ChatCity sohbet arkadaş sitesi ile oyun tavla ve okey oyna, sohbet muhabbet ortamını keşfet. Oyun, okey tavla oyna, kulüp aç ve kendi radyo yayınını yap

“melekler kırmızı yanar…
kalbe tutuşan her şey kırmızıdır…
hele kalp hazırsa
‘kentten’ bir el kalkar” 
                                  A.Cahit Zarifoğlu

Kirpikleri yorgun her masalın sonu (gerçeği), hep ilk cümlede gizlidir… !!!

…

Kirpikleri yorgun O şehirde...
…
Diyar-ı aşkı izliyordu, diyar-ı yardan uzak...

Yorgundu şair...
İçinden geçen her şehir, bir kent soysuzunun asalak kalbine, rengini düşürüyordu... İçinde kent soysuzlarını, aşk meczuplarını büyütüyordu... Ve rengini emanet bıraktığı her şehir, bir masalı kanatıyordu a(r)dında...

Yorgundu şair...
Kend(t)inden kaçıyordu... Şehir bakışlı bir kıza, şiir yazdıracak kadardı gidisi, kirpiklerini yolduracak kadarda kalanlığı...

Her kayaya bir şiirle kentin hatrını alıyordu... Hatrı sayılmayan gidişleri hep gülümsüyordu... Ve şiirinden kent kent kaçan şair, gittiği her şehirde yeni bir masala kahraman oluyordu habersiz...

Hüznü tebessümüyle ağlatan, acıyı gözlerinin renginde saklayan, bir garip yolcuydu kenti şair yapan... Hüznünü aklayamayışına satır satır ahlanacağı bir çift bakıştı şehir ve şehrin kirpiklerinde kanıyordu şair... Çoğul hüzünlerin gölgesinde, tekilliği büyütüyordu sakil bir acıyı... Ve kalbini bir deniz şehrinde arındırıp, bir banliyö kimsesizliğinde yaşatan şair, sağ salim sabaha ulaştırdığı yalnızlığıyla, şehrin ıslaklığına kuru(tu)yordu cümlelerini hala... Bilmiyordu... Şehrin kirpiklerinden damlayan, ela bir masaldı oysa...

Diyar-i hüznü izliyordu, diyar-i hazandan uzak...

İçinden gemiler geçiyordu... Dilini bilmediği şarkılarla geliyordu sabah... İçi acıyordu... Hüznü dar bir semtin uçlu bucaklı mavisinde sonsuzluğu soluyordu... Oysa hüznünden yana yitiyordu soluğu kentin... Ansızın avuçlarına esmer bir hayat tutuşturuyordu şehir... Yazdığı ilk cümle devrik bir krallığın yetimliğini andırıyordu... Ve henüz başlayan bir kent masalının sonu, şairin ilk harfinde tebessüm ediyordu... Sahi... Kim s/aklardı bir sonu anı niyetine? Üstelik emanet bıraktığı her cümle, bir gidisin habercisiyken... Kim?

Rengini şehrin hüznüne daldırdı şair... Ela bir sitemdi artık, kirpiklerine yas düşen kentin, izinsizce boğulduğu... Uzandı, lakin silemedi, aklayamadı hüznü kentten, rengi gidişlere çalan şair...

Ve son...

Şair şehri terk etti, şehir kendini... Biliyordu ki masal; kalsaydı eğer beş dakika değil, beş asır kanardı... Kaya üstü yalnızlığına yoldaş yapıp gecenin türküsünü, yaşanılası bir öyküyü yaşardı... Ve kirpiklerinin tekil hüznünde çoğul bir masal nam salardı...

Kalsaydı eğer... Ne uzağında kalınan bir veda, ne içe batan âteş-i sevda, nede ardından el sallanmayan bir gidiş kalırdı masalda... Öyle ya... Kalmadı şehir, gitmedi masal... Gitti şair ve kanadı masal...
…
Ve ben... Hatırı sayılır bir gidişim olmadı... Ardından el sallanmadı masalımın... Kirpiklerime değen hüzün geceyi karartmadı... Nemli bir hayattı yaşadığım, hiçbir şiirde kurumadı... Ve hiçbir şehir adımla tenhalaşmadı... Sonundan başlanan bir masalın, başlığıydım: "üç nokta"...

Gerisi üç noktaydı... Gerisi yalnızca üç nokta...
...

İstanbul da doğdu(1914).Ankara Gazi Lisesi ni bitirdi. İstanbul Üniversitesi Edebiyat Fakültesi Felsefe Bölümü ne girdi. Öğrenimini tamamlamadan ayrıldı. Ankara ya dönerek PTT Umum Müdürlüğü nde, Milli Eğitim Bakanlığı Tercüme Bürosu nda çalıştı. Yaprak dergisini çıkardı.. Orhan Veli, sanat hayatının en verimli zamanında, bir beyin kanaması sonucu 36 yaşında öldü(1950).

Kime de ömür sökenim sitemin kime?
Sevdamı ayazda bırakıp giden
Gözlerini götürüp yüreğim söken
Zülfünün telinden kefenim diken
Sen değil misin, sitemin kime?
Kime de ömür törpüsü, sitemin kime?
Ölsen bile ömür boyu yasın tutarım
Geceleri karanlığa yalnız yatarım
Yürek soysuz olsa söker atarım
Yürek acze düşse söker atarım
Diyen değil miydin, sitemin kime?
Kime de ömür yıkanım, sitemin kime?
Seyduna aldandı yürekten oldu
Gözlerine sevdalandı gözyaşı oldu
Geriye yarım ses yarım can kaldı
Geriye yüreksiz yarım can kaldı
Kime de ömür yiyenim, sitemin kime?
 
Ayrılıklar uyandırmalı kör yüreğimi
Cehennem yangınlarından ölmeden çıktıysa beden
Artık benim olmalıyım, benim
Yeter yüreğimi bir çift gözün ateşine rehin verdiğim.
Ateş artığı değildir karşılığımız
Pusatını dağ sisinden alan
Firarını mevsimine emanet eden bir namludur bu eşkiya sevda
Ki zulasına asılı durur kefenlediği ölümü
Ellerinin çeliğine su verilmiştir taa Adem den beri
Bilir
Ve intihar cürretiyle yoklar yüreğinin tetiğini
Güneşin kızılca kıyametine çatar kuruyan umut dallarını
Yanacaksa cehennemden beter yanmalı.
Kim anlarki eşkiyanın sağlamlığını
Özleminin çiseyle yıkanmış şafak değerini
Kim...
Hani ellerine kuşlar inerdi
Kardan üşüyen kuşlar
Bahçen kuş sevinçleriyle inlerdi. ay ŞAHRUT!
Üşüyorum ha
Aç ellerini.

şahruda ağıt...

Ne zaman ki umut çıkar içimizden bizde dünyadan çıkarız.

Çünkü dünya umut üzerine kuruludur.....

Umudun varsa, gün uğurlar, karanlıklar dehlizindeki gecelerini, bahar umudunun büyüklüğünde bir buket bırakır yüreğine…

Gözlerin umut ettiğin kadar uzakları görür. Sükûnetin umut ettiklerini haykırıverir derinliklerinde… Umudun varsa kavurucu güneşlere baş kaldıracak yeterlilikte, koylar bambaşka sarmalar hislerini. Deniz dalgalarını fedakârlığın tepelerinden aşırıp ayaklarının altına serer. Okyanus kusursuz fırtınalarını gömer bağrına, yüreğindeki umudunla ancak deli rüzgârların yönünü bambaşka bir iklime savurursun.
Yeri ve zamanı geldiğinde yıkıp geçen tayfunların kolundan tutup, hoşluğu yudumlatan meltemlerin kapısına bırakır, bir tutamda olsa avuçlarında kalmış umut…

Umudun varsa, ellerin hiç titremeden uzanır, her şeyin alnına müptela semaya, dizlerin dermansızlık bilmeden koşmanın neşesini yudumlar, görülmemiş başkalıklar bir bir dökülür beklemekte ısrar ettiğin rıhtımın sancaklarına. Bulutlar çekinmez rahmet yüklerini kucağına boşaltmaya, çaresizlik bile bir gün uğramaz, kaybedeceğin sandığın zamanlarda gönlünün umut çiçekleriyle süslenmiş kapılarına. Toprak bile koynuna bıraktığını değil, umut ettiğini doldurur avuçlarına, yorgun düşen yüreğini tutup çıkarır bitti hükmü verilmiş zamanın bağrından… Umut işte öyle bir şey ki, umulmadık bir anda beliriveriyor, çok uzak sanılan bilakis tamda derinliklerimizde çırpınan bir yüreğin serin ve mutluluk dolu koylarında…

Umudun varsa, atılan taşları bile hissetmezsin simanda, kör kuyuların karanlıkları bile ürkütmez seni, nehirlere teslim edersin masumiyetini, ateşler dokunmaz umudu hisseden yüreğinin surlarına, ayrılığın dağladığı gözleri, umudun serinliği ışığa kavuşturur, yaraların esir aldığı bedenin umududur, faniliği kemirenlerin takatlerini kesen, bir çarmıhtan koparılıp, ötelerin kapısına getiren umudundur.

Umut ki, gidilecek olanın kapısındaki eşiğin parkelerinde bekleyen tek solmayan güldür, zor sanılan yolların taşlarını söküp kenara sürükleyen bir yeldir, hazan mevsimindeki bahçelerin çitlerini hazan gülleriyle süsleyen, şafaklardan siyah bulutları silip, maviliğin berraklığını döşeyen, gönülleri kuytu uykularından alıp, mutluluğun hazzıyla süsleyendir.

İşte sen ey her şeyi kendine dert edinen yüreğim, bil ki, umudun olduğu müddetçe yalnız kalmazsın, şimdi sil gözyaşlarını, sen şu faniliğin koylarında umudun kadar varsın…

Yorgunsun,uzaklardan gelmişsin;
Yitirmişsin neyin varsa birer birer.
Bir sağlık,bir sevinç,bir umut...
Onlar da neredeyse gitti gider.

Dost bildiğin insanların yüzleri
Aynalar gibi kapkara.
Suyu mu çekilmiş bulutların?
Dönmüşsün kuruyan ırmaklara.

Taşlara düşen saat gibi,
Ne artı, ne eksi.
Bir sağlık,bir sevinç,bir umut
Hikaye hepsi.

                     Cahit Sıtkı Tarancı

Kuşlar gibi uçmayı balıklar gibi yüzmeyi öğrendik

fakat bu arada çok basit bir sanatı unuttuk.

İnsan gibi yaşamak....

KALİGRAFİ;İnsanlar,tarih öncesi çağda,Düşüncelerini önce resimler çizerek anlatmış,sonra da M.Ö 3200 de yazının bulunuşu ile yazıyı bir sanat haline dönüştürerek günümüze taşımışlardır..Hat sanatı,arap harfleri çerçevesinde oluşmuş,güzel yazı sanatıdır..Hat arapçada çizgi demektir.Türkler Hat sanatı ile Anadolu ya geldikten sonra ilgilenmişler ve Anadolu da çok ünlü Hattatlar yetişmiştir.Hat ile aynı anlamda olan Kaligrafi,latin harflerinin temelini oluşturduğu güzel yazı sanatıdır.Türkiye de Cumhuriyet in ilanından sonra latin alfabesinin kullanılması ile Hat sanatı estetiğinde yazılmaya başlayan Kaligrafi üzerine çalışan kişi sayısı oldukça azdır.Güzel bir sözün,bir şiirin,bir ismin kaligrafik yazılması,bilgisayarda yazılmış bir yazı ile kıyaslanmayacak kadar değerlidir.Kaligrafi sanatı da,Hat sanatı gibi,el hüneri,göz nuru ve üstün emek ürünüdür..

Hadi git bana biraz İstanbul getir .

.. ve paylaştır her bir semtini her bir güzele ..

Hadi git bana bir avuç İstanbul getir .

Fatih denince akla Fatih Sultan Mehmet gelsin . Sadece onun , sevgililer sevgilisinin iltifatlarına nail olabilmek için henüz on üç yaşında yastığına İstanbul un haritasını çizen Sultan Fatih gelsin akla . Sonra yavuz gelsin . Dünyalara meydan okuyan , kul gibi yaşayan ve bu dünyanın velvelesinden sıkılıp Mevla ya kanat açan Sultan Selim gelsin akla .

Eyüp denince hemen o gelsin akla . Sevgilinin gül cemalini görmüş , gül hatırını almış , onu evinde misafiri yapmış , İstanbul için savaşmış biri çıksın ortaya . O gelsin aklımıza ve Rasulüllahın mihmandarı Eyüp sultan gelsin meydana ..

Üsküdar dan yükselen ezan sesleri kaplasın sahili . Bir sevdalılar beldesi olarak üsküdar gelsin akla ve onun bir zamanlar kadı Mahmut u , sonra derviş Mahmut u , daha sonra ise Üsküdar ın bir tanesi olarak Aziz Mahmut Hüdayi gelsin aklımıza .. Hani bir keresinde hocasının abdest suyunu göğsüne basarak aşkının ateşiyle ısıtmıştı ya suyu .. İşte o su kadar sımsıcak Üsküdar bir başkadır gönüllerde ..

Ah İstanbul ...

Hadi git bana kendini getir .. Bana bir aşığın gözyaşlarıyla ıslanmış dudakları kadar temiz ve sıcak kendini getir . Bir dünya harikası Sultanahmet inle , Mimar Sinan denince akla gelen onca tarihinle , türbelerinle , caddelerinle , sokakların la ve her şeyinle gülerek gel .

Ama Hayır ! ..

Böyle geleceksen hiç gelme . Kendine gel sonra gel .

İstanbul kendini anlat bana . Niçin mahzun gibisin ? Neden eskiden olduğu gibi gülmüyorsun ? Yakışmıyor sana gülmemek . Yakındığın şey nedir ? Bu kadar elem ve kederin neden ?

Söyle İstanbul ..

Biliyorum insanların yüzünden . İnsanlar olarak kirlettik seni ve layık olamadık güzelliğine . Caddelerin şehvet kokuyorken , sokakların beton yığınları arasında kaybolmuşken , hepsi birer şaheser değerindeki camilerinde üç beş ihtiyar huzura dururken , sahibin fatihin türbesi yanında zamanın güya delikanlıları ve hanımefendileri sarmaş dolaş sevişirken , kimileri ezan sesini duymamak için pencerelerini sıkı sıkı kapatırken , içinde pisliğin ve rezaletin en alası işlenirken gülemezsin elbette .

Fakat içindeki bir kaç iyinin hürmetine , sabah namazlarında ışıkları yanan bir avuç cennet sevdalısının hatırına ve sırf seni sevdiği için , İstanbul sırf senin için gecenin zifiri karanlığında semaya dönen kalplerin döktüğü gözyaşları için Sen Ağlama ..

Onlar ağlar senin yerine .. Biz ağlayalım ağlayamadığımıza ..

Affet bizi İstanbul ...

Haydi gül

GÜL İSTANBUL ....

İstanbul u dinliyorum, gözlerim kapalı
Önce hafiften bir rüzgar esiyor;
Yavaş yavaş sallanıyor
Yapraklar, ağaçlarda;
Uzaklarda, çok uzaklarda,
Sucuların hiç durmayan çıngırakları
İstanbul u dinliyorum, gözlerim kapalı.
                    
İstanbul u dinliyorum, gözlerim kapalı;
Kuşlar geçiyor, derken;
Yükseklerden, sürü sürü, çığlık çığlık.
Ağlar çekiliyor dalyanlarda;
Bir kadının suya değiyor ayakları;
İstanbul u dinliyorum, gözlerim kapalı.
                    
İstanbul u dinliyorum, gözlerim kapalı;
Serin serin Kapalıçarşı
Cıvıl cıvıl Mahmutpaşa
Güvercin dolu avlular
Çekiç sesleri geliyor doklardan
Güzelim bahar rüzgarında ter kokuları;
İstanbul u dinliyorum, gözlerim kapalı.
                    
İstanbul u dinliyorum, gözlerim kapalı;
Başımda eski alemlerin sarhoşluğu
Loş kayıkhaneleriyle bir yalı;
Dinmiş lodosların uğultusu içinde
İstanbul u dinliyorum, gözlerim kapalı.
                    
İstanbul u dinliyorum, gözlerim kapalı;
Bir yosma geçiyor kaldırımdan;
Küfürler, şarkılar, türküler, laf atmalar.
Birşey düşüyor elinden yere;
Bir gül olmalı;
İstanbul u dinliyorum, gözlerim kapalı.
                    
İstanbul u dinliyorum, gözlerim kapalı;
Bir kuş çırpınıyor eteklerinde;
Alnın sıcak mı, değil mi, biliyorum;
Dudakların ıslak mı, değil mi, biliyorum;
Beyaz bir ay doğuyor fıstıkların arkasından
Kalbinin vuruşundan anlıyorum;
İstanbul u dinliyorum.
                    

                                         Orhan Veli

Adı konmamış bir masaldır yalnızlık
   Kahramanları dört bir yanda yaşayan.
      Ve sürekli değişen...

Nedir yalnızlık ? Bir basına mı kalmaktır sessizligin ortasında yapayalnız ? İcinizdeki depresen duyguları hapsedip onları sindirmek midir ? Yoksa kalabalıklar arasında yuruken dısarıda olanları umursamayıp kendi icimizdeki sesi mi dinlemektir ?

Kimileri için hayatın ortasına konulmus icinden cıkılması imkansız dipsiz bir kuyu gibidir o, kimine göre sessizlikle birlikte gelen urkutucu ve korkutucu bir karanlık, kimileri icinn acı vericidir. Ancak kimilerine göre de özgurluk, gecici bir mutluluk, kendine guvendir, kendine yeter olmaktır, her seye ragmen hayatla bas edebilme yetisidir. Bazıları icin de bilakis yasam tarzıdır. Cok sevdigim bir arkadasım bir sozu aklıma gelr hep, bazen yanlız kalmak iyidir, dınlenırsın, dusunursun, daha dinc ve düzgün kararlar verrisin, hatta en iyi dostun yastıgın olsun. O, seni herkesden iyi anlar ve cok iyi bir dinleyicidir. aslında haklı da...

Etrafımızdaki onca kalabalıga ragmen neden yalnız kalmak isteriz ? Evde veya herhangi bir mekanda tek basımıza, onun verdigi rahatlıkla kendimizi en özgur kisi zanederiz gecici oldugunu bile bile. O anı doya doya yasamak isteriz. Kısa bir surede olsa hayatımızdaki butun sorumluluklar, emir vakiler bir surelgine de olsa terk etmislerdir yasadıımız ortamı.

Yalnızlıgı severiz, cunku bize gecici bir mutluluk vaat eder; insanın kendiyle bas basa kalması hesaplasmasıdır bir bakıma. Kendinle bas basa kalmak, bir an hayatın buyun olumsuzluklardan sıyrılıp, kuytu bir kösede, hani bazılarının deyimiyle, kendine vakit ayırmak bu olsa gerek. Ama bütün bunlar olurken aklımızın bir kösesinde daima vakit ayırabilecegimiz arkadas ve dostlarımız hatta cok sevdigimiz kisiler daima vardır.

Şairler ve yazarlar, kısaca sanatla ic ice olanlar onu daha derinden yasar ve bizlere yansıtırlar sarkıları ve dizleri aracılııyla. " Yalnızlık paylasılamaz, paylasılırsa yalnızlık olmaz " der Özdemir Asaf, sair ve yazar Attila İlhan Tek basına özgurluk ne ise yarar, suc ortagı bir sevgiliyle paylasılmadıktan sonra diyerek yalnızlıgına isyan eder adeta, Aşık Veysel " Dost, dost diye nicesine sarıldım, benim sadık yarim kara topraktır " diyerek dem vurur dostlarından...

MFÖ " Hep yalnızlık var sonunda... yalnızlık ömur boyu " diye haykırır şarkılarının arasından müzigin essiz ritmiyle beraber, yalnızlıgın sonsuzlugunu belirtircesine. Orhan Veli yalnızlıgına küsmüstür sanki, " Bilmezler yalnız yasamayanlar Sessizlik nasıl korku verir insana İnsan nasıl konuşur kendisiyle Nasıl koşar aynalara Bir cana hasret bilmezler. "

Zaman degişiyor, degerler degişiyor, gelisen teknolojiyle birlikte insanlar arası iletisim kolaylasıyor. Ama o hep aynı, dimdik duruyor karsımızda bir duvar gibi. Neden bütün bu gösterisin ortasında yalnızlıgımızı paylasacak birileri varken sadece kendimizle paylasıyoruz onu, neden?

Her ne kadar bizler " Yalnızlık Allah a mahsustur " diyerek farkında olmadan onu reddetsek de, aslında her insan kendi içinde yalnızdır..

Yalnızlığım

Tutkularım...

Başkaları gibi;

Yaşayamadığım...

Acılarım...

Yüreğimin peşini

bırakmayan...

Uzaklaştıramadığım

Anılarım...

Çocukluğumdan bu yana;

Bir türlü

Başkaları gibi olamadığım...

Ve şimdi;

Sevdalısı olduğum yalnızlığım...

Coşkun bir sel...Ya da bir pınar gibi

Yalçın kayalıklar ardında

Dağbaşlarında doğan

Güneşten aşağı yuvalan

Bir yanım

Ya da bir şimşek...Çaktığında

Gökyüzünde parlayan

Bir bulut....

Mavilikleri ardında bırakan

Akıp giden yanıbaşımda öylesine

Bir karamsar ruh

Yalnızlığım....

                   Edgar  ALLAN  POE