ChatCity sohbet arkadaş sitesi ile oyun tavla ve okey oyna, sohbet muhabbet ortamını keşfet. Oyun, okey tavla oyna, kulüp aç ve kendi radyo yayınını yap

CANIM GEÇMİŞ DOĞUM GÜNÜN KUTLU OLSUN

      ...İKİNCİ KEZ...

Nerde bu? Bulamıyorum, aradığım küçücük bir oda ve yok…
Hiçbir yerde yok.
Koltuk altları, dolap köşeleri, hatta yatağımı bile çektim.


Yok, yok, yok…

Ne mi arıyorum, “sen”i…
Anlamadın değil mi? Normaldir haberin yok ki…
Adını “sen” koyduğum defterimi arıyorum odamda, her tarafa bakıyorum... Evet yok, yani bu odadan hiç çıkmadığını düşünürsek, yok.


Bulamıyorum…
Hiçbir yerde bulamıyorum onu. Ziyaretime gelen arkadaşa soruyorum gördün mü diye? Bilmiyor, en son onunla bakmıştık ya geçen, yok diyor, görmedim. Aptalca ya; acaba diyorum, o mu aldı sonra… Sonra saçma salak düşüncelere girdiğim için kızıyorum kendime.


Ve ben hala arıyorum…
İki günden beri her kalktığımda bulurum diyorum ama bulamıyorum.
Offf lanet olsun nerde bu?
Her şeyden geriye kalan en değerli şeydi o, özeldi, sadece bize özeldi… İşe bak ben bize özel olan bir şeyi bile tutamıyorum elimde.
Küstü mü ki bana, hani saklandı mı acaba? Küstürecek çok şey yaptım ona ya hani darıldı mı ki? Kitabın ruhu olmaz deme bana, olur adı “sen” çünkü onun. Ruhu var, sevgisi, hüznü… Her şey mevcut onda, bir insanda bulunabilecek her şey…


Biz varız yetmez mi?
Aslında…
Aslında atacaktım onu, evet geçen gün atacaktım. Kaybolmadan önceki gece, başında “sen” yazıyordu kocaman, hani adı “sen”di ya bu yüzden atacaktım. Çünkü öyle karar vermiştim onu yazmaya, ya devam edecekti senin haberin olmadan sana açılmaya yüreğim ve zamanı gelince ellerine teslim edecektim onu, ya da yani gidersen… Okuyup son kez koca bir hiçliğin içinde karanlık alevlere atıp yakacaktım…

Yakma zamanıydı o gece işte… Ama yapamadım. Elim gitmedi bir türlü, hani bir şeyler kalsın istedim sebepsiz, belki de hazır değildim kim bilir?
Yapamadım işte uzatma daha fazla, bakan gözlerle bakma bana.
Lanet olsun evet yapamadım ve şimdi yok…
Defterim yok…
“Sen” yoksun, ikinci kez yoksun ve ikinci kez gidiyorsun… Ben ise bulamıyorum, aradığım hiçbir yerde bulamıyorum “sen”i…
Nerededir, acaba elim ayağıma dolaştı da ben mi göremiyorum?
Anlamlandırmaya çalışma öyle ne yaptığımı, anlayamazsın… Aslında kimse anlayamaz beni.
Özel olanlar değerlidir ya hani, o kadar kıymetliydi ki o defter benim için.


Adı “sen”di yetmez mi?

Yetmez mi sana yazıyordum, içindeki her kelime sana sesleniyordu. Senin okuman için yazılıyordu. Ama şimdi yok.


Gitti, terk etti beni.
Anladı belki de atacağımı onu, küstü gerçekten kim bilir.
Ya da…
Ya da anladı atamayacağımı bir türlü de o terk etti beni, ama ne olursa olsun gitti…
Son vuruşum olacaktı onu yakmak kendime, ona bile izin vermedi ve gitti.
Hâlbuki gidişinin ardından her satırını sindire sindire okumuştum ben. Hani sen okuyamayacaktın ya, senin yerine de okudum inan.
Her kelimesini tekrar yaşadım…
Güldüm,
sevdim,
mutlu oldum,
sinirlendim,
şımardım…
Seni özledim,
kokunu duydum,
sana geldim,
LİMANDA bekledim…
Gözlerine daldım her okuyuşumda, yanımda buldum seni ve sonunda…
Sonunda yandım,
acıdı içim çünkü son bulmuştu tüm yazdıklarım…
Sayfalarca yazdığım kelime, tek bir kelime ile son bulmuştu…
Hoşça kal…

Ve şimdi yok, bulamıyorum ona… Yazdığım son söze inat bir hoşçakalı bile çok gördü bana anlaşılan… Anlaşılan oda umursamadı yüreğimi…


Ve ikinci kez oldu her şey…

İkinci kez vuruldu yüreğim, ikinci kez acı çekti, ikinci kez yandı, ikinci kez aktı böyle deli gibi gözyaşlarım. Güçlüyüm dediğim anda ikinci kez güçsüzleştirdi beni gidişin.

Ya bu kadar kolay değil devirmek beni, seviyorum da desem… Terk edişlerinle unutacağım seni. Yeri gelecek tamamen sileceğim zihnimden… Gün gelecek…


Gelecek…

İnanmasam da gün gelecek aramayacağım artık defterimi, her şeyi bırakacağım olduğu gibi ve hiçbir şeyi nedenlerle sorgulamayacağım.
Gün gelecek, maske takmayı da öğreneceğim…

Acımasız mıyım? Yoksa acınacak halde miyim bilmiyorum.
Bilinmezlikler mi çok, yoksa bilinmezlikleri ben mi yaratıyorum bir türlü karar veremedim

Benim olmanı istemek mi hata yoksa hata seni sevmek mi zaten en karmasık sorum.
Günlerdir cevaplarını bir türlü bulamadıgım binlerce soru soruyorum kendime.
Sonra itiraf ediyorum

Evet seni seviyorum ,seni istiyorum ama niye bu kadar uzaksın bana?

Farklılıklar mı insanı uzaklaştırır birbirinden? Bu kadar mı acımasız hayat ki sırf farklısın diye beni asla görmeyeceksin. Seni çok sevdiğimi öğrenemeyeceksin.

Belki de unutmak en iyisi diye cevap buluyorum kendime, ama unutmayı bile beceremiyorum.
Keske dünya dursa ya da ben dursam ve dünya dönse gözlerim bir kapalı bir açık derken geçse bugünler öyle ki seni unutabilsem
Ve ben yine üzgünüm seni unutamıyorum....

kalbimi kendimce yamalıyorum. Ama artık dikiş tutmuyor yaralar. Gözlerimi kapatma bile fayda etmiyor son günlerde
Hak ettigimi mi yaşıyorum yoksa haketmedigim sey için sınanıyor muyum bilmiyorum. Ama acısına dayanamıyorum

En umarsamaz halimle bile seni umursarken ben sadece öylece bakıyorum

üzgünüm canımı acıtıyorsun
ama sen canımı acıttıgını bile bilmiyorsun

 Sensiz geçen yıllarım vardı ya hani, hiçbir şey acıtamamıştı beni bu denli. Yine yalnız yine umutsuz ve yine çaresizdim ben. Eksiktin ama kimdin ki sen. Umursamıyordum bile. Kim olduğunu bilmediğim halde kaçıyordum senden. Yasamadan anlamak öyle zormuş ki meğer.. ve sen karşıma çıktın yeniden. İlk günlerde mutluydum bende. Mutluyum diyordum her önüme gelene onca yıldan sonra bende mutluyum. Herkese her şeye tüm yaşanmışlara rağmen mutluydum. Yavaş yavaş anladım senin için hiçbir şey ifade etmediğimi..

 ve başlamalıydı artık mücadelem. Ne kadar zor olsa da senden vazgeçmeliydim. Gecelerce günlerce ağladım ama başaramadım senden bir adım dahi uzaklaşamadım. Ve hep bir gün senin baskasına aşık olacağından korkarak yaşadım. Hep bu sondan kaçındım. Ve gördüm işte. Sen başkasına aşıktın. Ben sana sen ona.. hayat değil mi işte? bu aşamadan sonra bitmeliydin benim için uzaklaşmalıydım senden çıkmalıydın hayatımdan. Gözlerine baktıkça daha çok acıyordu içim. Senden nefret ediyorum diye haykırmak istiyordum gözlerine bakarak.. sonra da saatlerce omzunda hıçkıra hıçkıra ağlamak. Sürekli düşündüm beni sana çeken ne diye. Hiç bir şey bulamadım belki de bu yüzden bu kadar çok seviyordum seni. Ve gözyaşlarımla süslediğim bu yazım senin içindi.

 Artık başardım sen bittin benim için. BİTTİN!!

 ELVEDA yaşam sebebim…

ABİŞİM BUDA BENDEN OLSUN..

Olamaz olamaz sensiz yarim kabir azabından beter halim acılar...Bütün derdim sensiz bir rüyayı neyleyim...

Gözlerimi kapadım çizdim seni kalbimi açmam nafile isteme son nefesinde ellerinde ben yoksam sende olma hiç bir yerde... Sadece benim ol hayatınındı yine beni aç kapılarını zorlama dünyanda dönmezki bensiz bilirim soluk almak senin için çok zor...

Bu yolda söz verdik pes etmek yakışmaz aşkımıza istemem al beni beni yine kendine gitme tut ellerimi yine sayalım yine günleri... Işığındım ben senin zor dile yakın bu kalbe yalnız kalmam bilirim zor. Sensiz elimde dönemim herşeyimi yazdığım yine sensiz.

Olamaz olamaz sensiz yarim kabir azabından beter halim acılar...Bütün derdim sensiz bir rüyayı neyleyim...

Her yerde hayalin aldı beni rüzgar olup sana yine döndürdü bu bedeni gittiğimiz o yerlerde canlanır yine düşlerim. Kurdum yine boş hayaller bilirim dönmem çok zor ah ölürüm yine dayanmaz bu kalp gidişine almaz kalbim birini içimden seni atmak kalpsiz yaşamak kadar zor bende değil her yeni sen bu kalp sevgilim gözlerini çok özledim...

Senelerim oldun her yerde doğruydun bilirim ben seni vurdum çok pişmanım sevgilim nolur gözlerinin yeşilini özledim...

Olamaz olamaz sensiz yarim kabir azabından beter halim acılar...Bütün derdim sensiz bir rüyayı neyleyim..