ChatCity sohbet arkadaş sitesi ile oyun tavla ve okey oyna, sohbet muhabbet ortamını keşfet. Oyun, okey tavla oyna, kulüp aç ve kendi radyo yayınını yap

Ne zaman gözyaşın yağsa yüzüne
             Güneşin nefesi değse sesine
                                  Seni ben....
         Sayrılı bir mıh gibi
                Yüreğime saplarım...
                         Sonra ceplerime doldurup anıları
                                             Yaramaz bir çocuk gibi 
                                                                         Kaçarım...

“tartıda melek gibi olmak melek olmaktan ağır basar…” Sırf bu yüzden gitmeliyim…



Yaralamazsan Sevemem Seni

“tartıda melek gibi olmak melek olmaktan ağır basar…”


Kalbinin yıkıntıları arasında eşelemektesin toprağı, bir tohum aramaktasın içinden can özü çekilmemiş, bir umut aramaktasın azda olsa üstüne mavinin kokusu sinmiş. Tırnak aralarında cam kırıkları, yürek uçlarında aşk kesikleri var ve gölgesinden bile koyu bir kan yaşam ışığının pınarlarından, gözlerinden sızmakta…

Ve ben…Ve ben bilmekteyim… Doru kısrakların kalbini bile çat diye ortadan çatlatacak kadar körüklü bir hırsla bilmekteyim. Bu arayışın bu çırpınışın tek anının bile kendin için olmadığını, iç terazinin sen olan kefesinin hep havada kaldığını, karşıda sevilen varken ne koyulur ki ona denk olsun diyip tepeden tırnağa ruhunu kendinden soyup aşka en yakışan elbise sevgilidir diyerek beni bir libas gibi üstüne giydiğini bilmekteyim.

Sen, zamanın kırık bir anında karşıma koyulan yüreği bal oğulu bir ayna, nergisi kendine aşık eden durgun göl yüzü… Geceye çalan gözleriyle ruhum aynadan hareli bir güneş gibi bana bakmakta, giden sevilenler ardında eğilen başım bir Ağrı, bir Nemrut olup yansımakta. Gördüklerimin ben olduğumu ince bir sızı gibi sayıklasa da hala beynim, kalbim ah kalbim gerçeği bir tokat gibi suratıma çarpmakta. Gördüğüm sendeki beni başka yüzlerde bir hazine arar gibi aramaktayım.

Kendimce kılıflara sokuyorum gidişimi, kendimce yoğuruyorum. Anlayacağın kilden bir yığın var önümde ve ben mermerden heykeller hayali kuruyorum. Gitmek ne denli zorsa senden, sende sevmek o denli kolay. Günlük bir işi yapar gibi, uyur gibi yahut uyanır gibi bir ömür bir ömre adaklanır mı?

Ne kadar anlatsam da gitmelerin zorluğunu bilemezsin ki… Sen hiç gitmemişsin ki… Terk edilen olmak varken, terkeden aşktan cayan olmamışsın ki.

Sana sağılmış yaraların kabukları kalmış, sen yinede o mutlu olsun demişsin.
Hep gidenlerin kapısında kalmış aslın, sen suretinle yanmışsın…

Yine de gitmeliyim artık. Ellerinde yeniden doğmuşken hayata örseleyecek bir yürek bulmalıyım yeni tenimi ve sonu bahara çıkmayan bir çıkmaz sokak olmalı aşk.

Gitmezsem ahı siner omuzlarıma tüm gidenlerin…
Gitmezsem fıtratı bozulur yalancı aşk yeminlerinin…
Gitmezsem sonu gerçeğe varır masalsı düşlerimin…

Sırf bu yüzden gitmeliyim…
Senin büyük yüreğine rağmen bu aşka ve bize yazık etmeliyim.

                    Dünyada Dünyada bir yerdeyim ben 
                 Yol kenarlarındaki su birikintilerindeyim 
                 Yerim yurdum yoktur benim 
                 Yarim yurdum yoktur benim
                     Sadece gökyüzüne göreyim...                   

sızıntı...

        her yerde kalbimin. 
 

     hüznünde, çaresizliğinde, kırıklıklarında ve kimsesizliğinde.
             ah sabahlar olmasa, güneş uyanmasa hiç.
                 karanlığımda kalbimin sızıntılarının kokusu sadece beni rahatsız etmekte
          gün ağırdığında umut kalbimin yaralarına acımasızca tuz ekmekte... 
                    şimdi son sözünü söyle mutluluk... 
                         

                         Ben gidiyorum... Oyalayacak kimsen kalmayacak...

Hayaller vardı beni alıp götüren düşlerimde kayboldugum

Kaybolupda unutuldugum ama orada hep birisi vardı ve ben

Hep onu düşünürdüm gözyaşlarımda benim yanımda olan

Ölürken bile düşüncegi kişi ben olan onu biliyordum o hep

Yanımdaydı belkide boş du imkansızın peşinde olmak

Belkide imkansız yokdu hep imkanlar sunulmuştu sıkılmış

Ruhumdan gelirken sana bedenim yine orada ama ruhum

Yanında gökyüzündeydim belki ucuyordum özgürdüm

Ama yere düştügümde acısı cok kötü olacaktı ama yinede

Gökyüzündeydim..belki bulutlar yokdu belki gökyüzü yoktu

Hepsi birer hayaldi ama yine ben içimde bir köşedeydim...

işte gidiyorum birşey demeden,
     arkamı dönmeden, şikayet etmeden,
           hiçbir şey almadan, birşey vermeden,
                            yol ayrılmış görmeden gidiyorum...

vay be hayaloğlu!..
sonunda sende düşüp gittin azrail in peşine !..

Yusuf ölmüş

DELİKANLILIĞINI hiç yitirmemiş, çok "kıyak" bir adamdı Yusuf Hayaloğlu...

Kısa ömrünün sonuna kadar "devrimci", kısa ömrünün sonuna kadar "bohem" ve kısa ömrünün sonuna kadar "arabesk" kalmayı başardı...

Ancak Ahmet Kaya nın bestelemesiyle eksikliğini tamamlayan şiirler yazdı...

Dilimize pelesenk olan güzel, şaşırtıcı ve tuhaf sözler bıraktı:

"Mavi gökyüzünü ona dar etmişler" gibi...

"Başım belada" gibi...

"Hani benim gençliğim" gibi...

"Olmasaydı sonumuz böyle" gibi...

"Mülteci istekler" gibi...

"Vakit tamam seni terk ediyorum / Bu incecik bir veda havasıdır" gibi...

"Bir cebinde Das Kapital / Bir cebinde kenevir tohumu" gibi...

"Katran gecelerin heyülası" gibi...

Ama onun bizlere en büyük armağanı, çok eski duyarlılıkları anlatır gibi yalın ve içe işleyen, Müslüm Baba nın korkunç güzel söylediği "Şu dağlarda kar olsaydım" türküsüdür...

Son dizeleri şöyledir:

"Şu yarada kan olsaydım / Dökülüp ziyan olsaydım / Bu dünyada yerim yokmuş / Keşke bir yalan olsaydım"...

İşte sonunda oldu...

Yusuf da bir yalan oldu...

"Kafasına sıkıp gitmedi" ama "yüzünü döküp gitti"...

Ne diyelim?

Allah rahmet etsin...

Ayrılık Hediyesi

şimdi saat sensizliğin ertesi
yıldız dolmuş gökyüzü ay-aydın
avutulmuş çocuklar çoktan sustu
bir ben kaldım tenhasında gecenin
avutulmamış bir ben...

şimdi gözlerime ağlamayı öğrettim
ki bu yaşlar
utangaç boynunun kolyesi olsun
bu da benden sana
ayrılığın hediyesi olsun

soytarılık etmeden güldürebilmek seni
ekmek çalmadan doyurabilmek
ve haksızlık etmeden doğan güneşe
bütün aydınlıkları içine süzebilmek gibi
mülteci isteklerim oldu ara sıra, biliyorsun..
şimdi iyi niyetlerimi
bir bir yargılayıp asıyorum
bu son olsun be..bu son olsun!
bu da benim sana
ayrılırken mazeretim olsun!

şimdi saat yokluğunun belası
sensiz gelen sabaha günaydın!
işi-gücü olanlar çoktan gitti
bir ben kaldım voltasında sensizliğin
hiç uyumamış bir ben...

şimdi dişlerimi sıkıp
dudaklarıma kanamayı öğrettim
ki bu kızıl damlalar
körpe yanağında bir veda busesi olsun
bu da benden sana
heba edilmiş bir aşkın
son nefesi olsun...

kafamı duvara vurmadan
tanıyabilmek seni
beyninin içindekileri anlayabilmek
ve yitirmeden, yüzündeki anlık tebessümü
bütün saatleri öylece durdurabilmek için
çıldırasıya paraladım kendimi
lanet olsun!
artık sigarayı üç pakete çıkardım günde
olsun be! ne olacaksa olsun!
bu da benim sana
ayrılırken şikayetim olsun

(gözyaşım utangaç boynunun inciden kolyesi olsun her damla vefasız teninde bir veda busesi olsun isterim sende ben gibi yan ömrüne hep ağla hep ağla bu benden son dua bu benden ayrılık hediyesi olsun)

Benim hiç sapanım olmadı anne,
Ne kuşları vurdum,
Ne de kimsenin camını kırdım…
Çok uslu bir çocuk değildim ama,
Seni hiç kırmadim, hep boynumu kırdım.
Ben hayatım boyunca
Bir tek kendimi vurdum! ..

Suskun görünsem de,
fIrtınalı ve mağrurdum anne.
Bir mızrak gibi,
Aynada hep dik durdum anne! ..
Ben sana hiç bir gün laf getirmedim,
Leke sürmedim.
Ama göğsümü çok hırpaladım,
Kalbimi çok yordum…
Ben hayatım boyunca, en çok kendimi sordum! …

Benim hiç sevgilim olmadı anne,
Ne bir yuva kurdum,
Ne bir gün şansım güldü…
Öpemeden bir bebeğin gidişini,
Tükendi gitti çağım…
Kimi yürekten sevdiysem,
Yüreğini başkasına böldü…
Bir muhabbet kuşum vardı,
O da yalnızlıktan öldü…

Sen beni göğsünde
Hep acılarla mı soğurdun anne?
Yoksa evlat diye,
Koca bir taş mı doğurdun anne?
Eziyet degilim, zahmet değilim,
Musibet hiç değilim;
Bir senin mi balına sinek kondu, söylesene!
Doğurdun da beni,
Ne ile yoğurdun anne?

Benim hiç hayalim olmadı anne…
Ne seni rahat ettirdim,
Ne kendim ettim rahat…
Bir mutluluk fotografı bile çektirmedi bu hayat
Kaybolmuş bir anahtar kadar
Sahipsizim anne…
Ne omuzumda bir dost eli,
Ne saçımda bir şefkat…

Say ki yollardan akan,
şu faydasız çamurdum anne…
Say ki ıslanmaktım, üşümektim,
Say ki yağmurdum anne!
Bunca yıldır gözyaşlarını,
Hangi denizlere sakladın?
Oy ben öleyim,
Sen beni ne diye doğurdun anne ?

                                                              Yusuf HAYALOĞLU

 (dinle)

Kadınım ben...Yok sayılsa da varım ben...

      Tüm gösterişiyle,görkemiyle ,tüm yalnızlığıyla,

               tüm yoksayılmışlığıyla kadınım ben...

Ben kadınım,acılarla büyüttüm kendimi damla damla...Sabırla besledim sevgiyi yudum yudum...Ben kadınım;kanımda direnç ve umut , yüreğimde aşk daima.. Dayanırım yokluğa,eksilerek çoğalanım.Sevginin en güzel ifadesiyim.Tüm çözümleri bilirim.Ben kadınım deniz kadar anlaşılmaz sanılmamın aksine ,ilmek ilmek çözülenim.Ben kadınım;canımdan can ,kanımdan kan yaratırım.Kalbim inanç doludur.Sevgi ve özlem doludur.Çoğu zaman duvarlara çarpsa da duygularım; vazgeçmem hissetmekten.Ben kadınım ; sevdiğim zaman ölümüne severim. Sınırlar,yollar,uzaklıklar vız gelir bana;yıllar önemsizdir.

Ben kadınım ,merhametin ,özverinin kaynağıyım.İnananım.Sevgiyi emeğimle beslerim. Ben kadınım; çoğu zaman en çok sevdiğim acıtır canımı yinede gülümserim. Ben kadınım, sabırla örerim güzelliği ince ince duyumsayarak hayatı.Kimi zaman kapalı kapılar çıkar karşıma asla yılmam. Yine denerim.Ben dünya kadar eski ve kutsal olanım. Bir can doğururken seve seve ölenim.En çok ezilenim.

Ben kadınım; çoğu kez bir kadın çıkar yoluma ve ihaneti yaşarım sessizce,bedelini ben öderim. Ben kadınım ; her yerde benim izlerim var. Bulunduğum tüm ortama sinerim.Varlığımla anlam kazanır kentler ,caddeler,sokaklar ,evler.Ben kadınım ;hassas,ince ,duyarlı ve sevecenim.Durmadan törpülendikçe,inadına ayakta duranım.Zaman zaman paralarla satılsam da varım.Aldatılsam da varım. Hiçler uğruna yıllarca savrulsam da varım.Ezilip horlansam da varım.Emeğim gerçek emektir. Tamamlayandır. Ben kadınım ;tüm farklılıklarımla elmanın diğer yarısıyım.Bir ipek böceği gibi örerim hayatımı dayanarak acılara...Ben kadınım KYBELE gibi sağlam bir anayım.Toprakla özdeş olanım.Tüm bunlara rağmen zorlanırsam eğer bitmişse umutlarım ,yok sayılmışsam, değerlerimden birine dokunulmuşsa o an en acımasız olanım.

Ben kadınım; ölümün bir son olmadığını bilirim.Tüm varlığımla çıkarım savaşa...Ruhum ve inancımla...Ben kadınım; hiçbir denizcinin görmediği fırtınalar,anaforlar bendedir. Hiçbir dağcının görmediği doruklar ve uçurumlar bendedir. Savrulurum rüzgarlarla ve savururum.En büyük isteğim anlaşılmaktır. Ben kadınım bir adım gelene on adım gidenim. Aklıma güvenirim. Çoğu zaman aptal sayarlar. Ben kadınım;huzur ve mutluluk isterim.Haksızlık olmasın isterim. Kötülüğün değil iyiliğin ,çirkinliğin değil güzelliğin. Ve barışın ,onurlu bir dünyanın varolmasını isterim..

Küçük bir erkek çocuk,
annesine sordu: "Niçin ağlıyorsun?"
"Çünkü ben kadınım." Diye cevapladı annesi.
"Anlamadım!" dedi çocuk. Annesi, çocuğu kucaklayıp
"Hiç bir zaman anlayamayacaksın!" dedi.
Babasına "Baba, annem niçin ağlıyor?" diye sordu.
Babanın cevabı: "Bütün kadınlar
sebepsiz ağlayabilen yapıdadır" oldu.

Küçük çocuk büyüdü, yetişkin adam oldu, halâ
kadınların niçin ağladıklarını keşfedemedi.
Nihayet öldükten sonra cennete gittiğinde Allah a sordu.
"Allahım!" dedi: "Kadınlar
niçin bu kadar kolay ağlayabiliyorlar?"
Allah:"Ben kadınları özel yarattım! Tüm yaşamın
ağırlığını taşıyabilecek kuvvette olmasına rağmen
başkalarına teselli verecek kadar yumuşak omuzlar,
doğumun acısına olduğu kadar doğurdukları evlatlarının
nankörlüğüne dayanabilecek iç kuvvetini verdim.

Başkalarının kuvvetinin kalmadığında;
devam edecek azmi,
ailesinin hastalığında; yorgunluğa
pabuç bıraktırmayacak kudreti verdim.
Her türlü şart altında,
hatta kendilerini çok kötü incitseler de,
çocuklarını sevmek duygusallığını verdim.
Bu duygusallık her yaştaki çocuklarının
yaralarını sarmalarına, sorunlarını dinleyip
paylaşmalarına yardım ediyor.

Kocalarını tüm kusurlarıyla sevmek kuvvetini verdim.
Onlara iyi bir kocanın eşini asla incitmeyeceğini fakat
bazen destek ve kuvvetini deneyecek davranışlarda
bulunacağını anlayacak duyarlı bir zeka verdim.

Tek zayıflık olarak kadınlara bir gözyaşı verdim...

Tamamen kendilerinin sahip oldukları,
ihtiyaçları olduğunda kullanmak üzere.
İnsanlık için bir gözyaşı..." diye cevapladı...


Kadını güzel yapan şey ne saçı, ne vücudu,
ne de kendini ne şekilde taşıdığıdır.
Kadını esas güzel yapan sevgisini paylaşabilmesi,
fedakarlığı, sorumluluğu, anlayışı, sadece bilgiye
değil aynı zamanda kalbe de yönelik aklıdır.

                                         KADIN OLMAK BAŞKA BİRŞEY...

Kalpte ne varsa o damlar ve tekrar ait olduğu yere döner damlalar...
Kimliğin kilididir kelimeler…
Kibar kalpten kelamın kibarı damlar, kem kalpten de kem kelime…



Boş değildir kelimeler, boş olanlar bile bir boşluğu ifade eder…
Hiçbir kelime de boşlukta kalmaz, bir kalbe konuk olur…
Keder kelimeleri kederliler kapar, kimsesizlerinkini kimsesizler tutar, sevinçliler sevinçlileri sevindirir…
Yaslıları yaslandırır yaslı kelimeler…


Hikmetin kabı, mananın kılıfıdır kelimeler…
Mana denizi kabardığında kelime dalgasıyla vurur yürek sahillere…
Sahile değişik şekiller verir bazen nazlı, bazen hırçın vuran dalgalar…
Engin denizlere yelken açmak da kelime teknelerine binmekle olur…
Denizle sahil arasında gelgitleri oynar kelimeler…


Kimse kaçamaz kader kelimelerden ve kader olan kelimelerinden…
Kem bir kelime kendinin yazdığı yazgıdır ve tekrar sahibine yansır…
Hased hasisliktir, sahibini yakar… Gıybet kendini dişlemektir…
Zan zulmü, zamansız yakalar kişiyi…


Kelime varsa bir kalem vardır…
Bir kelimedir kâinat…
Kâinatı "Kün" ile yazan kader kalemi, her bir kalbe de ayrı bir imza atmış, her ömre farklı bir yazgı yazmıştır…
Motif motif çizmiştir "an"ları, desen desen yapmıştır yolları…


Kün kaleminin ucundaki zerrelerle yazılmıştır kâinat…
Galaksilerin kavislerinden, kelebeklerin kanatlarına aynı mühür konmuştur; "Vav"…
Aynı kalem kalbin göz bebeğinden göğün göğsüne bir çizgi çekmiştir; "Elif"…
Ve insan her bir şeyde "Hu" yu okusun diye yaratılmıştır. 

Kâinata ve kalbe yazılanlara iyi okumak güzelliklerle bezenmektir…
Kem kelimelerle kirletmez kalbini…
Hikmet konuşmak varken gıybet etmez, tefekkür ederken hasislik düşünmez, güzelliklere nazar ederken zanna zamanı kalmaz…


Hayatıyla bir "Elif" yazar, "Vav" vuslatıyla yürür, yüreği "Hu" okur..

En uzak mesafe

                   iki kafa arasındaki mesafedir
                                        

                                                      birbirini anlamayan...

Çoğunlukla kaçırdığımız bir aşk ihtimalinin ya da biten bir ilişkinin ardından gelir,
“her şey başka türlü olabilirdi”. Hem kadere boyun eğiş, hem pişmanlık...
İkisi birbiriyle çelişiyor gibi görünse de, ikisi de birbirinden kuşkulu aslında.
Ama ikisinin varlığı da fazlasıyla hissediliyor. Satır aralarında fısıltılar dolaşıyor sanki,
“evet bu kader, ama değişemez miydi acaba ?..”

İhtimal ya, duygularımızdaki buzlanma herhangi bir nedenle çözülmeye başlarsa bir gün,
“değişemez miydi acaba?” sorusu, “değiştiremez miydim acaba?”ya dönüşür ağır ağır.
Ve hala yeteri kadar gücümüz kaldıysa şayet, kendimizi izledikçe, yaşamaktan alıkoymuyorsak artık kendimizi...
Bu, bizim kurtuluşumuzu sağlayabilir belki.
O zaman her şey başka türlü olabilir gerçekten, hiç değilse bundan sonra...

Bizi saran kozanın çatırdamaya başladığını duyarız...
Bulduğumuz ilk taze çatlaktan dışarıya süzülürüz usulca...
Ve bir kelebeğin ömrü, insanların gözüyle bakıldığında çok kısa görünse de,
bir kelebek hayatında zamanın hiçbir anlamı olmadığını öğreniriz.
Aslında sadece bir kelebeğe dönüşebilme kabiliyeti taşımayanlar için
‘kısa’ ve ‘yetersiz’ olduğunu anlarız hayatın.
Ve ayrıcalıklı anların tadını çıkarırken,
hayatın bize nasıl da cömert davranmaya başladığını fark ederiz.

Aksi halde...
Aksi halde, nasılsak öyle devam ederiz işte...

Ara sıra sonsuz bir sıkıntı kaplar içimizi, bilhassa kaçırdığımız hayatları düşündüğümüzde...
Ve ne kadar uzun zamandır “aşk”ın denetimsiz ve keyfi mutluluğuyla uyanmadığımızı hatırladığımızda...
Hayatımıza değip geçen en son aşk ihtimali gelir aklımıza...
Her şey başka türlü olabilirdi diye düşünürüz...

Kanatları yüzlerce kez kırılmış minik bi kelebek,

   nasıl her seferinde onarıp minicik kanatlarını

        tekrar kanat çırpıyor masmavi ufuklara.

Nerden geliyor sana bu yaşama isteği?

    Ben bu kadar sevemiyorken hayatı,

          o her defasında tekar başlama çabasında.

Kollarımdan sürüklüyor beni, boşluğa atıyor sonra onun

     yenilenmiş kanatlarıyla başka bir aşka doğru uçuyoruz.

         Arada istemediğim duraklarda duruyor,

               başka kanatlar kırıyoruz istemeden.

Sonra bazen bulutların arasında ışıl ışıl parlayan bir kalbe

      tutuluyoruz ama parlaklık her zaman en güzeli olmuyor.

            İmkansız aşklarımız oluyor, bir yıldıza aşık oluyoruz.

Ama o yıldız bizi değil de çok başka dünyaları aydınlatıyor.

    Yine de yanında kalıyoruz, canımız acısa da..

       O nun yüzü bize dönmese de..Yine kırılmak var içimizde..

Bu hikayenin sonunda minik kelebek acaba

   tekrar ürkek ürkek uçabilecek misin?

         İstemeden yine pervane oluyoruz bir yıldıza..

                Hazır mısın bir daha kırılmaya?  

` Geriye bir hiç kalsada benden andım olsun yazgıma..!

                                       Atacağım Seni Sileceğim Gözlerimden.. `

sorumsuzca yaşadığım günlerin hesabını vermek için sanırım çok geç kalmışım.bugün düşününce neye ve kime hesap verebileceğimi bile bilmiyorum.harcadığım yılların getirisi ne diye düşündüğümde ise kocaman bir hiç...!
ben çok kez hiç oldum çok kez karaya vurdum aslında her karaya vuruşumun ardından kendimle yüzleşmemek için kendimden kaçtım.bu kaçış nedendi aslında belkide nedensizdi.nedeni olmayan birşey beni neden bukadar etkileyebiliyordu onuda bilmiyorum.zorum ya hayatı ve insanları nekadar ti ye alıyorsam bi okadarda basit insanlar hep ilgimi çekmiştir.basit hayatlar 2 süslü öğrenilmiş cümleler.ya aradığım ne...! hayattan beklentim?
kendimi hiçliğe terketmemmi bütün bunlara sebep.bundanmıdır basit karakterlerin beynimde yer alması.onları önemsemem.işte yeni bir karaya vuruş ve yeni bir yüzleşme seansı kendimle.
nereden başlamalıyım yada kimden hangi karakterden.yanlış olan nokta neresi?
beynimde gelip geçen insan karakterleri mevkileri ve yaşamlarına sadece getirisi olan hayatları sokan insanlar.sizden gidenleri hiç düşündünüzmü acaba.kişiliğinizden herbigün kaybettiğiniz değerlerinizi.kendinize veremediğiniz cevapları ters düz yaptınızmı hiç.
ister olduğunuz yerde saymaya devam edin.ister kendinizi yükseklerde görün ama kendinizle yüzleştiğiniz zaman sadece üç beş yamalı cümlelerin arkasına sığınmayın.size getirisi olan insanların arkasına sığınmak sizi karakterinizi köreltir.ötesine asla gidemezsiniz.

olduğunuz yerde saymaya mecbur insanlar zavallı karakterler benden uzak durun...!

...
Sonra bir gün geldi ve unutuldum...

 Ve sorular birer birer bıçak gibi saplandı yüreğime ve yüreğimde yanıtlarını buldu...

Unutuluş hepsinin acımasız cevabı oldu...

 Sonrası dipsiz bir karanlık... Sonrası çaresiz bir çıldırış...
...
Kırgınlık kimlik değiştirdi ve vazgeçiş oldu benim için...

Unutmanın en ağırı unutamadan unutmaktır...

Seni sonsuza kadar kaybetmek kimlik değiştirdi ve unutmak oldu benim için...

Seni unuttuğum yalanıyla hayatı kandırmaya çalışınca

Hayat hiç olmadığı kadar acımasız tokatlar indirdi yüzüme...

Sonrası dipsiz karanlık... Sonrası hatırlamaya bile dayanamadığım düş yıkımları...

Sonrası kesif, karanlık ve rutubetli bir kuyu... Koskoca bir boşluk...

Sonrası yalnızlık kelimesine sığmayacak kadar derin bir yalnızlık...!
...
Ah sevgilim, ayrılık trenini çoktan kaçırmadık mı biz...

 Bulup bulup kaybetme oyunlarını çoktan tüketmedik mi...

 O dünyevi aşk oyunlarından, kıskandırmalardan, kaçamaklardan çoktan vazgeçmedik mi...

 Birbirimizi en ağır ihanetlerde sınamadık mı...

 Anlamadın mı artık, varlığım sana acı vermek için değil...

Sadece seni sevmek için yaşadım ben!
...
Seninle geçen zaman bir daha tekrarı olmayan, doğaçlama bir melodi gibi benim için...

Sanki birlikte yazılmış kaderimizin sayılı dakikalarından an çalıyorum...

 Öylece karşında oturup seni seyretmeyi, sana yemek hazırlamayı

 Seninle sohbet etmeyi, dostlarını ağırlamayı, seninle birlikte uyumayı...

 Yani paylaştığımız ne varsa hepsini, bir daha asla okuyamayacağım bir şiiri

Kelime kelime içime sindirir gibi, soluk soluğa hissederek yaşıyorum...

 Öyle birikmişsin ki içimde...

Seni yaşamakla tüketmem, seni sıradanlaştırmam mümkün değil...

İçime çektikçe çoğalıyorsun...
...
Şimdi bana varlığımın sana acı vermediğini söylüyorsun...

Gitmemi istiyorsun, sonra yeniden gelmemi...

 Ve sonra yeniden gitmemi...

Beni sensizliğin o dipsiz çukuruna önce sarkıtıp, sonra yeniden gün ışığına çıkarıyorsun...!
...
Madem varlığım acı vermiyor sana...

 Madem ki ancak yokluğumda sevgimi hissedebiliyorsun...

Öyleyse yokluğumla kal sevgili...

Madem ki yokluğumla daha mutlusun...

 O halde yokluk benim bu aşk için büründüğüm son kimlik olsun...
 

Cezmi ERSÖZ