ChatCity sohbet arkadaş sitesi ile oyun tavla ve okey oyna, sohbet muhabbet ortamını keşfet. Oyun, okey tavla oyna, kulüp aç ve kendi radyo yayınını yap

HİÇ UMRUNDA OLMADIM BİLİYORDUM

Benim hayallerim senin unuttuklarındı. Benim heveslendiklerim senin bıktıklarındı.
Hiç önemli olamadılar senin için. Aynı benim gibi. Bildim bunları hep. Bilmemezlikten geldim.
Bilmemezlikten gelmek daha kolaydı. Daha acısızdı.
Ne yaşadığımın değil ne yaşattığımın önemli olduğunu bilmedim onun için.
Beklediklerimin asla gelmeyeceğini bilmedim. Senin için hiçbir zaman önemli biri olmayacağımı bilmedim.
Bilmemek daha kolaydı.
Seni severken öğrenmemek daha az canımı yakardı.
Öğrenmedim…
Öğrenmeyecektim…
Öğrettin…
Meğer ne boş heveslere kapılmışım,
Sen neymişsin ben kendimi ne sanmışım..

Ben deli gibi seni severken, sana adarken yüreğimin her zerresini,
aldığım her nefesi senin için alırken ve sen bunları görmezden gelirken bunları bilmek sonum olacaktı.
Sen beni görmezden gelirken ben bildiklerimi unutmaya çalıştım.
Ben unuttukça sen hatırlattın.
Sen hatırlattıkça bende azaldın.
Gözlerim açık gider sana doğru söylemezsem...
Ben seni artık hiç sevmiyorum…
Sen beni aşka layık görmedin senin kadar.
Ben artık aşkı senden çok seviyorum..
Sana duyduğum sevginin hiç bitmeyeceğini zannediyordun belki.
Belki sen olmazsan yaşayamayacağımı sanıyordun.
Belki ben de öyle sanıyordum ama, geçti.
Unuttum seni sevmeyi.

YAŞAMA SEVİNCİ

(ACININ KANATLARI)

Dostoyevski nin hayatını değiştiren olay neydi biliyor musunuz?
Kendi idam sahnesi...
Çar ın baskı döneminde, arkadaşlarıyla bir sohbet grubu kurmuştu. Yakalandı. 28 yaşında idam isteğiyle yargılandı.
Mahkemenin sonucunu beklediği gece hücresinden alındı. Ölüm kararı yüzüne karşı okundu. Papaz günah çıkarttırdı. Gözleri kapalı olarak bir direğe bağlanıp, müfreze karşısına geçirildi.
"Ateş" emrini beklerken gerçek karar bildirildi kendisine...
Aslında mahkeme 8 yıl hapis vermiş, Çar bunu 4 yıla indirmişti; ama ona ders olsun diye böyle bir gösteri planlanmıştı.

Böylece "ölüm"le tanıştı; oysa bu sefil oyunda asıl keşfettiği şey, "yaşam"dı.
Stefan Zweig a göre 4 yıl sonra yaralı parmaklarından zincirleri çıkardıkları zaman sağlığı bozulmuş, şöhreti uçup gitmişti, ama kırık dökük bedeninden her zamankinden daha parlak fışkıran tek bir şey vardı:
Yaşama sevinci...
Durumu en iyi anlatan cümle Nietzsche nindir:
"Hayatı kaybetmenin kıyısına yaklaşanlar, onu daha iyi tanırlar".

WOLKYMM DOĞUM GÜNÜN KUTLU OLSUN

AŞK KIRINTILARI

Geride kalmıştı yaşanan ne varsa. Artık her şey geçmişin raflarına kaldırılıp, tozlanacaklardı orda belki. Elde kalanlar, anılardı sadece.

Yaklaştırsana yavaş yavaş kendini bana..
Al içine tekrar, derinine sakla,
Kat kasırgana...
Yalan söyleme,
Bak gözlerime, bitmiş olamaz..
Yokla ceplerini,
Aşk kırıntıları kalmış olmalı biraz...

"Bu kadar çabuk mu bitecekti herşey? Bu kadar çabuk mu tüketilecekti? Aşk yalan mıydı? Sevda bir hikayemiydi sonu belirsiz? Bir zamanlar ruhunu yakarcasına ısıtan neydi o zaman? Cevapsız sorular dolaşıyor bir bir aklımın içinde.. "
"Öylesine zor ki iki yabancı gibi aynı sıradanlık çemberinde dönüp durmak, değmeden birbirine. Görmeden birbirini, görsen de dokunamadan, dokunsan da hissedemeden. Yanıbaşımdayken hissetmek yokluğunu. En ağır şey bu olsa gerek. Artık ne yüzüm, o eski yüz, ne yüreğim o eski yürek. Bütün bakışlar silik, anlamsız."

Aşk kırıntısıyla doymaktansa,
Tek başıma aç kalırım bu hayatta,
Paylaşacak birşey artık yoksa,
Bir erkekle bir kadın arasında...

"Sen yanımdayken hissetmektense derinlerimde yokluğunu, sarılır yalnızlığıma avunurum onunla. Ağır geliyor geceler boyu süren yürümek.. Çöküyorum dizlerimin üzerine. Adımlar yaklaşıyor belki yolun sonuna. Nerde unuttum? Bu hikayenin hangi satırında bıraktım seni? Hiç farketmedim. Belki tek bir kelimeydi, önemsiz deyip geçtiğim, büyüdü içimde. Aynalar iç içe, içlerinde bir tek ben, sen yoksun. Düşüyor yüzüm, kırılıyor bir yerinden.."

Yürürüm ipte ağım yokken,
Hem de kopkoyu içim..
İnan çok çalıştım,
Bu kalpsiz dünyayı sevebilmek için...
Neyim var ki senden başka?
Hadi son bir kez..
Ceplerini yokla,
Aşk kırıntıları kalmış olmalı biraz...

"Kazanmak için yaşamadım. Senden iyi kim bilebilir ki bunu? Bana benden çok sahip senden başka kim? Ağır gelen bir yük gibi ezip geçiyorum düşen yüzümü. İçinde sen yoksun ki, bir anlamı yok artık. Her şey aynı.. Gün doğuyor bir yerlerde. Bense hep karanlıklarda.. Bir ışık versen bana, güneşler doğacak ruhuma."
"Biz birşeyleri unuttuk.. Kabuslarımız değildi onlar.. Belki de gülmeyi unuttuk doyasıya. Bir de aşkı habersizce, çaldırdık galiba güneşe. Kendimizi verdik karanlığa."
"Görmediğin bir uçurumun kenarında ayaklarım. Gözlerim, bilmediğin uzaklara bakıyor."
"Yorgun olmamalıyız.. Hala bir adım atabiliriz.. Ya sevdanın yangınına, ya da sonsuz düşüşe."

Susturup aklımdan geçen, kurduğum ve kuracağım tüm cümleleri, yüreğimin elleriyle yazıyorum kelimelerimi..

"Senin bende olmadığın tüm zamanlarda, sarılıp köklerime ilkbaharın gelişini bekledim sonbaharına inat. Tek tek dökerken yapraklarını, tüm gücümle eğilip, birer birer topladım dökülenlerini yerden.
Bense kışlardaydım oysa, soğuktu, ıssızdı, kimsesizdi her yer. Ayaza kesmiştim iliklerime kadar. Aldırmadım kendi kışlarıma. Biliyordum, gelecekti bir gün ilkbahar. Senin sonbaharların, benim kışlarım erecekti sona..
Suçlu ne sendin, ne de ben. Bütün suç zamansız mevsimlerdeydi.."
"Senden arta kalan sevmelerle sevdim tüm dünyayı, bütün varlıkları. Küçük belkileri de katıp yanına çoğaltmaya çalıştım hep.
Bazen takılıp esintilerin arkasına, bıraktım ellerine kendimi. Her seferinde fırtınan çekip aldı beni. Nereye tutunmaya kalksam esip kopardı tutunduğum yerden, getirip sevdanın ellerine bıraktı beni.
Yalnızlığıma sığınıp, sımsıkı sarıldım bazen. Ona da tutunamadım.. Hissediyorum, ancak sen söküp alabilirsin beni kendimce tutunduğum herşeyden. Çek al benden beni, gücüm yok çekip almaya kendimi."

ÖLDÜN  İÇİMDE

GÖZLERDE YAŞ DUDAKLARDA SUS KALDIM

Biliyordum...
Suskunluğuna öyle alışmış ki zemheri yüreğim,
Sen söylemesen de,getirmesen de dile ve anlam getiremesem de;buralara ait olmadığını kabullenebiliyorum...

Kimlere uzanıyordu ellerin?
Benimkilere dokunmama nedenine nasıl da uzaktı gözlerim...
Oysa tenim bir nefes uzağındaydı,
Sense sadece soluksuzluğunu verirdin bana...

Cayır cayır sana yanan ve bir o kadar susuz,
Bir o kadar ıssız,
Sana,varlığına,bana kattıklarına ve belki daha da fazla aldıklarına rağmen hâlâ masum bir bekleyiştir bu...

Ekmekle katık edecek kadar bile değildir umudum,
Olsun da...doyurmasa da olur..
Bir bak yeter...konuşmasan da olur...

Karmakarışık,derbeder bir yerlerdeyim ben
Kendimi kaybettim,bulamıyorum... Bulsana beni...

Yokluğun vurdu zayıflığımın ortasındayken ben,
Yediremedim gururuma...dudaklarda sus kaldım....
Yağmurlar yağdırdım gittiğin şehre,
Sen olmayınca...gözlerde yaş kaldım...

GÖZLERİN KAL DİYOR

Buna nasıl ayrılık bu nasıl veda,
Gözlerin kal diyor dudakların git..
Bakışın anahtar gözlerin kilit,
Ellerin aç diyor dudakların git…

Ayrılık dönüşü olmayan nehir,
Yalnızlık yıkılmış bomboş bir şehir
Kaç sevda kül oldu böyle kimbilir
Gözyaşın kal diyor dudakların git.

Gidersem bir daha dönmeyeceğim
Kalırsam kalbime yenileceğim
Çözemedim seni delireceğim
Gözlerin kal diyor dudakların git

Duvardan insin mi resimlerimiz
Yabancı olsun mu isimlerimiz
Ya o deli dolu gecelerimiz
Anılar kal diyor dudakların git

Bu romanda biter belki birazdan
Ne aşklar yıkıldı gururdan nazdan
Ağlıyor besteler yine hicazdan
Şarkılar kal diyor dudakların git…..

Ahmet Selçuk İLKAN

Sevgili Tufan, sana yeni görevinde başarılar ve sabırlar diliyorum..

Doğru  seçim, Yönetimi Kutlarım..

Sevgilerrr....