ChatCity sohbet arkadaş sitesi ile oyun tavla ve okey oyna, sohbet muhabbet ortamını keşfet. Oyun, okey tavla oyna, kulüp aç ve kendi radyo yayınını yap

Evde bulunduğum zaman hayatım daha çok kitaplığımda geçer; oradan ev işlerini yönetmek imkanını da bulurum. Giriş kapısının hemen üstündeyim; hem bahçeyi, kümesi, avluyu görürüm, hem de evimin öteki bölümleri içinde sayılırım. Hiçbir düzene uymadan, hiçbir amaç gütmeden bir bu kitabı, bir şu kitabı karıştırırım; zaman olur hayal kurarım, zaman olur kurduğum hayalleri ya kendim yazarım ya da bir aşağı bir yukarı dolaşarak başkasına yazdırırım.

Kitaplığım bir kulenin üçüncü katındadır; birinci katta tapınak, ikinci katta da yalnız kalayım diye sık sık yattığım bir oda ile eklentileri, kitaplığın üstünde ise büyük bir sandık odası vardır. Eskiden kitaplık, evimin lüzumsuz yeriymiş. Bense hayatımın çoğu günlerini, günlerimin de çoğu saatlerini burada geçiriyorum.

Kitaplığım yusyuvarlak bir oda; masamla sandalyemi alacak kadar yer var; bir bakışta kitaplarımın tümünü birden görebileceğim şekilde düzenlenmiş beş raflı dolaplar çember halinde duvarları kaplar. Odanın, on altı adım çapında boşluğa bakan çok geniş ve çok güzel manzaralı üç penceresi var. Kışın daha az bulunurum bu odada; çünkü adından da anlaşılacağı gibi evim bir tepenin üstündedir; hiçbir odası da bu oda kadar yer almaz; bir gayret sarfetmemi gerektirdiği, ıssız bir yerde olduğu için hoşuma gider; böylece, hem çalışmamın verimli olmasını sağlar, hem de topluluktan beni uzak tutar. Oturduğum yer, böyle bir yer işte; orada tam bir egemenlik kurmaya, yalnız orasını karımdan da çocuklarımdan da, toplum hayatının geleneklerinden de uzak tutmaya çalışırım. Başka nerde olursa olsun egemenliğim sözde kalır: aslında zaten şüpheli bir egemenliktir bu. Evinde kendi kendisiyle başbaşa kalacak, kendi kendine övgüler söyleyecek, şundan bundan kaçıp gizlenecek bir yeri olmayan kişi benim gözümde zavallının biridir. Gösterişe düştün olanların bu huyları çok pahalıya oturur onlara; Pazar yerlerindeki heykellere benzerler de ondan: "Büyük başın derdi büyük olur".

Gençken gösteriş olsun diye okurdum; sonradan, biraz da kendimi yetiştirmek için okumaya incelemeye başladım; şimdi ise vakit geçirmek, oyalanmak için yapıyorum bu işi; çıkarımı sağlamak aklımdan bile geçmedi. Kitaba karşı içimde, beni paradan çıkartan aşırı bir sevgi vardı; yalnız kendi ihtiyacımı karşılamak için değil, üç adım uzaktaki çevremi doldurmak, süslemek içindi bu sevgi; bir hayli oluyor, onu da bıraktım.

Seçmesini bilen için kitabın çok hoş meziyetleri vardır; ama her nimet bir zahmet karşılığıdır; bu zevk de ötekiler gibi belli ve arık değildir; kendisine öz, çok ağır yükleri vardır; okudukça ruh gelişir, ama kalıp, benim hiçbir zaman yüzüstü bırakmadığım kalıp, hareketsiz kalır, yıkılır, ezilir büzülür. İhtiyarlığa yöneldiğim şu anda fazla okumak kadar zararlı, kaçınılması bunun kadar gerekli bir şey bilmiyorum ben.

Montaigne

Umut oldum olası dilek, istek ve beklentilerle karıştırılmıştır. Bu dilek, istek ve beklentiler umut olarak kabul edilseydi; daha iyi bir araba, daha iyi bir ev, daha iyi bir banka cüzdanı, daha iyi giyim kuşam sahibi olanlar umut dolu kişiler olacaklardır.

Umudun tanımına mutlaka giren iki şey vardır: Zaman ve gelecek. Umut ne dündür ve ne de şimdidir. O hep yarınlarda yaşamayı sever.

Zaten geleceğe bakış umudun hamurunda yatmaktadır. Bu yarın ve gelecek beklentisi, gün gelir yaşamın bitmesiyle, umudu ölümün ötesine bile taşır.

Asılmakta olan kişinin bile, ip kopacaktır diye bir umudu vardır.

Umudun peşine takıla takıla bir gün gelir mezarlığın kapısını çalarız. Diğer taraftan da umudunuzu kaybettiğiniz anda cehenneminizi ölmeden de yaşamaya başlarsınız.

İnsan için, yaşamı akışına bırakmak; çabasız, amaçsız ve atılımsız duruma gelmek demektir.

Hiçbir zaman olamayacak birşeyi ısrarla umut etmek, insanı devamlı bir karamsarlığa sürükler.

Umut, umut edilen şeyin, olabilirliği oranında mutluluk kaynağı olur.

Umut; büyük bir canlılık, duyarlılık ve olumlu düşünce üretimiyle oluşan bir değişim isteğidir.

Umut; varlıklı bir kişi için belki, yemeğin üstüne yediği tatlı olabilir. Ancak bir yoksul için kuru bir ekmek parçasıdır da.

Dünya üzerinde çok sayıda insan, umutlarını, direnme güçlerini ve hatta inançlarını yitirip, köleliklerine ve bağımlılıklara sarılmak kolaylığına girmektedirler.

İnsan umudunun, hatta inancının boşa çıkabileceği gerçeğinden bu deneyimini yaşamazsa bu duygularının nasıl daha güçlü ve bastırılamaz duruma geldiğini anlayabilir?

Ama bir çoğumuz, korkusunu gizlemek için şarkı söyleyen insan örneği, çıkardığı gürültülü ezgilerin içinde kaynayıp gidiyoruz

Boynumuzu tutsaklığa uzatıveriyor, kulun kulluğuna gönüllü olarak katılıveriyoruz... Kısacası, cesaretimiz yoksa, umut etmeye de hakkımız yok.

Umudunu tümüyle kaybeden insan, yaşamdan adeta kaçar, yaşamı kökünden yok etmek ister. Ardında da yaşamdan kırılan umut,  yıkıcılığa, şiddete, kine, nefrete dönüşür.

Artık yok etmek istediği yaşamın, kendisinin ya da başkasının olduğu onun için fark etmez.

Oysa yaşanan gün nasıl olursa olsun, beklenen gün her zaman daha güzeldir. Çünkü insanın geçmişi hep kayıplarla, geleceği de hep umutlarla doludur.

Ummak, mutluluk merdiveninin ilk basamağıdır. Çünkü umut, yaşam binasının temel harcıdır.

İyice düşünüp karar verin. İstediğiniz nedir? Silik, beklentisiz, havanın esişine, suyun akışına bırakılmış bir yaşam mı?

Ancak düşünen insanın umut etmeye hakkı vardır.

Umut bir yerde de duyulan değişim isteğidir ve insanın yarınlarına borçlanmasıdır.

Unutmayın: Umut Düşüncenin Saltanatıdır.

Hanri Benazus