ChatCity sohbet arkadaş sitesi ile oyun tavla ve okey oyna, sohbet muhabbet ortamını keşfet. Oyun, okey tavla oyna, kulüp aç ve kendi radyo yayınını yap

Simdi hangi suretimle dillenirse nefretin,hangi ölümü seçeceksen benim için bil ki; ben ordan yasamaya baslarım bu hayatı....

Bana son suyumu tatıran kalbin ,hangi bedene can verecekse git orda uslan diye bıraktım sımsıkı tuttugum kanatlarını.
Ben bitirmem kendimi sen beni her gece icimden kemirsende.
Sırf şu cektigim ızdırabı bana yasattıgın için affetmem seni.
Her gece birtane resmini yakıp alevlerine bakarken kendi içimdeki yangına su serpmeyi ögrenmişim.
Bana nişan yüzügünü gösterme ;bu sırça kaldim saydamlıgına siyahınla dokunup belli etme oradaki yerini.
Son sözüm varsa simdi benim alınma; bu benim aska karsı vicdan borcumdur...

Ah yüzümün mimarı
Ah beni gencligimden vuran gümüs kursunum
Bil ki bu senin için ictigim son demli caydır
Ve bu suskun gözlerimdeki son nemli andır
Alnıma öpüp de koydugun askı lekeledin ya,
İste bu bana verdigin en son ziyandır....!!

Saatimi gidisine ayarladım..Sanki hiç gitmemissin gibi..Gidisinden sonra bir an bile gecmemis gibi...

Sensiz zamanlarda bosluktayım...Kaybolmusum...Düsüyorum sürekli

Sen simdi tüm bu sorunlardan habersiz..Yasamaktasın kabugunda..

Hani düsüncelerimiz..Hani yasayacaklarımız vardı...Hani hep biz vardık..Ve hep biz olacaktık..

Hani bahceli kücük bir evimiz olacaktı..İcinde BİZ oldugumuz...

Hani askımızın en degerli hediyesını tadacaktık...Ben anne sen baba olacaktın..

Kim ısıtacak seni soguk ve yanlız gecelerde...

Bir damlasına bıle kıyamadıgım gözyaslarını kim sılecek..

Kim güldürecek yüzünü..Gülüsüne ömrünü adayarak....

Sen simdi tüm bu sorulardan habersiz,,yasamaktasın kabugunda...

Ben ise sana soramadıgım sorular ..Ve kalbımde sevdanla gidiyorum uzaklara..Bilmiyorum yolum nereye..

Belki sonuma yolculugum ..Belki yeni umutlara..Her zaman icimde hic bitmeyecek sevdanla ..Hoscakal sevdigim...

....ELVEDA!!...

Hala şiirlerimde adın geçiyorsa,
Bu,seni seviyorum demek değil
Doğru unutamadım
Ama nefretimden
Sen kirli bir sayfaydın
Asla kapatamadığım
Gözlerim ıslanıyorsa
Sen aklıma düştüğünde
Bu,seni seviyorum demek degil
Sevgin değil bana acı veren
Vicdanım beni kahreden
Senin gibi birine sevdalanmanın
Senin gibi birinin tuzağına düşmüş olmanın
Çaresizliği beni bitiren
Hala adını her duyuşta ürperiyorsam
Bu,seni seviyorum demek degil
Nefretimle yüreğime kazıdığım adın
Kahrolasıca
Cıkmadın hayatımdan
Bir türlü çıkmadın.
Senden sonra kimse olmadıysa hayatımda
Bu,seni seviyorum demek değil
Yıldım yıkılmaktan
Korktum yeniden terkedilmekten
Yeniden aldatılmaktan
Zaman zaman uykum bölünüyorsa
Bu, seni seviyorum demek değil
Kabusa döndüğünde düşlerim
Gecenin bir yarısında
Daha da büyür sana olan nefretim
Hey sen!...
Kar beyazı düşlerimin üstüne
Çığ gibi düşen kara leke
Seni öldüremiyorsam içimde
Bu,seni seviyorum demek değil...

Neden?
Neden olacak, korkuyorum!
Korkuyor musun?
Evet ya, korkuyorum.
Çünkü seni seversem hemen huyun suyun değişecek.
Sende sevdiğim şeyler farklılaşacak.
Şımaracaksın. Beğenmez olacaksın artık beni.
Çünkü ben artık muhtaç olmuş olacağım sana, senin gözünde.
Öyle değil mi?
Bilmez misin? Muhtaç olmak acizliktir.
Şimdi seni sevdiğim için cezalandıracaksın beni biliyorum!
Hor göreceksin.
Bekleteceksin.
Aramayacaksın.
Çıkarların on plana çıkacak.
Eğer çıkarlarını da sevmezsem beni sileceksin.
Yalan mı? Sileceksin işte!
Sonra her gün benden azar azar uzaklasacağını izleyip kahrolacağım.
Yahu ben bir seven im.
Yani seni sevgimle onurlandırmış bir insan.
Dünyayı ayakta tutacak insan kudretinin adıdır Sevgi...
Şimdi ben sevdim diye,
bu kudrete ve cesarete sahip oldum diye
sen beni nasıl ve ne hakla cezalandırabilirsin?
Aklım almıyor. Zeka seviyem de, insanlığım da, yüreğim de.
Yok! "Seni seviyorum" cümlesini çok harcama, eskir!
Yok! Herkese "seni seviyorum" deme, sadece aşık olunca kullan!
Yok! "Seni seviyorum" demeden önce binbir hokkabazlık yap
ve şirin görün ki
sevdiğin sevildiği için kendini dev aynasında görmesin,
onu inlet, süründür, aklını başına getirt, mahvet!
Neden?
Çünkü, istenen bu..
Kaç.... Sevsen de sevmesen de kaç!
Neden?
Çünkü kaçan kovalanır aptal! Kaçan kovalanır...
iyi de, neden sevdiğim için kaçıyorum ki? Ben kaçacak ne yaptım?
Kaçarak daha mı çekici olacağım? Kaçarsam daha mı değerim anlaşılacak?
Sevmek utanç verici birşey mi ki kaçmam gerek?!
Anlayamıyorum...
Oysa ben zaten sevdiğimi severek devleştirmişimdir.
Onun dev aynasında kendisini yeniden devleşmesine ne gerek var ki?
Bir görebilse benim gözlerimle kendini, eminim kıskanacaktır bendeki kendisini...
Yok ama yok!
Bilmez sevgililer sevilmenin eşsizligini, bilmez...
Ondandır bol keseden sevgiyi böyle tüketişleri...
Ben hiç şımarmayan, değişmeyen, yozlaşmayan, uçup gitmeyen, tükenmeyen sevgi görmedim.
Artık cenaze törenleri iki türlü yapılmalı.
Biri bedenler için, diğeri Zorla öldürülen sevgiler için!...
Ne demiş Yılmaz Erdoğan, "Ben senin beni sevebilme olasılığını sevdim"
Anlayın artık varlıkları değil, olasılıkları sever olduk...
Neden?
Çünkü olasılıklar hayallerimizdir.
Sevmekse hayatın bir gerçeği.
Hayallerimizde sevgilimiz hiç değişmez.
Hatta "seni seviyorum" dedikçe
ya gözleriyle, ya elleriyle ya da tatlı diliyle
"Beni sevdiğin için teşekkür ederim aşkım" der...
Teşekkür etmek?! Beni sevdiğin için...
Evet ya...
Bir onurdur, bir ödüldür, bir şerefdir sevmek ve sevilmek.
Özgürlüğümüzdür, cesaretimizdir, insanlığımızdır.
Ayrıcalığımızdır.
Ama ne yazık ki bir de bütün bunların farkında olamayışımızdır sevmek...
Korkuyorum.
Hep sevdiğim için cezalandırıldım.
Artık "seni seviyorum" derken
bana tuhaf tuhaf bakmayacak varlıkları daha çok sevmeye niyetliyim...
Bir çiçek gibi...
Bir hayvan gibi...
Bir dağ manzarası gibi...
Bir su damlacığı gibi...
Bir küçük tomurcuk gibi henüz doğmakta olan...
Çünkü hepsinin insanlarda var olan bir büyük silahdan arındırılmışlığı var.
Yani dilleri yok, dilleri! Konuşamazlar...
Sadece dinlerler...
Sevginizi anlayarak hissederek dinlerler.
Onlara "Pardon! Acaba sizi sevebilir miyim?" demeniz gerekmez.
Direkt söylersiniz sevginizi hesapsızca, umarsızca... Saymadan...
Ve sevgimi ifade edecek her türlü çılgınlığı hesapsızca yapmak istiyorum.
Gurur denilen sözcüğü sözlüklerden çıkartmak,
sevdiğim için sevilerek ödüllendirilmek istiyorum...

Bu KimsesizLikten Bıktım...
Bir daha karsılaşmayacağım biliyorum...
Yani yüzün olmayacak bir daha...
Hüzün olacak her adimim...
"hoş geldin"leri eksik olacak kapımın...
İlk açışımda küflü bir yalnızlık vuracak yüzüme...
Önce terliklerin her zaman ki yerlerinde olduğunu fark edip, gazetelerin okunmamışlığını göreceğim ve yatağın bozulmamışlığını. İşte ilk o zaman gözyaşlarım bozacak geceyi. Çaresizce yatağın kenarına kıvrılıp dizlerimi karnıma çekerek, sanki pazardan eve dönüş esnasında, annesine yaptığı tüm ısrarlarına rağmen, o renkli treni satın aldıramamış çocuğun moral bozukluğunda, yani küçük yaşlarımın göz-yaşları gibi saf bir yalnızlığı küskünlükle sulayacağım...
Bir daha karsılaşmayacağım biliyorum...
Sesin olmayacak...
Yattığım yerden bir sabahı cıvıldayan gülümsemenle karşılamayacağım. Gözüm hep bir sessizliğe açılıyor olacak. Duvarlarım artik kulaklarını kapatmayacak yüksek sesli tartışmalarımızda, cam çerçeve indirecek kalkanlarını, salonu ortasında oradan oraya uçan yapma çiçeklerle dolu vazolar havalarda uçuşmayacak. Japon yapıştırıcısı çabukluğunda yapışmayacak bir daha parmaklarımız birbirine... Bir vazonun kırılan yerlerini birkaç gülümsemeyle tamir etmeye çalıştığımız o barışma anı sonralarında. ...ve kırılan bi aşkı yapıştıracak hiçbir şeyin olmadığını işte bu çaresizlikte bir kez daha anlayacağım...
Ne banyodaki köpüklü senfonilerin, ne de mutfaktaki yemek kokulu mırıltıların olacak. Ne yerde dökülmüş saçların. Ne de ıslak ayak izlerin olacak parkelerin üzerinde. Ne buzdolabının en gizemli köselerine sakladığı çikolataların, ne de kepekli ekmeğin olacak kahvaltı masamda.. Koca bir ev zayıflayacak gidişinle bir ruh hep aç olacak...
Ya ışıkları kim kapatacak ardımdan gazete arkası şekerlemelerde, televizyon karşısı sızmalarda, kiminle yapılacak kanal değiştirme kavgaları, nasıl yenecek bu yalnızlıktan patlamış mısırlar...
Sırtımı açıkta bıraktığım ruh üşümelerinde kim sıcacık elini yüreğimin üzerine koyacak bu evde... Bir kilo baklava kurnazlığında kiminle yapılacak su savaşları...
Bu kimsesizliğin galibi kim olacak...
Bir daha karsılaşmayacağım...
Biliyorum...
Çıkarken üzerine binlerce kilit vuracağım kapının ardında, dondurulmuş anılarım kalacak...
Bugün
Bu evden,
Bu şehirden,
Ve..
Buu kimsesizlikten taşınıyorum..!

Seni Sevdiğim Her 24 Saate Lanet Olsun! Kahretsinki Senin Günlerinde 24 Saat..!

SENİNLE TOPRAGA GİRERİM DİYENLERİ ÇOK GÖRDÜM...

BEN ÖLE DİYENLERİ TOPRAGA HEP YANLIZ GÖMDÜM..!!

Senin varlığındı kalbimin kapılarını açan, sendin anahtarı kalbimin. Ne kelimeler yeter anlatmaya, ne de kağıt kabul eder kalemden dökülenleri. Sadece yaşadığım anlardan kalan anılarım yetebilir seni anlatmaya…

Aşk yok, aşka inanmam dediğim anlarda çıktın karşıma. Önce gülüşündü seni bana çeken, sonrasında o gülüşün altındaki yaralı yüreğin…
O gün, hani seni gördüğüm ilk gün; tren istasyonunda yağmur altında saatlerce oturduğumuz ilk gün. Sözde tren beklerken onlarcası geçip gitmişti de aldırmamıştık. Yağmur bedenimi ıslatırken, her damlada bir kat daha sana aşık olduğum gün… Yaşama döndüğüm, aşkın varlığının kanıtını gördüğüm gün…
Ve sonra…. Sonu olmayan bir yaşam içinde asla gecesi olmayan bir gün gibi doğdun hayatıma. Oysa senden once “yağmurlar bile isyan ederdi akıttığım yaşlara onlar bile benim kadar ağlayamazdı”. Ya bu ben değilim, yada zaten ben bende değildim… Hayallerde yaşatılabilirdin, bir rüyada yer alabilirdin, belki de bir masal karamanı olabilirdin ama benim olamazdın...
Sen gideli iki gün oldu.. Asırlara bedel iki gün.. Ellerim ceplerimde caddelerde yürüyorum. Birlikte dinlediğimiz şarkılar kulağımda. Ya da odama kapıyorum kendimi, görmek istemiyorum senden başkasını. O kadar çok alışmışım ki sana. Senin üzerine kurulmuş tüm hayallerim. Sen gittin, ben bittim, hayallerim yok artık geleceğe dair...
Bil ki; içimde her zaman sıcacık kanayan bir yara olarak kalacaksın. Sana istediğim zaman söyleyemeyeceğim belki sevgimi ve ulaşamayacak uzattığım ellerim ellerine. Ama ne olursa olsun sana olan sevgim her an artarak yaşayacak bende." ......


İşte bitti; “Vazgeçtim Senden” ve belki de seninle birlikte kendimden...!!

Bu sevda bitti
Ayrılığı yüklenip ileriye yürümek gerekir şimdi.
Başka yolu yok yüreğim alışmalısın yokluğa…
Zaman geçmek bilmeyecek yüreğim her geçen an biraz daha büyüyecek acın.
Yalnızların koğuşunda ellerim titrerken bir beyaz tel daha düşecek siyah saçlarıma.
Ve sözcükler biraz daha anlamını yitirecek büyüyen sevdan karşısın da.
İkimizde biliyorduk aslında sen bir gün zaten gidecektin.
Kaçak zamanlar yaşıyorduk seninle
Önceden yazılmıştı kaderi bu aşkın
İmreniyordu herkes aldığımız tada
Oysa bilmiyorlardı kaderi unutup birbirimizi yaşadığımızı
Şimdi zaman dolmuş ve kader örmüş ağlarını.
Sen gitmenin pençesinde bense sensizliğin koynunda direniyorum acılara.
Tutup elinden çekip alsam seni yanıma diyorum ama düşüncem daha bitmeden duvar gibi dikiliyor önüme kader
Gözyaşlarım çaresizliğe akarken sensizliğin ayazında üşüyen ellerimle itmeye çalışıyorum o duvarı
Haykırıyor yalvarıyorum ne yazık ki ne söz geçirebiliyor nede sesimi duyurabiliyorum.
Bu kadar da olmaz demeye çalışıyor ama diyemiyorum.
Yalnızlığı bıktıran isyanımı bir sana duyuramıyorum.
Bu nasıl adalet ki nefesim yüreğimden alındıktan sonra ben hala yaşıyorum.
Bunun adı yaşamaksa tabi.
Hadi zalim kader sonumu da yaz
Aynı insafsız kaleminle yaz fermanı mı
Sevdiğimi hayatımdan bir hamleyle sildiğin gibi varlığımı da sil yeryüzünden.
Aynı acımazlığın olsun yüzünde
Sakın sakın hüzünle değme gözlerime
Tek kurşunla dağıt hayatımı
Nefessiz yaşamaya çalışan yüreğimi ez geç
Bu yalnızların koğuşunda senin adın geçmez kader
Sen sadece yalnızlığı bırakırsın yüreğe
Hiçbir yalnızlık daha can vermedi ellerinde
Ey kader sen birde yüreklerden çaldığın nefesleri katarsın yalnızlıklara
Hiç bitmesinler diye
Alacağın olsun kader dünya durunca bitecek bu yalnızlığım
Ve sonra sonrası yok
Berabere bitecek bu yarış
Ne ben ne de sen üstün geleceksin.
Tek farkımız sen kaç sevdalıyı ayırdığın için yüzlere tebessümle bakacaksın
Bense o kaçak zamanların hesabını vereceğim.
Alacağın olsun kader!!!

Gitti(k)m.
Bitti(k)m.

Bak maceranın sonuna geldi(k) işte. Bitmez dediğim herşey güzel şey bitti hayatımda. Gitmez dediğim her güzel insan gitti yaşantımdan. Bense kanadım sadece. En çok da sana kanadım.


Gitti(k)m.
Bitti(k)m.

Bir garip kaldı buralar. Mutlulukla acı arası kaldı. Uzak zannettiğim anılar yaramı kanattı. Bense kanayan yaramı durdurmaya çalıştım fakat nafile! O, ısrarla daha çok kanadı. En çok da sana kanadı.


Gitti(k)m.
Bitti(k)m.

Hazır değildim olanlara... Zaten ne zaman hazır oldum ki ayrılıklara? Gönderdiklerim gelemiyor bir daha buralara. Örtüyor ayak izlerimi kum yağmurlarla...


Gitti(k)m.
Bitti(k)m.

Acılı değilim artık. Unutmayı öğrenmek zorunda kalmadım çünkü. Yaşamdan ölüme kadar sürecek sandığım sevgimi bıraktım, arkasından bile bakmadım.

İŞTE GİDİYORUM

Artık

Sabahlarında olmayacağım

Tenimi tadamayacak

O iki sözü duyamayacaksın

İşte gidiyorum

Atıp yüreğimi zindanlara

Boyayıp gözlerimi karalara

Mahşere doğru ilk adımımı atıp

Baş kaldırıp gelmişe geçmişe tüm zamanlara

İşte gidiyorum

Doldurup hüznü bedenime

Alıp tüm küfürleri dilime

Lanet ederek kendime

İşte gidiyorum

Sessiz sedasız olmayacak bu gidiş

Hıçkıra hıçkıra

Bağıra çağıra

Ciğerlerimi yırtarcasına

İşte gidiyorum

Dur gitme deme bana

Yalvarıp yapışma paçalarıma

Gururun gelsin aklına bırak beni

İşte gidiyorum

Dilediğini yap özgürsün artık

Ada adaklarını ALLAH a sun şükranlarını

Dök eteğindeki taşlarını

İşte gidiyorum

Tüm keşkeler gelsin diline

Ağla kaybettiğin sevgiline

Belki lanet edersin kendine

Bırak beni yalvarıp yapışma paçalarıma

İŞTE GİİDİİYOORUUM....