ChatCity sohbet arkadaş sitesi ile oyun tavla ve okey oyna, sohbet muhabbet ortamını keşfet. Oyun, okey tavla oyna, kulüp aç ve kendi radyo yayınını yap

Öğrencileri tarafından olduğu denli, öğretmen arkadaşları tarafından da sevilen genç bir öğretmen, birgün derste öğrencilerine, hiç de beklemedikleri bir haber verdi:
Bugün sınav yapacağım dedi. Lütfen kağıt ve kalemlerinizi hazırlayınız.
Öğrenciler, bir sınav beklemiyorlardı; o nedenle hazırlıklı değillerdi. Öğretmenin sınav sorusunu bildirmesini beklerken, hoşnutsuzlukları yüzlerindeki asık ifadelerinden anlaşılıyordu.
Öğretmen, sorusunu açıkladı:
Herkes kağıdına, sınıftaki tüm arkadaşlarının isim- lerini yazsın.
Bir süre bekledikten sonra da, sınavın ikinci soru sunu bildirdi:
Şimdi herkes, listede yer alan arkadaşlarının adının altına, o arkadaşları hakkındaki görüşlerini, düşüncelerini ve duygularını yazsın.
Ders sonunda öğretmen sınav kağıtlarını topladı ve evine gitti. Evde, her öğrencisinin adını ayrı bir kağıda yazdı ve altına da, tüm arkadaşlarının o öğrenci hakkında yazdıklarını sıraladı.
Öğretmen, Pazartesi günü derse girdiğinde, öğrencilerinin sabırsızlıkla onun dağıtacağı sınav kağıtlarını beklediklerini gördü ve gülümsedi. Sonra da, her      bir öğrencisine, kendisi için özel olarak hazırladığı     kağıtları dağıttı.
Kağıdına bakan her öğrenci birden hareketleniyor, yüzü aydınlanıyor, hemen yanındaki arkadaşıyla fısıltıyla konuşmaya başlıyordu. Arkalarda oturan sessiz bir öğrenci, Aman Tanrım! Arkadaşlarımın, benim varlığımın ayırdında bile olmadıklarını sanıyordum diye haykırdı. Oysa beni ne kadar da seviyorlarmış.
Sınıf içinde bir daha bu sınavdan hiç söz edilmedi. Öğretmen, öğrencilerin ailelerine bu sınavdan söz edip etmediklerini hiçbir zaman öğrenemedi. Ama önemli olan bu sınavın  başarıyla sonuçlanması ve amacına ulaşmış olmasıydı.
Öğrenciler, birbirleri hakkındaki düşüncelerini öğrenmiş olmaktan memnundular ve bu etkinlikle ilgili hiçbir olumsuz eleştiride bulunmamışlardı.
 
 
Aradan yıllar geçti, öğrencilerin herbiri mezun olduktan sonra farklı meslekler edindiler ve yaşamlarını farklı görevlerde sürdürmeye başladılar. Ama öğrencilik yıllarını ve arkadaşlarını asla unutmadılar.
Öğretmen, öğrencilerinden uzun yıllar haber alamadı. Birgün, bir kız öğrencisinden, çok sevdikleri arkadaşları Mark ın Vietnam da öldüğünü ve öğretmenlerinin, sınıf arkadaşlarının cenazesine katılmasını istediklerini bildiren bir mektup aldı. Cenaze töreni, iki gün sonra kasabanın merkezindeki kilisede yapılacaktı.
 
Öğretmen, öğrencisinin cenazesine gittiğinde, yoğun bir kalabalıkla karşılaştı. İlk kez böyle bir askeri cenaze törenine katılıyordu. Şaşkınlığını gizleyemeden çevreyi seyretmeye başladı. Bu genç yaşında yaşama veda eden öğrencisi Mark, biraz ileride, bayrağa sarılı tabutun içinde yatıyordu. Mark ın ailesi ve arkadaşları birer birer tabutun başına gidiyorlar ve onun için son  kez dua ediyorlardı.
Askerlerden biri öğretmenin yüzüne dikkatlice baktı ve yanına yaklaştı:
Affedersiniz dedi. Siz Mark ın matematik öğretmeni değil miydiniz?
Öğretmen, hayret ifadesi dolu gözleriyle askere baktı ve yavaş bir sesle Evet dedi.
Asker, Tahmin etmiştim dedi ve söylemek istediğini bir çırpıda söyledi:
Mark sizden o kadar çok söz etti ki! dedi.
Daha sonra Mark ın anne ve babası geldi öğretmenin yanına ve oğullarının cenazesine katıldığı için kendisine teşekkür ettiler. Sonra da onu,  Mark ın arkadaşlarıyla  birlikte yemeğe davet ettiler.
Yemekte Mark ın babası,  Size bir şey göstermek istiyoruz dedi ve titreyen parmaklarıyla cebinden çıkardığı bir keseyi öğretmene uzattı:
Bunu, vurulduktan sonra Mark ın üzerinde bulmuşlar dedi. İçindeki kağıdın size hiç de yabancı gelmeyeceğini düşündük.
Öğretmen, keseden çıkan bir hayli yıpranmış kağıdı alır almaz, içinde yazılanları hemen hatırladı. O günler gözlerinin önünde canlanmıştı. Katlanmış sayfaları titrek elleriyle açmaya çalışırken,  yanaklarından birkaç damla yaş süzüldü. Evet! O günler deki sınıf arkadaşlarının, Mark hakkındaki düşüncelerini ve duygularını yazdıkları kağıttı bu.
Size ne kadar teşekkür etsek azdır dedi Mark ın annesi. Gördüğünüz gibi onun hakkında yazılanlar  Mark ın, ömür boyu üzerinde taşıdığı değerli bir hazinesiydi.
Mark ın arkadaşları birer birer öğretmenlerinin çevresini sardılar.
Charlie başladı söze.
Ben de listemi hala saklıyorum dedi. Evdeki çalışma masamın en üst çekmecesinde saklıyorum onu.
Chuck ın eşi aldı sözü.  Heyecanlı heyecanlı konuşuyordu:
  Chuck da o listeyi düğün albümümüze yerleştirmemi istedi dedi. Hala orada duruyor onun listesi.
Marilyn karıştı söze:
Evet benimki de iki kalın kapak arasında duruyor ama dedi. Günlüğümün arasında saklıyorum benim listemi...
Öğretmenin bir başka öğrencisi Vickie ise, elini çantasına götürdü ve cüzdanını çıkarıp, içinden, büyük bölümü sararmış sayfaları çıkardı:
  Benimki de hep çantamdadır; her zaman yanımda taşırım dedi. Sanırım o günkü sınavımızın kağıtlarını hepimiz saklamaktayız.
Vickie son tümcesini söylediğinde, öğretmen artık gözlerinden taşmakta olan yaşları tutamıyordu. Mark ve onu bir daha asla göremeyecek arkadaşları için ağlıyordu.
 
***
 
Hemen hemen tümümüz, sonsuza dek yaşayacağımızı sanıyoruz. Aslında yaşam öylesine kısa ki. Göz açıp kapayıncaya dek tükenip, gidiveriyor. Hiçbirimiz ne zaman veda edeceğimizi bilmiyoruz yaşama. Çevrenizde, sevdiğiniz, değerinin ayırdında olduğunuz her kişiye, onu ne denli çok sevdiğinizi, sizin için onun ne denli çok anlam taşıdığını, hadi hemen  şimdi söyleyin. Bunu şimdi ertelerseniz, korkarız ileride bir gün söylemek için  geç kalmış olabilirsiniz. Deneyin, göreceksiniz, hiç de zor değildir Seni seviyorum diyebilmek...
Karşınızdaki kişinin gözlerinin mutlulukla parladığını, sevilmenin heyecanıyla onun, yaşama ne denli bir coşkuyla dört elle sarıldığını göreceksiniz.
Yaşam dediğimiz de zaten, bu insansal lezzetin tadına varabilmek mutluluğu değil midir?•

Aşkıma Hiçbir duygumu ertelemedim ben. Yaşayacağım hiçbir şeyi sonraya bırakmadım. Sonra diye bir şeyin olmadığını biliyorum çünkü. Hep yarına dair hayaller kurmak, gelmesi mümkün olmayacak zamanları beklemek benim işim değil. Aşk zamana meydan okur ama sen karşı koyamazsın ona. Orada durup öylece bekleyemezsin geleceği. Bir adım atmalısın, bir el uzatmalısın aşka doğru. Aşkın anahtarı cesaret değil mi? Cesur olmak gerekmez mi bir sevdayı yaşamak, bir sevdayı büyütmek için? Kaç gece yalnız geçti hesaplasana... Kaç gece bir sonraki günü düşünerek geçti. Neler yapabilirdik, neler yaşayabilirdik düşünsene... her sabahı birlikte karşılamak vardı seninle.Gözünü açar açmaz ilk gördüğün şey ben olurdum ve sen benim yüzümde mutluluğu görürdün. Bu kentin her yerinde, herkesin içinde el ele dolaşabilirdik. Girmediğimiz sokak kalmazdı. Bakışlara aldırmadan sokağın ortasında sarılıp öpebilirdim seni. Bir şarkıyı sözlerini bilmesek bile bağıra çağıra söyleyebilirdik; sonra bir filme gider, bir kitap okur, denize bakar, bir martının bir lokma simit koparabilmek için vapurların peşinden bıkmadan uçuşunu izleyebilirdik. Paylaştığımız her an beynimize bir daha çıkmamak üzere kazınırdı. Bu sürgünlüğe son vermenin zamanı geldi artık. Sana huzur vaad etmiyorum. Aşkta huzur arayan yanılır. Ben tutkunum, en koyu, en deli sevdanın sözcüsüyüm. Onlar adına konuşuyorum. Yarını olmayan zamanlarda hiçbir şeyi düşünmeden erimek adına konuşuyorum. Gözlerinin içine bakıp Seni Seviyorum demek istiyorum. aşkın akışına kapılıp hiçbir kaygı duymadan gidebildiğin yere kadar gitmek istiyorum. Kokunu içime çekmek, teninin sıcaklığıyla irkilmek istiyorum. Yaşama senin adınla anlam katmak, mutluluğu bulmak ve bir daha kaybetmemek istiyorum. Seni istiyorum, yarın, öbür gün, öbür hafta, öbür ay, öbür yıl değil seni şimdi istiyorum !

ALINTIDIR.

AHDE VEFA

Hz. Ömer arkadaşlarıyla sohbet ederken, huzura üç genç girerler. Derler ki :

-          Ey halife, bu aramızdaki arkadaş bizim babamızı öldürdü. Ne gerekiyorsa lütfen yerine getirin.

Bu söz üzerine Hz. Ömer suçlanan gence dönerek :

-          Söyledikleri doğru mu diye sorar.

Suçlanan genç der ki :

-          Evet doğru. 

Bu söz üzerine Hz Ömer anlat bakalım nasıl oldu diye sorar.

Genç anlatmaya başlar:

-        -  Ben bulunduğum kasabada hali vakti yerinde olan bir insanım. Ailemle beraber gezmeye çıktık, kader bizi arkadaşların bulunduğu yere getirdi. Affedersiniz hayvanlarımın arasında bir güzel atım var ki dönen bir defa daha bakıyor. Hayvana ne yaptıysam bu arkadaşların bahçesinden meyve koparmasına engel olamadım. Arkadaşların babası içerden hışımla çıktı atıma bir taş attı, atım oracıkta öldü. Nefsime bu durum ağır geldi, ben de bir taş attım, babası
öldü. Kaçmak istedim fakat arkadaşlar beni yakaladı, durum bundan ibaret, dedi. Hz Ömer:

-          Söyleyecek bir şey yok, bu suçun cezası idam. Madem suçunu da kabul ettin, dedi. Bu sözden sonra delikanlı söz alarak:

-          Efendim bir özrüm var, diyerek konuşmaya başladı:

-         Ben memleketinde zengin bir insanım, babam, rahmetli olmadan bana epey bir altın bıraktı. Gelirken kardeşim küçük olduğu için saklamak zorunda kaldım. Şimdi siz bu cezayı infaz ederseniz yetimin hakkını zayi ettiğiniz için Allah(cc) indinde sorumlu olursunuz, bana üç gün izin verirseniz ben emaneti kardeşime teslim eder gelirim, bu üç gün içinde yerime birini bulurum, der.

Hz. Ömer der ki:

-          Bu topluluğa yabancı birisin, senin yerine kim kalır ki?

Sözün burasında genç adam ortama bir göz atar, der ki:

-          Bu zat benim yerime kalır. O zat Hz. Peygamber Efendimizin (sav) en iyi arkadaşlarından, daha yaşarken cennetle müjdelenen Amr Ibni As dan başkası değildir. Hz. Ömer Amr a dönerek:

-          Ey Amr, delikanlıyı duydun, der. O yüce sahabe:

-          Evet, ben kefilim, der ve genç adam serbest bırakılır.

Üçüncü günün sonunda vakit dolmak üzere ama gençten bir haber yoktur. Medine nin ileri gelenleri Hz. Ömer e çıkarak gencin gelmeyeceği, dolayısıyla Amr Ibni As a verilecek idam yerine maktulün diyetini vermeyi teklif ederler, fakat gençler razı olmaz ve babamızın kanı yerde kalsın istemiyoruz derler. Hz. Ömer kendinden beklenen cevabı verir der ki:

-          Bu kefil babam olsa fark etmez cezayı infaz ederim. Hz Amr Ibni As ise tam bir teslimiyet içerisinde der ki:

-          Biz de sözümün arkasındayız. Bu arada kalabalıkta bir dalgalanma olur ve insanların arasından genç görünür. Hz. Ömer gence dönerek derki:

-          Evladım gelmeme gibi önemli bir nedenin vardı neden geldin?

Genç vakurla başını kaldırır ve (günümüz insani için pek de önemli olmayan):

-          AHDE VEFASIZLIK ETTI demeyesiniz diye geldim der. Hz. Ömer başını bu defa çevirir ve Amr Ibni As a der ki:

-         Ey Amr, sen bu delikanlıyı tanımıyorsun, nasıl oldu onun yerine kefil oldun?. Amr Ibni As Allah kendisinden ebediyyen razı olsun, vakurla kanımızı donduracak bir cevap verir:

-          Bu kadar insanın içerisinden beni seçti. İNSANLIK ÖLDÜ dedirtmemek için kabul ettim, der. Sıra gençlere gelir, derler ki:

-          Biz bu davadan vazgeçiyoruz.

Bu sözün üzerine Hz Ömer:

-          Biraz evvel babamızın kani yerde kalmasın diyordunuz ne oldu da vazgeçiyorsunuz, der. Gençlerin cevabı da dehşetlidir:

-          MERHAMETLİ İNSAN KALMADI DEMEYESINIZ DİYE…

Yusuf sevdiklerinle beraber nice güzel yıllara geçirmen dileğimle. Doğum günün kutlu olsun.

Shippe Ailesi adına ozhur

bana bir aksam hazirla...
gün batimini beklemeden
o belam gözlerinle
sen baslat karanligini

bana bir aksam hazirla...
o vedasiz gidisinde
ihanetini tasiyan adimlarin
karanligin dört bir etrafinda
dolanip dursun vebalini

bana bir aksam hazirla...
ay yakamozlarla oynasa dalipta
ziyan etmesin mehtabini
ben gelene kadar
bakislarinin bir kösesinde bekleyip
neymis vurgun yemek
neymis yagip yagmalanmak...anlasin artik

bana bir aksam hazirla...
karanligin hasretin kokan tarafinda
iki kisilik bir masa olsun
sen yoklugunu gönder oraya
ben yine
gözlerimin bana emanet ettigi
resmini karsima koyup
yoklugunun alayci durusuna aldirmadan
unutulmus bir teselliye bakina bakina
yagarim yagmurlarimi

ne hallerde oldugumu görmeni istemem
merakini,sirtini sancisina dayamis
yorgun bir yarada giderip
bakislarinin bana düsen payina
biraz da olsa beni animsatir diye
mevsimlere dargin bir sonbahar perdesi cek
hersey tamamlandiginda
sen yildizlari cagír
ki ben gelecegim vakti bileyim

davetine getiren yollara
döküle döküle azalip
kalanimla aksamina adim attigimda
yastigimdan sürükleyip götürdügün
saclarini oksayislarim beni karsilasin

ben masadaki yerimi alip
diger aksamlardaki gibi
dertlerimi davete baslayinca
sen gelen istiladan korkupta
ürkütme aksamini
ve göreceksin ki
dile kolay gelsede
bir söz degilmis su kör olasi sevda

artik bundan sonrasi
yüregimle gözlerimde
ardi ardina tutusturulacak
sahnelerin vaktidir
neler neler biraktiginin
kendi aksaminda sahidi ol ki
olmayan vicdanin utansin yoklugundan

artik gönlünün diledigi kadar
eserinin yikintilarindan
param parcalari toparla sen
tek yalvarim...
yorgunluk cöktügünde
sakin gözlerini kapayipta
o dillere bir düsmeye görsün halimle
gün ortasinda birakma beni...

Çok güzel bir hikaye sonu olmuş. :)