ChatCity sohbet arkadaş sitesi ile oyun tavla ve okey oyna, sohbet muhabbet ortamını keşfet. Oyun, okey tavla oyna, kulüp aç ve kendi radyo yayınını yap

Sevmek;
   Nefes alabilmek,
          Velhâsılı sevmek;
                   Yaşatabilmektir içindeki çocuğu!..

Gökyüzünde dünyayı yaşarken sonsuz özgürlüğümle birlikte,
yaşamı arıyordum ne olduğunu bilemeden... Bir su damlasıydım, güneşin ışıklarında renklerle oynayan, karanlıklarda
yıldızlarla konuşan... Mutluydum rüzgarla birlikte
maviliğe savrulurken, mutluydum kuşlarla kanat çırparken,
mutluydum gökkuşağı olup renkleri saçarken...

Takılmışken bir bulutun peşine, görürdüm yaşayanları
yeryüzünde... Hepsi zamanla koşar gibi, hep bir şeylerin
peşinde... Bazen bir kuşun kanadına karışır,
uçardım onunla, rüzgâra karşı çığlıklarla birlikte.

Yaşamı sorardım kuşlara, nedir diye? Özgürlük derlerdi bana... Göklerde özgürce kanat çırpabilmek, rüzgâra baş kaldırmak. Ama
yağmur yağdığında özgürlükleri elinden alınır, ağırlaşan kanatları
daha fazla çırpınamazdı damlalar karşısında... Sığınırken bir kaya
kovuğuna, özgürlüklerini teslim ederlerdi yağmura, sessizce...

Karıştım bir gün yağmur damlalarının arasına, gücü hissedebilmek için...Toprağa karışmak istedim, çoğalmak istedim, azgın bir nehir olup akmak istedim, deniz olmak istedim, yaşamı bulmak istedim, yaşam olmak istedim... Terk ettim gökyüzünü güneşe veda edemeden... Altımda gittikçe büyüyen yeryüzü beni kendine doğru hızla çekerken daha da büyüdüm, çoğaldım. Koşmaya başladım bir an önce toprağa kavuşabilmek için. Yaşamı hissedebilmek için... Yaşam olabilmek için...

Toprağa ilk dokunuş, ilk sarılış... Sıcaktı toprak, gökyüzünün
olamadığı kadar... Beni sarmaladı şefkatle, beni içine aldı sevgiyle...
Sevdim onu... Seviyorum dedim yaşamayı seninle birlikte...Toprağın
derinliklerinde, karanlık sıcaklıklarda güveni hissettim... Zaman
geçtikçe büyüdüm, çoğaldım... Yerimde duramaz hale geldim...

Güneşi özledim... Yıldızlara merhaba demek istedim.... Terk ettim
toprağı. Sıcaklığını, şefkatini. Bir sabah çiçekler açarken gökyüzünü
gördüm yeniden... Öylesine mavi, öylesine sınırsız, öylesine özgür...

Aktım, gittikçe büyüyerek... Beni sarmalayan toprağa dokunarak
aktım... Nereye gittiğimi bilemeden... Sadece yaşamı ögrenebilmek
için aktım... Benimle çiçekler açtı ağaçlarda, topraktan otlar fışkırdı
delicesine... Ben onlara yaşamı sunarken, cevap veremediler bana
yaşam nedir diye sorduğumda... Büyümek istedim... Daha hızlı
akmak, denize kavuşmak istedim... Aktım gökyüzünün görünmediği
ıssız ormanların arasından, yıllardır kımıldamaktan korkan taşları
peşimde sürükleyerek, başkaldırırcasına ... Başakların rüzgârla dans
ettiği ovalara geldiğimde duruldum... Onları seyredebilmek için
yavaşladım... Sordum uçuşan kelebeklere yaşamı... Rüzgarla dans
mı diye?.. Cevap vermediler bana... Denizi aradım uzaklarda,
görebilmek için köpürdüm, taştım ona bir önce dokunabilmek için.

Sonra bir sabah, daha güneş ışıklarını serpmeye başlamamışken
dünyaya, uzaklarda maviliği gördüm... Gördüm orada canlılığı,
başkaldırmışlığı, hasreti... Kavuşmak istedim bir an önce, sarılmak
istedim... Koynuna girmek istedim bir sevgili gibi... Sevişmek
istedim onunla... Yaşamı istedim ondan... Dokunduğumda denize,
balıklar kaçtı benden, suyum karıştı denize... Bir oldum onunla...

Ufacık bir damlaydım, bulut oldum, toprak oldum, deniz oldum,
okyanus oldum. Kapladım dünyayı canlılığımla. Dalgalarla oynarken derinliklere karıştım... Derinliğin sessizliğinde güzellikleri
buldum... Yaşam gizlenmiş güzellikler midir diye sordum denize?
Cevap alamadım... İnsan olmak istedim... Yaşamın ne olduğunu
öğrenirim diye...Döl oldum genç bir erkeğin ateşli vücudunda...
Yıldızlı bir gecede can oldum bir dişiyle... Büyümeye başladım
içinde olduğum insana fark ettirmeden... Büyüdüm, büyüdüm...

Aynı toprak gibi sıcak ve karanlık bu yer bana güven verdi, huzur
verdi... Zaman geçtikçe, yerime sığamaz hale geldim... Güneşe
sarılmak istedim... Yıldızları görmek, denizle konuşmak istedim...
Yaşamı insanlara sormak istedim... Işıkla tekrar kavuştuğumda
özgürlüğümü hissettim yeniden... Küçük bir su damlasıyken
gezdiğim gökyüzünü yeniden görebilmek mutluluk verdi...

Büyüdüm zamanla... Diğer insanlarla birlikte, zamanla birlikte...
Sordum insanlara yaşam nedir diye?.. Cevap veremediler...
Bir gün aşık oldum birisine, neden diye sormadan kendime...
Bir kuş gibi özgürce, bir nehir gibi delicesine akarak,
bir deniz gibi sınırsızca sevdim birisini...
O zaman anladım ki;

YAŞAM SEVGİDİR... 
                       

                                SADECE SEVGİ...

nedir yaşamak?
        

    kaçmak mı? saklanmak mı?
     

açık açık gidipte,
       

    bir kıyıda batmak mı?
       

bir selamda buluşup da 
       

    bir merhabadan kaçmak mı? 
     

AŞK KOCAMAN BİR HİÇBİRŞEYSE
     

                 yaşamak sadece
          

                         yalnızlık mı???

Ne geçmiş tükendi
              Ne yarınlar
Hayat yeniler bizleri
              Geçse de yolumuz bozkırlardan
Denizlere çıkar sokaklar...
 

                                                               Murathan Mungan

Aklımla kalbimin, hâlimle sözümün,

teslimiyetimle vehmimin arasında kaldım ben.  

Aklımı gösteren ismimle, aşkımı gösteren ateş arasına düştüm,

o uçurumda yittim ben.  

Aynı anda iki şey olunamadığı için aşkın saltanatında,

o uçurumda yittim ben...

Bir Leyla düşlemesidir aşk. Yanmaktır bir gülün kırmızısında, türküler yakmaktır sevgiliye. Gün batımlarında tutulan sevdaları gün doğumlarında aramanın adıdır aşk. Seherlerde bülbülün yanık nağmelerinde gül hasreti çekmektir; güle rengini veren, yüreğini veren bülbül olmaktır aşk.
Ve biz şimdi büyüsü kaybolmuş zamanlarda aşkın peşine düştük. Pazar pazar gezinen Zeliha olduk aşkımıza bir Yusuf bulmak için. Yusuf, esrarını gizleyen ebedi iffetti.
Mecnun a özendik sevdamızı bir Leyla ya yüklemek için. Leyla bir ışıktı, ab-ı hayattı aşkı filizlendiren.
Ferhat olup Şirin ler hatırına gönül kazmasını yamaç yüreklere vurmak istedik. Şirin, gönül aynasında aşkı büyüten bir suretti.
Bitmeyen özlemler büyütüyoruz bağrımızda. Leyla ya, Şirin e, Aslı ya adadığımız yüreklerimiz vardır. Suretten öte aradığımız bir yâr vardır. Yârin adıyla yan yana bilinsin istediğimiz adlarımız vardır.
"Aşk" ile "ilgi duyma"nın karıştırıldığı bir dönemde yaşıyoruz. Artık güllerimiz Leyla kokmuyor, sevda kokmuyor. Aşkın ilk basamağına dahi çıkamadık. Tutkulara takılıp kaldık. Dergâha gelen delikanlıya şeyhin "Sen git, âşık ol da gel, aşkı bil de gel!" dediği kadar dahi olsa, yüreklerimize işleyemedik aşk nakışını. Gönül toprağına atamadık aşk tohumunu. Nadasa bırakılmış yüreklerimize bir Leyla tohumu düşmedi.
Biz ölümsüz ve günahsız aşklara değil, günübirlik sevdalara takılıp kaldık. Cismaniyetin ağında ateş böceklerini yıldız sayanlar gibi, tutkuları aşk sandık. Talihsiz yanılgılarla yanlış ateşlerde yandı ruhumuz.
Sonu "kaf"la biten, "aşk"ta kalb vardır. Kaf, kalbidir aşkın. Aşkın kalbini çıkarıp aldığınızda geriye "aş" (k) kalır, ceset kalır, madde kalır.
Mecnun un aşkına özenip de yürüdüğümüz yollar, çöl değil. Oysa aşk, çölde haz verir insana. Kalb, çöl yanmışlığında kanıyorsa aşk vardır. Aşk, yanmışlıkla daha bir lezzet verir aşığa. Susuzluktan çatlayan dudaklardan dökülen Leyla adı, cânân adı, can verir ölür ruhlara. Çölde ceylanların sürmeli gözlerinde Leyla yı görenler, aşka uyanır seherlerde. Ve aşkın büyüsü örülür seherlerde. Toprak öperken alınlarımızdan, aslında Leyla dır buseler konduran.
Bizim seherlerimizde ceylanlar yok artık. Biz seherlerimizi uykulara feda ettik, göremiyoruz Leyla bakışlı ceylanları. Üstümüze güneşler doğar oldu. Geceler boyu yıldızlarla söyleşip de onlara elveda diyemedik gün doğumlarında. Biz, ceylanların gözlerini öpemedik, bu gözler Leyla nın gözlerine benziyor diye. Uykulara feda ettiğimiz seherlere ağlayamadık. Leylasızlığa akmadı göz yaşlarımız.
Biz sevemedik yaratılanı Yaratan dan ötürü. Yunus mektebinde diz çöküp okuyamadık aşk kitabını.
Oysa, varlığın özünde sevda hamuru vardı. O hamuru besleyen aşkın pişmanlık gözyaşı vardı. Adem ile Havva dan dökülen. Şimdi ezeli pişmanlıklara değil, günübirlik sancılara akar oldu gözyaşlarımız.
En sevgiliye iltifatlar vardı sevgililer sevgilisinden, "Ben sana âşık olmuşam ey şerif!" hitabının tatlı sıcaklığı vardı. "Levlake..." hitabıyla başlayan bin bir renkte iltifatlar vardı. Âşık ile mâşûkun ezelde yazılı, göklerde yan yana asılı adı vardı.
Aşk medeniyetinin sevda pazarında, gönlümüzü bir Leyla ya, son Leyla ya, en Leyla ya sunmanın hesabındayız. Yere göğe sığmayan Sevgililer Sevgilisini gönül Kâbe sinde misafir etmenin telaşındayız. Misafirlikler bir olmak içindir, tek olmak içindir.Tıpkı kapısına gelen âşıkına seslenen sevgilinin tek olma hayali gibi.
"Kimsin?" diye seslenir kapısını çalana. Aşka tutulan âşık "benim" der. Ve tekrar seslenir sevgili. "Burada iki kişiye yer yok. Gönlüm teki arzular." Tekrar kapının tokmağına dokunan ve ısrarından vazgeçmeyen âşık, benlik libasından sıyrılır. "Sen im" der. Vahdete adım atar, bırakır ikiliği, küfrü bırakır, çokluğu bırakır. Sevdiğinde fânî olur. Aşkın bekâsını bulur.
Ebedî aşkı arzulayanlar, sevdiğinde fânî olup ölümsüzlüğe kucak açanlardır.
Ve sevenlerin dilinde sevilenlerin adı bayraklaşır. Dillerde hep Leyla kitabı okunur. Kulağa gelen her nağmede Leyla, esen her rüzgârda Leyla... Buram buram hep Leyla... Kuşların ötüşünde, güllerin kan kırmızı kıvrımlarında, göğün mavisinde, ağacın yeşilinde hep Leyla vardır. Yağmur damlaları vuslata koşar, düşer toprağa. Toprak, Leyla sıdır yağmurun; toprağın Leyla sı yağmur...
Mecnun a adını sorarlar, Leyla der. Geldiği yeri sorarlar, gideceği yeri sorarlar yine Leyla, hep Leyla der. Hep aşk...
Gönlünü Leyla ya kaptırmışların şafaklarında, güneşin ışıldayan çehresinde gamzeli tebessümler saklıdır. Dağların doruklarında hiç kaybolmayan beyazlıklar, Leyla nın yüreğe serinlikler bahşeden sevdasıdır. Aşk, kar beyazı vefalar saklar bağrında.
Yüreğine yasak koyanlar, vefalara bezenmiş aşklarında ölümsüzlüğün kapılarını aralar. Gecenin mavi karanlığında yıldızlardan taç yapan âşıklar. Leyla durağında sevda yağmurlarıyla ıslanırlar.
"Cennet gözlüm" dediğimiz ve yarım kalmış yanımızı tamamlayan sevgiliyi alıp da yanımıza...
"Sen ey cenneti müjdeleyen Sevgili, Sevgilim!" deyip düşüp de peşine, tutunup da eteğine aradık mı hiç gecenin ve gündüzün Leylasını? Sevdanın ve Leyla nın aşkına kaç gün doğumlarını sancıyla yaşadık? Gün batımlarında kaybettiğimiz Leyla yı bir gülün kırmızısında bir bülbülün feryadında aradık mı hiç? Leyla dan başkasını görmez oldu mu gözlerimiz?
Yanıklığıyla ve ceylanlarıyla kendisini aşka çağıran çöldedir Mecnun. Dolaşır bir baştan bir başa. Yüreğinden aşka ırmaklar akar çöl kumlarında. Gönlünü avutur. Dolaştığı günlerden bir gün... Fark edemez namaz kılan bir dervişin önünden geçtiğini. Leyla dan başkasını görmeye yasaklı gözleriyle göremez, namaz kılan dervişi. Namaz biter. Kırk yıllık bekleyiş yükünü bilen derviş kızar Mecnun a. Özür kuşanmış kelimelerin ardından, paslı vicdanlara bir hançer gibi, saplanan sözler dökülür Leyla kitabı okuyan dudaklardan. "Kusura bakma derviş baba, ben Leyla nın aşkından seni göremedim. Ya sen, huzurunda bulunduğun Mevla nın aşkından beni nasıl gördün?"
Aşk yanılgısıyla avunan yürekler sıtmaya tutulur. Yeni bir sevdanın, ezelî ve ebedî Leyla nın eşiğinde aşka uyanır canlar, Leyla ya uyanır. Vuslat kokan düşler Leyla ya uzanır.

BİR ÇİÇEK

Bulut mu olsam,
 

              gemi mi yoksa?
         

Balık mı olsam,

               yosun mu yoksa? ..
        

Ne o, ne o, ne o.

               Deniz olunmalı, oğlum,
           

bulutuyla, gemisiyle, balığıyla, yosunuyla....

Bu akşam denizler uykuya daldı.
Güneş batıp heryeri karanlık sardı.....
Dalgalar o zaman kıyılara vardı.
Denizler gizemlerle başbaşa kaldı.....

Berker_ öldürme

Gözlerini kapat benim yerime
Düşün geçmişi bir de sende
Bu kalanlar için sızlatır mı ?
Yaban eller bize yar mı?

Şimdi bıraktığın yerdeyim
Sensiz uzun gecelerdeyim
Gözlerim görmez oldu
Artık hayat yalan oldu
Gel beni bırakma ellerde
Sebebsiz saatsiz gecelerde
Her ömur gençligimden vurulur
ÖldÜrme beni bu yerlerde

Yandım kül oldum hasretinle
Bagıldı hersey heryerde
bir gülüşün yeterdi hayalıme
Yanma sırası artık sende

ŞİİR:
Dönemem terk ettiğim hiç bir yere
Dolaşıp duruyorum sokaklarda
Dilimde o son duam
Ben hiç kimseyi bu kadar sevmedim ki
Sonsuzluk gibi çıkıyordu bu sozcuk içimden
Umutsuz bir yakarış ki
Hiç bitmiyecek bir hasret ki
Ben hiç kimseyi bu kadar sevmedim ki...

 (dinle)

herkes kırılamaz

          ipince bir dal olmak gerekir
  

kırılmak için
   

              ama dünya kütüklerin....

Tanrim beni yavaslat, Aklimi sakinlestirerek kalbimi  dinlendir...
 Zamanin sonsuzlugunu göstererek bu telasli hizimi  dengele...
 
 Günün karmasasi içinde bana sonsuza kadar yasayacak  tepelerin sükunetini ver.
 

Akşamın seherinde uyanışlarımda açtım gözümü..

tabloların arasında dolaşmak gibi..
  bir karakalem çalışmasından insanlara bakmak...

herbirinin tonu farklı...
  kimi koyu, kimi açık, kiminde bastırılmışlığın derin izleri...

   ise, üstün körü...
     uçsuz bir ufuk gibi insanları izlemek...

Öyle bir demdeki Ruhum...

Bugün şafak sökermi? Güneş yeniden doğarmı sabaha...
Çiçekler yine açarmı? Eskisi gibi bahar rüzgarları vururmu yüzüme,dalgalar hırçınca değilde,sakince vururmu kıyıya aşıklar yine bir araya gelip yürürlermi sahil boyunca ben bir şarkı tutsam,söylesem öylesine bir dinleyen olurmu? ? ?

Bir simit alsam elime,ufak ufak didiklesem atsam denize doğru,bir balık veya bir martı gelipte yermi acaba? Öyle bir demdeki ruhum ve öyle bir gündeki ömrüm,ne olur sanki insanlar hep gülse gönüller bir olsa...
Caddeler,sokaklar,çiçekler ve denizler ayrılık kokmasa.
Güzel sözler hep tadında kalsada kirletilmese ne olur sanki...

Sevdalar bir gurur uğruna yıkılmasa,canlar yanmasa,gözlerden yaşlar akmasa ve yanlızlık olmasa öylece hayat dolu bakılabilse ama yok...
Öyle bir yastaki gönlüm,anlatabilsem keşke dökebilsem içimdekileri...
Acıyı,hüzünü ve kederi bir dağ başından belkide bir uçurumun kenarından
kussam döksem içimi rahatlıyabilirmiyim? ? ?

Öyle bir demdeyimki,karma karışık bir hayata anlam vermeye çalışıyorum...
Günlerin batışı aynı,yıldızlarsa yerinde sabit.Bildiğim tek şey bazı şeyler değişmiyor...
Ama gönüller,verilen sözler edilen yeminler,artık hep değişiyor...
Öyle bir demdeyimki; doğruların,yanlışların,hataların içinde kayboldum...
Kimseyi değil kendimi arar oldum...Hep bir çıkmaza takıldım durdum...Ve öyle bir demdeyimki; ruhumu caddelerde,sokaklarda,denizlerde, gökyüzünde uçar gördüm...

Öyle bir demdeki; Ruhum hayata yorgun sevdaya dargın,aşka küskün...Öyle bir demdeki; ruhum kış gibi soğuk,okyanusların büyüklüğü kadar acılı ve yanlız öyle bir demdeyim işte....

Hayat bize mutlu olma şansı vermedi sevgili...

Biz kendimizden başka herkesin üzüntüsünü üzüntümüz,acısını acımız yaptık çünki...

Dünyanın öbür ucunda hiç tanımadığımız bir insanın gözyaşı bile içimizi parçaladı...

Kedilere ağladık,kuşların yasını tuttuk...

Yüreğimizin zayıflığı kimi zaman hayat karşısında bizi zayıf yaptı..

Aslında ne güzel şeydir insanın insana yanması sevgili...

Ne güzeldir bilmediğin birinin derdine üzülebilmek ve çare aramak...

Ben bütün hayatımda hep üzüldüm,hep yandım...

                                 Yaşamak ne güzeldir be sevgili...

Sevinerek,severek,sevilerek,düşünerek...

                     Ve o vazgeçilmez sancılarını duyarak hayatın...

eksik zamanlarin sensiz zamanlarim dizilir önümde
 

suçluymusum gibi sensizligi sanki sevmişim gibi

                                                       beni yerden yere 
  

beni yildan yila vuran yalnizliği

                                                         gelip götür benden....

                                                                                Ziynet Sali - Mor Yıllar