutlusun?.. 

Oradaki çiçekler daha fazla mi güzel? 

…Orda bahar geldi mi bilmem ama 

Burada geldi… 

Kimi canlilar yeniden basladilar yasamlarina. 

Rengarenk çiçekler açti yeniden… 

Tabiat hayata döndü annecigim… 

Kis günlerinin, bu karanlik mevsimin bitisi 

Hayata döndürdü onlari, 

Sen neden dönmüyorsun anne?... 

Yoksa kisin bittiginin, hala farkina varmadin mi sen?.. 

Kis bitti annecigim, 

Duyuyor musun, bitti!.. 

Neden hala hayata dönmüyorsun 

Diger çiçekler gibi… 

Orda mevsim hep bahar mi yoksa?.. 

Kis olunca, burada solacagindan mi korkuyorsun?.. 

Yoksa, yoksa biktin mi bahardan!.. 

…Yoksa orda hiç mi gelmiyor bahar?.. 

Özledin mi?.. 

Öyleyse buraya gel, 

Yeniden mutlu olalim seninle… 

Hayata yeniden baslayalim, birlikte… 

Korkuyor musun yoksa?.. 

Orda bahar geldi mi bilmem ama 

Burada çoktan geldi ve SENI BEKLIYOR!.. 

Mektubu bitirdiginde ikimizin de gözleri yaslarla dolmustu. Farkli olarak ben gözyaslarimi gizlemeye çalisiyordum sadece. Birazdan mezarin bulundugu yere ulastik. Bu mezarligi daha önce hiç görmemistim. Kapida durdugumuzda: 

_Özür dilerim, sizi üzmeyi asla istemezdim. Affedin beni lütfen… Simdi ne yapmam gerekiyor?..dedi. Ben de: 

_Aaa, önemli degil küçük, asil ben sana tesekkür ederim ki böyle özel bir seyi benimle paylasman gerçekten çok mutlu etti beni. Simdi yapman gereken tek sey, annene ona bir mektup getirdigini söylemek ve mektubu mezarin üzerine birakmak. Yarin gelip baktiginda mektubu aldigini göreceksin. dedim . 

Birlikte annesinin mezarinin oldugu kisma dogru yürüdük. Benim ürperislerime karsilik o, sasilacak derecede sogukkanliydi. Fakat bu ancak annesinin isminin yazili oldugu mezar tasini görünceye kadar devam etti. Onu böyle hiçkiriklara bogan bir mermer parçasiydi iste… O güne kadar hiç böyle içten aglayan birini görmemistim. Gördügüm manzara karsisinda fazla dayanamadim ve ben de aglamaya basladim. Ellerimle gözyaslarimi silerek onu annesiyle bas basa birakmak için kapiya kadar yürüdüm. Kapida durup onu izlemeye basladim sonra. Aglamayi birakmis, gözlerini mezar tasina dikmisti. Kimildamadan öylece oturuyordu. Ne garip, her taraf bir ölüm sessizligiyle kaplanmisti. Daha biraz önce civil civil sarkilar söyleyen doga birden bire susup küçük bir çocugun hiçkiriklarini dinlemeye baslamisti sanki. Birazdan elindeki zarfi birakti ve yanima geldi. Yeniden elimi omzuna koyarak: 

_Mutlu olmalisin küçük… dedim. Gözlerini bana kaldirarak: 

_Neden? diye sordu kisik bir sesle. 

_Çünkü cennete mektup gönderen ilk insan sensin!.. dedim. Kalbimi sizlatan o aci gülümsemesiyle cevap verdi: 

_Isterseniz, sevgili ablacigim, bu oyuna daha fazla devam etmeyelim! 

_Ne, nasil yani, ne demek istiyorsun sen küçük? 

_Ben cennete asla mektup gönderemeyecegimi biliyorum aslinda… 

O an soka ugradim iste… Ne diyecegimi bilemedim. Belliydi, bir sey söylememi bekliyordu. Ama ben sadece egildim ve sikica sarildim ona. Sonra elinden tuttum ve geldigimiz yoldan yavas yavas geri döndük. Onu evinin kapisina biraktigimda dönüp bir kez daha baktim eve. Bu kez o kadar da korkunç görünmüyordu. Demek bu evin içinde de böyle bir yürek yasiyordu… 

O günden sonra birkaç kez daha karsilastim küçükle. Hep ayni yöne, annesinin mezarina dogru gidiyordu. Ama nedense ikimiz de hiç birbirimize bakmadik, hiç konusmadik. Bir ay sonra, bir yagmurda fazlaca islanarak zatürree oldugunu ögrendim. Çok üzüldüm ve korkumu bir kez daha yenerek evine gittim. Kapiyi çaldim, fakat kapi açildiginda, ne söyleyecegimi hiç düsünmemistim. Nihayet kapi açildi, orta yasli, esmer, iri yapili, deyim yerindeyse tam tahmin ettigim gibi bir adam açmisti kapiyi. Bu, onun babasi olmaliydi: 

_Buyurun, bir sey mi istediniz? dedi. Sesinin tonu çekingenligimi bir kat daha artirmisti, cevap veremedim. 

_Bir sey mi istediniz? dedi tekrar. Kendimi biraz toparladim ve: 

_Seyy,… Ben, oglunuzun hasta oldugunu duydum da… Acaba onu görebilir miyim? Ben onun bir arkadasiyim… diyerek cevap verdim. Sonra da içimden derin bir “oh” çektim. Adam biraz sasirdi ve “Arkadasi ha!” diye homurdanarak beni içeriye davet etti. Ev disaridan göründügü kadar korkunç degildi. Iki kat merdiven çiktiktan sonra en son kata ulastik. Merdivenin karsisindaki kapiyi iki kez tiklatti ve açti. Içeriye basini uzatarak: 

_Seni görmek isteyen biri var, arkadasinmis dedi ve kapiyi biraz daha açarak bana tekrar: 

_Buyurun, dedi ve kendisi çikti. Içeri girdim sonra. Solgun yüzlü küçük daha bir sararmis, daha bir zayif düsmüstü. Hafifçe basini kaldirdi ve gülümsedi. Bu kez içten bir gülümseyisti bu: 

_Gelecegini biliyordum! dedi. Ben de ona gülümseyerek: 

_Ne o küçük, hasta mi oldun? Seni yaramaz, ne isin vardi o yagmurda senin disarida? 

_Anneme gitmistim, her zaman oldugu gibi bana cevap vermesi için yalvarmaya... Hava çok güzeldi ama birden bire… 

_Birden bire yagmur bastirdi, degil mi? Ee, bahar bu, ne olacagi belli olmaz ki!.. 

_Haklisin, bahar bu! 

_Bak bunu çok sevdim. 

_Neyi? 

_Bana “sen” demeni. Bundan sonra senin tek arkadasin o kirik masa olmayacak. Çünkü ben varim. 

_“Bundan sonra”... Benim için bundan sonra olursa tabi… 

_Evet tabii… 

O sirada duraksadim, sözümü tamamlayamadim, kirik bir masa çekmisti dikkatimi. Küçük bir pencere bir de. Gerçekten, oda tipki siirde söyledigi gibiydi, karanlikti. Masanin üzerinde ayni yesil zarfla kagit vardi. Masaya baktigimi görünce: 

_O masa, dedi. 

_Evet diye karsilik verdim. 

_Gelecegimi nerden biliyordun sen bakalim? 

_Annem söyledi! 

_Annen mi söyledi, nasil yani?.. 

_Simdi gerçekten mutluyum, biliyor musun. 

_Neden, yani… neden simdi? 

_Çünkü simdi, gerçekten cennete mektup gönderen ilk insan oldugumu biliyorum... 

Kafam karismisti. Hiçbir sey anlamiyordum küçügün söylediklerinden. En sonunda: 

_Annem dün gece mektubuma cevap verdi, dedi. 

_Nasil?.. Ya küçük ne diyorsun sen? 

_Dün gece rüyamda gördüm onu. Mektubu aldigini, siirimi de çok begendigini söyledi. O da mektup göndermek istemis, ama bu mümkün olmadigi için yapamamis ve rüyamda benimle konusmaya karar vermis. 

_Ee, sonra? 

_Aslinda yanima da gelmek istiyormus ama maalesef bu da mümkün degilmis!... Ve, biliyor musun, ben onun yanina gidecekmisim… 

Bunu duyunca beynimden vurulmusa döndüm. Bazen rüyalarin gerçekle iliskisi oldugunu ya da ölülerin rüyalara girdigini filan duymustum ama… Demek yakinda… Hayir,hayir bu olmamaliydi, ölmemeliydi küçük. Oturdugum sandalyeden kalktim ve yatagina, onun yanina oturdum. Sanki, ona yakin olup elini tuttugumda gitmeyecekti. Bir an duraksadi, yutkundu ve devam etti. Ara sira bir öksürük nöbeti bölüyordu konusmasini: 

_Biliyor musun, orda da mevsim baharmis. Tipki burada oldugu gibi, çok güzel geçermis orda da bu mevsim. Senden bahsettigini söylemistim, degil mi? Ah evet, senin bugün buraya gelecegini,sana tesekkür etmemi ve seninle vedalasmami söyledi. 

_Hey, ne vedasi küçük, nereye böyle!.. Hem bak elin de bende, birakmiyorum seni… dedim ve hiçkiriklara boguldum. 

_Aglama, bana böyle mi veda ediyorsun?!.. Hem sen de bana mektup yazarsin. Emin ol bütün mektuplarina cevap veririm. Bilirsin sözüm sözdür… 

_Bilirim küçük, verirsin, sözünü tutarsin sen… 

_Ama… sen de bana yazacaksin, söz mü?... 

_Söz küçük, yazacagim, ama ne diyorum ben böyle, sen bir yere gitmiyorsun ki, küçük lütfen!.. 

_Hosça kal, seni çok seviyorum... Tesekkür ederim… 

_Güle güle demeyecegim küçük, gitme lütfen… 


_Küçük, hey sana söylüyorum, gitme diyorum, gitme, gitme… Ve cesede sarildim. Öylece belki aksama kadar agladim. Ismini de cenazenin oldugu gün ögrendim. Sormaya hiç gerek duymamistim, o da söylemeye…Ona “küçük” demek hosuma gitmisti. Mektuplarima da hep “Küçüge!” diyerek basladim. Fakat hiçbir mektubuma cevap vermedi küçügüm. Ilk defa sözünde durmuyordu belki de, ama bu onun elinde degildi, ne yazik!.. Çok merak ettim, ama bir kere olsun anlatmadi bana cennetin baharini. Bugün ölümünün birinci yildönümü. Evet küçügüm, tam bir yil oldu sen gideli. Piril piril bir günes ve kus civiltilari içinde güzel bir bahar günü, tipki geçen yil bugün oldugu gibi… Ve simdi, sana söylemek istedigim tek bir seyim var küçük: 

“Orda bahar geldi mi bilmem ama 

Burada çoktan geldi ve SENI BEKLIYOR!...” 

BENiMLE GEL

Buz gibi geldi karsisindakinin solugu yüzüne dogru. Kiskirtici bakislarinin altindaki bu sogukluk, insani sasirtmaktan öteye gitmiyordu. Gülümsemesin diye tanriya yalvarmaya baslamisti.
Ne olur tanrim gülümsemesin.
Eminim senin gülüsün onunkinin yaninda çok daha güzeldir. Ama onun gülüsünü engellemezsen sana karsi günah isleyecegim ve kendime hakim olamayip ona teslim olacagim.
Zamanin hiç bir önemi kalmamisti. Acaba kendini ona çoktan teslim mi etmisti. Etmemis olsa tahrik olmazdi. Bedeni testesteron maddesiyle dolmaz ve bütün benligini bu denli sarmazdi. Neredeyse oldugu yerde uygunsuz bir seyler yapacakti.
Tanrim ne olur gülümsemesin.
Ama o gülümsemeye baslamisti bile. Soguk nefesi karanligi aydinlatmis, bakislari bir el gibi kalbini himayesine almisti. Bundan sonra tanri izin vermese bile ona teslim olacakti. Çünkü bunu istiyor, arzuluyor hatta bunun için sehvet duyuyordu.
- Artik seninim.
Biraz önce arabasina aldigi kadin bu sözleri duyunca, yari zafer yari kizginlik dolu bir sekilde kaslarini çatti. Dudaklarinin kivrimi da tipki kaslari gibiydi.
-Al beni.
Artik nefesindeki sogukluga kötü bir koku eklenmisti. Ama her sey kendisi için çok güzeldi ve güzel olacakti.
Tanrim çok güzel gülüyor. Ben onun olmaliyim. Her seyim onun olmali.
Ve ilk kez kadin konustu.
Kaslari bir tanriçaninki gibi doga disi kivrilmaya baslayan kadinin gözleri, olanaksiz ve mükemmel bir sekilde parildiyordu. Dudaklari çok az insanin görebilecegi bir biçimde kipirdiyordu. Kadinin teni sanki kendisini çagiriyordu. Gel diyordu, içime gir burada sana çok sey var. Gel ve onlari sonsuza kadar al. Burasi senin huzur bahçen.
-Benimle gel. Ses hayallerindeki en tatli noktalardan akan bir fisilti gibiydi. Bir sey sirtina dogru yükselen huzuru tatli bir yorgunluga çeviriyor ve bunu öylesine sissi yapiyordu ki, beyni çoktan karsisindaki kadinin olmustu.
-Seninle gelmek istiyorum.
-Benimle gel.
Kadinin sesi artik kulagini tamamen doldurdugu için arabanin disindan gelen korna seslerini duyamiyordu. Zaten direksiyonu çoktan birakmisti.
-Benimle gel.
-Seninle gelmek istiyorum.

Olay yerine gelen polis, agzina kadar kumas yüklü tirin altinda kalan otomobilin içinden çikarttiklari adamin yüzündeki mutlu gülümsemeye çok sasirmislardi. Bir insan böylesi feci bir kazada nasil olurda böylesi tarifsiz bir gülümseyis içinde olurdu.
Otomobilin içinde yalniz ölen adamin gülümseyisi gömüldügünde bile silinmemisti.
Onunla gitmisti.