ChatCity sohbet arkadaş sitesi ile oyun tavla ve okey oyna, sohbet muhabbet ortamını keşfet. Oyun, okey tavla oyna, kulüp aç ve kendi radyo yayınını yap

sana bir şiir yazacağım menekşe yaprağına
burcu, burcu sevgi kokacak her kelimesi
aşkın iksirini dökeceğim tüm hecelere
bekle
sevdasına kurban olduğum
simdi sisler çökmüş yüreğime
karlar yağar düşlerime
hele bir bahar gelsin
dallar tomurcuk versin
iste o zaman böyle kelepçede kalmayacak duygular
güvercinler uçuracağım senin göklerine
sana bir şiir yazacağım içinde hasret olmayan
güneş doğacak kaf dağından
geceler böyle avare, yaşanan saatler böyle
sessiz olmayacak
sana yemin gözbebeğim
artık aşkımızın ateş rengi gülleri solmayacak
bu son fasıl olacak gönlümüzde açıdan,
kederden yana
ben saçının bir teline sevapları satmışım
kalbinin her kösesine geçmiş gelecek
yıllarımı yazmışım
senin ırmaklarında yaşanacak en büyük
günahlar
şu bulutlar bir dağılsın
nerde olduğumuzu bilelim
dudakların kadehler de dudak izlerimi
aramayacak
hele dönsün su mevsim
bu yalnızlığın, kimsesizliğin uğultusunda
gidecek kulaklarımızdan
bir şarkı dinleteceğim sana sevdadan yana
kelimeler böyle kifayetsiz kalmayacak
böyle mühürlü olmayacak dudaklarım
sen yüreğimde sır değil, sözcüklerimde
yangınım olacaksın
bu sevda böyle sürgünlerde, böyle tutuklu
kalmayacak bi’ tanem
bekle sevdiğim
fidanlar yeşersin, acilsin su hasrete uzayan
yollar, karlı dağlar
göçmen kuşlar dönsün yuvaya
bu havanın nemidir bi’ tanem
sen nisan yağmurlarına sakla sevdayla
yanan bedenini
baharda ıslanmalı güz vurmuş dudaklar
istemem beni böyle perişan, böyle çaresiz
göresin
bahara bıraktım umutları
bir yeşersin su menekşeler, sümbüller
iste o zaman değmeli gözlerin gözlerime
iste o zaman bir şiir yazacağım sana menekşe
yaprağına
iste o zaman bir sevda getireceğim sana
sırılsıklam...

Nazım Hikmet - Aşk Üstüne

 Bir aşk için yapabileceğin her şeyi yaptığına inanıyorsan ve buna rağmen hala yalnızsan, için rahat olsun. Giden zaten gitmeyi kafasına koymuştur ve yaptıkların onun dudağında hafif bir gülümseme yaratmaktan başka hiçbir işe yaramayacaktır.

Sen kendini paralarken o her zaman bahaneler bulmaya hazırdır. Hani ağzınla kuş tutsan "Bu kuşun kanadı neden beyaz değil?" diye bir soruyla bile karsılaşabilirsin.. iki ucu keskin bıçaktır bu işin. Yaptıklarınla değil yapmadıklarınla yargılanırsın her zaman. Bu mahkemede hafifletici sebepler yoktur. İyi halin cezanda indirim sağlamaz.

Sen, "Ama senin için şunu yaptım" derken o, "şunu yapmadın" diye cevap verecektir. Ve ne söylesen karşılığında mutlaka başka bir iddiayla karşılaşacaksındır. Üzülme, sen aşkı yaşanması gerektiği gibi yaşadın.Özledin, içtin, ağladın, güldün, şarkılar söyledin, düşündün, şiirler yazdın. "Peki o ne yaptı" deme. Herkes kendinden sorumludur aşkta. Sen aşkını doya doya yaşarken o kendine engeller koyuyorsa bu onun sorunu. Bir insan eksik yaşıyorsa, ve bu eksikliği bildiği halde tamamlamak için uğraşmıyorsa sen ne yapabilirsin ki onun için? Hayatı ıskalama lüksün yok senin. Onun varsa, bırak o lüksü sonuna kadar yaşasın.

 Her zamanki gibi yaşayacaksın sen. "Acılara tutunarak" yaşamayı öğreneli çok oldu. Hem ne olmuş yani, yalnızlık o kadar da kötü bir şey değil. Sen mutluluğu hiçbir zaman bir tek kişiye bağlamadın ki…. Epeydir eline almadığın kitaplar seni bekliyor.Kitap okurken de mutlu oluyorsun unuttun mu? Kentin hiç görmediğin sokaklarında gezip yeni yaşamlara tanık olmak da keyif verecek sana.Yine içeceksin rakını balığın yanında. Üstelik dilediğin kadar sarhoş olma özgürlüğü de cabası….

 Sen yüreğinin sesini dinleyenlerdensin ve biliyorsun aslolan yürektir.Yürek sesi ne bilmeyenler, ya da bilip de duymayanlar acıtsa da içini unutma; yasadığın sürece o yürek var olacak seninle birlikte. Sen yeter ki koru yüreğini ve yüreğinde taşıdığın sevda duygusunu. Elbet bitecek güneşe hasret günler. Ve o zaman kutuplarda yetişen cılız ve minik bitkiler değil, güneşin çiçekleri dolduracak yüreğini…
 Hayatı ıskalamaya lüksün yok senin…..

İlk defa kalbimi vasıtasız dinliyordum ve başım vücuduma ağır... Kollarımın aptalca hareketlerinde sarsılırken, önce sağı sonra solu yokluyordum... Boş bakışlarımın ardında ve gözlerimimin içinde biriken gözyaşları... Ya hayat diye bir şey yoktu, yada artık o... Temas ettiğim hiçbirşeyden haz alamayışım, birlik derken ayrı kalışım, kalk gidelim-lerde hep kalan oluşum, zamansız kayboluşum, mevsimsiz son buluşum... Uzun bir hikayenin tek kelimelik bitişinde başlayan bir şuursuzluktu yaşadığım... Öyle saliseler başlıyorduki; öz bedenimde kendime, ruhumda benliğime, kendi avuçlarımda kendime yabancıyım... -Bul! diyen bedenime; -nerede?... -Toparlan! diyen ruhuma; -nasıl?... Ve -dokun! diyen ellerime; -neden? diyecek kadar yabancı... Kan basıncının tepemde birikmişliğine oluk taksam dünyayı sele verebileceğimi düşünüyordum... Susuyordum, suslarımın bitimine yakın daha beter bir suskunluk başlıyordu içimde... İç-im diye bir şeyden bahsettiğime bakmayın siz, hiç ve iç arasındaki harf eksikliği ne kadarı değiştiriyorsa, işte o şeyi hatırlarken de o kadarını bulabiliyordum... Ayların üstümde, yılların ardımda ve günlerin karşımda düşman gibi duruşlarına kalmıştım artık! Hatırlayışımın bu noktasından sonrasını yaşamak imkansız, özetlemek anlamsız olacaktı, ki öylede oldu zaten... Bazen; evet-evet, sonra...? diyorum, bazen; mmm hatırlamıyorum! ... Anımsadığım son şey: 

-Ne olur kal sevdiğim, 

-Hayır bırak artık bkm ve hoşçakal; gidiyorum... 

 

Kaç zamandır elde kağıt kalem, dolanıp duruyordum hatıralarda. Labirentler arttıkça kıvranışlarımın sonunun gelmeyeceğini sanıyordum. Yazacak çok şey bulduğuma sevinmek bir yana durmalıydı, çünkü; yazılacak olanı bulamamıştım daha. Ve bu yüzden ertelediğim satırlarımı temize çekmenin sancısını bekledim hep. Bütün kirliliğimle düştüğüm beyaz sayfalardan sesleniyorum sana. Ve bu gece sesi gelince pişmanlığının, seni bulmaya ramak kala; ama kendimi bulmanın neşesiyle yazıyorum!

Ben ölüm demeden, yüreğimde bir yerlere saklanman gerekirken, daha hayatı saymadan, başkasının gönlünde kayboluşunu hatırlıyorsundur umarım. Ölüm der demez fark ettiğim bir yalnızlık bıraktın bana. Ve nedense hep unuttun bu oyunu beraber oynadığımızı. Artık sessizliğine susmak kadar zor bir şeyi tanıyamıyordum, ki konuşulması gereken o saatlerde tükettiğin bir akıl bırakmıştın bana... Rüzgarlardan seçerken saçlarını, içine kattığın mutluluk tozlarının tıkadığı gırtlağımda, biriken kelimeler... Söylesem derdim kadar, fısıldasam zevkin kadar kalacağından korkuyordum. Oysa salıncaklarda tanımıştım seni, ve ben sallarken hayatın yüksekliğine uzanırdı ayakların! Beraber oturalım dediğimiz tahterevallide yaşadığımız problem olmasaydı, belki gün gelecek, diğer ucuna yüklediğimiz hayatı yükseklere çıkaranda biz olacaktık. Beni aşağı iterken, hayatın ağırlığı seni yükseklere çıkardı diye seviniyorsun. İtişlerinde kestiğin bileklerimden habersiz kalışında bu yüzdendi sanırım. Ara ara aşağı gelip kanıma batırdığın sırılsıklam ayaklarını, yükseklerden, irin kokulu işkence cellatlarına sallarkende mutluydun sen. Kayboluşuna değil; belki, değişen hayatına yeniden saymaya başladığımız, rakamsal ayrılıkların eşiğinedir satırlarım. Sonu hiç gelmez, başı hatırlanmaya değmez ve tükenmek bilmez bir ayrılık... Üç hece olduğuna bakma sen. Çünkü; heceler azaldıkça daha da artıyor pişmanlık dedikleri. Mesela bir zamanlar sen aşk derken azalan yalnızlığımı, sen gittikçe anlatılmaz bir artışa sürükledi gerçekler. Bu pahalı düş kırığını artık sende satın alamazsın diye korkuyorum. Zaten neyim var ki ondan başka? Ne zaman bir gülücüğe ihtiyaç duysam, göz yaşlarımı hisselere bölüyorum. Müşterisi sadece geceler, ki oda şafaklara satıyor zaten... Karşılığında bana verdikleri geçici körlüğe kendimide verebilirim belki. Ve belki, seni unutturacak her şeye var gibiyim; artık yokun yok olduğu, yok olduğum bu kentte. 

Satırlara son vermek, anlatılacakları yarıda keserken ne kadar zor geliyorsa ruhuma; yaşanacakları yarıda bırakmakta, o kadar zordu benim için. Sen çekip giderken... Ben çakılıp kalırken... İşte böyle başlayan cümlelerimin sonuna geldik seninle. Çakılıp kalmaları bana bıraktım, çekip gitmeleri kendime sayıyorum. Ve istersen gülücüklerinide hayatımdan çıkar artık. Çünkü düştüğün aşkı, payıma düşürdüğün yanlızlığa sayıyorum... Ki lüzumu yok bilesin, ağlıyor veya gülüyor olmanın!... Anlamıda yok zaten. O yok... Biz yok... Sen i bıraktık...Kalan bir tek" ben" kaldı bende bu hayattan yavaş yavaş  gidiyorum... Ben... 

Bazen bir harf bir kelime

Bir kelime bin hece olur

Hecelerin,

Kelimelerin,

Ve hatta cümlelerin tükenir…

Ve susarsın…

AŞK KONUŞUR

Sadece bakarsın gözlerinle

Aslında konuşmadan konuşursun

Hislerin ve gözlerin seni anlatır...

Sen konuşmasan da gözlerini konuşturur duyguların

‘’Sen kurduğum en güzel cümlenin en güzel öznesi olursun’’

BENİM dünyamda

BANA AİT

Yürek tahtıma kurulursun

En güzel gecemin

En asi meleği

Ve hatta istersen;

Kırılganlıklarımın son nefesi,

Öfkelerin ve yaşanmamışlıkların Azrail’in olursun

Sen istersen her şey olursun

Her şeyim olursun.

İSTER YAŞAMA SEVİNCİM OL,

İSTER AZRAİL,

AMA son nefesimde,

Sen en güzel cümlenin en güzel öznesi

Yanımda ol...

Son cümlemin

Son öznesi,

Son sözü,

Son hecesi

Ve anılarımın sahibi

Ben sende kalarak

Sen olarak koymalıyım

Son virgülü

Ve hatta son noktam olmalısın dudaklarımda

Çünkü;

‘’Sen kurduğum en güzel cümlenin en güzel öznesi’’

Seni Sevmek ;
Acıya İnat
Hayata gülümseyebilmektir.

Seni Sevmek ;
Gözyaşında bile
Baharın soluklandığı gülüşünü hissedebilmektir.

Seni Sevmek ;
Karanlığa inat
Gözlerinde aydınlığı görebilmektir.

Seni Sevmek ;
Rüzgara inat
Gül kokulu nefesini içine çekebilmektir.

Seni Sevmek ;
Soğuğa inat
Her yağmur damlasını
Sen diye Seyredebilmektir.

Seni Sevmek ;
Sensizliğe inat
Bir ömür seni bekleyebilmektir.

Seni Sevmek ;
Ölüme inat
Güneşli sabahlarda
Mutlulukları gözlerinde yakayabilmektir.