ChatCity sohbet arkadaş sitesi ile oyun tavla ve okey oyna, sohbet muhabbet ortamını keşfet. Oyun, okey tavla oyna, kulüp aç ve kendi radyo yayınını yap

BUGÜN yine çok güzelsin hayat..
Seni sevdiğimi söylemek geliyor içimden.
Güvercinler uçuyor hiç tanımadığım insanlara yüreğimden.
Yine sana sımsıkı tutunmaya çalışıyorum
Sen de birazcık tutsan ya ellerimden
Bugün yine çok güzelsin hayat..

benan :)))

katkın için teşekürler...

Ama ben halen diyorum ki;

Hayat

bazen bir hırsızdır...

bazen bir polis...

bazen düşmek...

bazen ağlamak...

bazen içinin titremesi...

bazen sevinçten bir kalıba sığamamak...

bazen bir müzik te kaybolmak...

bazen bir dost sesi...

bazen bir düşman silüeti...

bazen acıkmak...

bazen zeytin ile ekmeğin tadı...

bazen kırmızı şarap...

bazen yorulmak...

bazen bir ağaç gölgesi serinliği...

bazen doymamış halimizle kalan ekmek kırıntılarıyla mutlu olmak...

bazen güneşin güzelliği...

bazen ay ın sadeliği...

bazen işten yorgun bayılmak...

bazen tembellikle şımarmak...

bazen anne sesi...

bazen içinden geçtiği anda sevgilinin araması...

bazen baba koruyuculuğu...

bazen hastalık...

bazen sağlığın değeri...

bazen ayna da eskiyen yüz...

bazen eski bir resimde ki anlık bir gülümsemede kayboluş...

bazen hepsinin toplamı...

VE öyle zaman olur ki bu ve bunun gibiler tek başına anlamsız olur  :)))

İşte o zamanlar; hayat bir hayal etmez...

(bu saatlerde bazen saçmalarım...)

BEN SENİ KOCAMAN BİR YÜREKLE SEVDİM

Ben seni kocaman bir yürekle sevdim. Gözlerim değil, yüreğimdi seni gören. Sen damarlarımda ki kana karışıp geldin oturdun yüreğime. Bir başka yerde olamazdın zaten. Sen benim en değerli yerimde yüreğimde olmalıydın, orada kalmalıydın. Herhangi bir konuk değildin artık, bu yüzden ne ağırlama faslı vardı ne de uğurlama. O yüreğin gerçek sahibiydin. Seni severken dünyayı da sevdim ben, insanları da… Kendime bile dar gelirken, içinde herkese yer olan bir hayatın sahibiydim artık. En kızgın, en tahammülsüz olduğum anlarda bile, seni düşünmek yetti bana. İçimdeki sevinç yüzüme yansıdı, güldüm. Beni böylesine güldüren senin sevgindi ve kaygısız, içten gülüşün ne demek olduğunu, nasıl güzel bir şey olduğunu anladım seninle. Her şeye rağmen sevdim seni. Güçlüydüm ve aşamayacağım hiçbir zorluk yoktu. Kocaman bir kente, koca bir ülkeye kafa tutabilirdim. Sen elimden tuttuğunda patlamaya hazır bir volkan gibi hissederdim kendimi. Sana ulaşmamı engelleyecek her şeyi eritirdim, kül ederdim. Sana ulaştığımdaysa da sakin bir güle dönüşürdüm. Sevdim ve hayrandım da… Her halin çekti beni. Duruşunu, gülmeni, kızmanı sevdim. Seni ve sevdanı anlatacak kelime bulamadım çoğu zaman, sığmadın cümlelere ve hiçbir cümle seni yeterince anlatacak kadar derin olmadı. Seni severken yorulmadım, çünkü sen yaşam kaynağımdın. Her gün yenilendim. Seninle büyüdüm, yaşadım… Ölmedim çünkü sen ölümsüzlüğün ta kendisiydin. Sevdim işte ötesi yok…..

Ben seni hüznün ruhuna çizdiğim resimlere yazdım ve hergün sayfalarıma aşkımı haykırdım. Ben seni yüreğimdeki umut kırıntılarına yazdım ve hergün umut etmeyi öğrendim, ben seni ciğerimin bölünmez parçasına ekledim ve her nefes aldığımda içimde yaşadığını hissettim..Senden öncesi yoktu, seninle var olmuşum.. Sende bütün yarınlar, sende bütün duygular, beni bende arama ben artık sen olmuşum…..

Bana bakmasan da oradasın, görüyorum seni.
Ah benim sevdasında bencil, yüreğinde sağlam sevdiğim.
Kalbime gömdüm sözlerimi, zavallı oldu yüreğim.
Tıkandığım o an,
Elimi nereye koyacağımı şaşırdığım o an işte,
Aklımdan o kadar çok şey geçti ki takip edemedim.

Ellerim boşlukta, ben darda kaldım.
Ellerim buz gibi, ben harda kaldım.

Bir senfoni vardı kulağımda çalınan,
Bitti artık hepsi...
Köşeme çekildim, hani hep kaldığım köşeme.
Bakış açım belli oldu yine.
Geride kalan, ardından bakar gidenlerin.
Bir meltem olacak rüzgarım dahi kalmadı benim.
Dağlara çarptım her esişimde.
Yollara küfrettim her gidişinde.

Demiştim sana hatırlarsan:
Önemli olan
zamana bırakmak değil,
zamanla bırakmamak tır...
Şimdi bana, geçen o zamanın
Unutulmaz sancısı kalır.

Gittiğim eğer bensem, söyle bana kimden gittim?
Sende yoktum zaten ben, ben yine bende bittim...

Nazım Hikmet RAN

HAYAT BAZEN, AKIP GİDEN BİR SU GİBİDİR…

TUTTUĞUNU ZANNEDERSİN, ASLINDA O AKMIŞTIR BİLE...

AKTIĞINI ZANNEDERSİN BİR BAKARSIN Kİ AVUÇLARININ ARASINDA.

·IIIPearLIII· :

PaerL :)))

O sayfalara sığmayan  Yüreğimin Götürdüğü Yerdeyim....  başlıklarına sığmayan güzel kalbinle buraya da renk kattığın için teşekkürler ediyorum...

Bu zincirli (prangalı) kapıyı çok sevdim... Bana benden birşeyler verdi :)))

Teşekkürler tekrar...

Julyet :)

Daha önceki yazdığını da çok beğenmiştim bu yazdığın da çok güzel :)))

yazının içinden bir kısım seçmek istedim ama baktım ki mümkün değil çünkü bütünüyle çok güzel...

Eline sağlık... Eline sağlık... Eline sağlık...

Kuşçu amca!
Bizim kuşumuz da var,
Ağacımız da.
Sen bize bulut ver sade
Yüz paralık.

Orhan Veli Kanık

bulut olmadan olmuyor... :)

HAYALLERİNİ YAK EVİ ISIT

SENİNLE BÜTÜN HAYATINI ALDATAN HAYALET

Tek başına bir odada kalıyordun. Odanın duvarları baştan başa camdı. Baştan başa sımsıcak ruhtu...

Odanın ortasında çırılçıplaktın. Bir sandalyede oturuyordun. Odan ılık, tanıdık, hiç kesilmeyen bir rüyanın ortasında salınıyordu. Yüzünden dünyadaki bütün zamanlar geçiyordu. Yüzündeki bütün zamanları özlüyordum... Yüzünün bütün zamanlarının dışındaydım.

Odanda tek başınaydın, ama o büyüsünü, o derinliğini yaşamayı çok arzulasam da, yine de nerede olduğunu bilmediğim dünyaya senden gidiliyordu... Senin gözlerinden görülüyordu... Senin gözlerinden görülüyordu benim sonsuz düşüm... Sonsuz kayıplığım... Varlığımın bir parçası sana gitmiş, bir parçası bende kalmıştı. Varlığımın sende olan parçası seninle gerçek dünyaya, başka ruhlara, öteki hayatlara gidiyordu...

Beni içeri, odana, yanına almamıştın.

Varlığımın en sahici, en cesur, en erdemli yanı içerde, seninle kalmıştı, seninle gitmişti öteki hayatlara, başka ruhlara...

Böyle başlamıştı o büyük dışlanmam.

Ömrüm odanın kapısında, beni içeri çağırmanı beklemekle geçmişti...

Yaşamadım diyemem, yaşadım.

Sevgilerim oldu. Başarılar kazandım. Misafirler geldi evlerime... Çılgın, başıboş, şımarık, ihtiras dolu yaz akşamlarım oldu... Sevgi dolu mektupları aldım. Telgraflar, çağrılar... Yolculuklara çıktım. Beni karşılayanlara el salladım sevinçle, içim kamaşarak... İştahlıydım. Arzularım hiç dinmeyecek gibiydi... Doğum günlerimde pastamı keserken herkese ve kendime hak ettiğimizden daha çok şans diledim hep...

Ama yine de unutamazdım senin kapında bekletildiğimi, beni içeri almadığını, varlığımın en anlamlı, en sahici parçasının sende kaldığını, o ikiye bölünmüşlüğümün derin sızısını unutamazdım, bunun yıllarca süreceğini ve de hiç dinmeyeceğini...

Bazı geceler penceremi açar derin nefesler alırdım. Nefes alırken gücümü daha da artırsın, acılarımı bana unuttursun diye Tanrı’ya yaranmak geçerdi aklımdan.

Doğanın ayrılmaz bir parçasıydı odan. Odan doğadaki o en ağırbaşlı cinayetlerin ortasında sessizce beklerdi... Daha da ısınırdı sahipsiz ruhlardan yapılmış camları... O camları kırabilsem, sana dokunabilsem, kendimi sana inandırabilsem kainatın bütün şefkati, bütün sevgisi içime akacaktı, biliyorum...

Yaşarken hiç tatmadığım bu duygu elimi uzatsam dokunabileceğim kadar yakındı sanki. Ama neden bu kadar uzaktaydı, hiç anlayamıyordum... Bilmek çözer sanıyordum bu muammayı... Bu uzaklığa çalışırsam beni içeri alırsın diye düşünüyordum...

Çünkü yaşadığım şehirlerden en umutsuz durumlardan büyük vaatler, büyük sürprizler çıkarıyorlardı karşıma insanlar... Sanki insanlar o büyük kayboluşlarını unutturmak için bir arada yaşıyorlardı...

Ben de o insanlardan biriydim ve bir gün kapını açıp beni içeri alacağını, bir gün beni gerçekten seveceğini sanıyordum...

Bu yüzden dünyadaki hiçbir şey üzerinde dikkatimi yoğunlaştıramıyordum. Bu hayatta hiçbir şeyi tam yapamıyordum. Görenler kendimden intikam alıyorum sanıyorlardı...

Sonsuz bir ertelemeydi hayatım.

Aslında bu bir gecikmişlik değildi. Hayattan istifa etmek de değildi. Hem sen olmadan nereye gidebilirdim ki? Ben senden uzaklaştığımda gecikmiş olurdum her şeye, seni sevmekten vazgeçtiğimde intikam almış olurdum her şeyden, seni sevmekten vazgeçtiğimde intikam almış olurdum kendimden...

Uzağa, istediğim uzaklara gitme şansım ancak yanında olursam mümkündü. Çünkü ne zaman içime baksam yüzünden geçen bütün zamanları, bütün özleyişleri, yüzünden gerçek dünyaya açılan yolları, başka ve öteki hayatları görüyordum... Yüzünde varlığımın sende kalan parçasını görüyordum. Böyle zamanlarda yüzünde, acıyla gölgelense de bağışlayan bir gülümseme olurdu. Ve bu gülümseme senin beni bir gün içindeki varlığımla buluşturacağını hissettirdi...

İşte o zaman bu sürgün bitecekti...

İşte o zaman yaşadığım bütün endişeler, bu suçluluk, değersizlik duyguları, bu korkular, bu günaşırı intiharlar bitecekti...

Bunu bile bile yaşamak nedir bilir misin? ...

Geri döneceğini bile bile tanımadığın, sana hep yabancı yollara düşmek...

Karşına çıkan herkeste seni aramak... Seni hatırlattığı için birine âşık olduğunu sanmak... Sen olmadığını bile bile, bütün hayatını bu ilişkiye adamak için çırpınıp durmak...

Bunu bile bile yaşamak nedir bilir misin? ...

Düşünsene, ben seninle düşlerimi, heyecanlarımı, çocukluğumu, acılarımı aldattım...

Seni unuturum diye yaşamaya başladığım her aşkı, ben yine seninle aldattım...

Sen beni içine almadığından beri yıllardır ben seninle kendimi aldattım...

Bir tek seni sevdiğim doğruydu... Ve bu doğru yüzünden hayatım yalana battı...

Sen beni dışladığından beri beni sevenlere bir hayalet hediye ettin...

Tepeden tırnağa aşka, tepeden tırnağa özleme batmış bir hayalet...

Bu hayaletin içinde beni değil seni gördüler hep. Çoğu bu hayalete dayanamayıp çekip gitti...

Kimisi senin beni beklettiğin kapıda, beni bekledi. Seni beklemekten yorulur, onunla birlikte çekip giderim diye buralardan...

Ve ben en çok onların sevgisine inandım. En çok onlara derinden üzüldüm. Ve hep merak ettim, karşılıksız ve onca yıl bir hayaleti nasıl böylesine sevebildiler diye... Dünyanın iyi bir yer olduğuna ve yaşamak için çok sebep bulunduğuna bu insanların bir hayalete duydukları o akıl almaz, o sonsuz sevgileri yüzünden bir kez daha inandım...

Seni unutmak için başladığı her aşkı yine seninle aldatan bir hayalete...

Seninle kendini, bütün hayatını, düşlerini, çocukluğunu, yaşadığı bütün acıları aldatan bir hayalete...

Bir tek sana duyduğu sevgisi doğru olan, bu yüzden bütün hayatı büyük bir yalan olan hayalete...

Cezmi ERSÖZ

SEN ORDASIN

Sen ordasın
Yazılmamış bir şiir gibi...
Saf ve masum
Bütüm öfkem bu sana
Başeğmem ve sonsuzca
Arzulamam...

Cezmi ERSÖZ