Fosforlu basının dediklerine inanarak fikir sahibi olucak kadar cahil değilim. Çok merak ediyorum, hangi neden o insanlara yapılan linçi meşru hale getirebilir? Tabiki yazarım.

Konuyu saçma sapan yerlere taşımayın. Ne mutlu insanım diyene sözü, insanların eşit olduğunu, hiç bir ırkın diğer ırktan üstün olmadığını çok iyi anlatır. Varsa buna itirazı olan, bununla ilgili yazsın, cımbızla laf ayıklayıp, üzerinden edebiyat yapmanın alemi yok.

 Sana göre " dünyanın en aptal laflarından biri" olan bu söz, bana göre dünyanın en anlamlı sözlerinden biri. Peki bir insana yada herhangi birşeye "aptal" demek, onu aptal yapar mı? Ya da ben senin bir " kafa" olduğunu söylesem, bu seni gerçekten "kafa" yapar mı? Hayır, bunlar boş laf olmaktan ileri gidemez. O yüzden boş laflar ile laf kalabalığı yapmayı bırakalım...
 
    Asıl insanların kökeni önemli değil lafı bugünün Türkiye`si ile uyuşmaz. Doğuyu çok mu iyi bilirsin? Dizilerden mi yoksa renkli basından mı? Sen doğuyu, onu öcü  gibi gösteren medyadan izlemeye devam et.Kürtler Türklere kazma kürekle girişmekteymiş, türk de kürtlere burun kıvırmaktaymış. Ne kadar objektif, ne kadar gerçekçi sözler bunlar! Okuyan da gözünün önünde yaşandı bunlar zanneder. Bunları böyle kabul etmek vicdanını mı rahatlatıyor?

   Kardeşim bu ayrım zaten yoktu Osmanlı zamanında. Cumhuriyet döneminden sonra başladı bunlar, bu kadar mı kör zihniyetlisin yahu? Niye milliyetçilik kavramı ile bu ülkenin türk olmayan kesimini mutsuz edersin ki? Dağa taşa " ne mutlu türküm diyene" yazarak nasıl sağlayabilirsin huzuru?  Yüzyıllardır bu vatandaki Türk-Kürt halklarını birleştiren, üst kimlikleri değil, dindir. Mesele bu sözü söylememek değil, mesele bu sözü söyleyene vatansever, söylemeyene vatan haini deme cahilliğidir. Memleketin milli değerlerinin, tabularının ardına sığınanların, ülkenin içine etmeleridir mesele. Vatan millet sakarya propagandaları ile ülkeyi karıştırmaktır mesele. Hiç uğruna insanların ölmesidir.
    
    Bu topraklar, kimsenin babasının çiftliği değil. Bu ülkenin vatandaşına kapıyı göstermek de kimsenin haddine değil. Kimse, kimseye vatanseverliğini ispat etmek zorunda hiç değil. 
     

Ya da sen cehaletinden verdiğim cevabı anlayamıyosun. Kızma, bu da bir ihtimal.

 Beni muhattabın olarak kabul etmen, böyle saçma diyalogları doğuracaksa, bir daha almaman isabet olur. Zaten tek yaptığın birilerinin aşırı milliyetçi yazılarını buraya taşıyıp, altına "ne mutlu Türküm diyene" yazmak. Bu da seni vatansever yapıyor sanırım.

Senin gibi, düşünemeyen, tartışamayan, yalnızca milletinin yaptıklarıyla övünerek var olmaya çalışan insanlara çok ihtiyacı var bu sistemin. Sen hiç araştırma emi.

Son cümlene söyleyecek laf bile bulamıyorum. Senin için düşündüklerimde beni  bir kez daha haklı çıkardığın için sana minnettarım. Bugün bir yazı okudum, çok iyi anlatıyor senin ve senin gibilerin mantalitesini. Tıkla

Not: Lütfen sözünü tut, bir daha beni muhattap alma.

Ben de sana bir tarafım Türk bir tarafım Kürt diyorum. Anlamicak ne var yahu?   İnan bana, senin bana saygı duyman ya da duymaman umrumda değil. Zaten o kadar saygı duysan, bu soruya gerek duymazdın.  Asil millet, iyi millet ya da kötü millet yoktur; asil insan, iyi insan ya da kötü insan vardır.

Ne Mutlu İnsanım Diyene  Ya da Ne mutlu İyi İnsanım Diyebilene ( güzel oldu bu)

 İlk sorunda bunu kabul ediyomusun derken Türk yada Kürt mu olduğumu anlamaya  çalıştın? Sen net sor ki ben net cevap veriyim. Annem kürt, babam türk. Bakalım nereye varıcaksın.

Bu topraklarda yaşamasına gerek yok, T.C kimliği varsa teknik olarak Türktür. Peki bunun konuyla ne alakası var?  

Vatanım, benim sidikli kontesim

Türkiye’deki vatanseverliğin en önemli kıstası bu vatanın, milletin ne kadar güzel ve masum olduğuna inanmaktan geçiyor. Tüm sorunlarını, suçlarını, yanlışlarını görmezden gelmeye bağlı bu ülkeyi sevmenin temel dayanağı. Diğerlerine, ötekilere, yabancılara nefret beslemekle koşut gidiyor bu ülkeye sevgi beslemek.
Ne zaman birisi çıkıp, bu ülkede geçmişte yaşanan rezilliklere dikkat çekmeye kalksa vatan haini damgasını yeyiveriyor. Daha 16 yıl önce 32 insan diri diri yakılırken, biz Ermenilere karşı yapılanları kendimize yakıştıramıyoruz. Türkler böyle bir şey yapmaz, bizim dedelerimize katil dedirtmeyiz nidaları ile karşılaşıyoruz. Güneydoğudaki ölüm kuyularının açılışını izleyip, biz yüz binlerce vatandaşımızın 1910larda kendi güvenlikleri için tehcir edilirken yolda soğuk algınlığından ölüme yenik düştüklerine inandırmaya çalışıyoruz kendimizi.
Hayır o kadar güzel insanlar değiliz ne yazık ki. Biz de değil sadece, insanlık ayıpları ile, suçları ve günahları ile yazdı tarihini.
Yine de engel değil tüm bunlar, bu vatanı, bu vatanın insanlarını sevmeye, bu topraklara bağlanmaya. Tüm günahları, ayıpları, suçları ile seviyoruz biz bu toprakları. Çünkü biz sidikli konteslerimizi sever gibi sevdik bu diyarları. Gerçek olmayan bir güzelliğe, masumiyete ipotek etmedik sevgimizi. Yalanlara dayandırmadık yurtseverliğimizi.
Güzel ve yalnız ülke masalına karnımız tok kusura bakmayın. Yalnız bırakıldığımız, hiç dostumuz olmadığı sömürüsü ile kendimize acımaya niyetimiz yok. Evet yalnızız ama bu aslında aşağılık komplekslerimizden dolayı. Ne kadar çirkin olabileceğimizi, bu müteahhitlere peşkeş çekilen çirkin kentlerde, her köşe başındaki yoksulluğun kokusunu içimize çekerek, yalanın, hırsın ve hırsızlığın her ilişkide kendini gösterdiği topluluklarda her gün iliklerimize kadar tekrar tekrar hissederken, birileri çirkinleşiyoruz dediğinde nasıl pençelerimizi çıkarıveriyoruz. Duymak istemiyoruz çirkinliklerimizin yüzüme vurulmasını çünkü biliyoruz bu iddiaların gerçek olabileceğini.
Bu vatana olan sevgimizi başkalarına olan nefretimizle körüklüyoruz. Ne kadar yalnız olursak, o kadar güzelleşiyoruz. Ötekileri, diğerlerini, yabancıları, gavurları anlamaya çalışanlara tahammül edemiyoruz; birilerinin diğerlerine hak verdiğini görmek istemiyoruz çünkü hep haklıyız, hep doğruyuz, hem güzeliz. Aksi hainliktir başka bir şey değil.
İşte galiba böyle; bir bebekten katiller üretiyoruz, Rakel Anne, vatan sevgimizi, sorgulanılmaz bir güzellik efsanesine dayandırıp, bunun aksini iddia edenlerin güzelce hakkından gelme güdüsüyle.

Ulaş BAYRAKTAR

`Şehitler ölmez. Babalar ölür!`

Babası, Güneydoğu`da ölen ilk askerlerden biriydi. Arkadaşım henüz beş yaşındaydı. Bugün o, "Daha fazla kan! İntikam!" demiyor. Onun sesine hepimizin ihtiyacı var. Bugün bu köşeyi, siyaseten hepimize yeni bir kerteriz olacağını düşündüğüm yenisöz adlı sitede yayımlanan yazısına ayırıyorum. Önünde acı ve saygıyla eğildiğim bu yazının tamamı ve başka "yeni sözler" için siteye bakmanızı öneririm. Dün Gabar Dağı`nda yitirdiğimiz 4 asker çocuğumuzun ve bütün ölen çocukların acısını bütün kalbimle paylaşarak...
* * *
Babam öldüğünde daha 12 Eylül bile olmamıştı. O ve bölüğü operasyon sırasında `kırsalda` bir grupla karşılaşır. `Ateş etmeyin, biz çobanız` diye bağırmaları üzerine babam bölüğe dönüp `Ateşkes` dediği anda üç kurşun yer ve ağır yaralanır. (...) Toplam altı kişi ölür. O zamana kadarki en büyük çatışmadır. TRT`nin film kayıtları evde bir yerlerde durur hâlâ. Hayal meyal ben de hatırlıyorum; cenazeyi, bir askeri kargo uçağıyla bir yere gidişimizi, sonra helikopterle "memleketimize" nakledilişimizi.

`Büyüyünce asker olucam`
27 sene geçti. Babasız geçen bir çocukluk, ergenlik ve gençlik. Çok kızdığım oldu babama. Ne zaman annemle kavga etsem, babama kızardım, "Ne diye gittin, bizi babasız bıraktın" diye. İçinde baba geçen cümleler kuramazdım, başkalarından bahsederken bile. Annemden başkası "Çocuğum, oğlum" dedi mi, yüreğim burkulurdu; garip bir yetimlik kompleksi herhalde. Küçükken anlamazdım babamın neden öldüğünü, "Büyüyünce asker olucam; babamın intikamını alıcam" derdim. Sonra baktım ki, ardı arkası kesilmiyor ölümlerin, intikam yeminlerinin. ( ...) Sonra yavaş yavaş anladım ki, ölümlerin intikamını almak için verilen yeni canların intikamı da başka ölümlere tahvil ediliyor. Kan durmuyor; acılar, babasız, evlatsız kalan aileler geometrik olarak artıyor. Ne için, neden tüm bu acılar?
Babasız geçen bir ömrün bedeli kaç hektar topraktır? Kim bana açıklayabilir, babamın şehitliğinin tam olarak neye hizmet ettiğini? Ya babamın ta 1980`de ölümü anlamsızdı, ya sonrakilerin ölümü alakasız.
Komşularım, ayıplayan gözlerle bakıyorlar, balkonuma bayrak asmadığım için. Bilmiyorlar ki, ben evdeki Türk bayrağını dükkândan parayla ya da bir gazeteden promosyon olarak almadım; babamın tabutundan verdiler bize. Nasıl asayım o bayrağı? Hem benim acımı kaç metrekarelik bayrak, kaç kişilik yürüyüş ya da ne kadar hamasi nutuk azaltabilir ?
Hayır, ben bayrak asmadım, asmayacağım.

`Şehit ölmez, oğul ölür`
Ben HADEP`e de oy verdim, bağımsızlara da. Çünkü artık biliyorum ki, bu savaş çare değil; silahla olacak olsa 27 senede kesilirdi bu kan davası. Eğer bölünmeyecekse bu ülke, silahla değil; konuşarak, birbirimizi anlamaya çalışarak, siyasetle olacak ancak. Yoksa daha çok çocuk babasız büyüyecek, daha çok anne-baba acıların en büyüğünü, çocuklarından daha uzun yaşamanın kahrını yaşayacak.
Boşuna bağırıp durmayın. Ben artık biliyorum:
Belki milyonlar için şehitler ölmez ama bazılarımız için babalar, oğullar ve kardeşler ölür. Hem de öyle bir ölür ki, acısı hiç ama hiç tükenmez.

`Bir babam daha olsa`
Başkaları nasıl ediyor bilmiyorum ama, bir babam daha olsa asla feda etmezdim bu vatana. Cemal Süreya`nın o kahreden dizelerinden hareketle, "Sizin hiç babanız şehit oldu mu, benim bir kere oldu; kör oldum". Artık göremiyorum bütün bu kanın neden aktığını!

Ece Temelkuran