VUR DA ÖYLE GİT

İdam mahkumunun söz hakkı vardır
Bari son arzumu sor da öyle git
Arının çiçekte göz hakkı vardır
Bir buse için dur da öyle git

Madem gidiyorsun bura son durak
Ne adres, ne mektup, ne resim bırak
Kendinden bir parça bir cisim bırak
Saçından birkaç tel ver de öyle git

Ardımdan bir damla yaş dökeceksen
Adımı andıkça ah ah çekeceksen
Kabrime bir gonca gül dikeceksen

Ne olur yaşatma vur da öyle git

Hem yıllarca oyna gönül sahnemde
Hem perdeyi kapat en mutlu demde
Sitem oklarına hedef sinemde
Açtığın yarayı sar da öyle git

Pişmanlık duyarda dönersen geri
Gel de gör aşkından kalan eseri
Seyret ateşinin düştüğü yeri
Hasretin zulmünü gör de öyle git

Çok sevmiştim seni
Ondandı bu sabrım
Kendi ellerimle seni bir başkasına verecek kadar çok sevmiştim
Yeter ki o mutlu olsun, ben ondan gelen mutsuzluğu da, gerekirse ayrılığına da razıyım dedim
Onu benden çok sevmiş, onun yanında olmak istiyor dedim, yüreğimin çıtı çıkmadı
Sanma ki sevmedim seni. Ben seni kendimden alıp sana katarak sevdim.
O kadar büyüktü ki sevgim, gözlerime perde çektim, görmedim senden başkasını, sen ondayken bile

Onda ağlayıp, bende güldün
Onun yanından geldiğin zamanlar, yüzünde hüzün şehri olsa da, ben seni mutlu etmesini iyi bilirdim
Ben seni ondan daha çok sevmiştim
Çünkü: Seven insan, üzmez, ağlatmaz ve kıymaz dedim anlamadın
O sana ne zaman kıysa, ben bunu her zaman anlar ve ona göre mutluluk dozunu arttırırdım. Bunu bir ben bilirdim, sen değil

Ben sana mutlu bir sonsuzluk sunmaya hazırlanırken, sen bana mutsuz bir son armağan ederek gittin
Bu gidiş sana yakışmadı biliyor musun
Ben sana beni susarak sev dedikçe, sen beni konuşarak unuttun benim yanımda
Sen gittikçe, ben daha çok sevdim seni anlamadın
Senden öncekileri, bir yanlışlarında bin doğrularını silerek göndermiştim.Sende ise, bin yanlışını, tek doğrunla sildim

Dur!
Gitme, o yol uçurum olacak sana dedim ama sen anlamadın
Sadece gitmem gerekiyor dedin, onu da ben anladım
Sen o uçurumdan kendini attın, dibini görmediğin boşluğa
Sen o boşluktan kendini bıraktığında, seni tutmaya çalışayım derken, ben senden önce düşmüştüm, göremedin
Ben sana aşk dedikçe, sen bana vefa dedin
Aşk ile vefanın birbirine karıştırılmayacağını bilmiyordun sevgili

Seni kaybetme korkusuyla yaşadım hep
İnsanın korktuğu başına gelirmiş ve kaybettim
Seni kaybettiğimde, kendimde de kalamadım
Senin olmayan bir ben kalmadı bende
Senden sonra kendime hep yabancılaştım
Yabancılaştığım kendimle yeniden tanışmak yıllarımı aldı
İnsan, kaybettiği her şeyi yeniden kazanabilir ama giden yıllarını geri getiremez sevgili
Hadi, şimdi bana son bir iyilik yap ve beni kendimle, yalnızlığımla baş başa bırak !!

Korkma dedim kendi kendime
Ölünce geçer korkma!.
Ama ölmedim!
Ruh kanserimle birlikte yaşamayi ögrendim.
Senden çok daha erken çikmistim ben yola
Ve yola çiktigimda aşkin, ömrün en uzun, en sessiz üç harfi oldugunu biliyordum.
Aşk bir kelimeyse, bin kelimesizlikti çünkü

Öyle çok sustum ki sana, kendi sesimi unuttum adeta.
Sana dilsizliklerden yapilma bir lisanla geldim, anlamadin

Iki ayri uykuda, iki ayri rüyanin birbirine dokunmasi gibiydi aşk
Sen bunu bilmiyordun.
Toydun. Aramizdaki fark buydu : Sen, ateşin yaktigini bilirdin; ben ateşte yanmayi.

Öyle bir yerdeyim ki şimdi, ne seni sevebiliyorum ne senden başka birini.
Belki de uzatmalar bile bitti bu mücadelede, duymazdan geldigimiz o son düdükle

Ve biz kandirdik ayriligi..
Kandirdik, bittigini kabul eden yanlarimizi...
Kendi yoklugumuza birbirimizin varligini ödedik.

Anladim ki, ne sensiz yaşayabiliyorum ne de sensiz ölebiliyorum.

O Kadar farkliydik ki birbirimizden ve aşk o kadar ayni yapiyordu ki bizi..
Zamanla ben sana, sen de bana benzemeye başladin.
Içimizde felakete benzeyen bir ümitle, tanidik bir uçurum kenarinda uyuyorduk; bir gün düşecegimizi bile bile..

O kadar eksikti ki hikâyemiz, bitip bitmedigini bile anlayamiyorduk.

Üç yanlisimiz bile olmadan, elimizdeki tek dogruyu kaybettik sonra.
Ve birbirimizden hayatlarimizi çalmaya başladik. Bu çalinti hayatlarla elbet kendimize yakalanacaktik.

Ömrümün bekle odalarinda ben senden derdime deva isterdim,
Sen bana devam dedin.
Kimin sonu kimin başinda bilemedik.
Bekledigim her istasyonda içimden seni götüren bir şiir geçti
Yepyeni sensizlikler oldu.

Yoktun!
Peki, yoksan bu yaşadigim neyin yokluguydu ?
Olmayan bir senin yoklugunu yaşadimIçimdeki yabancilara adresler sordum
Ve bildigim bütün yollarda kayboldum

Kalir gibi gidişlerini izledim önce, sonra gider gibi kalişlarini
Ve anladim ki ne sen gidebiliyorsun ne ben kalabiliyorum

Öyle bir hayat yaşiyoruz ki şimdi
aglamak gülmenin mahkûmu
gülmek aglamanin gardiyani gibi sanki

Ve anladim ki ne seninle aglayabiliyorum ne de sensiz gülebiliyorum

Belki de sen aşka âşiktin ben üstüme alindim
Bilmiyorum
Bir gün gerçekten seni terk edebilecek miyim
onu da bilmiyorum

Üzerine sinen benin kokusunu duymadan yaşayabilecek misin ?

çünkü, senden geriye sadece sen kalana dek terk edilmiş olmuyorsun.

Insan yaşadigi anin degerini yaşadiklarindan ötürü degil, neler yaşayacagini bilmediginden ötürü bilmez.

Seni çok Seviyorum : bir gün seni terk etme gücünü kendimde bulup bulamayacagimi bilmeye bilmeye

Anliyor musun ?

Gel Biz olalim demek kolay

Benimle Hiç olur musun ?

SANA BAKMAK