ChatCity sohbet arkadaş sitesi ile oyun tavla ve okey oyna, sohbet muhabbet ortamını keşfet. Oyun, okey tavla oyna, kulüp aç ve kendi radyo yayınını yap

Öylesine bir gündü, yeni değil de sanki geçmiş günlerden biriydi, öyle gibiydi...
Kaç gece beklemiştim seni. Kaç gece koynuma hasretini alıp uyumuştum. Kaç gece yalnızlık sancısıyla kıvranıp durmuştum. Öyle acımasızdı ki geceler, gökteki yıldızlar yüreğime atılan birer taş gibi gelmişti bana. Yine de her şeye değerdi bekleyişim.
Bütün yollar sana çıkıyordu ama ben asıl senin yolunun benimkiyle kesişmesini bekliyordum.
Aylar geçmişti hep vardın ama bir tek o an yanımdaydın. Biraz yabancıydın bana, biraz da tanıdık. Şaşkındık, şaşkınlığımız çok fazla yansıyordu yüzümüze. Göz göze gelmek hiç bu kadar zor olmamıştı. Bir bakıştan bin anlam çıkarmak buna denirdi işte. Yüzümüzde birbirimize ait izler arıyorduk bakarken.
Ne çok duymuştum sesini ama sanki sen ilk kez konuşuyordun. İlk kez söylediğin cümleler sahibiyle bütünleşiyordu.
Düştükçe gülüşün yüzüne, sessiz olan her şey konuşmuştu içimde. Yine de sözler bir türlü çıkmıyordu ağzımdan. Oysa boynuna sarılıp "Sen aylardır beklenen, sen yıllardır özlenensin" demek istiyordum. Hava serin değildi ama ben titriyordum.
Kelimeler hiç bu kadar zor olmamıştı bana. Ne zaman bir şey söylemeye kalksam, her seferinde bir şey oluyordu, sözcükler ağzımda donuyordu.
Sıcaktın, dokunmasan da yansıtıyordun. Biraz önce titreyen ben artık terliyordum. Aşktı bu biliyordum ama bunu kendime bile itiraf edemiyordum.
Farkında değildin belki, belki ben belli etmiyordum ama yıllardır koruduğum, yıllardır kimseye açmadığım topraklarımı çoktan teslim almıştın bile. Sınırlarımdan içeri girmiştin bir kere. Yüreğimin en gizli, en kuytu köşelerinde sen vardın artık.
İtirazsızdım, belli ki mutluydum. Belli ki beni şaşırtan mutluluğun ta kendisiydi. Harfleri tükenmez bir kavuşmanın alfabesindeydim. Ve ben okumayı sanki yeniden öğreniyordum.
Şimdi bu sevdayı bana yaşattığın için kendimi şanslı hissediyorum. "Ya sen olmasaydın" diye düşünmüyorum çünkü sen varsın. Çünkü sen içimdesin. Çünkü sen benim hayat kaynağımsın.
Biliyor musun, çölde bulabildiğim bir avuç su olsan, bitmeyesin diye içmem seni. Nerede olursan ol benimle kal. Ben, bu yürek attığı sürece seninleyim.....

                                                 Gerçek sevgi..
Koskoca bir bahçede harikulada çiçekler içinde bir papatya..Ve papatya aşık olmuş, yanmış tutuşmuş Ak sakallı bahçıvana..Bir ümit bekliyormuş. Yüzlerce
çiçeğin arasından Onunla, sadece onunla saatlerce ilgilensin.. Buz gibi suyunu sadece ona döksün istiyormus.. Sadece ona değsin makası, Sadece ona
gülsün dudakları.. Kıskanıyormuş bahçıvanı,

Kırmızı güllerden, Sarı lalelerden, Mor menekşelerden..Zambaklardan…Papatya, sadece bahçıvan için açıyormuş, Bembeyaz yapraklarını.. Bir gün, Aşkı öyle büyümüşki.. Papatya yapraklarını taşıyamaz olmuş.. Eğilivermiş boynu..Toprağa bakıyormuş artık..
Bahçıvanın sadece sesini duyuyormuş Ayaklarını görüyormuş..Bunada şükür diyormuş.. Yetiyormuş ona, bahçıvanın varlığını hissetmek.. Zaman akıp gidiyormuş..Papatya bahçıvanın yüzünü görmeyeli çok olmuş.. Ne var sanki boynumu kaldırsa Bir kerecik daha görsem yüzünü diyormuş.. Ve işte bir gün..
Bahçıvan papatyaya doğru yaklaşmış.. İncecik bedenini ellerinin arasına almış..Elindeki sopayı, köklerinin yanına, toprağa sokmuş bir iple papatyanın gövdesini bağlayıvermiş sopaya.. Papatya o an daha çok sevmiş
bahçıvanı.. Hala göremiyormuş onu, Ama bedeni kurtulmuş.. Uzun bir müddet sonra, Bahçıvan uğramaz olmus bahçeye.. Gelen giden yokmuş.. Kahrından ölecekmiş papatya..Ama işte bir sabah… Hortumdan akan suyun sesiyle
uyanmış.. Derin bir oh çekmiş.. Çılgıncasına sevdiği bahçıvan geri gelmiş..
Birden, kendisine doğru gelen iki ayak görmüs.. Bu onun delicesine sevdiği bahçıvan değilmiş..Başka birisiymiş.. Adamın elinde bir de makas varmış..
Papatyanın kafasını kaldırmış yukarıya doğru..Ne güzel açmışsın sen öyle demiş.. Bu gencecik, yakışıklı bir delikanlıymış..Gözleri gök mavisi, saçları güneş sarısıymış.. Ama gövden seni taşımıyor demisş. Elindeki makası papatyanın boynuna doğru uzatmış..Ve bir hamlede başını gövdesinden ayırmış.. Papatya yere düşerken hatırlamış sevdigini.. O ak saçlı, ak sakallı, yaşlımı yaşlı bahçıvanı hatırlamış..Birde o gencecik, yakışıklı
delikanlıyı düşünmüş.. Ve o an anlamış, neden o yaşlı bahçıvanı sevdiğini..O her seye rağmen, papatyaya emek vermiş.. Ona hiç bir zaman güzel oldugunu söylememiş, Ama onu aslında hep sevmis.. Papatya anlamış artık..Sevgi, emek istermiş…Yere düstüğünde son bir kez düşünmüş sevdiğini..Teşekkür etmis ona içinden..Son yaprağıda kuruduğunda, Biliyormuş artık..
Gerçek sevginin,söylemeden, yaşamadan, ve asla kavuşmadan varolabileceğini*

                                                                    SEVDİĞİNİ SEVDİĞİNE SÖYLE...

Hani hepimiz isteriz ya, bir sevgilimiz olsun ve o sevgili bizi canından çok , bizim uğrumuza canını verecek kadar çok sevsin... hemen hemen herkes istemiştir bunu diye düşünüyorum. çok sevmek çok sevilmek tabiki bunlar güzel şeyler ama bu harika duygunun bazen ters etkileride olur bilir misiniz. çok sevdiğiniz için kaybedebilirsiniz sevdiğinizi, çok sevgiden boğabilir ve onu soluksuz bırakıp öldürebilirsinizde.. ve sonunda başını ellerinin arasına alanlardan olduğunuzda ben ne yaptım da kaybettim onu diye dövünebilirsinizde.. tek suçum onu sevmek.. bir insan çok sevdiği için nasıl kaybederki sevdiğini diye anlam veremediğiniz düşüncelerle boş boş bakan bir yaralı güvercine dönüşebilirsiniz... ama gerçek şudur ki sevgide boğar bazen insanları.. siz çok sevdiğiniz için her anınızı onunla geçirmek istersiniz.. çok sevdiğiniz için her an sesini duymak istersiniz.. çok sevdiğiniz için her yere onunla gitmek istersiniz.. sevgi bencildir çünkü ve siz çok sevgiden çok bencil birine dönüşebilir bunun hiç farkına varmazsınız bile.. sonra bir gün o çok sevdiğiniz, o uğruna canını vermek istediğiniz insan size ayrılmak istediğini çünkü nefes alamadığını bu sevgiden boğulduğunu söyler.. siz geçirdiğiniz kısmi şokun etkisiyle tüm beyin fonksiyonlarınız felç olmuş vaziyette ağzınız bir karış açık bir yaşınıza daha basarsınız..
size yapıcak hiç bişey bırakmamıştır sevgili ardından bakmaktan başka.... önceleri anlamazsınız.. suçlarsınız.. sonra sonra o çok sevdiğiniz varlığın yokluğu bir gulyabani gibi çökünce üzerine anlarsınız ki siz çok severken farkında olmadan onu nefes alması dahi için bile, hiç bir başına koymamışsınız... ona , onun sizin için birşeyler yapabilmesi için hiç fırsat vermemişsiniz... her şeyi hep siz düşünmüş , herşeyi hep siz organize etmişsiniz.. ona , bir kerede onun sizin için bir şeyler yapma şansını hiç vermemişsiniz.. belkide sizin için hazırlayacağı bir sürprizi bile hazırlayacak kadar yalnız zamanlar vermemişsiniz.. çok seviyorum derken o avuçlarınızda bir kırlangıç gibi taşıdığınız sevdiğinizi yine kendi ellerinizle boğup öldürmüşsünüz...
Sevmek çok güzel, sevilmekte.. ama en güzeli herşeyi dengede tutabilmeyi bilmekte... sevin .. çok sevin... hakkını vererek kana kana , kanıya kanıya sevin...
ama severek öldürmeyin... siz severken sevdiğiniz kişininde sizi sevmesine , sizin için birşeyler yapmasına izin verin..
avuçlarınızda taşıyın onu bir kuş misali.. ama ne ellerinizi çok sıkıp öldürün, ne ellerinizi iyice açıp kaçırın...
Çevrenize bakın herkes seviyor... ama gerçekten seviyor mu acaba? gerçekten sevebiliyor mu? sevmek te bir sanattır biliyor musunuz? ve inanın bana bu sanatı herkes hakkıyla icra edemez...
GERÇEK SEVGİNİN ÖLÇÜSÜ ÖLÇÜSÜZ SEVMEKTİR demiş zatın biri...
bende diyorum ki gerçek sevginin ölçüsü ölçüsüz ama o insanın doğasında onu değiştirmeye çalışmadan onu boğmadan onu olduğu gibi sevebilmektedir.

                                    Ayrılık varsa eğer, eğer bir zamanlar