ChatCity sohbet arkadaş sitesi ile oyun tavla ve okey oyna, sohbet muhabbet ortamını keşfet. Oyun, okey tavla oyna, kulüp aç ve kendi radyo yayınını yap

Öyle İçimdesin Ki

Öyle içimdesin ki. Yanağımda dolaşan rüzgardan daha gerçek dokunuşların. Küçük, ürkek, kesik dokunuşlarınla, belki de her zamankinden daha yanımdasın. Yani öylesine, o kadar bensin ki. Ah nasıl anlatsam. Boşuna bu çabalarım, doğru kelimeleri aramalarım. Ne kitaplar yazıyor, ne de sözlüklerde karşılığı var.

Yalnızca hissediyor insan, yaşıyor. Kelimeler eksik, kelimeler yaralı. Kelimeler cılız.

Taşımıyor, anlatmıyor, tanımlamıyor bu duyguyu. Ben de. Çok başka bir şey. Sevginin ortasında, derin acılar hisseder mi insan? Aydınlık gülümsemelerin içine, hüznü yerleştirir mi durup dururken? Gözlerine buğu, diline sitem, yüreğine burukluk, çöreklenir kalır mı asırlarca?

Gelmeyeceğini bildiği mektup için, posta kutusunu hep aynı heyecanla açar mı? Dedim ya, başka bir şey bu. Ne kadar yalnızsam, o kadar seninleyim şu günlerde. Belki de en başta, tutup seni en derinlere koydum diye oldu bunlar. Kimseler ulaşmasın diye, kimselerin bilmediği, bulamayacağı yollara götürdüm seni. En derinlerde tuttum. Bana sakladım. Derine, hep daha derine.

Seni yapayalnız, bir tek bana bıraktım. Paylaşamadım yanlış yaptım. Sana ulaşan yolları kaybettim diye bütün bu şaşkınlıklar. Kendimi oradan oraya vurmam. Sağımda, solumda, ne zaman dikildiğini bilmediğim duvarlara çarpmam, hiç görmediğim çukurlarla boğuşmam. Denizlerin, gürültüyle gelip vurduğu dehlizlerin, acılı duvarları gibiyim.

Duvarlarım yosunlu, duvarlarım kaygan, duvarlarımdan hiç tükenmeyen sular sızıyor. Tutunamıyorum. Renklerim, gün içinde değişiyor. Soluyorum, soğuyorum. Güneş ulaşmıyor içerilerime. Küfleniyorum, yaşlanıyorum. Yalnızlıklar peşimde. Dokunduğum her ıslak duvardan, pis kokulu bir yalnızlık bulaşıyor üstüme. Biliyorum, bütün bunlar, hep benim suçum.

Seni sakladığım yere ulaşamaz oldum. Yollar, gitgide uzadı ve karıştı. Ümidimi ısıtacak, parlatacak, kımıldatacak bir şeylere ihtiyacım var. Ah onun ne olduğunu biliyorum. Sonu sana geliyor her cümlenin. Her şeyin başında içinde ve sonundasın. Bu değişmiyor. Öyle içimdesin ki. Birden aklıma geldi, tuttum sana bir mektup yazdım dün.

Çok mutluydum. Gün içinde neler yaptığımı, nelere kızıp, nelerle mutlu olduğumu, tek tek anlattım. Mevsimlerin ve insanların nasıl karışık ve beklenmedik olduklarını yazdım.

"Yine zamansız yağmurlar" dedim, "Daha önce, hiç bu kadar zayıf değildi güneş ışınları" dedim, "Gerçekten buradaki şarkıları hiç öğrenmeyecek, bilmeyecek, söylemeyecek misin?" dedim. Çok uzun bir mektup oldu. Başından sonuna kadar okudum.

Neler yazmışım diye merakımdan.

Sonra çekmecemden bir zarf çıkarıp, adını yazdım. Büyük harflerle, yalnızca adını. Adresini bilsem gönderir miydim, bilmiyorum. Mektup cebimde. Cebim yüreğime yakın. Yüreğim sende. Sen yüreğime yakın. Öyleyse mektup sende.

Can Dündar

uzun uzun yürüyelim bugün seninle..
günlerin kısalığına, şubatın soluksuzluğuna inat

geç kalışlarımızdan bahsedelim mesela

bunca yıl neler yaptığımızdan
hatıralarından..

beni ilk gördüğün günü
bu kentten ilk nefret ettiğin günü çıkar bana

her geçen gün yeni 1 anı ekliyelim
daha çok yeni olan hikayemize..

boş 1 defter elimizdeki
geç kalışımızdan dolayı
hızla doldurma hevesi içimizdeki..

tAnıdık 1 çehRenin ARdınA sığınmış 1 koRkAğın elleRinde kAybolmuş hAyAttan ben ŞUBAT a saklanmıştım olmadı sobelendim....Hep mi kaçası göçesi olur bir ruhun ŞUBAT a da sığamadım elime bir kürek verdiler al bunu MARTTA yakarsın dediler...

kısAdıR şubAt AmA bAnA hep dAhA uzun geliR..Bence kış Şubattır aslında hayatın anlamıdır ...Soğuktur, kısadır yaşanılası tadların damakta kaldığı aydır...Mart ayına şutlanırken üşümüz ellerimle buz tutmuş yüreğimdir elimde kalan...Şubatın soğuğu kalbi acıtır...

çıkılAn yolun son köşe bAşındA RAstlAmAk üzere MartA, veda ederken ŞubAta

kısA süren bir Ay sonundA da gene büyüdüm iştenin gevrek gülümsemesi ile  bünyeye değil ruhtAki kırgınlıklara Adaçayı yüklemesi yaparken kocAmAn bir

ile veda ediyorum şubAt a

JELİNUS

BURAYA TIKLAYARAK gerçek bir kalbin nasıl çalıştığını görebilirsiniz?

detaylı olarak örneğin; merdiven çıkarken yada koşarken kaç kez kalbinizin attığını görmek isterseniz, sayfanın üste doğru kısmındaki noktayı merkez alıp,
mause-u aşağı yukarı oynatarak inceleyebilirsiniz...

JELİN

BİR KADIN GİTTİĞİNDE

Kadınlar gittiklerinde,
arkalarında daha büyük boşluklar bırakırlar.
Onlar bir gün çekip gittiklerinde,
peşlerinde "yetim-öksüz" kalan çok olur.
Mutfaktaki dolap, perdeler,
kavanozun içindeki eski düğmeler,
özenle saklanmış küçülmüş giysiler,
dolap diplerindeki kurdeleler...
Sabah karanlığında mutfaktan gelen tıkırtılar susar,
yetim kalmıştır tabaklar.
Bir kadın gittiğinde hep suyu unutulur saksıların.
Sık sık boynunu büker "sarıkız".
O teki kalmış eski bardağın anlamını bilen olmaz,
değerini kimse anlayamaz krom hac tasının.
Balkon artık sessizdir, koridor kimsesiz.
Bir kadın gittiğinde...
Bir kadın gittiğinde ne çok kişi gider aslında;

Bir ağır işçi, bir temizlikçi, bir bakıcı,
bir bahçıvan, bir muhasebeci...
Bir anne gider... Bir dost...
Bir arkadaş...Bir sevgili...
Ne çok kişi yok olur bir kadın gittiğinde.
Övgüler, uyarılar, yakınmalar, dualar yetim kalır.
Kapı eşiğindeki "Dikkat et..." duyulmaz,
annesi gitmiştir "geç kalma"nın.
Kadınlar, arkalarında büyük boşluklar bırakarak giderler.
Bir kadın gittiğinde pek çok kişi gitmiştir aslında.
Ve bir kadın gittiğinde,

pek çok "yetim" bırakmıştır aslında arkasında...

yazan:Bekir Coşkun/Hürriyet

Adamın biri ilk defa gittiği küçük bir kasabada
duran bir arabanın yanına sokulmuş ve arka koltukta
tek başına oturan çocuğa;
- Buranın yabancısıyım, demiş. Parkın hemen yanı
başındaki fırını arıyorum, çok yakın olduğunu
söylediler..
Çocuk arabanın penceresini açtıktan sonra;
Ben de buraya ilk defa geliyorum, demiş. Ama
sağ tarafa gitmeniz gerekiyor herhalde..
Adam çocuğun yabancı olmasına rağmen bunu nasıl
anladığını sormuş ister istemez.
- Ihlamur çiçeklerinin kokusunu duymuyor musunuz?
diye gülümsemiş çocuk. Kuş cıvıltıları oradan geliyor
zaten.
- İyi ama, demiş adam, bunların parktan değil de
tek bir ağaçtan gelmediği ne malûm?.
-Tek bir ağaçtan bu kadar yoğun koku gelmez diye
atılmış çocuk... Üstelik manolyalar da katılıyor onlara..
Hem biraz derin nefes alırsanız, fırından yeni çıkmış
ekmeklerin kokusunu da duyacaksınız..
Adam gözlerini hafifçe kısarak denileni yaptıktan
sonra, teşekkür etmek için döndüğünde farketmiş çocuğun
kör olduğunu..
Çocuk ise, konuşurken bir anda sözlerini yarıda
kesmesinden anlamış adamın kendisini farkettiğini..
Işığa hasret gözlerini ondan saklamaya çalışırken;
- Üç yıl önce bir kaza geçirmiştim, demiş. Görmeyi
o kadar çok özledim ki!. Sizinkiler sağlam, öyle
değil mi?.
Adam çocuğun tarif ettiği yerde bulunan fırına
doğru yönelirken;
- Artık emin değilim demiş. Emin olduğum tek şey,
benden iyi gördüğündür..