ChatCity sohbet arkadaş sitesi ile oyun tavla ve okey oyna, sohbet muhabbet ortamını keşfet. Oyun, okey tavla oyna, kulüp aç ve kendi radyo yayınını yap

Siyah Gözlerine Beni de Götür

Daha dokunmadan kurudu irem
çöllere bir türlü yağamıyorum
yeni bir koşunun başlangıcında
biraz deprem sonrası
biraz şehir hülyası
bir kalp yangınından geriye kalan
siyah gözlerine beni de götür
artık bu yerlere sığamıyorum.

Pembe uçurtmalar yolladığından beri
sarardı tiryaki menekşeleri
sonbaharın tozlu kafeslerinde
sevgi turnaları yakalıyorum
turnalar gidiyor;ben kalıyorum
avareyim,asudeyim,yorgunum
bilmiyorum neden sana vurgunum
Erzurum garında banklar üstünde
uyku tutmuyor karanlıkları
yitik düşlerimi kovalıyorum
gölgeler gidiyor;ben kalıyorum.

Binbir türlü kokuyorsa yaylalar
siyah gözlerine beni de götür
baharın koynundan koparıp sana
ipek bir mendile sardığım yüreğimle
şehzade gülleri gönderiyorum
umutlar kalıyor;ben gidiyorum.

Bütün yelkenlileri,deniz fenerlerini
kaptanları sorgulayan
yanından geçen küheylanların
korku tufanına yakalandığı
siyah gözlerine beni de götür
güneş ülkesinden gelen yiğitler
benzeri olmayan bir dünya kursun
cellat,ayrılığın boynunu vursun.

Usul usul intizarı çürüten
bu hercai diken,bu çılgın arzu
sürüklüyor imkansız muştuların
eşiğine gönül vadilerini
bir ağaçtan düşen yapraklar gibi
düşüyorum tanyerine
ya topla yaralı kırlangıçları
ya da bu vefasız şarkıyı bitir
özgürlüğe giden tutsaklar gibi
siyah gözlerine beni de götür.

Rüzgar Gülü

önümden çekilirsen İstanbul görünecek
     nerede olduğumu bileceğim
sisler utanacak,

                   eğilecek
ağzının ucundan öpeceğim
saçına kalbimi takacağım
avcunda bir şiir büyüyecek
nerede olduğumu bileceğim

bu çıplak geceler yok mu
bu plak böyle ağlamıyor mu
camları kırmak

          işten değil
delirecek miyim neyim
kirpiklerimden mısra dökülüyor
        kenya da simsiyah yalnızım
              yoksul bir şilepte gemiciyim
    malezya da yük bekliyorum
önümden çekilirsen ,

                 İstanbul görünecek
nerede olduğumu bileceğim

gözlerini söndürme

                       muhtacım
ben senin aydınlığına muhtacım
yepyeni bir ilkbahar harcayıp
bir yaz boğup,

               bir sonbahar harcayıp
rüzgar gülünü arayacağım
oran da pernanbouc ta timbuktu da
vinçler yine akşamları indirecekler
yine karanlığa bulaşacağım
gözlerin rüzgarda savrulacak

ikimiz iki sap buğday olsak
sen benim olsan,

              ben senin olsam
bir gece vakti aklına gelsem
          uykunu tutsam

                   bırakmasam
                           seni kucaklasam,

                                         kucaklasam
       birbirimizin kalbini dinlesek
    dünyanın kalbini dinlesek
             büyük ateşler yaksalar
                   iki güvercin uçursalar
nerede olduğumuzu bilsek...
 

          Atilla İlhan

ISPARTA GÜLÜ

 

Hiç görmedim seni
Hep beklemişim, yolunu gözetlemişim
Mihmandar olmuşum rüyalarımda sana,

Sen düşlerimin yolcusu!
Vefakar değilim Kıtmir kadar
İzleri ansızın kaybolanlara,
Rahmet de değilim yağmur kadar toprağa,
Ama fıstık-i yeşil umutlarımla da
En zifiri gecelere doğan bir Nur olabilirim,
Bilmem hangi yeşil yol
Ulaştırır insanı Kaf dağına
Ve Kaf dağının Zümrüd-ü Anka kuşuna,

Sen mavi ada!
Bir gece yürüyüşünde
Görebilir miyim O’nu?
O’nunla el ele tutuşup
Çıkabilir miyiz Süreyya’ya?
Ramak kalmış diyorlar hani senin o muştuna,
Şafak da karanlık değil bu geceler yurdunda,
Güneş seher eşiğinde
Ve doğarken bir bebeğin sesi gelir ilk kez..

Sen Isparta gülü! Hiç üzülme,
Boşluğa hiç resim çizmedim,
Mona Lisa’yı kıskandıran elinle
Siyah bir nurla da ben yazıyorum umutlara:
“Üç vakit sonra, inan ki bana adı:
Bahardır” yılların..

Sen rüzgar gülü!
Bir bahar türküsü dillerde gezer,
Masalların yalanı biter
Ve biter Büyük Sahra’dan esen sam yeli,
Ilık bir sabah rüzgarı yelinde
Burnumda bir toprak kokusu
Ve bir Yağmur’un tadı boğazımda..

Sen umudun adı!
İsa ölmedi,
Madonna; Meryem’in ellerindeki çocuk,
İkiz Bebek’lerin kefensiz naaşı! ..
Amerika’nın yoksul ve kara yüzü Harlem
Harlem’in kanlı yaşı; Malcolm X
Çikolata renklilerin kahramanı; Malcolm X,
Yazıyorum aha buraya on dört - yirmi dört:
“Üç vakit sonra, inan ki bana adı: Bahardır” yılların..

Sen yüreğimdeki sesin bestekarı!
Beethoven’in Kader’ini kıskandırdın,
Alışılmamış bir dünyada
Manhattan’ı kıskandırdın,
Hiç görmedim seni,
Yapma bebeklerin hıçkırığı var düşlerimde,
Ellerimde ruhsuz naylon çiçekler,
Seni özlemişim yine
Ve rüyalarıma geleceğin günü..

Sen Isparta gülü! Hiç üzülme,
Denizin bulutlarına verdim umutlarımı,
Sabah yıldızıyla çıkmışım yolculuğa
Sakın sanma on dört - yirmi dört
Seni unutmadım
“Üç vakit sonra, inan ki bana adı:
Bahardır” yılların..

O nun Şiiri (Duymadığım)

tadında bırak yalnızlığı bu gece
yığıldığın bulutlardan kalk/doğrul
unut cinayetlerini karanlıkların
                         yola koyul
düşlerinden alev alev ısınsın için
bırak yaralarını sarmaya çalışmayı
             ellerimden tut

                               doğrul
yağmuru dinle sessizce
serinliğin yankısını yüreğinde duy
             sarıl
                   sımsıkı sarıl
zamanı değil şimdi

                kendini kandırmanın   kokumu içine çek düşlerinden
                seviyorsan beni
                                    unut...

içinden heyecanlı bir dilek tut
beni dile yıldızlar kaydığı zaman
denizlerden çığlıklar duyduğun zaman  

                adımı söyle
kağıt bir geminin kıvrımlarından kurtul
                  koş

        bu sokakların ıslaklığında
pencerenden yakalayıver mutluluğu 

                    yakasından
                            doğrul
bir şarkı söyle

             içinde yalnızlık olmayan
bir papatyayı kokla
bırak sızlanmayı artık

                              ne olur
uykusuzluklarından uyan bu gece
başını yastığına koy

                     hayaller kur
çıkmazlarda boğulma

                         doğrul
içinden heyecanlı bir dilek tut

       (benim olmayan)
             beni seviyorsan
                              unut...

tadında bırak yalnızlığı bu gece
yoksa canını acıtacak bu yağmur
bırak üşümüşlüğünü

                       aldırma
umudu kovala pencerenden uzanıp
                            ellerimden tut
                                        doğrul
kes şimdi ağlamayı

                   zamanı değil
ben ne son gidenim

                        ne de ilk
ben ne son yolculuğum

                        ne de ilk
bırak uçumlardan ölümler yazmayı
kalk yığıldığın bulutlardan

                        doğrul
             seviyorsan beni
                                unut...

ben son masalın değilim
son katilin değilim senin
bırak karanlıklarda güneşi aramayı
içten içe azdırma dalgalarını bu gece
yalnızlığını tadında bırak
                             doğrul
düşünme yüreğindeki kırıklıklarını
içinden heyecanlı bir dilek tut

             (benim olmayan)
       sarıl
            sımsıkı sarıl
                 papatyayı kokla
                       ellerimden tut
  beni eğer seviyorsan
                           ne olur
                                unut...

yoksa

     canını acıtacak bu yağmur
yoksa canım acıyacak

        canının yangınında...

 

Yine Erken Öptü Ayrılık

hüznün göğsümüzde unuttuğu
ayın şavkında öksüz bu yemin
reddettiğimiz kesitte kaybettik
sırlanmış bir çok ayrıntıyı

alışmak küstürdü kalple beyni
sessizlikte bile buluşurdu seslerimiz
cümleler dökülmeden lisânımızdan
hâl diliyle yine de konuşurduk
kıpraşırdı yüreğimiz hoşlukla

dalgın bakışlarımızla sorgulayınca
aşkı kusardı gözbebeklerimiz
denizinde ne hayâlet gemiler yüzerdi
ne köpüklü dalgalar boğardı feryâdımızı
çıkarmamak üzre vururduk ansızın
....../bir daha / bir daha
kabzasından hışımla ayrılığa hançeri

küflü sarnıç kalbimin kan bölmeleri
ellerimi çoktan kaybettim senin teninde
ya gözlerim indi tozlanmış raflardan
nehirlerimde açılan su zambakları değil
ceylanlarda inmiyor artık kıyılarına

akaju etajerin çekmecesindeki
şu resim / hani kış günü çektirdiğin
bir de yazdığın o şiir var ya
işte onlardan arta kalan bir avuç aşkla
avutuyorum bitmek bilmeyen geceyi
sabahın ilk ışıklarını saklıyor perdeler
tan henüz başka güneşler doğurmadan
yine yüreğimizden erken öptü ayrılık

Karartma Gecelerinde Aşk..

sözcüklerin aşk kokan harflerinden

artıyoruz yaşamın bilmecesine ey çocuk
yorgun gözlerimizde süzgün hayaller
yasadışı anlara gebe iz bırakan sabrımız
acıyla kutsadığım gönül mâbedim
kırk odalı han değil ki kırk kişiye açayım
şefkâtli bir azize gibi elimde kandil
ağartayım gün ışığından mahrum
sefillerin cirit attığı koridorları

aşkın râğmına zamânın ağartan tortusu çekilmez
sahilinden bi-hâber bir denizin şaşkınlığı kadar
sıkı kapattım kapılarını küf kokulu geçmişin
limanını tanımazken rotasını şaşırmış yelkenli
öylesi fırtınaya tutulmuş ömrümüm bordası
usturlabı kırık / yağma edilmiş sintinesi
artık ne seyir defterinde kaptanın güncesi
ne de kumsala vurmuş / şişedeki imdat çağrısı

hadi şimdi dersini ver bana aşkın çocuk
ağzımda / dibek taşında öğütülmüş gibi
ahvâlim inler / ayrılır kabuğundan
aynalara mıhlanıp kalmış ağlayan suretim
ellere ipotekli hayâl kurmayalı çok oldu
başkasınınsa bu rüzgâr yüzer mi yelkenlim
ya hayınsa dalgalar / yutmaz mı bir lokmada

hazân vurmuş bahçelerimden derilmekte
hâlâ bir alıp / yedi veren tomurcuklarım
içimin balkonlarına tutunmuş / bin çeşit intihâr
oysa dışarıda hummâlı bir temmuz akşamında
bir kibritin kavında biriktirdik ışığı
kurt kapanı aşklardan geriye
kilitli odalarda karartma geceleri var

 

Bronz Tüldür Gece

Ruhum!...
Senindir bu gecem düşlerine âmâde
Lütfen öyle şaşkın bakma bana
Öyle güzelsin ki öyle esmer
Öyle sıcak öyle meyvemsi...
Kerbelâ’da susuz kalmış bedenim
Tenimde kokusu makber çiçeklerinin
Saçlarımda yağmur sonrası güneş kokusu
Tutkum avuçlarımda revnâklı kâseler dolusu

Yürüdüm hercâi menzilsizliğimde
Cılız ışığın aydınlattığı yere doğru
Esâretin çizginir omuz başlarımda
Hummâlı bir yanardağ gibi akarsın
Marmara’da bir kadının gamzelerine
Gözlerimin gözlerine ilticâsında
Bu kaçıncı demdir sâkînin doldurduğu kadehe
Derin bir iç çekişle bûselik makâmında

Gel kuşan bronz hançerini gecenin
Hadi tam on iki yerimden vur beni
Gecende ateştir tülden vücudum
Aralayınca gizemin efsûnlu perdesini
Bizdik uçan âvâre yıldızların esrikliğinde
Arınan yasak bir aşkın kırkladığı teniydi
Diner fırtınası hazzın,sükûta demir atarız
Üç noktayı düşeriz gecenin rengine...

Biliyorsun biz eski biz değiliz artık
Kendimizi evrenin merkezi sayarak
Sorgularız erdemin gelmişini geçmişini
Sonra şehir eskir şehir uyur şehir aldanır
Artık marazlı yalancı bir bahardır aşk
Şehvet kuşlarının kanatlarında yiten
Arkasını dönüp yürür kadın şafakta
Ne sefîl bir aşktı! .. der martı çığlıklarına doğru
Ne sefîl bir aşktı! ...

Tılsımını Yitirmiş Denizkızı...

Aşkımın kara rengini pul pul dökeceğim
Adressiz mektupların buruşuk zarflarına
Onun sözleri keskin benim sözlerim derin
O hayat kadar solgun,ben ölüm kadar serin

Coğrafyası meçhûl adaların yalnızlığında
Saçlarıma lotus çiçeklerini kurban edeceğim
Onun saçları kara,benim saçlarım başak sarısı
O kader kadar zâlim,ben alev kadar yürek yangısı

Güneşin dik gelen ışıklarına sarınıp
Her dalganın imbatında oturup ağlayacağım
Benim gözlerim zümrüt,onun gözleri siyâh
Ben ölüm kadar ak,o yaşam kadar simsiyah

Sesimde yankılanıyor okyanus derinlikleri
Ben tılsımını yitirmiş,mutsuz deniz kızıyım
Benim sesim billûr,onun sesi hıçkırık
Ben kristal kadar şeffaf,o cam kadar kırık

Dilimden ve bakışımdan ne anlarsınız ki
Birazdan dalacağım berrâk maviliklere
Bir istiridye kum tanesi,bir batık arya bekler
Sesimde yankılanıyor okyanus derinlikleri
Hayaletlerin sessizliği çağırır,gitmeliyim

Onun yordamı ihanet,benim yordamım meşk
O yalan kadar pembe,ben gerçek kadar aşk.

Her Kaybedişin Ardından Gölgemizde Yalnızlık...

Her aşk dikenli teller ardında bir hazin kanayıştır ve her ömür de bu kan revâna yataklık yapan sunak taşı..
Katlanılması için benliğimizdeki anaforların burgaçlarında verdiğimiz en
ağır imtihandır Aşk..

Çamura ve kire bulanmadan bâzen sonu vuslâttır ki hazzın doruk noktasında
ellerimizdeki revnâklı piyâlelerden yudumlarcasına mest ü hayrân
zihinlerimiz esrik,çoğu kez ise sonu hicrândır ki ciğerimizi lime lime
etmiş baldıran zehriyle,ağzımızdaki ısırganlardan damlayan kan misâli bir
hüsrân ve bir yürek yangınıdır..

Bomboş bir çaba ve bomboş bir yaşamdır artık elimizde kalan..
Bu kaybedişler neden zor gelir insana?Her şeyi ile hayâtınıza girip yaşam
biçiminizi işgâle yeltenip de akışına yön vermesine izin verdiğiniz
kişinin bir de bakmışsınız ki;bakışları bakışlarınıza,anıları
anılarınıza,kokuları kokularınıza karışmıştır ve‘O’artık ‘SİZ’olmuştur siz
ise zaten o girdâba kapılıp saman çöpü misâli akışa râm olmuşsunuz bile..

Bu bir birliktelik gibi görünüyor olsa bile ayrılık her an kapımızda
nöbettedir..Gün saat ve ân geldiğinde o kapıdan çıkan gidecek,kalan ise
ondan kalanlara kâfûr kokulu bir mum dikip seremonilerde
yitecektir..Aslında ondan kalanlar da ondan olduğuna göre demek ki onunla
herşeyi yollamamışız..Anılarla yaşamayı da öğretecektir Aşk..

Gülüşü kulağınızda resimleri,şiirleri,mektupları,mesajları ve bir de cep
telefonunuza kaydettiğiniz artık hükmü geçersiz bir telefon numarasıdır
size kalanlar..Ondan ve Aşktan..

Oysa ki bu yitirişin ardında güzel olan ondan bize kalanlardan oluşmuş bir
içsel güzellikler demetidir ki engin ufuklar açmıştır gönlümüzde ve bir
anlamda kayıplarımızdır kazancımız olanlar..

Ve sonrası...

Şimdilerde;

Evleri beyaz badanalı ve cumbalarının ferforjelerinden hoş ıtırlar saçan
sardunyalar,akşamsefâları ve fesleğenler sarkan,bahçesindeki kameriyelerin
pergolalarında baygın renkleri ile begonviller ve yaseminler geceme görsel
bir armoni katan,denize kıyısı olan bir kasabadayım..

Aşk yorgunluğuma ilâç olacak bir beklenti içinde gökyüzünde süzülen
martıları seyrediyorum ve beyâz kanatlarına özgürlüğün,mavinin ne denli
yakıştığını görüp mırıldanıyorum içimden..
‘‘-Keşke iki mavi arasında yok olsam da tüm sırlarımı bu iki mavi arasına
gizlesem ve aşkın ağrıtan yanından ezgiler fısıldasam, yürek kabarmasına
benzeyen dalgalarına!...’’

Bilirim ne sırlar gizlidir koynunda bu lâcivert münhanilerin..Kızıldeniz
ki yıllarca saklamamış mıdır Firâvun’u derinliklerinde ve Hz.Musa’ya
kılâvuz olup da yarılıp onu karşı kıyıya geçiren de yine bu ser verip de
sır vermeyen tuzunu âşıkların gözyaşlarından alıp hüzünlü aşk hikâyelerini
bir anne şefkâti ile dinleyip kendini kıyılara çarpan deniz değil midir?!

Deniz kızlarının fısıldadığı acıklı,lirik aşk şarkılarını duyarız gecenin
sessiz bir ânında..Ve yangınlarını anlatan âşıkların her damlasına
akıttığı gözyaşlarının hikâyelerini,sevdâlarını bu sırlı deli maviden alıp
hokkamıza,yine bununla çekeceğiz temize yüreğimizdeki ak sayfalarda..

Ve siz Eyy!..
Güneş,mehtâp,yıldızlar ve yakamozlar!..Şahit olun denizin bağrındaki
sırdan sancıya ve ortak olun gizine ki hafiflesin yükü..Çünkü aşk sonsuza
kadar acıtır...