Bazen gecmisteki insanlarin yasam seklini özlüyorum. Susup etrafima bakiyorum! Bu yüzyilin insanlarina.
Evet teknoloji cok gelisti ve hizla gelismeye devam ediyor. Fakat bu arada insanlarda hizla degisiyor ve yozlasiyor. Sevgi, saygi, ask, fedakarlik, yardimseverlik, dayanisma,sabir vs bu tarz insancil taraflarimizida hizla yitiriyor ve yozlasiyoruz. Insanlar birbirini her konuda cabuk tüketiyor.
Karsimizdaki insanlara cok az saygi duyuyor duydugumuz bu saygiyida en ufak bir tartismada sifirliyoruz. Insanlarla alay etmek, asagilamak, kücümsemek bizim icin cok kolay. Hatta bu tarz davranislari sergilerken egleniyoruz.
Asklar artik günübirlik, ask degil aslinda bu icimizdeki sevmek ve sevilmek hissini karsilamak icin bencilce ve cikarci bir davranis o kadar.
Sabirsisiz, en ufak olayda cinlerimiz tepemize cikiyor. Hatta baktik cok öfkelendikse sarilip silaha karsimizdaki insani öldürüyor ve rahatliyoruz.
Artik herseyimiz cikar olmus. Cikarimiz icin calisiyoruz, cogu bayanlarimiz artik ölesine degerini yitirmiski kendisine maddiyat olarak cikar saglayacak kisilerin arkasina kosar olmus.
Artik hersey bizim icin mizahi olarak ele alinabiliyor, asla mahremiyetimiz yok.
Küfür ölesine yayginki, artik en yakin arkadasimizin hatrini sorarken küfürle karisik soruyoruz. Birbirimizle tartisirken bir insan icin kutsal, önemli olan( ana, baci, es) ne varsa agzimiza gelen en asagilikca küfürleri siraliyor hatta karsidakide ayni sekilde (ana, baci, es) küfür ederken gülüyoruz (gülen smili yapiyoruz).
Peki bu kadar hizli yozlasirken ve böylesine insancil taraflarimizi yitirirken aceba kendimize soruyormuyuz.
" BEN KI BIR INSANIM AMA ACEBA KONUSMAK VE DÜSÜNMEKTEN BASKA ( NASIL KONUSTUGUMUZ DA ÖNEMLI TABI) DIGER MAHLUKATTAN NASIL BIR FARKIM VAR ?"
|