ChatCity sohbet arkadaş sitesi ile oyun tavla ve okey oyna, sohbet muhabbet ortamını keşfet. Oyun, okey tavla oyna, kulüp aç ve kendi radyo yayınını yap

Siyah Çerçeve



Sabaha çok uzakken uyandım uykudan.
Duvarda asılı, siyah çerçeveye hapsettiğim resmine baktım. Kısılıp-kısılıp,  parlayan gaz lambamın ışığında. Her ışık yansımasında bir görünüp bir gidiyordun.
Yine sen ve yine yüzün. Gözlerinde hüzün vardı susmuştun, konuşmuyordun benimle. Belki yüreğin yetmiyordu anlatmaya içinden geçenleri.
Sen sustukça içimde isyanlar patlıyordu. Yüreğimde geceyi, ateşe verip ışığıyla karanlığın içinde ki seni izliyordum.


 Histeri nöbeti geçirircesine ağlıyordum tutamıyordum gözyaşlarımı artık. Kendi kendime tekrarlayıp duruyordum hıçkırırken.
"Yüzüme baksaydın bir kere, aklımdan geçenleri fark edebilirdin. Hani belki elimi tutsan iyice hissederdin.
- Neden susuyorsun neden?
- Konuş haydi benimle.


Gitmeliydim. Hemen gitmeliydim, odam dağınıktı, toplamaya zaman yoktu.
Senden gitmem kaçmam gerekti. Zaman donmuş gibiydi kapıdan çıkmama ramak kalmışken resmine baktım yine. Hayret!
Sanki bir şeyler söylemeye başlamıştı.


 Siyah çerçeve konuşuyordu senin yerine. Sen susuyordun. O anlatıyordu senin içinden geçip de diyemediklerini. Yaralarını, küskünlüğünü, o güne kadar senden hiç duymadığım ayrıntıları anlatıyordu.
Gidersem çok yalnız kalacağını, beklemem gerektiğini.
Eğer gitmekten vazgeçip kalırsam bu sabah ezan vaktine yakın benimle senin konuşacağını söyledi...
 ‘-Bekle’ dedi. ‘Gitme. Lamban sönene dek bekle…’


Geri dönüp oturdum yatağıma. Bekledim. Kaç saat geçti.
Gözlerimi dikip dudaklarına bakıyorum. Hani neden susuyorsun?
Bak ezan da okundu... Ne olur bir kerecik sözünde dursaydın.
Bir gecem daha zehir oldu ömrümde.

SEN BU ŞİİRİ OKURKEN



Sen bu şiiri okurken
Ben çoktan bu şehirden gitmiş olacağım
Artık ne özlemlerimi duyacaksın bıçak yarası
Ne de telefonların çalacak gece yarısı
Ve bu zavallı yüreğim olmayacak artık
Kaprislerinin hedef tahtası...
Seni sana
Beni bir akıl hastanesine
Bırakıp gideceğim bu şehirden




Nasılsa kavuşamadım sana
Nasılsa dudaklarının kıyısına varamadım
Nedense bütün çıkmaz sokaklar adresim oldu
Ve nedense bütün kırmızı ışıkları üzerime yaktın
Ne yaptımsa
Bir türlü sana yaranamadım
Artık adressiz
Işıksız
Ve öylesine ıssızım
Dünlerin kadar eskiyim
Verdiğin acılar kadar paslıyım
İşte çıkıp gidiyorum hayatından
Nasılsa fark etmez senin için
Belki çok şanslı
Belki de en yaşlıyım...
Artık
Pusulam hasreti
Saatim yalnızlığı
Ve takvimler sensizliği gösteriyor bana
Neylersin
Yolcu yolunda gerek
Belki bundan sonra
Belki senden sonra
Adam olur bu asi yürek
Ve dersini alır da bu sevdadan
Bir daha
Boyundan büyük denizlere
Asılmaz kürek

Yarın bu saatlerde
Ben yollarda olacağım
Sen kimbilir kaçıncı uykunda
Masal mavisi bir rüyada
Ve elbette o korsan yüreğin
Yine pusuda
Oysa
İlk defa sesimi duymayacaksın
Sitemlerin sahipsiz
Soruların cevapsız kalacak
Belki ilk defa içini kemirecek yokluğum




Tanımadığın bir korku içini saracak
Ve ilk defa kendinle hesaplaşacaksın
Ne oldu?
Ne oluyor?
Ne olacak?
Sonra
Bir gözün kör
Bir kulağın sağır
Bir ayağın kırık
Bir kolun kesik
Düşeceksin yollara
Yani baştan başa yarım
Yani baştan başa eksik
Bütün duvarlar üstüne yıkılacak
Belki ilk defa
“Unutuldum” diyerek için sızlayacak
Ve sen bu şiiri okurken
Ayrılığımız çoktan başlamış olacak
Belki de son tesellin
Sana yazdığım “bu son şiir” olacak
Ve kimbilir
Unutulmuş bir gecenin tam ortasında
Başucundaki bir radyoda
Uykusuz bir şair yüreğini çınlatacak
Ve bir daha fısıldayacak kulaklarına
Sana adanmış bu satırları



Bütün şehirler uyur
İstanbul uyumaz
Ve birgün
Bütün sevenler unutur seni
Ama bu şair yürek
ASLA UNUTMAZ...

                            GÜLLERİN EN GÜZELİ ANNEM

       Adı Gül dü Gülleri severdi en çok Güldü mü güller açardı gül yüzünde Güllerle bölüşürdü yalnızlığını Hep gül beklerdi sevdiğinden Bir de "gül mevsimini" takvimlerden Bir gül kokusuna Bir de "gül reçeline" dayanamazdı Hep güller kurutmuştu Hayatının en hazin sayfalarında Hep gülerek büyütmüştü sevdasını Ve her sabah Bir gül gibi bırakırdı tebessümünü sofraya Tıpkı sımsıcak bir ekmek gibi Ahşap bir evin avlusunda Mis kokulu gülleri derlerdi Ve bütün sırlarını sadece güllere söylerdi Ne zaman bir haksızlık görse Kanayan bir gül gibi Ahh bu dünyada Gülü gülle tartsalar derdi Ne okur ne yazardı Ağlasa gülleri sular Gülse gülleri okşardı Ama ne zaman içli bir şarkı duysa Güllere bakar uzun uzun dalardı İşte öyle bir çiçekti Şiirimin ucunda gülden bir kalemdi İşte o kadın Benim annemdi. Bir bilseniz Ne güller yeşertti hayatın dikenlerinden Dökerek gözyaşını Ve şimdi O güller süslüyor onun mezar taşını...

SENİ ÇOK SEVİYORUM

      Seni Seviyordum Sana uzak kentlerden birinde zamanın bir yerinde seni ve senli günleri anımsattı aksam güneşi... Onca zamanın üstünde eskimeyen bir düşüncesin şimdi İnsan hergün anımsarmı aynı gözleri Seni seviyordum ve senin haberin yoktu Saçlarını izliyordum uzaktan, kulağının arkasına düşüşü ve burnun, herkesden başkaydı işte. Güldüğü zaman yukarıya bakardı; Yukarı kalkan başın ve gülen gözlerin vardı. Ne güzeldiler sen bilmiyordun. Ben Seni Seviyordum.. Kalbime sığmıyordu aklımdan geçenler Duvarlara, vitrin camlarına, kaldırımlara çarpıyordu Geri dönüyordu, çoğalıyordu Senin sesini duyduğum masalarda erteliyordum herşeyi, herseyi erteliyişim oluyordun Kalp ağrısı oluyordun, Birlikte soluduğumuz sokak isimleri oluyordun, Mevsimler değişiyor ve büyüyorduk, Dönemeçler geçiyor, köprüler göze alıyorduk ve bazen tekin olmayan suların üzerinden atlıyorduk Cesurduk. Ufuk çizgisi maviydi, gün batımı hep turuncu ve kızmızıydı bütün karanfiller Ben seni seviyordum sen bilmiyordun... Sevinçlerim oluyordun arasıra sen hiç bilmiyordun Sonra herhangi biri oldun, bütün sevinçlerim bittikten sonra Yagmurlar yağdı serin haziran aksamlarına Derken bir gün uzaktan gördüm seni Saçların bana inat başın herseye meydan okuyarak işte yine aynı Kalbimi acıttı her zaman ki gibi Değiştik sanıyordum ve sen yine bilmiyordun Şimdi bunları anlatsa sana birileri kim bilir yada boşver bilme en iyisi..