ChatCity sohbet arkadaş sitesi ile oyun tavla ve okey oyna, sohbet muhabbet ortamını keşfet. Oyun, okey tavla oyna, kulüp aç ve kendi radyo yayınını yap

Güldürmeyin beni bu mesajınızla... Mod luk teklifi almıstım sayın moderatörlerimizden zamanında ben prenses344 nikimle....Bunu moderatörleirimiz biliyorlar... Benim uygun bir anıma denk gelmedi teklif zamanı sadece...... Yani mod luk benim için çok ulaşılamayacak bir şey olmadı hiç olmayacakta ......

Her neyse uslup meselesine gelince etki - tepki prensibini bilirsiniz fizikte....Fizik kanunları  temel kanunlar arasındadırve tüm canlılarda bir şekilde etkilidir bu kanunların çoğu....Bu tepkilerimin bir öncesi MUHAKKAK oluyor...Durduk yere ağır uslup takınmam ben.....

İçimde büyüttüğüm bene gelince......Bir ben var bende benden öte.... (Yahu neysee yorumum yok buna....)

Yalan meselesine geince (ha biliyorum onu bana demediniz sadece varsayımdı ama yinede bilin insanların aklına herşey gelebiliyor bu devirde bilyosunuz) ben yılandan korkmam yalandan korktuğum kadar.....

"Benim tavsiyem kendinizi kontrol edemediğiniz anlarda (böyle anlar yaşadığınızı biliyorum) ekran karşısından uzaklaşın, mümkünse dışarı çıkıp hava alın. Dışarı çıkmak için müsait bir zaman değilse bileklerinize ve yüzünüze soğuk su vurup derin derin nefes alın. Ardından kendinizi başka bir işle meşgul edin."

Bak bu sözün doğru..Buradaki paylaşım ve yorum anlayısı beni çok yıpratıyor....Bunu dikkate alıcam emin ol.....

"Karşınızdaki saygısızlık olarak nitelenemeyecek tek bir kelime bile kullanmamasına rağmen siz onu saygısızlıkla suçluyor ve ardından aşağılayıcı ifadeler kullanıyor, yani esas saygısızlığı siz yapıyorsunuz."

Yukarıdaki ifadene ben bir mailimin kopyasıyla  cevap vermek istiyorum sana ...... 

(Word e aktarmıstım mailin kopyası kalsın diye aynen sizle paylaşıyorum.....)

(Emin ol benim kullandığım onlarınkinin yanında devede kulak kalıyor ve benim sabrımın son damlasına rast geliyor....)

Tapşırmak: 1. lsmarlamak. 2.Emanet etmek. 3. Söylemek, ad söylemek. Benim geçmişteki başlığımda da eski kelimelerimizin güneme getirilmesinden bahsedilmişti...Bu başlıktaki kitabı okumadım ben okurken tüm herkedsin de aynı anda okumasını istedim kitap hakkındaki yorum alıntıdır.....Kitabı okuduğumda şahsi yorumumu da emin olun yapıcam.....

Bu şekilde hareket edenleri ve yorum yapıyorum sananları görünce önce bir gülümsüyorum sessizce ve diyorum ki AFERİN ONLARA DEMEK Kİ BU KADAR ÇOK İYİ BİLİYOLAR...Ama bir bakıyorum ki sadece eleştirmekten laftan öteye gitmemiş, ilerlememiş hiçbişey ....O başlığı açtığımdada  aynı tepkin vardı şimdi de....Aynı tas (kafatası) aynı hamam (beyin)....

NOT:

KENDINIZI AZICIK TECDIT EDIN NOLURSUNUZ .....TAHAYYUM DUYGULARIM YERLE BIR OLUYOR BU DURUMA .....

Hayat ve Kurşun Kalem


Çocuk, büyükbabasının mektup yazışını izliyordu. Birden sordu :

"Bizim başımızdan geçen bir olayı mı yazıyorsun ? Benimle ilgili bir hikâye olma ihtimali var mı ? "

Büyükbaba yazmayı kesti, gülümsedi ve torununa şöyle dedi :

"Doğru, senin hakkında yazıyorum. Ama kullandığım kurşun kalem yazdığım kelimelerden çok daha önemli. Umarım büyüdüğünde bu kalemi sen de seversin."

Çocuk kaleme merakla baktı ama özel bir şey göremedi.

"İyi ama bu kalem benim hayatımda gördüğüm diğer kalemlerden hiç farklı değil ki ! "

"Bu tamamen nesnelere nasıl baktığınla ilgili. Bu kalemin beş önemli özelliği var ve sen de bu özellikleri kendinde benimseyebilirsen hep dünyayla barışık bir insan olursun."

"Birinci özellik : Harika şeyler yapabilirsin ama attığın adımları yönlendiren bir el olduğunu asla unutma. Bizim için bu el Tanrı dır ve her zaman kendi kudretiyle bizi o yönlendirir."

"İkinci özellik: Zaman zaman her ne yazıyorsam durmam ve kalemimin ucunu açmam gerekir. Bu kaleme biraz acı çektirse de sonuçta daha sivri olmasını sağlar. Bu yüzden bazı acılara göğüs germeyi öğrenmelisin, bu acılar seni daha iyi bir insan yapar."

"Üçüncü özellik : Kurşun kalem, yanlış bir şey yazdığında bunu bir silgiyle silmene her zaman olanak tanır. Yaptığımız bir şeyi sonradan düzeltmenin kötü bir şey olmadığını anlamalısın, aksine bu bizi adalet yolunda tutmaya yarayan en önemli şeylerden biridir."

"Dördüncü özellik: Kurşun kalemin en önemli kısmı, kalemin yapıldığı ahşabı ya da dışarı yansıyan şekli değil, içerisinde yer alan kurşunudur. O yüzden her zaman kendi içine bakmalı, en çok onu korumalısın."

"Beşinci ve son özelliği ise her zaman bir iz bırakmasıdır. Aynı şekilde sen de hayatta yaptığın her şeyin bir iz bırakacağını bilmeli ve her hareketinin farkında olmalısın."

Paulo Coelho

Türkler nasıl yok edilir?

"Vatana ihanet suçuyla 1821 yılında idam edilen Fener Patriki Gregorios tarafından Rus Çarı Aleksandr a yazılan mektup"

Türkleri maddeten ezmek ve yıkmak mümkün değildir.

Çünkü Türkler, sabırlı, mukavemetli(dayanıklı), mağrur(gururlu), ve izzeti-i nefisli insanlardır.

Bu hasletleri(özellikleri), dinlerine bağlılıklarından ve kadere rıza göstermelerinden, anânelerinin kuvvetinden ve âmirlerine itaat duygusundan ileri gelmektedir.

Bu sebeple, Türklerde evvela itaat duygusunu kırmak ve mânevî bağları koparmak, dini metanetlerini zaafa uğratmak gerekir.

Mânevîyatları sarsıldığı gün, Türkleri zaferlere götüren asıl kudretlerinden sıyıracak ve onları maddi kuvvetlerle yenmek mümkün olacaktır.

Osmanlı Devleti ni tasfiye için mücerret(soyut, yalın, çıplak) olarak harp meydanlarındaki zaferler kâfi değildir. Yapılacak olan, Türklere bir şey hissettirmeden bu tahribi tamamlamaktır.

Kardeşim sen düşünceden ibaretsin,
Geriye kalan et ve kemiksin
Gül düşünür gülistan olursun,
Diken düşünür dikenlik olursun.

Mevlana

Sende o nur, o cevher var,
Fakat insanlığın yok
İnsanlık dile;
İstenilen budur,
Geriye kalan sözü uzatmaktan başka bir şey değildir

Mevlana

Mevlana’ya göre ‘İnsan fikirden, düşünceden ibarettir, geri kalanı kemik ve sinirdir.’ Varlık Birliği düşüncesinin bu temel anlayışından hareket eder ve İnsanın bir hayvani yanı, birde insani yanı olduğunu, bunların da sürekli iç mücadele içinde olduğunu söyler.

İnsanın görevi hayvan tarafını köreltmek, insan tarafını yüceltmek, olgunlaşmak, kendisi de dâhil her şeyin Tanrı’nın görümünden başka bir şey olmadığını, evrenin Tanrı’dan ayrı bir varlığa sahip olmadığını anlamaktır. İnsan Tanrı’nın bir aynasıdır. İnsanın görevi o aynanın kirini, pasını, temizleyip, parlatmaktır. Tam kemale erip mükemmel bir insan olmasa bile, hiç değilse sıradan bir insan olmaz.

Mevlana ve Şems

Mevlana, Şemsi tanıyınca, Tanrı’yı kitaplarda, bilgide, ilimde değil, kendi gönlünde aramaya başlar. Şems kendisine aynadır. Gönlünde bulduğu Tanrı’yı Şems’te görür. Şems’te bulduğu aşk budur. Şems Tanrıyla bütünleşmiş, O’nun sevgilisi olma mertebesine ulaşmış kâmil insandır. Mevlana’da bu mertebeye ulaşmak için çaba harcar.

Bakarsın bugün sever bu yürek,
Yarın sevilir bakarsın
Yüreğimin özünde başka yarınlar var

Diyerek, ‘Başka Yarınlarda’ umut arar

Mevlana’nın Şems’le birlikte geçirdiği değişim, özü bakımından, Tanrı’ya varmada izlenecek yol veya yöntem değişikliğidir. Şems’in olağanüstü yetkin bir temsilcisi olduğu anlaşılan bu tasavvuf yoluna göre, insanın Tanrı’ya ulaşmasının tek yolu aşk ve cezbedir. Bu yolda ne şeyh vardır ne mürit, sadece seven ve sevilen vardır.

Mevlana ve Hoşgörü

Her düşünceye hitap eden, herkesin kendisinde bir şey bulduğu, evrensel bir düşünce sisteminin sahibidir Mevlana.
Yeni bir görüş başlangıcı, yeni bir dünya kapısının açılmasıdır. Onun yüzyıllar önce kalplerde açmış olduğu hoşgörü kapısı sımsıkı kapanmış çoktandır. Bundan haberdar bile değiliz.
Hoşgörü ne yazık ki mesnevide ve sözlüklerde kaldı.

Hoşgörü sözlüklerde ‘Her şeyi anlayışla karşılayarak, olabildiği kadar hoş görme durumu, müsamaha’ olarak tanımlanır.
İnsanlara bakıyorum da kaç kişimiz hoşgörülüyüz? Sözlüklerde mi kaldı anlamı?
Uygulamalar her zaman güç gelir insanlara.

Öfke gelir göz kızarır
Öfke gider yüz kızarır
Mevlana

Mevlana verdiği derslerle, yüzyıllardan bu yana sevgiyi unutmuş, çatlamış, kurumuş topraklara dönen yüreklerimize ‘içine dön, kendi kendine muhakemeni yap. İnsan olduğunu, bu dünyada baki olmadığını ve ne ekersen onu biçersin sözünü unutmaman gerektiğini’ hatırlat demektedir.

"Ben bitirdim kırgınlarımı. Ben bağışladım seni babam. Sen ne zaman bağışlayacaksın kendini. Çok yalnız kaldın biliyorum. Sevilmeyi hak etmediğini düşünüyorsun biliyorum. Hala ağlıyorsun biliyorum. Küçük babam uzat elini.

Babamın içindeki küçük babam. Hadi uzat elini. Bazen hayat gerçekten çok acı biliyorum. İnsanlar acıtırlar biliyorum. Çok yalnız kaldın biliyorum. Sevilmeyi hak etmediğini düşünüyorsun biliyorum. Hala ağlıyorsun biliyorum. Küçük babam uzat elini.

Baba, ne kadar telaffuzu zor olda da söyleyebileceğim başka bir kelime yok senin için. Her ne kadar biyolojik olsa da genlerim senin genlerinden geliyor. Bu değiştiremeyeceğim bir gerçek. Ne yapalım o halde kabul edeceğiz.

Seni anlamaya çalışıyorum. Biliyorum ki öfken bana değil. Biliyorum ki seni sevgisiz yapan ben değilim. Sen her ne kadar desen ki hangi parmağını kessen acımaz, sen her ne kadar desen ki insan evladını sever, ben biliyorum ki evladı bile olsa, kimse kimseyi sevmek zorunda değil. Ara sıra küçük bir çocukken yaşadıklarını hatırlıyorum. Mutluluğa olan hasretini, anneni yedi yaşında kayıp edişini, annenin seni doğuracağıma taş doğursaydım diye haykırışlarını anlatırken nasıl da canının yandığını, babanın seni küçük yaşlarda çalıştırmaya başladığını, yaramaz bir çocuk olduğun düşünülüp (ki aslında çok zeki) sürekli itilip kakıldığını ve bunların sende nasıl tahribatlar yaptığını anlamaya çalışıyorum. Sana demek istiyorum ki canım babam artık hepsi geçti. Sen artık büyüdün. Kimse seni itip kakamaz. Kendini korumak için ördüğün duvarlar artık işe yaramaz. Sana demek istiyorum ki canım babam artık geçti. Senin babanın sana yaptıklarının suçlusu çocukların değil. Babana duyduğun nefreti biz sana duymuyoruz. Bizler sadece seni yanımızda istiyoruz. Keşke içindeki küçük çocuğa ulaşabilsek. Keşke onun elinden tutup kucaklayabilsek. En uzağındaki insanlara gösterdiğin alakanın çok küçük bir kısmını bize gösterebilmiş olsaydın, ama keşke değil mi bu cümlenin başı. Ve biz keşkeleri imkansız olan şeyler için kullanırız. O halde keşkeli cümleler kurmayalım.

Canım babam, keşkeden vazgeçtim. İyi ki diyebileceğim bir şeyler arıyorum seninle olan ilişkimde. İyi ki şöyle oldu. İyi ki böyle oldu. Aaa evet buldum bir tane. İyi ki okulun karşısında sigara içme cüretini gösterdiğimde yanımdaydın ve beni korudun. İyi ki o küçük kasabadan bizleri çıkartıp ufkumuzu genişlettin. İyi ki bir an bile koltuk değneğim olmadın babam. İyi ki sırtımı sana hiç yaslamadım. İyi ki düşersem kimse kaldırmaz düşmemeliyim dedim. Ama düştüm babam. Ellerim parçalandı, dizlerim kanadı. İstediğimse sadece “kızım canın mı yandı ?” yı duymaktı. Şimdi sen bana diyorsun ki eski sayfaları açma. Şimdi ben sana diyorum ki eski sayfaları açmayalım. Kapatalım üstünü onların. Birbirimizden uzak duralım. Birbirimize sevgisizliğimizi hatırlatmayalım. Unutalım canımızın yandığı o hazin günleri. Sanki zehirlenmişim gibi halbuki. Halbuki yüzleşebilsek geçmişimizle. Kavga etsek.. Kussak bütün öfkemizi birbirimize. Atsak içimizdeki yarım kalmışlıkları. Ve sonra sımsıkı sarılsak birbirimize. Ama olmaz ki. İnsan geçemiyor işte kendinden. Kurtulamıyor kahrolası beninden. Seni gördüğümde boynuna sarılmak isteyişim hep içimde kalıyor. Biliyorum ki sen sarılmazsın. İçime sokmak istiyorum içindeki o kırılmış çocuğu. Ama biliyorum ki yaklaştırmazsın. Beni sevmediğin için kendine kızma babam. Sevgisizliği öğreniyor insan hayatı boyunca. İnanmıyorum ben anne babalar çocuklarını sever diyenlere. Her anne baba çoğunu sevmez çünkü. Belki seviyormuş gibi yapar. Görevi olduğunu düşünür çocuklarını sevmeyi. Ama görevle olmuyor ki sevgi babam. Hoş artık biliyorum kimse kimseyi sevmek zorunda değil. Artık biliyorum sen beni sevmek zorunda değilsin. Ama acıdı babam. Her yalnız kalışımın hesabını, her damla gözyaşımın hesabını, yaşadığım tarifsiz güvensizlik duygusunun hesabını sormak istiyorum sana. Sonra kimden neyin hesabını soracağım diyorum. Arabasını çocuğundan üstün tutan bencil bir adamdan mı? Yoksa hala içindeki kırgın çocuğun yaralarını onarmaya çalışan bir enkazdan mı? Kimden hesap soracaksın diyorum. Kime ödeteceksin kimsesizliğin sıktığı, yüreğinin bedelini.

Bazen düşünüyorum. Acaba sana kızgın mıyım diye. Kızamıyor ki insan yaşananları bile bile. Kabul etmek en doğrusu galiba olup bitenleri. Geçmişi geçmişe teslim etmek gerek. Ben yapabiliyorum artık bunları. Peki sen babam. Ben bitirdim içimdeki yangını. Ben bitirdim kırgınlarımı. Ben bağışladım seni babam. Sen ne zaman bağışlayacaksın kendini. Babamın içindeki küçük babam. Hadi uzat elini. Bazen hayat gerçekten çok acı biliyorum. İnsanlar acıtırlar biliyorum. Çok yalnız kaldın biliyorum. Sevilmeyi hak etmediğini düşünüyorsun biliyorum. Hala ağlıyorsun biliyorum. Küçük babam uzat elini. Çıkabiliriz biz o dipsiz kuyudan. Çıkabiliriz bu karanlıktan. Biliyorum ki sevmiyorsun kendini. Biliyorum ki ne kadar paran var o kadar değerlisin kendi gözünde. Babamın içindeki küçük babam, paran olmasa da seviyorum seni. Babamın içindeki küçük babam, kendini sevmesen de seviyorum seni.........."

Sevdiğimle Yaşlanmak İstiyorum

Seneler geçsin, sen beni bil, ben seni bileyim istiyorum.
Benim olduğu kadar dostlarının, dostalarının olduğu kadar benim ol
istiyorum. Nice sıkıntı ve zorluk yaşayıp anlatalım. Yaşayalım ki,
öğrenelim hayatı ve destek çıkmayı. Birbirimizin omuzlarında
ağlamalıyız.
Paylaşmalı ve beraber sıkılmalıyız. Öyle ki, yalnız sıkılmak sıkmalı
bizi.
Güzel günlerimizi, evimizde bir şişe şarap ve pijamalarımızla
kutlamalıyız. Ya da bazen dostlarla ucuz biralar içerek... Böylece
yaşamalıyız işte. Sonra çocuğumuz olmalı, Düşünsene senin ve benim olan
bir canlı. Geceleri ağladıkça sırayla susturmalıyız. Sen arada mızıkçılık yapmalısın ve ben söylenerek almalıyım sıranı. Yorgun olduğum için yemek
yapmamalıyım, söylenerek yumurta kırmalısın. Hava soğukken birbirimize
sıkıca sarılıp yatmalıyız. Zaman su gibi akıp giderken, herşey
yaşanmış bir hayatımız olmalı. Herşeye rağmen hiç bıkmamalıyız
birbirimizden Mutluda olsa, kötüde olsa, yaşadığımız günler bizim
günlerimiz olmalı. Saçlara düşünce aklar, yada gidince aklar, çocukları
güvence altına alıp gitmeli bu şehirden. Kavgasız, her sabah cinayetle
uyanılmayan, sessiz bir yere gitmeliyiz. Geceleri balkonda denizi
seyredip, sandalyelerimizde sallanmalıyız. Eve gelip benden kahve
istemelisin. Çocuklar gelmeli ziyaretimize, geçmişteki hareketli
günlerimizi anımsamalıyız. Ben, "Bey" demeliyim sana, sende "Hanım".
Öylesevmelisin ki beni bu yazdıklarım korkutmamalı seni. Tebessümler açtırmalı yüzünde. Birgün bu hayatı bırakıp giderken, sadece mutluluk olmalı yüzümüzde. Birbirimizi sevmenin gururu olmalı herşeyde...

CAN YÜCEL