ChatCity sohbet arkadaş sitesi ile oyun tavla ve okey oyna, sohbet muhabbet ortamını keşfet. Oyun, okey tavla oyna, kulüp aç ve kendi radyo yayınını yap

SENİN KORKULARINI, BENİM İNCELİĞİMİ..

Tenin tenime bu kadar sinmişken,
ömrüm azala azala önümden akarken,
gittiğin gerçek bu kadar herkese benzerken..
Senin korkularını, benim inceliğimi doldurup yüreğime,
bıraktığın boşluğu yonta yonta binlerce heykelini yapacağım.

Senin Korkularını Benim İnceliğimi

Ayrılık ne biliyor musun?
Ne araya yolların girmesi,
ne kapanan kapılar,
ne yıldız kayması gecede,
ne ceplerde tren tarifesi,
ne de turna katarı gökte.

İnsanın içini dökmekten vazgeçmesi ayrılık!

İpi kopmuş boncuklar gibi yollara döktüğü gözlerini,
birer damla düş kırıklığı olarak toplaması içine.
Ardında dünyalar ışıyan camlar dururken,
duvarlara dalıp dalıp gitmesi.
Türküsünü söyleyecek kimsesi kalmamak ayrılık.
Saçına rüzgar, sesine ışık düşürememek kimsenin.
Çiçekçilerden uzağa düşmesi insanın yolunun.
Güneşin bir ceza gibi doğması dünyaya.
İki adımdan biri insanın, sevincin kundakçısı,
hüznün arması ayrılık.

O küçük ölüm!

Usta dokunuşlarla bizi büyük ölüme hazırlayan.

Ayrılık, o köpüklü öpüşlerin ardından gidip ağzını yıkadığında başlamıştı.
Ben bulutları gösterirken,
“bulmacanın beş harfli yemek sorusuna” yanıt aramanla halkalanmış,
“Aşkın şarabının ağzını açtım, yar yüzünden içti murt bende kaldı”
türküsü tenimde düğümlenirken, odadan çıkışınla yolunu tutmuş,
Dağlarda öldürülen çocukların fotoğraflarını bir kenara itip,
“bu eteğin üstüne bu bluz yakıştı mı? ”
diye sorduğunda varacağı yere varmıştı çoktan.

Şimdi anlıyor musun gidişinin neden ayrılık olmadığını,
bir yaprağın düşmesi kadar ancak, acısı ve ağırlığı olduğunu.
Bir toplama işleminin sonucunu yazmak gibi bir değer taşıdığını.
Boşluğa bir boşluk katmadığını, kar yağdırmadığını yaz ortasında....

Ne mi yapacağım bundan sonra?

Ayak izlerimi silmek için sana gelen bütün yolları tersinden yürüyeceğim önce.
Şiir yazmayacağım bir süre,
Fotoğraflarını güneşe koyacağım, bir an önce sararsınlar diye.
Hediyelik eşya satan dükkanların önünden geçmeyeceğim.
Senin için biriktirdiğim yağmur suyunu, bir gül ağacının dibine dökeceğim.
Falcı kadınlara inanmayacağım artık.
Trafik polislerine adres sormayacağım,
Geleceğe ışık düşüren bir gülüşle gülmeyeceğim kimseye....

Ne yapacağımı sanıyorsun ki?

Tenin tenime bu kadar sinmişken,
ömrüm azala azala önümden akarken,
gittiğin gerçek bu kadar herkese benzerken..
Senin korkularını, benim inceliğimi doldurup yüreğime,
bıraktığın boşluğu yonta yonta binlerce heykelini yapacağım.

Louis Aragon

"Yolunu yitirdiğini, şaşırdığını hissettiğin zaman ağaçları düşün, onların büyüme biçimini anımsa. Unutma ki, yaprağı gür ama kökü zayıf bir ağaç ilk güçlü rüzgarda devrilir. Oysa kökü güçlü ve az yapraklı ağaçta can suyu binbir güçlükle dolaşır. Kökler ve yapraklar aynı ölçüde gelişmelidir. Olayların içinde ve üzerinde olmalısın. Ancak böyle gölge ve sığınak sunabilir, ancak böyle doğru mevsimde çiçekler ve meyvelerle donanabilirsin. Ve sonra, önünde pek çok yol açılıp sen hangisini seçeceğini bilemediğin zaman, herhangi birine öylece girme, otur ve bekle. Dünyaya geldiğin gün nasıl güvenli ve derin derin soluk aldıysan, öyle soluk al, hiçbir şeyin senin dikkatini dağıtmasına izin verme, bekle ve gene bekle. Dur, sessizce dur ve yüreğini dinle. Seninle konuştuğu zaman kalk ve Yüreğinin götürdüğü yere git."

 Susanna Tamaro

Harwest  yüreğine sağlık... 

Oysa;

Büyük bir kelimedir.

Oysa… İçinde açıklama, kırgınlık, pişmanlık,

hayret,küskünlük ve daha bir dolu duygu barındırır.

Bazen tek başına koca bir paragrafı açıklamaya bile yeter…

“Oysa” dersiniz…

Oysa;

“böyle değildi başlangıçta,”

“beni sevdiğini söylüyordu,”

“başaracağından emindi,”

“çok güveniyordu kendine,”

“yağmur yağmayacak, bir değişiklik olmayacak, verilen sözler tutulacak

demişlerdi,”

“burada olacağını söylemişti;”

“yapabilirim, yetişebilirim, toparlayabilirim sanıyordum,”

“çok uzak değil diye düşünüyordum,”

“başka türlü hayal ediyordum,”

Başına getireceğiniz her “oysa” anlaşılır bir burukluk taşımaktadır

okuduğunuz şu cümlelerde…

***

Ölüm oracıkta duruyor, kapının kıyısında.

Kimine 80 yıllık bir renkli ömür veriyor, kimini yirmisinde alıyor.

Oysa…

Oysa herkes hiç ölmeyeceğini düşünerek yaşıyor.

Bu yüzden hiçbir yere götüremeyecekleri “taşınmazlar” için diş biliyor,

tırnak bileyliyorlar.

Bu yüzden hiç sakınmadan nefret ve öfke kusuyorlar.

Bu yüzden sadece kendilerine bakıyorlar, “iç” lerine hiç göz atmadan…

***

Oysa kısacık hayat.

Kendisine verilenin nasıl alındığını anlamıyor bile insan…

Bugün bir düşünsenize; üç ay önce, beş yıl önce, yirmi yıl önce ne

düşlemiştiniz?..

Neler kurmuştunuz, ne çiçekler sipariş etmiştiniz ömrünüzün en güzel

bahçesiiçin…

Görüyor musunuz “oysa” ne yaptınız kendinize?

Bugünlerde.....

Bugunlerde...
Mallarimiz artti, keyfimiz azaldi.
Daha buyuk evlerde ama daha kucuk ailelerle yasiyoruz.
Konforumuz artti ama zamanimiz daraldi.
Diplomamiz bol ama sagduyumuz az.
Uzmanliklar artti ama sorunlar cogaldi.
Ilaclar cogaldi, hastaliklar artti.
Sorumsuzca para harciyoruz ama az guluyoruz.
Trafikte cok hizliyiz ama cabuk parliyoruz.
Aksam gec yatiyor ama sabah yorgun kalkiyoruz.
Az kitap okuyor, cok televizyon seyrediyoruz.
Varligimizi arttirdik ama degerlerimizi yitirdik.
Cok konusuyor ama az gonul veriyor ve bol yalan soyluyoruz.
Para kazanmayi ogrendik ama yuva kurmayi beceremedik.
Hayata yillar ekledik, yillara hayat katamadik.
Aya kadar gidip donmeyi biliyoruz;
amaaaa.....
komsumuza ugramak icin karsiya gecmiyoruz.
Uzaya ulastik ama ruhun derinliklerine gitmiyoruz.
Havayi temizledik ama ruhlari kirlettik.
Atomu parcaladik, onyargilarimizi yikamadik.
Cok yaziyor ama az gelisiyoruz.
Daha cok plan yapiyor ama daha az sonuc aliyoruz.
Acele etmeyi ogrendik ama sabirli olmayi asla.
Gelirimiz artti, karakterimiz zayifladi.
Tanidiklar cogaldi ama dostlar eksildi.
Cabalar artti ama mutluluklar azaldi.
Bilgisayar aglari kuruyoruz,
bilgi otoyollari yaratiyoruz kendi aramizda iletisimde zorlaniyoruz.
Dunya barisi der, silahlaniriz!
Daha mutlu olmak icin, somurtarak calisiriz.

Bugunler...
Eve cift maasin girdigi, ama ciftlerin bosandigi,
Kisa seyahatlerin,
Kagit mendil gibi iliskilerin,
Yika cik gonullerin,
Tek geceliklerin,
Kilo dertlerinin ve her derde care vitaminlerin,
Vitrinlerin dolu GONULLERIN bos oldugu gunler!

Kızın biri yeni aldığı bisikletiyle okula geliyor ve okulun bahçesindeki bisiklet parkına henüz kilit almadığı için öylece bırakıyor...Derslerin bitiminde eve gitmek için bisikletinin yanına gelince bisikletinin yerinde olmadığı görüyor ve çok sinirleniyor..Ertesi sabah okula geldiğinde bisikletini üzerinde bir notla bir gün önce bıraktığı yerde buluyor ..Üzerindeki notta Çok özür dilerim ama bisikletine gerçekten ihtiyacım vardı.Aldıktan iki saat sonra geri getirdim ama sanırım çıkışına yetişemedim,çok üzgünüm,anlayışın içinde teşekkürler
Kız bu olay üzerine doğruca bir bisikletçiye gidiyor ve beş tane kilit alarak okula dönüyor..Bisikletini iyice kilitleyip beş farklı anahtarla derse giriyor ve olayı arkadaşlarına anlatıyor ..Ders bitiminde beş kilt taktığını anlattığı arkadaşlarıyla beraber bisikletini almaya gittiğinde şok oluyor..Bisikletinin üzerinde on tane kilit ve birde not var.. Eğer ben acil olduğu zaman kullanamayacaksam sen hiç kullanamayacaksın....

Çok uzak bir adada yaşayan güzeller güzeli ahtapot ve çok yakışıklı bir akrep birbirlerine aşık olmuşlar. Fakat ikisi de birbirinden korkuyormuş. Ahtapot akrepden onu zehirli iğnesiyle sokar diye , akrep ise ahtapotun uzun kolları onu boğar diye…Fakat daha fazla dayanamayarak ikiside birbirlerine kollarını uzatmışlar. Ahtapot “en kötü ihtimalle bir kolumu veririm, nasıl olsa yerine yenisi gelir” diye düşünmüş. Akrep ise “Onun için kendimi feda edebilirim” demiş. Birbirlerini çok seviyorlarmış. O kadar mutlularmış ki bütün hayvanlar çok kıskanıyormuş onları...
Zamanla akrepden sıkılmaya başlamış ahtapot, aklında açık denizler varmış hep. Oralara gidip başka hayvanlarla tanışmanın hayalini kuruyormuş. Güzelliğini bu şekilde geçirmemek için okyanuslara doğru yüzmeye başlamış. Terk edilen akrep günlerce sahilde onun dönmesini beklemiş. Ardından çok ağlamış fakat göz pınarları olmadığı için, hep içine akmış göz yaşları. Okyanusların en güzel sularında süzülen ahtapot yeni yerler gördükçe işte gerçek mutluluk diye düşünüyormuş içinden. Akrebi çoktan unutmuş. Derken birden bir balıkçı ağına dolanmış olarak bulmuş kendisini. Kurtulmaya çalıştıkca daha çok dolanıyormuş. Onu gemiye çekmişler. Balıkçılar ahtapotun kollarını kesip geri denize atmışlar. Kesilen kollarıysa içki masalarında meze olarak kullanılmak üzere bir restorana satılacakmış. Canı çok yanan ve ne yapacağını bilemeyen ahtapot eski aşkı akrebe dönmeye karar vermiş fakat kolları olmadığı için yüzemiyormuş artık. Terk edilen akrepse onsuz olmaktansa ölmeyi tercih etmiş ve zehirli iğnesiyle kendisini sokmuş. Diğer hayvanlardan yardım isteyen ahtapot akrebe ulaşmak üzereymiş. Akrebin yanına vardığında ise akrebi ölmek üzereyken yakalamış. Akrep son nefesini verirken “evet işte ben bu güzellik için kendimi feda ettim” demiş içinden. Gerçek aşkının akrep olduğu anlamış ahtapot. Ama artık ne ahtapotun onu saracak kolları kalmış , ne de akrebin onu tekrar sevebilecek kalbi...
Herşey zamanında yaşandığında güzeldir...