fiogf49gjkf0d fiogf49gjkf0d
Severim mum ışığını...
Birde loş bir ortamda yazı yazmanın keyfi başkadır...
Aklına hep güzel şeyler gelir insanın...
Hayatın kötü atıkları işleyemez ruhunuza...
Arıtma görevi görür mum ışığı aydınlığı ve sıcaklığı ile kişiliğinize...
Öyle ki kelimelere haksızlık edildiğini bile düşünürsünüz...
İnsan haklarını aşar olay,
Kelimeler beyninize müracaat eder uğradıkları haksızlıklar yüzünden, sanki beyniniz bir sendika!
Sağ ve selamet onlardan ikisidir...
İkisi de birbirinden güzel ve temizdir...
Mutluluğu, gururu, sevgiyi, birlikteliği temsil eder...
Sağ bir çocuğun dilinde anne sevincine dönüşür...
—Annen sağ mı, ölü mü evladım?
—Sağ...
Selamet bir dostluk imgesi oluverir,
Işıldayan iki çift dost gözünde...
—Ben çıkıyorum... Akşama gelirim...
—Selametle dostum!
Ayrılığa yamamışız bu güzellikleri,
Hem de ikisini birden...
—Ayrıldınız değil mi?
—Evet, ayrıldık... O sağ ben selamet...
Fesada ve ikiyüzlülüğe yamamışız bu güzellikleri,
Hem de ikisini birden...
—İşin bitince ne olacak onunla?
—İşim bitince O sağ ben selamet...
Alçaklığa ve puştluğa yamamışız bu güzellikleri,
Hem de ikisini birden...
—Bu kaçıncı sevgili?
—Ben takılmam bir kıza... İşim bitince O sağ ben selamet...
Kelimelerin hakkı nasıl yine onlarla aranır?
Okuyucuda bir yere kadar sevgilim...
Bir yazı yazarsın... Elli kişi okur,
Ellisi de istediği gibi yorumlar...
Hissetmek ile anlamak arasında ki farkı çözecek kadar
güçlü değil insanoğlu,
Her şeyi anlamak istediği gibi anlar...
Bu uğurda kelimelerin anlamını bile değiştirir...
Onların hakkını yer!
Beni sen hissediyorsun yalnızca...
En çıplak halimle basıyorsun ince göğsüne...
Bu iki kelimeyi de basalım olur mu bağrımıza?
Ayrılığı simgelemesinler bizde asla...
Birbirimizi hissettiğimiz gibi hissedelim her ikisini de...
Çıplak, yalın,
Toprak ve güneş gibi...
Âşık Veysel sağ ,
Kara toprak selamet ...
Anne sağ ,
evlat selamet ...
Aşk sağ ,
sevgi selamet sevgilim...
Sen (sağ),
Ben (selamet) |