fiogf49gjkf0d Eğer Tanrı, bir an için
benim bir dolma kağıt bebek olduğumu unutup,
bana biraz daha ömür verse idi:
Büyük bir ihtimalle tüm düşündüklerimi söylemezdim;
ama tüm söylediklerimi düşünürdüm.
Eşyalara değerlerine göre değil de,
ne anlama geldiklerine göre değer verirdim.
Daha az uyur, daha çok rüya görürdüm.
Çünkü gözümüzü ne zaman bir dakika kapatsak
ışığı altmış saniye kaybederiz.
Başkaları geri dururken, ben yürürdüm.
Diğerleri uyurken, ben uyanık kalırdım.
Başkaları konuşurken, ben dinlerdim.
Güzel çikolatalı bir dondurmayı nasıl da seve seve yerdim.
Eğer Tanrı, bana biraz daha ömür verseydi:
Daha basit giyinirdim.
Kendimi güneşe atar,
sadece vücuduma değil,
ruhuma da güneş banyosu yaptırırdım.
Eğer bir yüreğim varsa,
nefretimi buz üstüne yazar ve
güneşin çıkmasını beklerdim.
Yıldızlar üzerinde Van Gogh ile resim yapardım,
bir Benedetti şiirini düşlerdim ve
bir Serrat şarkısı ile aya serenat yapardım.
Dikenlerin acısını hissetmek için
gülleri gözyaşlarımla sulardım,
taç yapraklarını kızılca öperdim.
Tanrım, biraz daha ömrüm olsaydı...
Tek günümü,
sevdiklerime onları ne kadar sevdiğimi söylemeden geçirmezdim.
Her kadını ve erkeği, benim favorim olduklarına inandırırdım.
Aşkın içinde aşkla yaşardım.
Erkeklere, yaşlandıkları zaman aşkı bırakmalarının ne kadar yanlış olduğunu gösterirdim.
Aksine aşık olmayı durdurduklarında yaşlanacaklarını gösterirdim.
Bir çocuğa kanatlar verirdim.
Ama uçmayı kendi başına öğrenmesi için onu rahat bırakırdım.
Yaşlılara ölümün yaşla degil,
unutmakla geldiğini öğretirdim.
İnsanlar, sizden ne çok şey öğrendim.
Gerçek mutluluğun,
zirveyi nasıl ölçtüğünüze bağlı olduğunu bilmeden,
herkesin dağın zirvesinde yaşamak istediğini öğrendim.
Yeni doğmuş bir bebeğin,
o minik elleri ile babasının parmağını sıktığında,
aslında babasını ebediyen kapana kıstırdığını öğrendim.
Ancak bir insanı yerden yukarı kaldırmak için yardım ettiğinde
birisine yukarıdan bakma hakkının olduğunu öğrendim.
Sizden bir sürü şey öğrendim.
Ama bu öğrendiklerimi bir bavul içinde saklasa idim,
hiç bir faydası olmayacaktı ve mutsuz ölecektim.
ŞİİRİN İSMİ KUKLA.
1982 yılında edebiyat alanında Nobel Ödülü kazanan Gabriel Garcia Marquez, 1999 yazında lenf kanseri tedavisi gördü. O günden bu yana, Marquez in gittikçe kötüleşen sağlığı hakkında çeşitli söylentiler süregeldi.
29 Mayıs 2000 de bu söylentilerin doğru olduğu anlaşıldı; çünkü Peru nun günlük gazetesi La Republica da kendi imzasını taşıyan bir şiir yayımlandı. Şiirin başlığı "La Marioneta", Türkçesiyle "Kukla" idi. Bu, Garcia Marquez in yazdığı ve gittikçe kötüleşen sağlığı nedeniyle en yakın arkadaşlarına gönderdiği bir veda şiiriydi:
Şiir, çok duygusaldı ve normal koşullarda bu büyük yazardan beklenmeyecek ölçüde klişe ifadelerle doluydu.
Bir süre sonra şiirin, Johnny Welch adında Meksikalı tanınmamış bir vantrilokun eseri olduğu anlaşıldı. Welch, şiiri Mofles adındaki kukla yardımcısı için yazmıştı. Ne var ki, Welch in adının yerine, bir şekilde Nobel ödüllü yazarın adı kullanılmıştı.
Her şeye rağmen, şiiri okuyan pek çok insan derinden etkilendi.
|
msn varsa sende aynıyım :)
