ChatCity sohbet arkadaş sitesi ile oyun tavla ve okey oyna, sohbet muhabbet ortamını keşfet. Oyun, okey tavla oyna, kulüp aç ve kendi radyo yayınını yap

Herkesin kendine göre bir İstanbul’u var. Kimine göre peygamberimizin övdüğü, fethini müjde verdiği kutlu bir şehir. Kimine göre sahabesi ve evliyası bol şehir. Kimine göre de nice ana kuzularını yutan, ocakları karartan şehir. İstanbul! Nice umutlar taşındı sana diyar diyar, uzak yakın demeden. Nice sevdalar yangın oldu, yürekler dağlandı. Tükendi bir bir umutlar; ama sen ama sen yine gelme diyemedin. Çünkü; sen güzeldin, güzel olmayı sevdin. Sevilmek ise senin adındı. Gecen başka, gündüzün bir başka güzeldi. Yıldızlar kandil gibi süslerdi karanlık gecelerini; ama sen, ama sen yine karanlık sokaklarında tükenişlere dur diyemedin.

O da bir umut diye düşmüştü senin yollarına. Ardına bakmadan ayrılmıştı ana ocağından. Fakat, neden gurbete çıktığını kendisi de bilmiyordu. Yaradan’dan sonra bir kale gibi sığındığı erkeğinin peşi sıra düşmüştü gurbet yollarına. İşte böyle başladı onun hayat hikayesi...

İlk zamanlar şehrin güzelliği çarpmıştı Sultan kadını. Deniz görmüştü uçsuz bucaksız; üzerinde nasılda nazlı nazlı sallanıyordu gemiler. Martıların balıklarla raks edişini ve birde masallarda dinlediği Kız Kulesi ni görmüştü. Camileri vardı; duruşları heybetli. Hele asmalı köprüsü ne de yakışmıştı gerdanına inciler takmış genç kızlar gibi. Yüksek binaları vardı buraların, göğe doğru tırmanmış. Kıyameti andıran kalabalıklar gördü. Kısa zamanda çok şey görmüş ve duymuştu.

Sanki bir rüya gibiydi hayat. Fakat rüyalarında bir sonu olduğunu bilemedi Sultan kadın.
Hayat hemen gerçek yüzünü göstermişti. Çileyle kazandıkları varlıklar gün be gün kayboluyordu hayatın aynasında. Önceleri iyiden iyiye giden işleri bir bir bozulmaya başladı. Her geçen gün hayat biraz daha öğütüyordu umutlarını. Ve bir gün yalnızlığın dipsiz karanlıklarında buldu kendi. Çığlıkları kayboldu İstanbul’un sessiz kalabalığında.

Nedense sadakatle bağlı olduğu erkeği terk etmişti önce onu. Bir gece uykusuz ve korkulu bekleyişin ardından 7 çocukla kalakalmıştı hayatın kıyısında sahipsiz. Artık hayatın kahır dolu yükünü bundan sonra tek başına sırtlayarak götürecekti. Çökmüş omuzları, ezilmiş yüreği, yıkılmış hayalleri, tükenmiş umutlarla dolu bedenine inat hayata tutunmaya çalışırken gördüm bir gün onu. Ümraniye Kazım Karabekir mahallesinde yıkık dökük bir evde yaşamak adına dik durmaya çalışıyordu Sultan kadın.

Komşularından duymuş, yoksul ve kimsesizlere belediyelerin yardım yaptığını. Utana sıkıla geldiği devlet kapısında nasıl ne şekilde karşılanacaktı bilmiyordu. Çekingen tavırlarla geldiği yanı başıma, kimi ve ne aradığını sordum. “Hangi kaybettiğimi sorayım?” diye güldü yüzü. Ama baharı anımsatan gülüşün ardında yürekleri titreten fırtınalar esiyordu. Gözlerinden boşalacak sağanak yağmurlara inat, kirpiklerini inatla sıkıyor akmasına izin vermiyordu kırgın bakışlı gözler. “Günlerdir açız! Ne olur bize biraz yardım edin!” diye yalvardı kahır dolu yürek. Önce dinlenin dedim. “Gün ola harman ola, dualar müşterek ola. Görelim Mevla neyler, neylerse güzel eyler”.

“Hayat neden bu kadar acımasız?” diye sordu Sultan kadın. Gözleri artık dinlemiyordu kendisini, yanaklarına doğru yüreğini acıtarak akıyordu gözyaşları. “15 yıl önce Bingöl’den büyük hayaller kurarak geldik bu şehre. Bir çok ilçe gezip dolaştık durduk. Ne aradık bende bilmiyordum. Halen olmuş başımızı sokacak bir evimiz bile yok diye başladı sözlerine. Eşim bir gece ansızın ardına bakmadan bir başka kadınla 7 çocuğumuz ve beni yapayalnız İstanbul’un karanlık sokaklarında bırakarak kaçtı dedi. Neye ve kime nasıl güvenecektim, günlerce ağlayarak düşünüp durdum. Sonra ben neyse bu yavrucaklar aç ve susuz nasıl yaşayacaktı? Onları kim sahiplenecekti? Bilmiyorum. Bildiğim tek şey artık hayatın bu ağır yükünü taşıyamayacağım. Gün oluyor aç aç uyuyor, gün oluyor bir lokma ekmeğe kırk kapı dolaşıyorum. Babalık bu kadar ucuz mu?” diye hayıflandı çatlamış dudakları.

Kan rengine dönen mahzun gözlerinde nefret en acımasızlığıyla görünüyordu. “Ben bir kadınım; belki güçsüz görürler ama vicdansız ve merhametsiz bulamazlar. Çünkü; ben bir anayım, yürek doluyum” dedi Sultan kadın. Söyleyin babalara, bu kadar yüreksiz olmasınlar. Hayatın kıyısında biçareleri koyup kaçmasınlar. Onların tükenişlerine seyirci kalmasınlar. Söyleyin babalara! emanete ihanet etmesinler; analarından emanetiniz, emanetimdir diye aldıkları kadınları kurtlar sofrasına atmasınlar. Söyleyin babalara! hayatı çocuklarının küçük ama, kocaman yüreklerinde arasınlar!..”

Gerisini getiremedi Sultan kadın. Acıyan kalbine yavrusunun başını bastırarak durdurmaya çalışmıştı. Gerekli mercilere nasıl başvurulması gerektiği konusunda yol yordam gösterdim. Umut dolu heybelerinin yanına azık olarak biraz ekmek, biraz da katık olsun diye yiyecek bir şeyler koydum. Duayla, minnetle ayrılmıştı Sultan kadın.

Sevgili dostlar, her birimizin yanı başında nice hayata kırgın ama onun en acımasız şartlarına inat ve azimle direnmeye çalışan kahraman yürekler var. Gelin çevirelim başımızı, uzatalım elimizi bir umut filizi de biz dikelim. Umutlar yaşasın; ocaklar sönmesin.

Hayata itirazımız var hepimizin,
Kimse mutlu değil kendinden,
Herkeste bir bedginlik,
Ne eski sevdalar kalmış,ne can dostluklar....

Klasik cümleler kaplamış şiirleri,
Hep hüzün ,hep acı,hep sevgisizlik,
Bir bıkkınlık kalesi olmuş yaşamlar,
Sevgisiz yüreklerin kıskacında......

Kimi eşinden dertli,kimi sevdasından,
Kimi hanesinden,kimi sağlığından,
Bir cok şükürlük bitmiş dudaklarda,
Söylenemeyen,dilenmeyen.....

Arkasına sığınmış insanlar kader sözünün,
Kişinin kendi tercihidir oysa yaşam,
Heyy...... verilmeyecek geri bize,
Doyasıya yaşamayı bilmediğimiz anlar......

En aza indirmeli ,beceremiyorsak silmeyi,
Acılar,kederler,hüzünler,hasretler,
Bir bahar sabahı uyanabilmek kadar güzel,
Varmıdır derim? kuş cıvıltılarında.....

Dinlediğimiz müzikteki canlı tempo,
Alınan sıcak mutlu bir banyo,
Tek başına olsada hazdır ,zevktir sofra,
Uygulayıp ,mutlu olmasını bilene.....

Yaşamak güzel be dostum,
Her şeye rağmen bu ömrü,
Her kederden cıkmalı derim mutluluk payı,
Geri vermeyecek bilesiniz kimse bize bu hayatı......

Haydi deneyin bu gün,
Uyanmaya şükredin hayata bir daha,
Hele birde yanındaysa sevda,
Yaşamak güzel her şeye rağmen,
Tek başına bile olsan,
Hayatı inadına,
inadınaaaaaaa...................

AYIN ON DÖRDÜ

akşamları ay ışığı

sana selam veriyor hissedebiliyor musun

    baktığında onlara beni görebiliyor musun

mehtaba bakınca öpücükler yolluyorum sana binlerce

yanağına küçük busecikler

yalayıp geçecek yelleri

yıldızlar var yanlarında

bazen kayarlar hani

seni arıyorlar ama getiremediler hala

ben ise bekliyorum umarsız getirecekler hissediyorum

sevenler yıldızlarla buluşabilir kayarken mutlaka

karşılaşacaklar

onlar bulacak birbirilerini  bir gün

    ve yenileri doğuyor onların yerine hep

fedakarlar aynı zamanda

iki tanesi bizim biliyor musun

bul onları

ama bıkmadan

ben zaten oradayım

sadece seni bekliyorum

yatmadan önce bir bak göz kırpacağım sana

her akşam göz kırpıyorum bugün görür mü diye

yalnızlık çekiyor biliyor musun

çektirme artık bu acıyı ona ve bul yıldızını

görünmek ister sana o yüzden daha yakın

    bugün yarın bıkmadan

bak  gökyüzüne

göreceksin

görülmeyi bekleyeni

ve göz kırpacak

bu defa sadece senin görebilmen için

hiç gördün mü kendini gökyüzün de

ben  görüyorum eş yıldızımı

ne olur tanrım oda beni görsün artık.

Hayat
çetele tutmak degildir...

Hayat;
Seni kaç kisinin aradigi,kiminle çiktigin,
çikiyor oldugun veya
çikacagin demek de degildir.
Kimi öptügün,hangi sporu yaptigin,
kimlerin seni sevdigi de degildir.

Hayat,
ayakkabilarin,saçin,derinin rengi de degildir.
Nerede yasadigin veya hangi okula gittigin de degildir.

Aslinda
hayat; notlar,para,giysiler,
girmeyi basardigin ya da basaramadigin okullar da degildir.

Hayat;
Kimi sevdigin ve kimi incittigindir.
Kendin için neler hissettigindir.
Güven,mutluluk,sefkattir.
Arkadaslarina destek olmak ve nefretin yerine sevgiyi koymaktir.

Hayat;
Kiskançligi yenmek,önemsemeyi ögrenmek ve güven gelistirmektir.
Ne dedigin ve ne demek istedigindir.
Insanlarin sahip olduklarini degil,
kendilerini oldugu gibi görmektir.
Her seyden önemlisi hayati,baskalarinin hayatini
olumlu yönde etkilemek için kullanmayi seçmektir.

Iste hayat
bu seçimden ibarettir.

Insanlarin en acizi dost edinemeyen,
ondan daha acizi ise dost kaybedendir.

SON KEZ

HİÇBİRŞEY SÖYLEME VE DİNLE,
KARANLIKLAR İÇİNDE ÇARESİZ KALMIŞ BİR İNSANIN,
KÜÇÜK BİR AYDINLIĞA OLAN
HASRETİ VE UMUDU GİBİ SEVDİM SENİ...

BABA ŞEFKATİNE ÖZLEM DOLU
BİR ÇOCOĞUN ÖZLEMİYLE SEVDİM..

SUSUZ KALDIĞINDA SOLAN BİR ÇİÇEĞİN
SUYA OLAN TUTKUSU GİBİ SEVDİM..

BAHARDA BÜLBÜLÜ BEKLEYEN,
BİR GÜL GİBİ BEKLEDİM...

AMA SEN..
HERCAİ GİBİ YAMUK YAPTIN.
BİR YUDUM AYDINLIK UMUDU
YİNE KARANLIĞA KARIŞTI...

BABAM DA,
ANNEMİ TERKETMİŞTİ SENİN GİBİ
ŞİMDİ ANLIYORUM ANNEMİ.
SENDE
TADAMADIĞIM BABA ŞEFKATİNİ GÖRMÜŞTÜM YA ,
SENİ BİR DİVANE GİBİ SEVMİŞTİM YA,
ŞİMDİ SENDE ; YİNE BABAMI GÖRDÜM.

KAT KAT SİLİNDİ SEVGİM.
SUSUZ KALMIŞ ÇİÇEKLER GİBİ
BOYNUM BÜKÜLDÜ,
KOLUM KANADIM KIRILDI.
SON KEZ BAK GÖZLERİME SONKEZ
VE ÇIK GİT DÜNYAMDAN...

Bakışların gittiğin yerden uzak,
Yoksa gelirdim..
Sensiz anlamsızlığımı anladım, dön v.s. demek için .."

 

Sensiz anlamsızlığımı anladım, dön..!
Bugün burada cumartesi,
Ben senin saçlarını, suçlar bakışlarını,
Geveze susuşlarını bile özledim .."

sen..hala nefes alabiliyor musun..?sızlamıyor mu için..?

"Ayrılık bu söyle sende farklı mı zaman?
Aynı soğuk.. Aynı hazan... "

sahi..senin de nefesin kesilecek gibi

"Bugün orda da Cumartesi mi?
Sen de beni, benim kadar özledin mi?
Aynalardan kaçarken özlenmeyi beklemek,
Ne kadar acı, ne kadar komik..
Ve bana ait değil mi? "

bilirim..çok iyi bilirim..

ama,
yine de..