ChatCity sohbet arkadaş sitesi ile oyun tavla ve okey oyna, sohbet muhabbet ortamını keşfet. Oyun, okey tavla oyna, kulüp aç ve kendi radyo yayınını yap

İçimde bir yerlerde büyüyen, sevdaya dair bütün sözcüklere direniyor, susuyorum..
İnanılmaz ağırlaşıyor gitgide yükleri. Artık kaldıramayacağımı düşündüğüm bir anda, çöküyorum dizlerimin üzerine, ellerim toprağa değiyor. Bir kaç damla gözyaşı süzülüyor gözlerimden, düşüp karışıyor toprağa.
Çok güç te olsa kalkıyorum ayağa çöktüğüm yerden kendi kendime. Çünkü hiç bir el uzanmayacak tutunup kalkmam için, biliyorum...

Bir garip hüzün çöker insana,
El ayak çekilince.
Tek başına kalırsın dünyada,
Etraf sessizleşince...
Karanlık oyun oynar aklıma,
Gölgeler dans edince...

Esen rüzgarlar yüreğimde, üşütse de. Çöküp üstüme karanlıklara boğsa da beni gece , hiç bir yıldıza tutunamasam ayaklarından bile. Olmasa da sarılacak bir zerre umudum, bir küçük belkim.. Umrumda bile değil yalnızlık...
Hayat, tek başımıza başlayıp, tek başımıza sona erdireceğimiz bir hikaye belki de. Gelenler, gidenler, sevenler, terk edenler birer oyuncu sadece. Oynayıp kendilerine düşen rolleri, virgüller, noktalar koyup, kelimeler yazıp, cümleler kuruyorlar bu hikayede. Kimileri siliniyor, kimileri kalıyor öylece oldukları yerde..

İnan bu ev alışamadı,
Hiç bir zaman sensizliğe..
Şimdi sensizlik oturuyor,
Kalkıp gittiğin yerde...
İnan bana alışamadım,
Hiç bir zaman sensizliğe..
Şimdi sensizlik dolaşıyor,
Çıkıp gittiğin bu evde...

Ne yaptım da yoksun bunca zamandır? Herşey o kadar boş, o kadar anlamsız ki..
Belki de haşarı bir çocuk gibi, takılıp gitmişsindir bir bulutun peşine.
En büyük korkum da bu..
Sen yokken ya unutursam dünyaya bakmayı?
Issızlığıma ağlıyorum, sen yoksun, bende sessiz bir hiçlik.

Yalnızlığa elbet alışır bedenim,
Yalnızlıkla belki de başa çıkabilirim..

Herşeyi yaşa¤¤¤¤¤ öğrenmedik mi?
Sevmeyi, sevilmeyi, terketmeyi, terkedilmeyi. Saplanan acıları yüreğimize, kanatarak bile olsa çıkarmadık mı saplandıkları yerden zamanla? Gitgide daha derinlere işleyen ağır sancılarımızı dindirip, alışmadık mı ince sızılara?
Gelişinle her hücremi sarıp, alsan bile aklımı olduğu yerden, atsan bile beni yanmalara,
Gidişinle çökse de yokluğun üzerime, ağır, taşınamayacak bir yük misali, gözlerimden yaşlar düşse de ardından, acısa da kanasa da yüreğim. Yananlar dönüşse de küllere, savrulsa da her bir zerresi ayrı bir köşeye,
Yine de her kapıyı çaldığında açmadım mı sonuna kadar sana? Hatta bazen kırıp bütün kilitlerini..
Hayat öğretmedi mi korkmamayı korkularımızdan? Kimi zaman çıkmazlara doğru yürüsek te, geriye döndürüp adımlarımızı, başlamadık mı yeniden en baştan?

Çok zor gelse bile, yaşar öğrenirim,
Sensizlik benim canımı acıtan...

Öğrendim yalnızlığı.. Her harfini birer birer benimseyip, sindirdim içime..
Gel gör ki, öğrenemedim sensizliğin baş harfini bile...

Aşk..
Acıtsan da beni, kanatsan da, sen hep kalacaksın tek harfi bile silinmeyecek olan kelimelerimin, en baş köşesinde...

Elimizde vedalar için hazırlanmış bir harita olsa keşke.Çünkü;
bilinmezlikle başa çıkabilmek bazen zorluyor insanı.
Ayrılık sonrası yolumuzu belirleyen; sağa mı, sola mı,
sapağa mı, düzlüğe mi, feraha mı, sıkıntıya mı doğru yol aldığımızı anlayabileceğimiz ve o yoldan
başka bir yolun daha olduğunu görebileceğimiz şöyle açıklayıcı
bir harita olsa diyorum...

Ne zaman biriyle vedalaşmak zorunda kalsam ne diyeceğimi,
nasıl davranacağımı bilemem ve buz kesilirim o an.
Uğurlamanın da uğurlanmanın da bir usulü vardır derler ya,
hiç anlamam o işlerden.
Ve bu gece vedalar adına birkaç satır yazmak istedim..
Daha doğrusu şöyle derinliği olan bir vedayla gitmek istedim kendimce…

Bir aşkın nasıl yaşandığını o aşkı yaşayan
iki insandan başka kimse bilemez aslında.
Artık hayatımda olmayacak birini iyi anmaya çalışma
çabalarım çevremdeki herkesi çileden çıkarsa da
ve bu ısrarıma anlam veremeseler de ben böyleyim.
İnanmışlığımın önüne hiçbir mantık geçmiyor işte…

Madem okuyorsun yazdıklarımı, şimdi dinle:

Işığı göremediğin,
hayat adına umudunu yitirdiğin ve kendini çıkmaz
sokaklarda hissettiğin anlarda bil ki sana
iyi dileklerde bulunan bir yürek var.

Evet biraz cadıyımdır, huysuzumdur,
sinirlenince ne dediğimi bilmem,
ağzımdan çıkan lafların sonunu asla hesap etmem
ama her şeye rağmen
nasıl bir kalbim olduğunu en iyi sen bilirsin bu hayatta.
Acıyan yanımla acıtmışımdır seni bunu
unutma.

Bana yaşattıkların pek hoş şeyler değildi
elbette ama tüm bunları şaşkınlıklarına,
hayatın seni artık yorduğuna, huzur istediğine,
verdiğin kadarını aynı anda almak istemene filan veriyorum.

Vicdanen bir rahatsızlık içinde olmadığını
biliyorum ama keşke bazı şeyleri bilmeseydi,
dediğini de duyar gibiyim.Ben de iyi ki duydum, demedim zira…

Uzun süren beraberliklerin sonunda iki yol vardır.
Ya sonsuzluğa çıkılır el ele ya da sonsuza kadar ayrılır eller.
Tüm aşkların çizilmiş bir kaderi vardır derdim de bir türlü inanmazdın bana
Bak, sonsuza dek ayrı kalacaklar tayfasındayız artık.

Şimdi cd de ‘Cennet’ çalıyor…
Mahşerde olduğumu düşündüğüm o geceden
sonra bu şarkıyı bir daha hiç dinlemedim biliyor musun?
Şimdi ise son dinleyişim…
Nedense samimiyetle ve gerçekten
hissederek bana dinle, dediğini düşünmekteyim hala.
Bence artık sen de asla dinleme bu şarkıyı.

Bir zamanlar içim çok rahattı ayrılsak bile birbirimizi sevdiğimizi,
varlıklarımızın başka başka
insanlarla asla ikâme edilemeyeceğini,
ne derdim olursa olsun aradığım
an yanımda olacağını düşünüyordum.
Şimdi benim telefonumda senin numaran yok,
hatırımdaysa daha ne kadar kalır bilmiyorum.
İşte, ayrılıkların en yaman çelişkisi de bu bence.

Umarım çok mutlu olursun umarım sonsuza
dek ayrılmaz elleriniz ve umarım benle
yaşayamadığın her şeyi onunla
yaşarsın ve böylece yeni arayışlar içine girmene de hiç gerek kalmaz.


Derinliği olan bir veda olsun istedim…
İstesem arardım seni ve yine aynı sözcüklerle
veda ederdim sana ama o zaman vedam ölümsüz olmazdı.
Ne ben, bu satırları yazarkenki kadar içtenlikle söyleyebilirdim
aynı sözcükleri sana;
ne de sen, şu satırları okurken gibi dinleyebilirdin beni.