ChatCity sohbet arkadaş sitesi ile oyun tavla ve okey oyna, sohbet muhabbet ortamını keşfet. Oyun, okey tavla oyna, kulüp aç ve kendi radyo yayınını yap

"Hele bir anla aşkı zamanla
Kışlar bahara döner gibidir
Var mı dünyada aşkından başka
Aşk sevdiğim şehirler gibidir "

                                          Yaşar



"Aşk sevdiğim şehirler gibidir"


Umarım uzun bir yoldur bu...

Ve umanm bugüne dek karşımıza çıkanlardan ibaret değildir yaşam ve yaşamı yaşam kıldığına inandığımız aşk...

Bana aşkı anlat derler...

Kendimizce bir şeyler toparlarız her defasında.

Ama çoğu el yordamı, göz karandır. Ölçüsü yoktur aşkın ya da aşkla dolu dolu yaşamanın. Herkesin kendine göre bir tarifi var sonuçta. Kimisi bol acılısını sevmekte kimisiyse kremalı bir tatlı olarak almayı tercih etmekte...

Yaş değiştikçe tercihler de değişiyor ve evet, gerçekten her tercih bir vazgeçiş oluyor...

Ben galiba bu işi pek kıvıramadım...

Hoş, kıvırdım, büklüm büklüm ettim diyene de pek rastlamadım ama...

Galiba "aşk için söylenen her söze kandım" evet...

Her şarkıda değilse de bazılarında el kaldırdım...

Kimi şairlerin ve yazarların kimi satırlarından sonraysa yazmamak gerek diye düşündüm...

Sizce de her aşkın ortak tek bir noktası yok mu?

Her aşk tek kişilik değil mi aslında...

Bir aşkta iki kişiye yer yok...

Radyoda şarkı tutar mısınız kendinize?

Ben şarkıları tutar ve hep tuttuğum kişiye kendi dilimden bir ileti sayardım...

Yanlış olduğunu söylediler geçenlerde. Tersi olmalıymış meğer, şarkılardan bir mesaj çıkanlmalıymış...

İki kişinin birbirine baka baka sağır dilsiz kalmasına bir çare yok galiba...

Şarkılardan fal tutuyor insan sonunda...

Bana her defasında içinde İstanbul geçen bir şarkı çıkıyor...

O zaman düşünüyorum da... Aşk her şehirde farklı duruyor. Bazı şehirlere aşk pek uygun düşüyor...

Bu sabah saçlarımı boyadım...

Boya kutularının üzerinde renklerin ismini okurken biri ilgimi çekmişti, viyole, bakır kızılı, patlıcan gibi isimlerin arasında koyu bir kızılı tanımlamak için İstanbul demişlerdi...

Aldım ben de...
İstanbul yaklaşık dokuz yıldır eşlik ediyor her inişime çıkışıma...

Herkes gidiyor, şehir kalıyor...

Şehirden sevgililer geçiyor..

Şehirden sevip kaçanlar, şehirden sevmekten korkanlar geçiyor...

Şehir aşk eşkıyaları tanıyor; tüccarlar, üçkağıtçılar, aldananlar, aldatanlar, cesurlar ve suskunlar görüyor...
Sonunda,

Beyaz bir gecede hayal kırıklıklarıyla dolu eteğini toplamış çıplak ayak dans eden bir kadına dönüşüyor aşk...

Ve kaç yaşına gelirse gelsin, kimin bedenine uğradıysa, derin kesikler bırakıp arka kapıdan sessizce çıkıp gidiyor...


İCLAL AYDIN

Asya da maymun yakalamak icin kullanılan bir ceşit tuzak vardır. Bir Hindistan cevizi oyulur ve iple bir agaca veya yerdeki bir kazığa baglanir. Hindistan cevizinin altina ince bir yarik acilir ve oradan icine tatli bir yiyecek konur.. Bu yarik sadece maymunun elini acikken sokacagi buyukluktedir. Yumruk yaptiginda elini disari cikaramaz. Maymun tatlinin kokusunu alir,yiyecegi yakalamak icin elini iceri sokar ama yiyecek
elindeyken elini disari cikarmasi olanaksizdir. Sıkıca yumruk yapmis el, bu yariktan disari cikmaz. Avcilar geldiginde maymun cilgina doner ama kacamaz Aslinda bu maymunun tutsak eden hicbir sey yoktur onu sadece,
onun kendi bagimliliginin gucu tutsak etmistir. Yapmasi gereken tek sey elini acip yiyecegi birakmaktir. Ama zihninde acgozlulugu o kadar gucludur ki bu tuzaktan kurtulan maymun cok nadir gorulur.
Bizleri de tuzaga dusuren ve orada kalmamiza neden olan sey, arzularimiz ve zihnimizde onlara bagimli olusumuzdur. Tum yapmamiz gereken elimizi acip benligimizi, bagimli oldugumuz seyleri serbest birakmak ve dolayisiyla ozgur olmaktir !!!

Ben, maymuna benzer yanimiz olarak sahip oldugumuzu dusundugumuz her seyin bizim icin birer tuzak oldugunu fark etmiyor olusumuz oldugunu dusunuyorum:

-Cogunlukla konusmaktan fazla bir ozelligini kullanmadigimiz son model cep telefonlarina sahip olmak,

-Ortalama 15 m2´sini kullandigimiz ama kullandigimiz alandan 20-30 kat buyuk evlere sahip olmak,

-Belki bir kez giydikten sonra cok uzun sure dolabimizin bir kosesinde unuttugumuz gunun modasina uygun giysilere sahip olmak,

-Okumadigimiz kitaplara sahip olmak,

-Asla kadranin gosterdigi surate ulasamayacagimiz en suratli arabaya sahip olmak,

-Bize gunde 35 kez zamani, baskalarina surekli zenginligimizi gosteren kol saatlerine sahip olmak,

-Vakit bulup gidilemeyen, gidilse bile dinlendirmekten cok uzak tabiri caizse yorgunluktan hasatimizi cikaracak deniz kenarina yakin bir yazlik, bir dinlence evine sahip olmak,

-Faizi, getirisi zarara ugramasin diye kiyip harcanamasa bile bol sifirli bir banka defterine sahip olmak,

-Dunyalarina ve guzelliklerine katilamadigimiz, asla yeterli vakit ayiramadigimiz basarili ve digerlerininkinden daha guzel cocuklara sahip olmak,

-Vaktimize, nakdimize, aklimiza, cenemize zarar verse bile bir futbol takimi taraftarligina sahip olmak,

-Sagligimiza, duzenimize, beynimize korkunc zararlar verse bile envai cesit ickilerin bulundugu gosterisli, dekoratif bir mini bara sahip olmak,

-Oturmadigimiz koltuk takimlari,

-Izlemedigimiz dev ekran televizyonlar,

Kullanmadigimiz, faydalanmadigimiz daha neler nelere sahip olmak... Ya da sahip oldugumuzu sanmak...

O maymun gibi avucumuzda tuttugunuz surece (faydalanamasak bile) sahip oldugumuzu sanmiyor muyuz? Ve ancak parmaklarimizi gevsetip bunlardan vazgectigimiz zaman gercekten ozgur olup tum yeteneklerimizi kullanabilir
hale gelmeyecek miyiz?
Aslında biz bu dünyaya sahip olmaya değil, şahit olmaya gelmişiz. Ah bunu bir anlayabilsek. .....

________________________________________________________________

NOT : Mail adresime gelen ve doğru söze ne denir dedirten bir mesaj...

1.Nasıl bir “Güç” arıyorsunuz? Onu Bilin. Güce sahip olduktan sonra ise onu iyi kullanın.

YAŞADIKLARIMDAN ÖGRENDİGİM BİR ŞEY VAR

Yaşadıklarımdan öğrendiğim bir şey var:
Yaşadın mı, yoğunluğuna yaşayacaksın bir şeyi
Sevgilin bitkin kalmalı öpülmekten
Sen bitkin düşmelisin koklamaktan bir çiçeği

İnsan saatlerce bakabilir gökyüzüne
Denize saatlerce bakabilir, bir kuşa, bir çocuğa
Yaşamak yeryüzünde, onunla karışmaktır
Kopmaz kökler salmaktır oraya

Kucakladın mı sımsıkı kucaklayacaksın arkadaşını
Kavgaya tüm kaslarınla, gövdenle, tutkunla gireceksin
Ve uzandın mı bir kez sımsıcak kumlara
Bir kum tanesi gibi, bir yaprak gibi, bir taş gibi dinleneceksin

İnsan bütün güzel müzikleri dinlemeli alabildiğine
Hem de tüm benliği seslerle, ezgilerle dolarcasına
İnsan balıklama dalmalı içine hayatın
Bir kayadan zümrüt bir denize dalarcasına

Uzak ülkeler çekmeli seni, tanımadığın insanlar
Bütün kitapları okumak, bütün hayatları tanımak arzusuyla yanmalısın
Değişmemelisin hiçbir seyle bir bardak su içmenin mutluluğunu
Fakat ne kadar sevinç varsa yaşamak özlemiyle dolmalısın

Ve kederi de yaşamalısın, namusluca, bütün benliğinle
Çünkü acılar da, sevinçler gibi olgunlaştırır insanı
Kanın karışmalı hayatın büyük dolaşımına
Dolaşmalı damarlarında hayatın sonsuz taze kanı

Yaşadıklarımdan öğrendiğim bir şey var:
Yaşadın mı büyük yaşayacaksın, ırmaklara, göğe, bütün evrene karışırcasına
Çünkü ömür dediğimiz şey, hayata sunulmuş bir armağandır
Ve hayat, sunulmuş bir armağandır insana.

Artık daha iyi anlıyorum.

Aslında bildigimi sandığım birçok şeyin bilmediklerim oldugunu. Aramaya çalıştığım bütün gerçekleri tek tek kaybettiğimi. Yeni yeni tanımaya başlıyorum varlıkları. Acımasızlığı. Adaletsizliği. Karamsarlıktan kurtulmanın yollarını, yeni yeni buluyorum bildigim yolların sonunu.

Herkesi kendin gibi sanma derlerdi ya hep ! Gülerdim.

Aslında ben hep kendime gülermişim. Sahte o kadar sahteki gülüşler, karşıdan karşıya geçerken yıllardır tanıdığını sandığın insanların maske dolu yüzlerinden doğan gülücükler,
Her gün biraz daha görmemi sağlıyor gerçekleri... Günüm kötü geçtiğindede iyi geçtigindede düşünebilecek pay çıkarıyorum kendime.


Zaman neler gösteriyor geçmişime, gözleri kapalı ama asla utançlı bir kızarık sarmamışken yanağımı eskiden bir kaç özlem bir kaç yaş olup düşüyor en gerçekçi kalbime.

Ve yine gözlerin gerçekligi,

Hep kendimi gözlerime bakan gözlerde buldum, inanmayı istedigim tek yer orasıydı. Güvenimin boşa olmadığını kanıtlayan sadece derin bir bakış ve gülüşler, O kadar temizdilerki benim için. Hep onlara inandım ben.

Bütün maskelerin göz etrafı kesik, Saramıyor herşeyi sakladığı düşünülen maskeler gözleri, ! Saramıyorlar gerçekleri.

Susuyordum.

Etrafı izliyordum sessizce. Gemiler kıskanır oluyordu sessizliğimi. Saklıyordum kendimi, İyi olmayı başaramayan insanlardan..
Ne oldu bilmiyorum sanırım yine öğrendim birşeyleri, susmamam gerektiğini, insanları tanımak için onların derinlerine inmek gerektigini.

Üzülüyordum.

Küçücük sorunlar gibi gelirdi bazılarına. Oysa öyle büyüktülerki! Bilemedi kimse.. Canımı sıkıyordu yalnızlık. Susmuyordum bu sefer, Ama üzülüyordum. Üzüyordu her düşünce beni, ve yine öğrendim;

İçimde yaşamam gerekenleri dışarıya savurmamam gerektiğini, Anlamayan kimselere anlatmak için kendimi zorlamamam gerektiğini. En kötü zamanımda bile, 

İşte böyle gerçek olmasada gülümsemeyi. Biliyordum çünkü, İnsanlar zayıf mutsuz gördüklerini elinden tutmak yerine, Biryerlerden bir pürüzünü bulup yüzüne vurmayı sabırsızlıkla beklediklerini.

Ve işte yine öğreniyordum.

Aynı değildi herkes. Kalmış olmalıydı bütün karanlıktan sıyrılmış insanlar. Yanında oldugum zaman kendimi mutlu hissedeceğim birileri muhakkak vardı. Belki yakınımdaydılar, Belki çok uzak...
Önemli olan bunu görebilmek değilmiydi. Evet herkez aynı değildi!!
Beş parmağın beşi bir değildi! Birileri vardı . Mutlaka.
Yüzünü gördüğüm zaman yüzümün güldüğü. Gerçeklerini soruşturmadan bana gerçekleri kusturabilen.

Herkez şeytan olsaydı o zaman meleklere gerek kalmazdı. tek renk olurdu dünya. Nerede siyah orada beyaz. Nerede beyaz orada siyah.

Her siyah görünen şeytan, Her beyaz görünende melek olmamalı !

Zaten olamıyordu..

Henüz hiçbirşey bilmiyordum.
Bunu da biliyordum...

ALINTI

ÇOCUĞUM VE BEN

Birgün, çocuğum doğdu. O dünyaya geldiğinde, yetişmem gereken uçaklar ve ödenmesi gereken faturalarla meşguldüm. Ben uzaklardayken yürümeyi öğrendi. Konuşmayı da öyle.

Ve biraz büyüdüğünde, "Senin gibi olmak istiyorum baba" demeye başladı. "Ben de büyüyünce senin gibi olacağım."

İşyerine telefon açıp, "Baba, eve ne zaman geleceksin?" diye sorardı sık sık. "Ne zaman geleceğimi bilmiyorum oğlum. Ama geldiğimde birlikte güzel vakit geçireceğimizden emin olabilirsin."

Yıllar öylece geçip gitti. Oğlum on yaşına geldi. Ona güzel bir top aldım.
"Top için teşekkürler baba!" dedi, "Haydi oynayalım."
"Bu hafta sonu tamamlamam gereken işler var" dedim. "Bugün olmaz, haftaya, tamam mı?" "Tamam" dedi, fakat yüzündeki gülümseme eksilmedi. "Büyüyünce baba" dedi, "ben de senin gibi olmak istiyorum."

Yıllar öylece geçip gitti. Oğlum önce ilkokuldan, sonra liseden, sonra üniversiteden mezun oldu. Bu durumda, başka birçok baba gibi, benim de söylemem gereken birşeyler vardı. "Seninle gurur duyuyorum" oğlum dedim. "Gel, şöyle biraz oturalım; sana diyeceklerim var." Başını salladı ve
gülümseyerek :

"Arkadaşlara sözüm var baba" dedi. "Sen arabanın anahtarlarını verebilir misin bana? Sonra görüşürüz, oldu mu?"

Yıllar öylece geçip gitti. Emekli oldum. Artık bol bol vaktim vardı. Oğlum ise başka bir şehirde iyi bir iş bulmuştu, orada yaşıyordu. Bir gün ona telefon ettim. "Eğer sence de uygunsa, hafta sonu buraya gel de hasret giderelim" dedim. "Sevinirim baba" dedi. "Bir bakayım, müsait bir vakit bulabilirsem, gelirim. Ama şu sıralar işlerim çok yoğun. Fakat seninle görüşmeyi ben de istiyorum, baba." "Peki, ne zaman gelirsin oğlum?" "Ne zaman olur bilmiyorum, baba. Şimdi bir iş görüşmem var, ona yetişmem gerek. Sonra ararım seni. Geldiğimde birlikte güzel vakit geçireceğimizden emin olabilirsin."

Ve telefonu kapattığımda, oğlumun çocukluk hayalini gerçekleştirdiğini anladım. Çocukluk hayalini gerçekleştirdiğini... Örnek aldığı babasına benzediğini... Büyüyünce tıpkı babası gibi olduğunu...

ALINTI

Sezen Aksu - Beşik

Buraya bu acıyı çekmeye geldik

Hazdan kendimizden geçmeye geldik

Hayat iksirinden içmeye geldik

Geldik, gidiyoruz

Yollar diken, yollar ıtır yasemen

Her lezzeti tattık aynı kaseden

Şeytan gibi bizi tene hapseden

Bizdik, biliyoruz

Beşik gibi sallar hayat bizi

Çeker basar vesikalık resmimizi

Gözlerimiz kimlik belgesi gibi

Kayıt tutar, ya buz ya bebek mavisi

Mükemmel teşhisi

Aşk koruyabilir bir tek

Kaldıysa eğer hâlâ masumiyetimizi

Biz altında imzası olan aşıklar

Böyle yazdık vasiyetimizi 

Fatih Sultan Mehmede :
"İstanbulu niçin fethettin?" diye sormuşlar.
O ise şu cevabı vermiş:
" ÖNCE O BENİM GÖNLÜMÜ FETHETTİĞİ İÇİN."

Tavsiyeniz için teşekkür ederim.