sen beni bırakıpta gitmezdin
peki o zaman ben neden seni arıyorum
neden gitmediğim her yerde oluyorsun
görmek için kapanacak gözlerim
kör bir ölümü yarım bıraktın yarsız bıraktın yar
ağlama yar bu aşk a yanma
örterimde sokakları gözlerime öyle uyurum
yastığım olur bu kentin duvarları
ocağım tütermi bilmem
gurbetin soğuk yalnızlıgında
üş...ürsen ben yanarım seni ısıtmaya
gidişin bir şey eksiltmezki yar
seni bulmaya çoğaltır beni en çok
emeğimdin yar
unutulmuş yaraalrıma tuzdur adın
kavgaydı kalbimin gözündeki fer
öfkendi çaresizliğin anladım
öfken çaresizliğindir bilirim
çaresizliğine ölürüm
K.TAZEOĞLU
|
Aynı uykuyu uyumak istiyorum aslında onunla...
Aynı anda aynı yatakta beraber uyumak değil kastettiğim.
Ayrı coğrafyalarda da olsak, ayrı mekanlarda da bulunsak
aynı uykuyu uyumak, aynı rüyayı görmek...
Göz bebekleriyle, beynin arasında gidip gelmek,
kalbindeki uykuya dalmak istiyorum.
Ve uyandığımda keşke gerçek olsa diyorum...
Kahraman Tazeoğlu
|
Martıların gözlerinden dinledim
İstanbul’un boğazı yanmış dün gece
Yıldızlar şahitlik etmiş, güya suçlu benmişim
Oysa can, yemin olsun yanağımdan süzülen denize
Ben bu şehre yüreğimi içirmedim
Göklerden hicran yağdı, İstanbul’lu bir geceydi
Yere düşen her damlanın yüreğinde sen vardın
İsmin dudaklarımda idamlık bilmeceydi
Yalansa kahrolayım, sen İstanbul kokardın
Sevda dediğin gülüm bir busedir dudağımda
Bıçak gibi, yasak gibi, kan gibi…
Utanır, intihar ederdi ölüm,
Hayata rest çekip ağladığımda,
Korkak gibi, tutsak gibi, yaşanmamış an gibi…
Ben lal olmuş bülbülüm, sen deli gülsün bağımda
Toprak gibi, yaprak gibi, candan özge can gibi
Kuş uçmaz kervan geçmez dağımda,
Kah aşkı yağan kar tanesi
Kah Leyla tüten rüzgardın
Zambak gibi leylak gibi,
Sigaramda duman gibi
Sevdiceğim, sen İstanbul kokardın
Dayadım ondörtlüyü İstanbul’un şakağına
İstediğim gül içmekti gözlerinden bir yudum
Seni sordum gündüzlerce bu şehrin her sokağına
Söylemedi, inat ettim gece seni uyudum
Ben bir sana, bir bu şehre gül dedim
Ayla toprak şahittir, şahittir denizle gece
Sensizken, İstanbul’da bir kez olsun gülmedim
Yıllar kapımı çaldı, ellerinde vur emri
Yokluğun var sen yoktun, ölüm geldi ölmedim
Ağladım yüreğimde sen, sende divane İstanbul
Aşkından hatıra dedim göz yaşımı silmedim
Ben bir sana, bir bu şehre gül dedim
Belki de can ben bu şehri güller için çok sevdim
Gözlerimden dökülen yaş denizi ıslatıyor
Sevda kilim, hasret nakış, gönül derdi dokuyor
Çatlayası deli yürek ‘sen sen’ diye atıyor
Oy gece gözlüm oy, İstanbul seni kokuyor
Serdar Tuncer |
Ne hesabını veremeyeceğim bir günüm oldu ne de vicdanımı lekeleyen bir geçmişim..
Ne hissettiysem onu söyledim, onu yaşadım..
Yaşadığım bir tek andan bile pişmanlık duymadım.
Asla keşkelerim olmadı...
Hiçbir zaman kendimle vicdan mahkemesi yapmak zorunda kalmadım...
Karşıma bazen gerçek yüzler, bazen sahteler çıktı ama olsun ben yine sadece hislerimle yaşadım...
Asla sevmediğim birine seni seviyorum demedim, ya da asla birini severken karşılığını beklemedim...
Dostluğuma değer biçmedim, sevgime ise hiçbir zaman sınır çizmedim...
Sevdiysem sonuna kadar gittim, bitirdiysem öldürse de hasreti geriye dönmedim..
Bazen çok kırıldım, bazen belkide kırdım. Ama hata insana mahsustur dedim. Affettim, af diledim..
Kimileri birden fazla kırdılar kalbimi ama ben onları yinede affettim..
Onlar belki beni saflıkla yargıladılar. Belkide içten içe sinsice güldüler bana. Ama asıl unuttukları şuydu..
Ben aldanmadım. Aldanan her zaman kendileri oldular ama bunu anlayamadılar..
Bir insan kaybının ne olduğu bilemedikleri için..
Kaybetmek onlar için bir alışkanlık haline geldiği için..
Oysa ben hiç insan kaybetmedim..
SADECE ZAMANI GELDİĞİNDE VAZGEÇMEYİ BİLDİM O KADAR...
|
Bıraktım cümleleri, iyi ol artık diye,
Daha fazla kısalmasın gündüzler diye,
Yalan değil bittim ben de, paramparça kalbim,
Ve söz verdim, çıkmam yoluna.
Ama çok zor dayanmak,
Saat sabah beş ise,
Bıkmışsan ve İstanbul`daysan,
Beni yakan İstanbul`daysan.
içimde deprem yine, eyvah!
Halim yok hiç artık eyvah, eyvah!
Düşüyor sustuklarım gözlerimden, yine eyvah!
Haberin yok yine, eyvah!
|
