ChatCity sohbet arkadaş sitesi ile oyun tavla ve okey oyna, sohbet muhabbet ortamını keşfet. Oyun, okey tavla oyna, kulüp aç ve kendi radyo yayınını yap

Öyle ki...
Bazen dilimi tutamıyorum. Gözlerimin aksine cümleler sarfediyor...
Öyle ki...
Bazen tutamıyorum kendimi. Ve ateş oluyorum kavrulan düşlerimin üstüne düşen kabus gibi...
Yorganımın altında, umutlarıma diz çöken gençliğimin korkak hayal kahramanları beliriyor,
sözlerimin bitip gözlerimin konuştuğu anlarda...
Ve işte böyle zamanlarda ben kaçıyorum yarınlarımdan...
Yarınlarımdan öyle kaçıyorum ki... Ölümü anne şevkatini özleyen bir bebeğin hasreti kadar kokluyorum...
Öyle ki...
Ben bazen, kimliğimin geçerli olmadığı vefa yokuşlarında sürünüyorum...
Her adımım kadar kanıyor, bir sonraki özlemim kadar kapanıyorum kendi içime...

Ağlıyorum sanırım...
Ya da...
Yarınlarımdan daha hızlı kaçıyorum şimdi...
Bir kabusun rüyalarımda beni kovaladığı gibi...
Kaçıyorum adım adım, anlarımdan...
Anlayamadıklarımdan...


Ve...
Günah gecelerim... Ve pişmanlık abidelerim...
İnancımın hürriyet mesafesinde, belki bir adım ötesinde... Bir çan duyumsamasında...
Ya da bir ezan sesinde gözlerimin dikkat çektiği noktaya bakakalıyorum...
Dinliyorum...
Bitiyor... Ben başlıyorum...
Dedim ya...
Ağlıyorum...


Ağladığım her an...
Oyunlarınıza dahilim...
Ve baş rolünü oynayamadığım bir sahne arkası rolünde bile, düşlerim kadar gerçeğim...
Bazen bir toz tanesi kadar özgürüm...
Rüzgara kucak açmış, gideceği yönü başkasının emanet güvenin de yaşayan bir yaprak kadar...
Hafifim,
ellerimin bedenime yakınlaştığı noktada ebediyim...


Bildiğiniz sayısızca değerlerden yoksunum ben...
Ve ben... Düşünemiyorum, düşünceleriniz sınırında yaşayamıyorum...
Sadece ağlamadığım kadar oyununuzda varolabiliyorum...
İşte ben o kadar... Siz olabiliyorum...
Onun dışında, ağlamıyorum...



Öyle ki...
Bazen tutamıyorum sevgimi...
Ve çok sevdiğim bir ömrü üzüyorum... Sevgimin, çocuk gülüşümdeki değersizliği kadar, itiyorum kendimi bu aralar...
Korkuyorum çünkü...
Öyle ki...
Her fırsatta ağlamamayı, çocuk oyunlarında kaybetmiş bir oyuncak kadar kıymetli biliyorum...
Sonra...
Göz yaşlarımın her bir damlasının değeri kadar, akıyorum sevgiliye...
Ve ben...
Onu seviyorum...
Tüm bu olumsuz düşüşlerimin, gerçekleşmeyi bekleyen düşler arefesinde bile...
Yorganımın sıcak kalan yanına, kahramanlarımın bir adım uzağına kalbimi gömebiliyorum...
Ve her gün, bir önceki günden daha çok eriyorum...
Çünkü ben...
Herkesten çok ağlıyorum...
Mutluluğuma...
Olamadığıma...
Geç kalmışlığıma...
Yarınlarıma...
Eksik kalan yanlarıma...
Oyunlar uğruna...
Ağlayabiliyorum...


Ve yemin ediyorum...
Ağlamanın hakkını verebiliyorum...
İşte ben bu yüzden...
Gülüşlerimin gerçek anlamını biliyorum...



Bildiğiniz, bilmediğiniz sayısızca değerden, yoksunum ben...
Zor bir oyunun içinde... Ağlayan çocuk rolüyüm ben...
Gülmeyi isterken delice... Ağlamamı istediğiniz halde...
Oynuyorum ben oyunumu...
Ağladığım kadar varolabiliyorum aranızda...
Ağlayabildiğim kadar, duygularım oluyor yanı başınında...
Ve...
Gülerken,
hiç olmadım ben...
Gülerken oynayamadım ben...
Gülerken, ölmedim hiç ben...
Gülerken, görmedim hiç ben...
Ben...
Giderken...
Gülerdim eskiden...
Şimdi ben giderken...
Ağlıyorum inceden, inceden...

Bilmiyorsunuz...



İnancımın hürriyet mesafesinde, belki bir adım ötesinde... Bir çan duyumsamasında...
Ya da bir ezan sesinde gözlerimin dikkat çektiği noktaya bakakalıyorum...
Dinliyorum...
Şimdi dinliyorum tekrar...
Ve şimdi, ağlıyorum tekrar...



Arkamı dönüp baktığımda,
yastığı ve yorganı olmayan yatağıma gülümsüyorum...
Ve tüm hayallerime el sallıyorum...
Gidiyorum oyunlardan...
Olamadıklarımdan...

Öyle ki...
Kaçan bir ceylan kadar umutsuzum şimdi,
solan bir çiçek kadar acizim...

Gülebiliyor musunuz?
Ağlıyor musunuz?

Gelmeyeceğimi Düşünme..
Acılarında yüreğinde bulamazsan beni
Arama beni ; zifiri karanlıklardayım .
Gelmeyeceğimi düşünme asla.
Bir gün güneşe çıktığımda
Kahverengi gözlerini bırakacağım yüreğime.
Gülüşünle baharları sunacağım gözlerime..
Ellerin yangın,
Gözlerin fırtına yeri olsa da
Yeminliyim bir gün
Bir avuç güneşimle sana gelmeye..

Yağmur sonrası gözlerinde bulamazsan beni
Arama gözlerimi ; kelebeğin gözyaşlarındayım..
Gelmeyeceğime düşünme asla.
Bir gün baharlara kanatlandığımda
Gülüşlerini dizeceğim solgun gözlerime .
Ellerimle yüreğini çizeceğim gökyüzüme.
Yolların ayaz,
Dağların karlı olsa da
Yeminliyim bir gün
Bir tutam uçurum çiçeğiyle sana dönmeye.

Seher vakti gülüşlerinde bulamazsan beni
Arama gözlerimi;
Yıldızların düştüğü kör kuyulardayım.
Gelmeyeceğimi düşünme asla
Bir gün sevda ovasına ulaştığımda
Baharları arayacağım saçlarında.
Soluklanacağım sevdanda.
Mevsimler Aralık,
Gecelerin karanlık olsa da
Yeminliyim bir gün
Seninle mutlulukları bir yudumda içmeye...

SENİNLE TOPRAGA GİRERİM DİYENLERİ ÇOK GÖRDÜM...

BEN ÖLE DİYENLERİ TOPRAGA HEP YANLIZ GÖMDÜM..!!

İçimdeki seni durduramıyorum...
Her gün biraz daha büyüyorsun..
Sen büyüdükçe yüreğim daralıyor sanki...
Yüreğim yanıyor...
Sebep mi?...
Sensin işte...
Ben seni deli gibi seviyorum...
Sevginin anlamını biliyorum...
Ecelim bile olsan hiç korkmuyorum...
Korkmuyorum diyorum sende korkma...
Gel deneyelim yeniden...
Bana yeniden yazdıran adam hey sen!!!
Cesur musun benimle bu yolda yürüyebilecek kadar!...
Ben cesurum...
Son oyununu mu oynadım sıra sende!
Öyle bir hamle yap ki kurtar ikimizi de...
"Sen"siz hep bir Parçam eksik...
Gel tamamla beni!

Gözlerim tükendi bu akşam, yıldızlar bir bir kaydı gökten.
Onlar kaydı, sen kaydın benden.
Umutsuz çırpınışlarıma son verdim bu akşam, imkansızlığın imkanlılığa çevrilme umudunu sildim gönül defterimden.
Anladım, sevseydin gelirdin. Bekledim de üstelik, kimsenin seni bekleyemeyeceği kadar!
Sonunu bildiğin şeyleri denemekten yana olmadığını öğrendiğimden beri, bir şans daha verir oldum denenmesi gerekenlere.
Yani senin gibi olmadım hiç ben, senin gibi yok saymadım umutları[olanları]...
Tükenen gözlerim bu sevdanın yorgunluğundan kapanırken yavaş yavaş, her kayan yıldıza bir kuş uçurdum yüreğimden.
Yeni umut olsun diye geleceğe.
Uzun zaman sonra galiba mutlu uyudum.
Yokluğunu boşluğa saldım, umutsuzluğu da yanına kattım ve vazgeçtim mutsuzluk oyunundan...
Belki seni içimden kazımak kolay olmayacak ama sensiz hayatı kabullenmek bile huzur kattı ruhuma...
Tükenişleri bir kenara ittim şimdi, umut kırıntıları serptim göğe gönlümden.
Ve biliyorum,
Ve söz veriyorum[kendime],
Her şey çok güzel olacak!!!

Erişilmez bir uçurumun kıyısında, senden başka kimsenin farkında olmadığı bembeyaz bir çiçektim ben. Sen ise, dört mevsim özlemini çektiğim yağmur. Üstüme yağışını severdim, yapraklarımdan aşağı akışını, her damlanı içime çekişimi severdim. Bedenimde seni hissedişimi. Her damlan alıp götürürdü beni adını bilmediğim, tanımadığım yerlere...

Sen yağınca susuzluğum dinerdi, biterdi kimsesizliğim, dağılırdı ürpertilerim. Serin bir meltem değip geçerdi yapraklarıma. Dünyalar benim olurdu, uçardım sevinçten. Günlerime, gecelerime; hiç kimsenin bilmediği, fark etmediği sıcak bir sevgi dolardı. Sıcak bir sevgi dolardı yüreğime. Her çocuğa gülümserdim; her kuşa, her kelebeğe, her arıya gülümserdim...

Erişilmez bir uçurum kıyısında rüzgarlara ağıt yakan, yalnız ve boynu bükük, bembeyaz bir çiçektim ben. Sen, bakışlarında sevdalar gizleyen, sevdalandığım, gözleri menekşe rengi küçücük bir kızdın.. Adına Seher demiştim, adına sevda, adına umut. Sevdam, umudum her şeyimdin. Günüm, günaydınım, gülaydınlığım seninle başlardı. Tek sevenim, tek sevdiğimdin. Yağmurumdun sen; kurak günlere, ayaz gecelere inat. Hiç bitmeyen bir umut, özlem ve hazla beklerdim seni. Gelmediğin zaman boynumu büküp, kapar gözlerimi seni beklerdim. Özlemin umudum olurdu, umudum özlemin. Beklerdim, beklerdim bıkmadan, usanmadan...
Çünkü seni seçmiştim ben, sevdam, arkadaşım olarak. Sevdanı yüreğime nakış nakış işlemek için. İşlemeliydim ki, fırtınalar, boranlar içinde bile olsa kardelenler gibi açmasını öğrenmeliydim...

Umudumun bitip tükendiği anlar da oldu elbette zaman zaman. Seni beklerken, bekleyişin işkenceye dönüştüğü zamanlar da olurdu. Günlerin yıllara döndüğü zamanlar da. Ama hiç şikayet etmedim, şikayet etmedi yüreğim. Çünkü seni delicesine seviyordum ve bu sevgimle mutluydum. Özlemine zor da olsa katlanıyordum bir umutla.

Sen beyaz bulutlarla gelirdin, bembeyaz gelinlikler içinde. Hayran hayran bakardım sana. Sen gelince ardından gökkuşağı gelirdi. Gökkuşağına dönüşürdün rengarenk. Her renginde umutlarım vardı, hayallerim vardı. Canlı, cansız tüm varlıklar kıskanırdı güzelliğini... Sen, hayatıma kattığım canım, gözbebeğimdin. Ben de senin cançiçeğindim. Gözlerime dolan bulut, üzerime yağan yağmurdun sen. Toprağa saçtığım umudumdun. Havaydın, hayattın, suydun, sevgime bandığım gülaydınlığımdın, günaydınımdın...

Yıllar sonra şimdi yine bekliyorum seni, bir umutla. Ama artık azalan hatta tükenen bir umutla... Ömrümün bütün dilimlerine kar yağıyor şimdi. Kar da beyaz ama ben yine de direniyorum. Çıkıp gelmeni, üzerime yağmanı bekliyorum. Bir zemheri mevsimiydi ayazda bırakıp gitmiştin hayallerimi. Bak yine zemheri. Dağlara kar yağıyor ama sen yoksun. Sen yoksun, acılara özlem yağıyor... Bak, kar yağıyor üstüme, iliklerime dek üşüyorum. Yine de yüreğimde ateşler yakıyorum. Dönersen ellerini ısıtırsın diye...

Unutmuşum, içimdeki umutların beyazlığını... Unutmuşum mavi, yeşil, al renkleri... Ne zaman bir yağmur sesi duysam, ne zaman bir su sesi, içimde sevgiler kanar, pınarlar kanar benimle. Sonra sen gelir dökülürsün içime, sen gelir dökülürsün gözlerime, kirpiklerim dökülür yollara. Gülaydınlığın doğar üstüme. İşte o zaman dağ dağ özlem kesilirim, bulut bulut, hüzün hüzün..

Düştüğüm her uçurumda sen varsın yanımda
seni taşıdım içimde bir damla gözyaşı gibi
bütün yıldızlara ismini haykırdım, bütün gecelere
bir sen yoksun bir sen duymuyorsun bitanem

rüyalarımı hicran alır her gece gelmezsin
çağrılarım isyan olur her gece bilmezsin
sevdasını yüreğime taht kurduğum nerdesin
bir sen yoksun bir sen bilmiyorsun bi-tanem

bil ki hep sana aktım bu sevdalı nehirlerde
hep seni bekledim bu düştüğüm yerlerde
ümit kervanları bir bir gelip giderler de
bir sen gittin bir sen gelmiyorsun bi-tanem

Gel... Gel ki, sarı papatyalar açsın, kır gülleri, kır menekşeleri, kırkkanatlılar açsın. Yol alsın umuda nazlı cerenler, ceylanlar, karda boranda yolunu yitirenler. Gel can gelsin solmuş anılara. Boşalsın sicim sicim gözyaşları, ırmak olsun susuz kalmışlara; kardeş olsun dostluklara, yüreğimdeki merhamete... Gel... Gel ki, sevginle anlam bulsun duygular, gözlerimden toprağa düşen damlalar....

Gelmeni istiyorum biten umutları, yiten sevdaları diriltmen için, solan yaprakları yeşertmen için.


Tüm ümitlerin tükendiği anda çıkıp gelmeni, üzerime yağmanı bekliyorum. Bu sitemdir sanma. Bil ki, gelmezsen solup gideceğim, bitip tükeneceğim. Bir daha bir daha hiç bir mevsim açmayacağım çiçeklerimi, gülümsemeyeceğim gül yüzlü çocuklara, gül desenli baharlara, kırlara, ceylanlara... Gel!..

AYRILIK BELKİ

belki çaresi yok
beni yıkan bu sessizliğin
sessizliğinin
ayrılık demek bu sessizlik
biliyorum
bende susarak gidiyorum
sana vedamı saklamaya çalıştığım
gözyaşlarım ediyor
elveda sevgilim ben gidiyorum
yüreğimde yarım kalan sevgilerle
hafızama kazınan tatlı anılarla
yol aldım yine gidiyorum
belki yine seveceğim
belki sevemem belli olmaz


istesemde sevemem senden sonra
neden diye sorma
nedenler sende gizliydi
ama çözümleri bana bıraktın
soruları da bana sorduttun
cevapları da ben verdim
verdiğim cevaplar yanlışmış
belkilerle doldu hayatım
belki sevdin belki sevmedin
belki ben sevdim belki sevmedim
sevmediysem içim niye hüzünlü giderken
kolay değil niye ayrılık bu şehirden
sevdim mi acaba seni
bilmiyorum
bu sefer de sen belkilerle başbaşa kal
belki dönerim sana
belki dönemem
ama şunu unutma dönsem de dönemesemde
seni asla unutmam
zaten mümkün değil unutmak seni
beni ağlatan ayrılık belki
belkilerime cevap bulunca
dönerim belki ???

Havada;
Keskin bir ayrılık kokusu
Gözlerimde;
Aşktan arta kalan bi buğu
Yüreğimde ise;
Belki yalnızlığın yorgunluğu,belki öylesine bir korku
Yok yok,
Basbayağı sensizlik işte bu...

Biliyorum,yaralıy(d)ım...
Sensiz nasıl nefes alabildim tekrar,nasıl hayata tutundum,nasıl hayallerime sığınıp da,kalbimdeki koca boşluğu doldurdum...inan,hâlâ çok iyi hatırlıyorum.Hiç unutmayayım,geçirdiğim azap gecelerini tekrar yaşamayayım diye aklımdan bir an ını bile çıkarmıyorum.

Burası artık bana ait değil
Bu kalp...benim sevdiğim değil!
Ellerin...
Kokusu değişmiş,üzerine el değmiş
Yüreğine nazar değmiş!
Meraklanma...
Gözüm arkada kalmadı
Söndü içime ateş
Biliyorum...
Dönüş yok bu kez...!

Anlamalıydım ben üzüldüğümde kılını kıpırdatmamandan, sadece işin düştüğünde aramandan.


"N aber, nasılsın" lâfının arkasına "Bir görüşelim mi?"
ekleyememenden, anlamalıydım sevgisizliğini...
Ben, seni görmek için sınırlarımı zorlarken, senin umursamamandan, alaycı konuşmalarından, ya da senden vazgeçerim diye korkup önüme bir parça yem atmandan anlamalıydım... Ben, hayatta hiç kimseye bu kadar sabırlı bu kadar mülayim davranmamıştım oysaki.

Severdim özgürlüğümü, asi olmayı, bir bardak sudafırtınalar koparmayı, kimseye hesap vermemeyi... Bir bunları severdim bir de seni sevdim...

Sevgilin değil sevdiğin olmayı istedim....

İlk defa biri benden hesap sorsun istedim, bir açıklama beklesin.
Bu biraz açık değil mi ya da "Hayır bir yere gitmiyorsun, evde oturuyorsun" dan başka bir şeydi bu... Beni sorgula, duygularımı sorgula istedim. Olmadı...

Ne kadar da kolaydımsenin için, ne kadar dazahmetsiz...
Tabiiki, bocalardın, emindin düzgün insan olduğumdan hayatında hiç karşına çıkmamış kadar düzgün, emindin seni çok sevdiğimden ve düşündüğümden;

öyle olmasaydı her probleminde ilk beni arar mıydın?
Nedenleri, niyeleri merak etmedim hiç, inan etmedim...

Bu kadar sevgisizliğinde seni nasıl bu kadar sevdim, onu merak ettim. Benim için ne düşündüğünü, beni nasıl gördüğünü, sendeki beni merak ettim... Artık hayal kurmuyorum, geçmişe bu kadar bağlı olmamın sebebi; o zaman çok mutlu olmam bunu biliyorum...

Şimdi tekrar başlasak da, yalnızlığı paylaşsak da sana gönlümüaçabilir, gözüm kapalı güvenebilir miyim sanıyorsun? Şimdi artık tek başınayım... Hiç değilse hakkını veriyorum yalnızlığın. iki kişilik kocaman bir boşluktansa sensizliği ve yalnızlığı yeğlerim...
Artık kendimi görmemek için aynalara bakmıyorum, üşürüm diye kazağını giymiyorum,
ağlarım diye türkü söylemiyorum.
Belki de sen haklısın!


Artık ben bile kendimi SEVMİYORUM...

Küskünlüğüme gömülmüş, bıçak sırtı acıların saklı kaçağı, dinle öykünü anlatacağım sana.Ben seni kendime katarken, sen paramparça ağıtlar biriktirdin bozgununa.Biliyordum, gelen gidecekti birgün.Yasasıydı bu yaşamın.Geldin, geldiğine kanamadan kana kana, gittin, gidişine kanadım, öyle kalakaldım..

İşte yine, özlem çeken, iflah olmaz günlerin eli uzanıyordu öksüz yanlarıma.Bu öykünün yitik kıldığı ben oldum, sen sadece, bana sunulan kayıplığın kısır döngüsüydün.Güneşim eksik olsada, ağır ağır yol alıyordum, yaşamın içinde, şikayetim yoktu, bana sunulanı buydu.Yutkunmalı zamanlarda susan hep bendim, sesi ayaza kesen hep ben.Tüm iç çekişlerimde kalbime vurduğum Ayazım, hatır Sormayanım, yaban duruşlum, dinle, bu senin öykündü..

Ben gelişine umutlar saldım, emeğimi sevdama adadım. Ne varsa sevince dair, seninle var ettim. Sevdam yüreğimle birlikti, tutmuştu ellerimden divane düşlerim. Ellerim uzanacakken gölgene, gitmiştin işte. Gittin, sel oldu gidişin gözlerimde. Şiirlerim değmedi kulağına, söyleyeceğim ne varsa, düğüm ettim boğazımda. Ben düğümlenirken yaşama ve yasalarına, sen sonuna yaklaşıyordun öykünün. Hiçbir hazırlığı yoktu umutlarımın, zalim bir infazın ansız gelişine. Çocuk gülüşlerimin hevesi yüzümde kalakalıyordu, acı ağır ağır dağılıyordu yüzüme. İnsafının buyruğu kesindi, yüreğim, ardınsıra kara bir yasın izini sürecekti. Çığlık kusuyordum sağır yanlarına, sesimi kendim boğuyordum..

Senin ektiklerini ben biçtim hep, o bıçağın keskin yüzü derine iniyordu, sen öykünü yazıyordun. Korkma, yüreğim ah etmez sana. Gelişin gibi, gidişini de severim ben. Sen sadece dinle, bu senin öykündü... Dağ doruğu coşkularıma kıyıp, gittiğin o yolda yangın bıraktın bana, gelemem bilirim. Hangi yangın yol verir, kül olmuş umutlara? Hangi yangının talanında bulunur kayıplar? Bilirim, bu öykünün noktası, benim yitikliğimdi.. Bu senin öykündü...



Kaybettin!!!!!

Sana hiçbir şey söylemek istemiyorum. Bütün sözcükler yetersiz.. Hiçbir şey yazmak istemiyorum. Engin denizlerde kulaç attığım, üstüme gökkuşağını kuşandığım bu aşk yalanmış. Şimdi karanlık sularda boğuluyorum. Gökyüzü kurşun gibi ağır. Ne yana dönsem yalan. Gülüşler yalan, vaatler yalan..İnsanlar yalan. Ben seni mi sevdim..Senin gözlerinle mi baktım dünyaya.. senin ellerinle mi çiçek derledim.. sevinçti, aşktı göğsüme bastım. Kocaman bir yalanı seninle mi yaşadım?

Gözlerine baktığım zaman cennet bahçesine geçerdim.. Bir aldatmacaymış, kötü bir rüya.. Kötülüğün bile bir yüzü vardır, bir görünüşü.. ama en beteri buymuş.. bu aldatmaca. Bir masal olsaydın razıydım, bir şiir olsaydın, alır saklardım.Güzel bir yüz kalırdı senden geriye, hoş bir anı.. kimsenin dokunamıyacağı bir tarih. Ama hiçbir şey kalmadı.. Bir yokluğu varsaymışım. Bir HİÇ’e sarılmışım. Çölde serap bile değilsin. Serabın gizli ışığı vardır. Sen ışığı yutan karanlık.. bir kör kuyu.. Ben kör kuyularda kaynak suyu aramışım.

Nasıl olsa biterdi bu aşk. Ama unutulmaz bir hatıra, gençliğin en güzel anısı olarak kalsaydı.. Sen hiçbir şeyin değerini bilmedin. Kökün çürük, yaprağın kül, meyvan zehirmiş. Ben seni aşkın yerine koymuş aldanmışım. Kabahat sende değil, ben insan tanımamışım.

Sana karşı öfke duymuyorum, kırgın değilim, kızgın değilim.. Çünkü sen zaten yokmuşsun. Asıl kızılacak kişi benim.. Küçücük bir toz tanesini bir mücevher sanmışım. Senin ihanetin bana koymadı..Beni kahreden, beni yokeden, beni bin pişman eden tek şey.. bir aşk yaratmış tek başına yaşamışım. Sen zaten yokmuşsun ki.. senin neyine yanayım?