ChatCity sohbet arkadaş sitesi ile oyun tavla ve okey oyna, sohbet muhabbet ortamını keşfet. Oyun, okey tavla oyna, kulüp aç ve kendi radyo yayınını yap

.:. BEN BUGÜN ÖLDÜM .:. 

Ben bugün öldüm...Evet. Bugün ölümümün yıldönümü...
Kulağa tuhaf geliyor ama öyle...Geçen sene O GÜN çok
karlı değildi. Hava da o kadar soğuk değildi. Yani tamamen
sıradan bir gündü. Kimin aklına gelebilirdi ki benim öleceğim.
En azından ben böyle bir şey beklemiyordum. Aslında
bekliyordum tabi ki ama O GÜN değil. Başka bir zamanda... Yarın
filan... Olmadı...Artık bol bol vaktim var...

Ahhhh... Bugün hayatta olsaydım... Neler değişirdi ki...
Bilmem. Belki çocuklarla sokağa çıkıp kar topu
oynardım...Hastalanırız diye korkmadan... Veya kardan adam
yapardık... Ellerimiz üşüyecek diye düşünmeden... Ehhh... Ne
fark eder ki... Bilseydim onlarla olurdum... Akşamları,
"Beni rahat bırakın. Gazete okumak istiyorum" diye onlara
kızmazdım. Gazeteyi bırakırdım (nasıl olsa hep aynı şeyleri
yazarlar). Onlara bir masal okurdum... Bilseydim...Ahhhh...

Hava da ne kadar güzel... Vaktim de var... Değişik bir şey
yapmak isteğim de... Ama geç...

Bilseydim... Eşimle daha çok vakit geçirirdim...
Sarılırdım... Laf olsun diye değil ta kalbimin en derin
köşesinden gözlerinin içine bakarak "Seni çok seviyorum"
derdim... Duysun diye, hissetsin diye... Anlasın diye laf
olmadığını...

Annemi babamı arardım... Onlara da benim için ne kadar
değerli insanlar olduklarını söylerdim... Bütün boş
tartışmalar için affetmelerini dilerdim. Kötü bir evlat
değildim. Ama gene de onları kırdığım olmuştur muhakkak.
"Onlardan çok daha iyi her şeyi biliriz",- böyle düşünmeyen var
mı dünyada.

Aaaa... Bu dünyada dedim. Alışkanlık... SİZİN dünyanızda
demek istemiştim. Bizde her şey farklı. Nasıl mı?
Anlatmayayım... Nasıl olsa bir gün öğreneceksiniz.))

Ahhhh... Ahhhh... Arkadaşlarım... Ahbaplarım... Ne kadar da
çabuk unuttunuz beni... Sadece bir sene geçti. Kocaman bir
sene... Bakalı bugü kimler arayacak hayat arkadaşımı.
Çouklarımı.. Hatırlayacaklar mı bugün öldüğümü... Veya çok
meşguller ve başka arkadaşlarla buluşuyorlar...

Hayattan, sağdan-soldan dedikodu yapıyorlar.. Kim evlendi,
kim ayrıldı. Kim kaset çıkardı... Dolar kaç para oldu... Kim
kime borç verdi ve kim kime veremedi... Ahbapların
konuşacak bir şeyleri her zaman vardır. Öyle değil mi? Ehhh...
Ehhh.

Kar ne kadar da beyazmış... Ben hayattayken o kadar
beyaz değildi. Veya beyazdı da ben fark etmiyordum - boş
işlerin arkasında koşmaktan... Kara bakacak zamanım yoktu.
Sizin gibi yani...

Bir de dostum vardı... Dostum dostum... Tek dostum vardı.
Sadece BİR tane. Umarım sizin dostlarınız daha fazladır.
Kocaman hayat boyunca sadece BİR tane dostum oldu. Aslında
gerçekten Dost muydu onu da bilemem. Belki sadece ben böyle
düşünüyordum. Belki onun için dostluğumuz sadece diğer
arkadaşlarıyla olduğu gibi vakit geçirmeydi. Bunu artık
öğrenemem. Onun için değerli olup olmadığımı vaktinde
söyleyemedi. Belki düşünüyordu, yarın söylerim diye...
Veya başka bir gün... Bugün değil... Bilemem bunu...
Bi-le-mem...

Ama ben ölldüğümde onun haberi olmadı. Cenazeme de
gelmedi. Gelemezdi zaten... Çünkü haberi yoktu. Evet! Dostumu
aramadılar! İş yerimi, boş ahbapları, yakın ve uzak akrabaları
aramaktan... Her arayışta ağlaya ağlaya "Bizimle değil
artık" demekten unuttular... Onlara kızmıyorum...
Üzüntüden ben de böyle yapabilirdim. İnsanız... Yani
insansınız... Canım Dostum da beni her gün aramazdı (onun da
işleri var canım)... Böylece bir hafta geç öğrenmiş oldu...
Mezarıma geldi... Çiçek getirdi... "Özür dilerim" dedi...
Ağladı... "Keşke arasaymışım" dedi... O gün çok yoğunmuş ve
aramak aklındaydı ama vakit bulamamış... Dedi... Bende ona
kızmadğımı söyledim... Ama duymadı... Duyamazdı zaten...
Böylece o mezarıma bakıyor beni hatırlıyordu ben de onu...
Belliydi bizim birlikte geçirdiğimiz güzel anlar aklına
geliyordu... Benim de... Ama konuşamıyorduk...
Söylemek istediklerimizi söyleyemiyorduk... Ehhh... Ehhh...

Arkadaşlar... Canlarım... CANLI İNSANLARIM... Bugün
hayatta olsaydım... Veya en azından o gün öleceğimi
bilseydim... Maalesef...

Çocuklarım... Kalbimin parçacıkları benim... Yavaş da
olsa alışmaya başladılar bensizliğe. Hayat devam ediyor...
Böyle olmalı zaten.

Eşim... Hayat arkadaşım... Senin de hayatın devam ediyor.
Bensiz de olsa. Kabul etmek istemiyordun. Beni hatırlatan
her şeyi dağıttın, kaldırdın, attın, ... Peki ya
kalbin... Onu da atabildin mi? Ben nasıl olsa orada bir
köşede saklandım kaldım... Doğum günümde veya evlilik
yıldönümünde beni oradan çıkarıp ağlıyorsun... Ağlama
sevgilim... Ben hep yanındayım... Hep seninleyim...

Dostum, Dostum... Sen de suçlama kendini O GÜN aramadın
diye... Boş ver... En iyisi yeni bir dostluk kurmaya
çalış...Bizimki gibi dürüst olsun... Bizimki gibi yakın olsun...
Ve değerli olsun... Ama hangi gün neler getireceğini hiç bir
zaman bilemeyeceğini de unutma...
Ben bugün öldüm...Canım annem-babam, eşim-çocuklarım,
dostum... Sizin için bunlar... Benim için üzülmeyin... Ben
iyiyim... Çok iyiyim... Bir gün gene buluşacağız... Ne zaman -
bilemem. Siz de bilemezsiniz. Ama BİR GÜN mutlaka... Ben
hazırım. Ya siz?.. Vaktim olsaydı da yapsaydım dememek
için?.. Hazır mısınız?.. Akşam çocuklarınıza bir masal okudunuz
mu? Kar topu oynadınız mı? Yarın kar olmayabilir... Veya siz
olmayabilirsiniz...
Eşinize sarıldınız mı? Gözlerin taaa dibine bakıp onu ne
kadar sevdiğinizi söylediniz mi? Yarın bunu yapabilecek misiniz?
Ya Dostunuzu aradınız mı? Ona ne kadar değerli
olduğunu söylediniz mi? Veya çok meşgulseniz de
yarın aramayı düşünüyorsunuz? Yarınınız olacak mı? 
BEN BİLEMEDİM... YA SİZ?...