ChatCity sohbet arkadaş sitesi ile oyun tavla ve okey oyna, sohbet muhabbet ortamını keşfet. Oyun, okey tavla oyna, kulüp aç ve kendi radyo yayınını yap

Ansızın bastıran yağmur gibiydin. Sırılsıklam ettin aşkınla beni… Şimşekler çakıp ısrarla olmaz bu dedin… Sanki yaptığımız günahtı. Zaman geçtikçe olgunlaşıyor insan, yeni başlayan ilişkilerde işte bu zaman temel taşı oluyor.

İlk karşılaştığımız zaman bir merhabayı bile söylerken zorlanıyorduk. Çekimserdik… Acaba hangimiz asabi, hangimiz deli… Ama korktuğumuz olmadı. Şimdiye bakılırsa duygularımızı bastırsak da gönülden gönüle bir yolculuk var. Ben engellerden korkmuyorum. Yeter ki sen engel olma… Pes edecek değilim, bu savaşı bırakmam. Senin gibi bir generalim varken kaçmam söz konusu bile olmaz.

Anlam veremediğim nedenlerden dolayı gözlerime bir hüzün doluyor. Durgunlaşıyorum… Her söylediğin cümlelerin açılımını yapıyorum. Kendi payıma güzel şeyler çıkacağını umuyorken, hayal kırıklığı parça parça gerçekleşiyor. Kırılma noktasını araştırdığımda kalbimde ve beynimde bir şey olmadığını göreceksin. Kırılan; seni derinlerden seven ruhumun kendisidir. İşte bunun tedavisi mümkün değildir. Ebedi yolculuğunda bile bu iz kalacak. Ruhumun çıkacak canı da yok ki…

Gece uyuyamıyorum. Beni düşündüren nedenler var. Hiç görüşmeyeceğiz diyorsun. Hayal bu diyorsun. Peki, bu dünyada gerçek olan şeyi bana söyler misin?

Buğulu bir camın ardında gibiyim. Bir şeyler olduğu kesin… Ama ne olduğunu kestiremiyorum. Aklım karıştı ne gideceğimden eminim ne de kalacağımdan. Gerçeklerin doğrultusunda hareket ettiğinden eminsin. O zaman emin olduğun şeyi gerçekleştirmek sana düşüyor… Bende yardım edeceğim ve sadece uzaktan izleyeceğim olacakları. Belki de müdahale etmek istemeyeceğim. Çünkü tercihlere son derece saygılıyımdır.

Sadece dürüst oldum. Doğruları söyledim… Olmam gerektiği gibi oldum. Nerede olursan ol, nasıl olursan ol; bu durumların sevenlerin kavuşmasına engel olduğu fikrini aklından çıkar at. Bu fikrine katılmıyorum. Zaten bu fikrin çürüyüp gidecek. Seven her ne ve nerde olursa olsun sevdiğine kavuşmak için her şeyi göze alır. Ama sen bunu yapmıyorsun. Hem gideceğim diyorsun, ben tamam diyince “ya lütfen!” Diyorsun. Aklım karışıyor.

Sen çok açık ve netsin değil mi?
Bugüne kadar hangi planlarında on iki den vurdun?
Peki, hangi kararlarında Tamamdır bu iş dedin? Bu soruların cevapları hemen verilecek gibi değil. Çünkü tüm hayatını kapsıyor. Düşün öyle cevap ver.

Gideceksin bitecek, unutacaksın gidecek… Kapanan kapıları umursamayacaksın. Nasıl olsa biri daha açılacaktır düşüncesindesin. Evet! Bu düşüncene bende katılıyorum. Bir kapı kapanıyor, bin kapı açılıyor. Yaradan ne kadarda güzel yaratmış değil mi? Ama şunu unutma… Her insanın her istediği olsaydı, derdi olan olmazdı. Sen bir şeylere gayret göstermeden gelip seni bulmaz. Kapılar açılır ama girebilenler içindir. Giremeyen için açık kapı yoktur.

Hayat bir çarkıfelektir. Dönüp dolaşıp hep aynı yere geliyor. Pas, iflas ve Şans… Dilerim ki şans seni bulur. Dilerim hep yüzün güler.

Söylemek isteyeceğin son bir şey var mı bilmiyorum. Sormak isteyeceğimi de sanmıyorum. Çünkü söyleyeceklerini biliyorum. “Mutluluklar diliyorum; Peki, Tamam” gibi sözcükleri sıralayacaksın.

En önemli şey, bana söylediğin sözlerin anlamı çok büyüktü, alışmışsın ve içinden gelerek, sıkılarak, büzülerek “canım” demeni hiç unutmayacağım.

Biz nerden başladık ki değil mi? Ucu bucağı yok. Zaten benim inatçılığım sayesinde bu son perdeyi oynama şerefine ulaştık. Sen istemeyerek de olsa bu oyuna katıldın. Yapman gerekeni yaptın. Teşekkür ederim. Seni seviyorum. Bu heyecanı bana yaşattığın için minnettarım sana…

Bana koşarken, sanki arkamda duran birine koşuyormuş gibi bir izlenim bıraktın. Sana şans diliyorum. Mutluluklarda o şansın içinde seni bekliyor olsun. Sana söyleyebileceğim son sözlerim ise...

“Git madem git de özlet kendini
Bir oyunun sahnesi bil benli günleri
Gidersin biter unutursun gider
Beyninden sil at benden izleri
Gülersin geçer unutursan eğer
Ardına dönüp bakmadan sil gözlerini”

Sevgimle kal beni hiç unutma…

Sebepsiz sevmektir aşk,
Gözlerine baktığında erimektir içten içe,
Ellerini tuttuğunda titremektir tüm benliğinle.
Hatta sarıLamamktır utançtan,
Çünkü utanmaktır sevmek aslında,
Sevmek nedir aslen?
Ölmek mi uğruna?
Yaşamak mı onunla?
Sevmek mi ömür boyunca?
yoksa ayrılmak mı gerekince?
Nedir insanı başkasına bağlayan?
Güzelliğimi?
bilmez kimse bu soruların cevabını..
Kimi sever güzelini,
Kimi sever özelini...

Bu günlerde herkes gitmek istiyor
Küçük bir sahil kasabasına
Bir başka ülkeye, dağlara, uzaklara…

Hayatından memnun olan yok.
Kiminle konuşsam aynı sey…
Herşeyi, herkesi bırakıp gitme isteği.

Öyle “yanına almak istedigi üç şey” falan yok.
Bir kendisi
Bu yeter zaten.
Herşeyi, herkesi götürdün demektir..
Keşke kendini bırakıp gidebilse insan.
Ama olmuyor.

Hani kendimizden razıyız diyelim, öteki de olmuyor.
Yani herşeyi yüzüstü bırakmak göze alınmıyor.

Böyle gidiyoruz işte.
Bir yanımız “kalk gidelim”,
öbür yanımız “otur” diyor.

“Otur” diyen kazanıyor.
O yan kalabalık zira…
İş, güç, sorumluluk, çoluk çocuk, aile,
Güvende olma dugusu…
En kötüsü alışkanlık
Alışkanlığın verdiği rahatlık,
Monotonluğun doğurduğu bıkkınlığı yeniyor.
Kalıyoruz…
Kuş olup uçmak isterken, ağaç olup kök salıyoruz.

Evlenmeler…
Bir çocuk daha doğurmalar…
Borçlara girmeler…
İşi büyütmeler…
Bir köpek bile bizi uçmaktan alıkoyabiliyor.

Misal ben…
Kapıdaki Rex’i bırakıp gidemiyorum.
Değil bu şehirden gitmek,
İki sokak öteye taşınamıyorum.
Alıp götürsem gelmez ki…
Bütün sokağın köpeği olduğunun farkında
Herkes onu o herkesi seviyor.
Hangi birimizle gitsin?

“Sırtında yumurta küfesi olmak” diye bir deyim vardır;
Evet, sırtımızda yumurta küfesi var hepimizin
Kendi imalatımız küfeler.

Ama eğreti de yaşanmaz ki bu dünyada.
Ölüm var zira.
Ölüme inat tutunmak lazım.

Bari ufak kaçışlar yapabilsek.
Var tabi yapanlar, ama az
Sadece kaymak tabakası
Hepimiz kaçabilsek…
Bütçe, zaman, keyif… Denk olsa.
Gün içinde mesela…
Küçücük gitmeler yapabilsek.

Ne mümkün
Sabah 9, aksam 18
Sonra başka mecburiyetler
Sıkışıp kaldık.
Sırf yeme, içme, barınmanın bedeli
Bu kadar ağir olmamalı.

Hayatta kalabilmek için bir ömür veriyoruz.
Bir ömür karşılığı, bir ömür yani.
Ne saçma…
Bahar mıdır bizi bu hale getiren?
Galiba.

Ben her bahar aşık olmam ama
Her bahar gitmek isterim.
Gittiğim olmadı hiç.
Ama olsun… istemek de güzel

Bunca zaman bana anlatmaya çalıştığını,kendimi bulduğumda anladım.

Herkesin mutlu olmak için başka bir yolu varmış,
Kendi yolumu çizdiğimde anladım..

Bir tek yaşanarak öğrenilirmiş hayat, okuyarak,dinleyerek değil..
Bildiklerini bana neden anlatmadığını, anladım..

Yüreğinde aşk olmadan geçen her gün kayıpmış,
Aşk peşinden neden yalınayak koştuğunu anladım..

Acı doruğa ulaştığında gözyaşı gelmezmiş gözlerden,
Neden hiç ağlamadığını anladım..

Ağlayanı güldürebilmek,ağlayanla ağlamaktan daha değerliymiş,
Gözyaşımı kahkahaya çevirdiğinde anladım..

Bir insanı herhangi biri kırabilir,ama bir tek en çok sevdiği, acıtabilirmiş,
Çok acıttığında anladım..

Fakat,hak edermiş sevilen onun için dökülen her damla gözyaşını,
Gözyaşlarıyla birlikte sevinçler terk ettiğinde anladım..

Yalan söylememek değil, gerçeği gizlememekmiş marifet,
Yüreğini elime koyduğunda anladım..

”Sana ihtiyacım var, gel ! ” diyebilmekmiş güçlü olmak,
Sana ”git” dediğimde anladım..

Biri sana ”git” dediğinde, ”kalmak istiyorum” diyebilmekmiş sevmek,
Git dediklerinde gittiğimde anladım..

Sana sevgim şımarık bir çocukmuş,her düştüğünde zırıl zırıl ağlayan,
Büyüyüp bana sımsıkı sarıldığında anladım..

Özür dilemek değil, ”affet beni” diye haykırmak istemekmiş pişman
olmak, Gerçekten pişman olduğumda anladım..

Ve gurur, kaybedenlerin,acizlerin maskesiymiş,
Sevgi dolu yüreklerin gururu olmazmış,

Yüreğimde sevgi bulduğumda anladım..
Ölürcesine isteyen,beklemez,sadece umut edermiş bir gün affedilmeyi,

Beni af etmeni ölürcesine istediğimde anladım..
Sevgi emekmiş,

Emek ise vazgeçmeyecek kadar, ama özgür bırakacak kadar sevmekmiş…

O olmazsa yaşayamam
O olmazsa yaşayamam.” demeyeceksin.
Demeyeceksin işte.
Yaşarsın çünkü.
Öyle beylik laflar etmeye gerek yok ki.
Çok sevmeyeceksin mesela.
O daha az severse kırılırsın.
Ve zaten genellikle O daha az sever seni,
Senin O’nu sevdiğinden.
Çok sevmezsen, çok acımazsın.
Çok sahiplenmeyince, çok ait de olmazsın hem.
Çalıştığın binayı, masanı, telefonunu, kartvizitini…
Hatta elini ayağını bile çok sahiplenmeyeceksin.
Senin değillermiş gibi davranacaksın.
Hem hiçbir şeyin olmazsa, kaybetmekten de korkmazsın.
Onlarsız da yaşayabilirmişsin gibi davranacaksın.
Çok eşyan olmayacak mesela evinde.
Paldır küldür yürüyebileceksin.
İlle de bir şeyleri sahipleneceksen,
Çatıların gökyüzüyle birleştiği yerleri sahipleneceksin.
Gökyüzünü sahipleneceksin,
Güneşi, ayı, yıldızları…
Mesela kuzey yıldızı, senin yıldızın olacak.
“O benim.” diyeceksin.
Mutlaka sana ait olmasını istiyorsan bir Şeylerin…
Mesela gökkuşağı senin olacak.
İlle de bir şeye ait olacaksan, renklere ait olacaksın.
Mesela turuncuya, yada pembeye.
Ya da cennete ait olacaksın.
Çok sahiplenmeden,
Çok ait olmadan yaşayacaksın.
Hem her an avuçlarından kayıp gidecekmiş gibi,
Hem de hep senin kalacakmış gibi hayat.
İlişik yaşayacaksın.
Ucundan tutarak…

‘Nereden çıktın bu vakitte’ dememeli, bir gece yarısı telaşla yataktan fırladığında; gözünün dilini bilmeli; dinlemeli sormadan, söylemeden anlamalı…

Arka bahçede varlığını sezdirmeden, mütemadiyen dikilen vefalı bir ağaç gibi köklenmeli hayatında; sen, her daim onun orada durduğunu hissetmelisin. İhtiyaç duyduğunda gidip müşfik gövdesine yaslanabilmeli, kovuklarına saklanabilmelisin.

Kucaklamalı seni güvenli kolları, dalları bitkin başına omuz, yaprakları kanayan ruhuna merhem olmalı…

En mahrem sırlarını verebilmeli, en derin yaralarını açıp gösterebilmelisin; gölgesinde serinlemelisin sorgusuz sualsiz…

Onca dalkavuk arasında bir tek o, sözünü eğip bükmeden söylemeli, yanlış anlaşılmayacağını bilmeli.

Alkışlandığında değil sadece, asıl yuhalandığında yanında durup koluna girebilmeli. Övmeli alem içinde, baş başayken sövmeli ve sen öyle güvenmelisin ki ona, övdüğünde de sövdüğünde de bunun iyilikten olduğunu bilmelisin.

Teklifsiz kefili olmalı hatalarının; günahlarının yegane şahidi… Seni senden iyi bilen, sana senden çok güvenen bir sırdaş..

Gözbebekleri bulutlandığında, yaklaşan fırtınayı sezebilmelisin. Ve sen ağladığında onun gözlerinden gelmeli yaş…

Yıllarca aynı ip üstünde çalışmış, cesaretle ihanet arasında gidip gelen bir salıncağın sınavında birbiriyle kaynaşmış iki trapezci gibi güvenle kenetlenmeli elleri…

‘Parkurun bütün zorluklarına rağmen dostluğumuzu koruyabildik, acıları birlikte göğüsleyebildik ya; yenildik sayılmayız’ diyebilmeli…

Issızlığın, yalnızlığın en koyulaştığı anda, küçücük bir kağıda yazdığımız kısa ama ümit var bir yazıyı yüreğe benzer bir taşa bağlayıp birbirimizin camından içeri atabilmeliyiz:

‘Bunu da aşacağız!

İmza: Bir dost!…’

Yüreğimi sıkıştıran bu kesif hüzün, belki de terketmişlere özgü gizli bir terkedilme duygusudur.

Özledim seni…
Ayrılık yüreğimi karıncalandırıyor nicedir…

Beynimi uyuşturu­yor özlemin…

Çok sık birlikte olamasak bile benimle olduğunu bilmenin bunca yıl içimi nasıl ısıttığını yeni yeni anlı­yorum.

Yokluğun, hatırlandıkça yüreğime sapla­nan bir sızı olmaktan çıkıp mütemadi bir boşluğa dönüşüyor.

Sabahlara seni ok­şayarak başlamaları akşamları, her işi bir kenara koyup seninle başbaşa karşılamaları özlüyorum; oynaşmalarımızı, hırlaşmalarımızı, yürüyüşlerimizi, se­vimli ha­şarılığını, çocuksu küskünlüğünü…

Nasıl da serttin başkalarına karşı be­ni savunurken; ve ne yumuşak, bir çift kısık gözle kendini ellerimin okşayışına bırakırken… ya da kolyeni çözdüğümde kollarıma atlarken…

Hasta olduğunda, o korkunç kriz ge­celerinde günler, geceler boyu nöbet tuttuk başında… o şen kahkahalarına yeniden kavuşabilmek için sessiz dualar ederek…

“Atlattı” müjdesini kutlarken yor­gun bedenindeki yaraları okşayarak, doktorun böldü sevincimizi:

“Yaşayamaz artık bu evde… yüksek binalar ve be­ton duvarların gri kentinde” dedi, “O gitmeli… ve kendine yeni bir hayat çizmeli…”

Bilsen, ne zor gitmen gerektiğini bile bile “Kal” demek sana…

Ne zor, senin için ebedi mutluluğun beni unut­mandan geçtiğini bilmek…

Gitmeni asla istemediğim halde, buna mecbur olduğumuzu görmek ve sana bunları söyleyemeden “Git artık” de­mek…

“Beni ne kadar ça­buk unutursan, o kadar çabuk kavuşacaksın mutluluğa” demek sa­na ne zor…

Sesimi, kokumu çe­kip alıvermek beynin­den, sesin, kokun hâlâ beynimdeyken…

… seni görmemek ve belki yıllar sonra karşılaştığımızda bana bir yabancı gibi bakma­nı istemek senden…

… yeni bir sevdayı yasakladığım kalbime söz geçirmek…

… ve sonra kendi ellerimle bindirip seni yabancı bir arabanın arka koltuğuna, birlik­te güneşlendiğimiz on­ca yazı, yanyana titreş­tiğimiz onca kışı, pay­laştığımız bunca acıyı, onca kahkahayı ve bütün o uzak yeşillikleri katıp yorgun bedeninin yanına, ar­kandan pişmanlık gözyaşları dökmek ne zor…

… ne zor hiç tanımadan seni emanet ettiğim bir şoföre “Hızla uzaklaş buradan ve gidebileceğin kadar uzağa git” demek…

… yokluğunu beklemek, ne zor…

Bunları düşündükçe, şu anda uzakta bir yerlerde üşüdüğünü sezinleyerek panikliyorum. Bütün engel­leri aşıp terkedilmiş caddeleri, kimsesiz sokakları. yalnız bulvarları arşınlayarak sana ulaşmak, sessizce başını okşamak, kulağına sevgi sözcükleri fısıldamak ve yavaşça üzerini örtmek geçiyor içimden…

Paylaştığımız bir mazinin, yitirdiğimiz bir geleceğe dönüşmesinden hicran duyuyorum.

Gizli gizli hüzünlendiğim akşamlardan birinde, terketmişlere özgü bir terkedilme korkusunu da yüre­ğimin derinlerinde duyarak sana koşmak, yaptıklarım ve daha çok da yapamadıklarım için özür dilemek ve

“Geri dön bebeğim” demek istiyorum:

“Geri dön… kulüben seni bekliyor…”