ChatCity sohbet arkadaş sitesi ile oyun tavla ve okey oyna, sohbet muhabbet ortamını keşfet. Oyun, okey tavla oyna, kulüp aç ve kendi radyo yayınını yap

       Akıl  yoluyla edinilen bilginin yanılgıya götürdüğü görüşü bana, kendimi bana verimsiz düşüncelere dalmanın yanlış yolundan kurtarmaya yardım etti.Hakikat bilgisinin, ancak hayat yoluyla bulunabilecegine emin olmuş, beni hayatımın doğrulugundan şüphelendirmeye çağırdı.Ama, beni kurtuluşa götüren yalnızca şu oldu: Ben merkezciliğimden yalnız bunun hakiki hayat olduğunu kavramayı başardım.Anladım ki, ben eğer hayatı ve anlamını kavramak istiyorsam, bir asalak hayatı sürdürmek istemiyor, hakiki hayatı istiyorsam, hakiki insanlığın ona verdiği anlamı kavradıktan sonra, bu hayatla birleşmek ve onu incelemek zorundayım.
       Tam o sıralar,şöyle bir şey geldi başıma: Kendi kendime hemen bir dakika bir ilmekle mi, yoksa bir kurşunla  mı hayatıma son vereyim diye düşündüğüm yıl, işte bütün o yıl boyunca bahsettiğim bu düşünce ve görüşlerle birlikte kalbim azap dolu bir duyguyla dağlanıyordu.Bu duyguya olsa olsa Tanrı arayışı diyebilirim.
       Diyorum işte, bu Tanrı arayışı ,düşünce degil, duyguydu.Çünkü bu arayış benim düşüncelerimin akışında doğmuyordu hatta onun zıttı daha ziyade duygudan kaynaklanıyordu.Bu bir korku, bir terkedilmişlik, bir yalnızlık duygusuydu, evrenin orta yerinde ve belirsiz bir yardım umudumun duygusuydu.
       Her ne kadar, Tanrı’nın varlığını ispatlamanın imkansız olduğuna iyice inanmışsam da, çünkü Kant Tanrı’yı ispatlamanın mümkün olmadığını ispatlamış ve ben de bunu anlamıştım.Her şeye rağmen Tanrı’yı arıyordum, onu bulacağımı umuyordum ve aradığım ve bulamadığım Tanrı’ya, eski adet üzere bir dua yöneltiyordum.
       Kah kafamda Kant’ın ve Schopenhauer’ın Tanrının varlığının ispatlanmazlığı hakkındaki gerçeklerini tartıp ölçüyor, kah bu gerçekleri çürütmeye kalkıyordum.Sebep, diyordum kendi kendime, mekan ve zaman gibi bir düşünce kategorisi değil.Eğer ben varsam, bunun bir sebebi var ve bütün sebeplerin bir sebebi var.
       Bu düşüncede duruyordum ve varlığımın bütün niteliğiyle, bu sebebin bilincine ermeye çalışıyordum.Ve iradesi içinde bulunduğumuz bir kuvvetin var olduğunun bilicine varır varmaz,  hayatın imkanını hissettim.Ama kendi kendime sormaya devam ettim: ‘’Bu sebep, bu kuvvet nedir? Onun hakkında ne düşünmeliyim, Tanrı dediğime karşı nasıl davranmalıyım?’’ Ve o bilinen cevaplardan başka şey gelmedi aklıma. ‘’ O, yaratandır, yaşatandır.’’ Bu cevaplar beni doyurmadı ve hissettim ki, yaşamak için ihtiyacım olan şeyi kaybetmiştim.
        Bir korkudur aldı beni ve aradığıma dua etmeye başladım ve ondan yardım etmesini diledim.Ve dua ettikce açık seçik anladım ki, o beni duymuyor, kendisine başvurulacak kimse yoktur.
        Kalbim, Tanrı’nın olmayacağı şüphesiyle dolmuştu ve şöyle dedim : ‘’ Efendim, bana acı, beni kurtar.Efendim, Tanrım, bana yol göster!.’’  Ama hiç kimse bana acımadı. Ve hayatımın durduğunu hissettim.Ama tekrar tekrar, çok farklı yanlardan hep şu sonuca varıyordum:
        Ben  sebepsiz yere, sebepsiz ve anlamsız olarak dünyaya gelmiş olamazdım ya, sonra kendimi hissettiğim gibi yuvadan düşmüş bir yavru kuş da olamazdım.Hem öyle de olsa, düşmüş sırt üstü yatan bir kuşcağız yüksek çimenlerin arasında ötüyor ötüyordum, çünkü anamın beni yüreğinin altında taşıdığını, ısıtıp beslediğini, sevdiğini biliyorum. Nerde o ana? Ve ben doğurulmuşsam,kim doğurdu beni? Birisinin beni severek dünyaya getirdiğini kendimden saklayamam ya.Kim bu birisi? Yine Tanrı.

Kaç gece yatağımda uykusuz
            Bir o yana bir bu yana dönüp durdum
                        Görmek için düşümde hayalimde

                            


Duymak için sesini
            Kaç kere ellerim uzandı telefona
                        Aşkı oyun bilirsin sen, aklıma geldi

Gezip durdum perişanlar gibi
            Kah sahillerde kah cadde boylarında
                        Hayal kurup sen diye

Ağaçlara dağlara taşlara sarıldım
            Elleri güldürecektim halime
                        İhanetin aklıma geldi

Açıp ellerimi yalvardım tanrıya
            Bir defacık tutmak için ellerini
                        Koklamak için saçlarını

Adaklar adayacaktım evliyalara
            Umursuzluğun aklıma geldi

Kahırdan başka ne vardı sanki verdiğin
            Acılardan zevk alır hale getirmiştin

Yinede görmek için seni,şeytana uyup;
            Bir daha bozacaktım yeminimi
                        Vedalaşmadan gidişin aklıma geldi

Paylaştığımızı sandığım
            Güzel günler hatırına
                        Suçlu benmişim gibi
                                   Af dileyecektim gözlerine bakıp

Her türlü cezana razı olacaktım
            Boynumu büküp
                        Bir daha gelecektim kapına
                                   Başkasını sevdiğin aklıma geldi

   Arka bahçede varlığını sezdirmeden,mütemadiyen dikilen vefalı bir ağaç gibi köklenmeli hayatında; sen, her daim onun orada durduğunu hissetmelisin. İhtiyaç duyduğunda gidip müşfik gövdesine yaslanabilmeli, kovuklarına saklanabilmelisin. 

   Kucaklamalı seni güvenli kolları, dalları bitkin başına omuz, yaprakları kanayan ruhuna merhem olmalı.En mahrem sırlarını verebilmeli, en derin yaralarını açıp gösterebilmelisin; gölgesinde serinlemelisin sorgusuz sualsiz... 

   Onca dalkavuk arasında bir tek o, sözünü eğip bükmeden söylemeli, yanlış anlaşılmayacağını bilmeli. Alkışlandığında değil sadece, asıl yuhalandığında yanında durup koluna girebilmeli. Övmeli alem içinde, baş başayken sövmeli ve sen öyle güvenmelisin ki ona, övdüğünde de sövdüğünde de bunun iyilikten olduğunu bilmelisin. 

   Teklifsiz kefili olmalı hatalarının; günahlarının yegane şahidi.Seni senden iyi bilen, sana senden çok güvenen bir sırdaş.Gözbebekleri bulutlandığında, yaklaşan fırtınayı sezebilmelisin. Ve sen ağladığında onun gözlerinden gelmeli yaş.Yıllarca aynı ip üstünde çalışmış, cesaretle ihanet arasında gidip gelen bir salıncağın sınavında birbiriyle kaynaşmış iki trapezci gibi güvenle kenetlenmeli elleri. Parkurun bütün zorluklarına rağmen dostluğumuzu koruyabildik, acıları birlikte göğüsleyebildik ya; yenildik sayılmayız diyebilmeli..

   Issızlığın, yalnızlığın en koyulaştığı anda, küçücük bir kağıda yazdığımız kısa ama ümit var bir yazıyı yüreğe  benzer bir taşa bağlayıp birbirimizin camından içeri atabilmeliyiz: Bunu da aşacağız! İmza: Bir dost!...  

                                                                             CAN DÜNDAR

MÜŞTERİ DESTEK HATTINA GELEN TELEFON KAYITLARI

Gazi Üniversitesi nde bir ders..

1982 yılı.Gazi Üniversitesi Basın Yayın Yüksek Okulu nda 2. sınıf öğrencileri Türkiye Ekonomisi dersinin hocasını bekliyor. Sınıf, öğrencilerin gürültü patırtısıyla sallanırken sert görünüşlü hoca kapıda beliriyor.İçeriye kızgın bir bakış atıp kürsüye geçiyor.Tebeşirle tahtaya kocaman bir (1) rakamı çiziyor."Bakin" diyor. "Bu,kişiliktir.Hayatta sahip olabileceğiniz en değerli şey."Sonra (1) in yanına bir (0) koyuyor:"Bu, basaridir. Basarili bir kişilik (1) i (10) yapar".Bir (0) daha..."Bu, tecrübedir. (10) iken (100) olursunuz".Sıfırlar böyle uzayıp gidiyor:Yetenek... disiplin...Sevgi...Eklenen her yeni (0) in kişiliği 10 kat zenginleştirdiğini anlatıyor hoca.Sonra eline silgiyi alıp en bastaki (1) i siliyor.Geriye bir suru sıfır kalıyor.Ve Hoca yorumu patlatıyor:"Kişiliğiniz yoksa,diğerleri hiçtir".
Sınıf,mesajı alıp sessizliğe gömülüyor.