ChatCity sohbet arkadaş sitesi ile oyun tavla ve okey oyna, sohbet muhabbet ortamını keşfet. Oyun, okey tavla oyna, kulüp aç ve kendi radyo yayınını yap

Öyle bir "Büyü"ydü ki Düşlerimde...

Penceremden dışarıya bakıyorum ve susuyorum,umut dolu sevgi dolu özlemlerle şarkımızı mırıldanıyoruz birlikte.

Allah ım öyle bi heyecan sardıki yüreğimi uzatsam dokunacaktım ellerine o kadar yakındın ki bana.

İşte yine sanki zaman "büyü"lenmişti,ben "büyü"lenmiştim sana. Ruhum içime sığmıyordu. Ellerimiz kenetlenmişti birbirine koşuyorduk..

Öyle bir "büyü"ydü ki düşlerimde. Yerimden kalkıcak gücüm yok!

O gücü bulabilsem kendimde ,geleceğin yöne koşmayı düşlüyorum.

Dizlerim düşlerim kadar hızlı değil. Susuyorum ve yüreğimi göçmen kuşlarıyla sana yolluyorum.

Boş gelmeyeceklerdi biliyorum. Yüreğini ve gözlerini bırakacaklar avuclarıma. İşte o an, düşlerim gerçek. gerçeklerimde düşlerim olucak.

Sen sakın üzülme ben bu kadar susuyorum diye! Susuyorum sana, susuyorum, aşkımı hak edicek kadar yücesin. Bu kalp seni sevmeyi hak ediyor sende bu kalpte olmayı.

Hiç üzülme, küçüğün bu kalbi hep senin için taşıyacak. Ay ile yadızları, gök ile güneşi, martılarla denizi, güzel ile çirkini birleştireçeğim senin için.

Sonsuza kadar sen ile beni.

Korkma yüreğim seni taşıyacak kadar büyük ve güçlü, senden gelicek herşeyi kucaklamaya hazır, sensizliğe dayanacak kadar azimli.

Bu sevgim bu sevgi seninle yaşadığı sürede çoğalarak yaşıyacak.

Sevgine susuyorum,
Aşkına, sen olsanda Varlığına susuyorum.

Bedenlerimiz farklı yerlerde olsada ruhlarımızın buluşmasına kim engel olabilir?

Özgür bırak ruhunu. Gecenin karanlığını delen beyaz bulutlara sarılıp gelsin Ve buluşşun ruhumla.

Susuyorum yine,
Dön bana; bir yudum hasret, bir yudum acı en çokda sana susuyorum.

Dön bana, Gönlüm hasret aşkına. Ağlamaklı gözlerim.

Düşünceler düşler dört bir yanım. Aklım almıyor, duygular sarmış yüreğimi zehirli sarmaşıklar misali. Susuyorum yine, Susuyorum seVgine biliyorsun; Gel, Gel, Gel Diye..

Ayrilik diye birsey yok. Bu bizim yalanimiz...

Sevmek var aslinda, Özlemek var,beklemek var. Simdi neredesin? Ne yapiyorsun? Günes çoktan dogdu.


Uyanmis olmalisin. Saçlarini tararken beni hatirladin degil mi..? Öyleyse ayrilmadik. Sadece özlemliyiz ve bekliyoruz. Zamani hatirlatan herseyden nefret ediyorum. Önce beklemekten. Ömür boyunca ya bekliyor ya bekletiyor insan. Ikiside kötü, ikiside hazin tarafi yasantimizin. Bir çocugun önce dogmasini bekliyorlar, sonra yürümesini, konusmasini,büyümesini. Zaman ilerliyor, bu defa para kazanmasini, kanunlara saygi göstermesini,insanlari sevmesini, aldanmasini, aldatmasini bekliyorlar. Ve sonra ölümü bekleniyor insanoglunun.. Ya o? Ya o? Insanlardan dostluk bekliyor. Sevgilisinden sadakat, çocuklarindan saygi ve bir parça huzur bekliyor, saadet bekliyor yasamaktan. Zaman ilerliyor ve bir gün o da ölümü bekliyor artik. Aradiklarinin Çogunu bulamamis, beklediklerinin çogu gelmemis bir insan olarak göçüp gidiyor bu dünyadan. Iste yasamak maceramiz bu..

Yasarken beklemeyi beklerken yasamak ve yasayip beklerken ölmek. Özleme bir diyecegim yok. O kömür kirintilari arasinda parlayan bir Cam parçasi. O nefes alisi sevgimizin, kavusmalarimizin anlami. O tek Güzel yönü bekleyislerimizin.. Insanligimiz özleyislerimizle alimli, yasantimiz özlemlerle güzel.

Özlemin buruk bir tadi var, hele seni özlemenin bir kokusu var bütün çiçeklere degismem. Bir isigi var, bir rengi var seni özlemenin, anlatilmaz.

Verdigin bütün acilara dayaniyorsam; seni özledigim içindir. Beklemenin korkunç zehiri öldürmüyorsa beni; seni özledigim içindir.

Yasiyorsam; içimde umut varsa, yine seni özledigim içindir. Seni bunca özlemesem, bunca sevmezdim ki !

Sevgilim...
Bi söz bu kadar mı yakışır,
Bi ses bu kadar mı huzur verir,
Bi gülümseme bu kadar mı mutlu eder,
dokun bana,
O kadar çok özledim ki tenini,kokunu,ellerini
masal değil bizim sevdamız,
güzel tarafı da bu değil mi zaten
masal değil gerçek...
sonu belli değil diyenlere sözüm
bizim sevdamızın sonu belli
her sevdanın olduğu gibi,
ÖLÜM...
ama öyle bi ölüm ki,
hayattaki en güzel duyguyu tatmış
bedeni ve ruhuyla onun olmuş
yaşamı amacına ulaşmuş bi ölüm
iki kişilik bir beden,sıcak,tertemiz ve
ÖLÜMSÜZ...
bir ölüm,
SENİ SEVİYORUM SEVGİLİM...
VE ÖLÜM SANA SESLENİYORUM,,,
GEL AL BENİ AMA UNUTMA BEN YALNIZ DEĞİLİM...!!!

Hayaller kuruyorum senle ilgili..Hani olsa ya diyorum..
Her sabah senin kokunla açsam gözlerimi güne..ve her sabah sana dokunsam gözlerim kapalıyken henüz..Tüm gece sıcaklığında dalsam uykuya ve bütün gece seni görmenin heyecanı ile beklesem akşamı..

Gecelerden korkuyorum şimdi sensiz geçtikleri için..

O gün gelse..her geceyi öyle basarım ki bağrıma sen gibi! Ama..ama sen yoksun..

Senin için var olduğunu bildiğin,senin için nefes aldığının farkında olduğun bir yürek den zorunlu olarak ayrı kalmak ne zor..

İnan ki bir fısıltı gibisin karanlık da kulaklarımda çınlayan,ruhumu,duygularımı okşayan ve kanımda damla damla akan..

Her kızıllığında akşamın,içime bir ok giriyor tüm bedenimi tarıyor sanki..İçim kanlanıyor..

Gülümserdim ben..gülerdi yüzüm,gözlerim..Sana bakamasam da dokunamasam da seni hissetmek yeterdi bana..Yine hissediyorum ben seni ama ellerim havada..boşluğu tutuyorum..boşlukta geziyor gözlerim..

EY ADINA ÖMRÜMÜ ADADAĞIM NERDESİN?

Yüreğimi yüreğine katmış koşuyorum yine sana..Savunmasız.sakınmasız,sınırsız sevgimi haykırıyorum sana..Evet Seni Çok Seviyorum..Ey Adına Ömrümü Adadığım Nerdesin..

(Öylesine yuttum ki sesli harflerimi. . .) Korkar oldum noktalar koymanın ardından yeni cümleler kurmaya. Artık yokmuşsun, artık yokmuşum, artık yokmuşuz. Gün batımları yokmuş oturduğumuz odanın sarı duvarlarına yansıyan. Ellerin yokmuş en beklenmedik anda ellerimle kavuşan. Aşklar yokmuş artık, bir zamanlar var olduğuna inanılan. . .

(Öylesine yuttum ki sesli harflerimi. . .) İçimde kırılan bir ayna kaldı sadece. Geceler yokmuş artık, gündüzler de… Saatlerin kadranları kırılmış, küsmüş zamana. Kala kala bir rüya kalmış geceleri buluştuğum. . Ne çok şey kalmamış, ne çok hiçbir şey var olmuş yaşanıp bitmişlerden. . .

(Öylesine yuttum ki sesli harflerimi. . .) En çok da isminin içinde geçenleri. Bir pusula ömründe ilk kez yanlış yönü göstermiş. Gururuyla intiharı seçmiş, düşüp kırılmış yanlış yönü gösterdi diye. Güney de yokmuş artık, kuzey de… Sabahları yaşadığımız doğu silinip gitmiş, batıysa hiç olmamış ki daha önceden zaten. . .

(Öylesine yuttum ki sesli harflerimi. . .) Kala kala sadece ve sadece o kelimeler arasına yerleştirilen birkaç küçük nokta kalmış. Sadece üç nokta… virgüller de çoktan yitip gitmiş geldikleri masallar alemine. Ne bir ünleme rastlayabilirmişiz artık bu ucunu göremediğimiz sokağın ortasında, ne de kendini sorgulayıp duran tek bir soru işaretine. . .

(Öylesine yuttum ki sesli harflerimi. . .) Yok olmuş dakikalar, saatler, saniyeler. Ve sen biraz da. Sahi biz hiç var olduk mu dersin? Belki olduk, belki olmadık. Aslında ne kadar yanıldık, ne kadar aldandık. Biz koskoca birer yalandık. Dağınıklığın da yok, serzenişlerin, boşvermişliklerin de. Artık biz yokuz ki. . .

(Öylesine yuttum ki sesli harflerimi. . .) Ancak, bana aldırmadan geçip giden zaman kalabilirdi ardımdan. Devam etti takvim yaprakları ardı ardınca koparılıp atılmaya. Aylar yıllara dönüp gitti. Artık ay yok, yıldızları da kaybettim ne zamandır. Sahi gökyüzü var mıydı seni sevdiğim zamanlar? . Ya da telefonlarda duyduğun sesim. Yoklar ne zaman var oldu? Veda etmeyi mi unuttuk artık olmayanlara yoksa? . .

(Öylesine yuttum ki sesli harflerimi. . .) İki şehir, bir köprü vardı bir zamanlar. . Belki bir tiyatro oyununun ta kendisi bizdik. yitirdik. Birdik, bizdik, “en”dik, tektik… Sahi biz ne zaman bittik? Ne kadar zaman geçtiyse üzerinden, bu gece o kadar yutuyorum sesli harflerimi… “Ah”larımı yutuyorum artık. Avaz avaz susuyorum, sessiz sessiz çığlıklar atıyorum bu gece kendi kendime. Bitenlere gülüp başlamak isteyenlere ağlıyorum. Hüzünler mutlu ediyor beni, mutluluklara ağlıyorum. Her şey ters dönüyor ama ben yırtıp atıyorum bir kağıda yazdığım seni, yutuyorum bütün sesli harflerimi. . .

Elveda sevgili. . .

Her yeni gün içimde fırtına ...
Her nefesimde ADIN....
SEN ; İMKANSIZIMDIN.....

sen benim en derindeki yaram
sen benim gözyaşım
SEN YÜREK ACIMDIN ...

HAZIR DEĞİLİM DEDİN...
Yaralarım merhem bulmadan BENİ bitirdin..

SEN ;
İÇİMDEKİ EN İNCE SIZIM

SEN ;
İMKANSIZIMDIN......

ELİMDE OLSAYDI

Elimde olsaydı
Yeniden başlardım her şeye
Elimde olsaydı
Mutlu ederdim herkesi
Çiçekleri konuştururdum
Güldürürdüm ağaçları
Ve
Onca yıpranmış
Aç insanları doyururdum
Elimde olsaydı
Yolları elmaslarla süslerdim
Ve çocuklara, oyuncaklar alırdım
Daha büyük yapardım dünyayı
Elimde olsaydı
Barıştırırdım dargınları
Herkesi mutlu ederdim
Elimde olsaydı
Özgür olurdum sonsuza dek…!!!

Gece’ bile fazla bu akşam bana…Öyle siyah, öyle alacalı ki karanlık..Uyumak istiyorum, alabildiğine..Kapatıyorum gözlerimi, sen oluyorsun uykularım..Açıyorum gözlerimi, yalnızlığa kapılıyor düşüncelerim…Anlamsızlığımla eş değer oluyorsun aniden…

Gidişini seyrediyorum, anılarımın arasından…Tozlanmış duyguları temizliyorum, kelime kelime..İçim acıyor, derinden…Gülüşünü anımsıyorum…İçim burkuluyor…
Sensizliğe alıştırırken günlerimi, şimdi ne gerek vardı ki sana ? Düşüncene bile tahammülü yok yüreğimin.. Silebilsem yüzünü, gözlerimden…

Ne acı…Seni hiç unut(a)mamışım ki ben…Eskiyen eşyalarım arasına saklamışım yaşanmışlıkları…Ertelemişim sensizliği bile bile…

Şimdi…Ne şarkılar, ne satırlar dolusu cümleler..Hiçbiri iyi gelmiyor sensizliğime..Belki, çığlıklarımı susturmasam, ağlasam yağmur misali damla damla…Kimbilir, unutulursun belki ozaman…

O an, duygularıma baş kaldırıyorum…Bakıyorum gökyüzüne, bırakıyorum çığlıklarımı yıldızlara doğru…
Atıyorum seni özleyen her bir parçamı…Yüreğimi arındırıyorum fazlalıklardan…
Bu kadar kolay olmamalı…İçimdeki ses, seni çağırıyor her darbemde…

Durmuyorum…Parçalıyorum seni…Kanıyor her bir yanım...

Ya ‘o’ susacak, ya ‘ben’ …