ChatCity sohbet arkadaş sitesi ile oyun tavla ve okey oyna, sohbet muhabbet ortamını keşfet. Oyun, okey tavla oyna, kulüp aç ve kendi radyo yayınını yap

Yağmur kötülükleri toprakta eritmek istercesine şiddetli iniyor yeryüzüne. Ve ben burnumu buhar kaplı camlara dayamış, bir güvercin gagası telaşıyla camı tıkırdatan yağmuru izlerken kuruyorum hayallerimi. Ben senden öğrendim hayal kurmayı ve hayal kurmanın insana verdiği cesareti.

Bilirsin işte, başım öne eğikti hep seni tanımadan önce. Yanaklarımı utangaçlığın yangını basardı sık sık ve bu kentin insanı değilmişim zannederdim. Bu karmaşık şehrin, bu telaşlı caddelerin… Üzerime gelirdi hareket eden her nesne, mahmuzlanmış atlardan kaçan Kızılderili bebeleri gibi kaçınırdım sokaklardan. Elimden tutup, pergelin bir ayağını şehrin en sağlam zeminine basarak, diğerini açmayı bana sen öğrettin. Öğrendim ki, hayal; gerçekten olmayana değil, olmasını istediğine atılan en rasyonel adımmış. O en büyük kurgunun içindeki başka kurguları önemsemeden kendi ufkumu kurgulama temrinlerini de bana sen yaptırmıştın.

Şimdi bak, yağmur bile indiremiyor toprağa hayallerimi, o kadar güçlü yani, o kadar yenilmez ve azimli…

O büyük kâşifler, mucitler, fatihler geliyor aklıma şimdi. Ve anlıyorum ki, önce hayal kurmayı keşfettiler sonra kendi keşiflerini. O büyük savaşçılar, uç beyleri önce hayal topraklarını titrettiler güçlü ayaklarıyla. Atlarının nalları önce hayal bulutlarını çiğnedi. Kenti kuşatan hayaletlerin nasıl tuz yemiş sümüklüböcek gibi eridiklerini ise senin öğrettiklerinden sonra kendim keşfettim. Ne ki, ‘hayal kuramayana acımalı’ dedim kendi kendime akabinde. Hayalsiz yaşamak ne büyük bahtsızlıkmış meğer!

Korkularım bitti senin rahle-i tedrisinden geçtikten sonra. Paranoyalarım küflü bodrumlara kilitlendi. Artık ne sonbahar beni ürkütüyor, ne karakış korkutuyor. Çünkü biliyorum her şiddetli kış, aynı şiddette bahar vaat ediyor.

Zamanın ve mekânın zincirlerini kırmayı öğretiyor hayal kurmak. İnsanı sarmalayan acziyet duvarını zir u zeber ediyor. Şimdi gün ortasında kapkaranlık bir gökyüzünün altında yapayalnızlık çekerken bile ümitsiz değilsem bunu sana borçluyum.

Bilemiyorum… Belki şu an çok uzaklarda olan sen, içine baldıran zehirleri akıtılmış kem hayallere kurban edilmenin sıkıntılarıyla kıvranmakta, yeteri kadar hayalciliği öğretememenin ızdırabını yudumlamaktasın. Gerçekten bilemiyorum senin gökyüzünün şu anki halini. Bir cam kenarında mısın? Bir şömine başında mı yoksa? Bahçende hayalini kurduğun geyikler, sincaplar burunlarından buhar çıkararak evin etrafını mı dolanmakta?

Ama bir şeyi çok iyi biliyorum ki, asla şikâyetçi değilsin. Kapkara olsa da gökyüzün, zemheri genizlerini yakıyor bile olsa, kar, tipi, boran her şeyi her ü merc bile yapıyor olsa. Kalbimi kuşatan kollarını alabildiğince açıp, (hani bana öğrettiğin gibi) kalabalıkların içine karışıp o Kızılderili yavruları bulup bulup hayal kurmayı öğreten yetimlerine el mi sallıyorsun? Öyle bir coşku, öyle bir cezbe hali var ki şu an bende, bin şair binlerle şiir indirse gökyüzünden bu coşkuyu anlatamaz. Tasvir aciz kalır hayallerimi yedekleyerek burnumu dayadığım buhar kaplı camı sana anlatmakta. Burukluk yok mu sanıyorsun?

Var! Elbette var; ama coşku çağlayanları alıp alıp yuvarlıyor burukluğu çakıl taşları gibi ve haykırıyor karamsarlığa hayallerimin akarsuları: ‘Ben nehirim, sizler çakıl taşlarısınız!’

Cesaret kırılmaz bir katılığa bürünüyor hayalleri yedeğine alınca, buzdan anti-ütopyalar eriyor usul usul hayalin o buğudan soluğuna ilişince. Bilemiyorum belki haddimi aşıyorum ama;

Büyüyor umutlarım…

Beklentilerim kocamanlaşıyor…

Sabır her ne kadar aynı vakurlukta dursa da yerinde, içim bayramı bekleyen çocukların içi gibi sığmıyor kendi kendine.

Ayağı kayıp tökezleyenleri, yalpalayanları, ona buna su sıçratanları bile anlayışlı bir tebessümle izliyorum. Çünkü…

Hayal kuruyorum…
Ne yani!

  Evlenmek İçin Bir Bayan ArıyorumBaşka Neden Aranır ki

   Hediyenin En Güzeli OyyyOyyy

       Memleketimin Delikanlı Erkeği

         Ey Cemaat CocaCola Sponsorumuz

         Futbolcu Dediğin Kafasını Kullanır

          Aşkımız da Bu Karpuz Gibi Olmasın

ALINTIDIR

                   Melodramik Bir Monolog Belki

 Hüznün insan yüreğine taarruza geçebilmesi için tüm ayrıntıların ‘Hazrol!’da durduğu pusuda bir zaman ihtilâli… Anılar tekmil veriyor…

( “ Terörist bir zihniyet yüreğinize hain bir bomba yerleştirir, duygularınız nice şehitler verir.” dedi sonuncu kolordu komutanı; “Ve hayatlarınıza döşedikleri mayınlar başka yüreklerde patlar bir bir…”.)

    ‘Hâlâ mavi’ o deniz kasabasından yazıyorum şimdi, erken inmiş bir akşam vakti, bulutlar yağmura, yüreğim aşka gebe. Gittikçe kabarmakta olan denizde iniltili balık sessizlikleri.. Sırtımda rüzgâr, burnumda keskin bir fırtına kokusu, yüreğimde kıştan ayaz bir ilkbahar… Bir mevsimin dökümünü yapıyorum ve yiten umutların _geç de olsa kendimi savunmasız yakalamışken hazır_ yağmurdan, deniz suyundan ve hüzünden neme doymuş bu bomboş sahilde, bir balıkçı iskelesinde. Okyanus derinliğindeki ve ayrılık sessizliğindeki kelimelerden gözyaşları bırakıyorum denize; kimi ıslatır, bilmem. Balıkları mı sanmam?

( “Ne iş yaparsınız?”, diye sordu adam.
“Hayatkârım”, dedi kadın, “serbest çalışıyorum”. )

    Derin düşüncelerin engininde denizsiz ve çorak bir ada sanki yüreğim. Yolların bile gözleri kapanıyor uykusuzluktan ama ben nöbetindeyim gecenin… Litrelerce kahve ve paketlerce sigaradan ince ince sızlıyor midem, günlerin uykusuzluğu baş ağrısı olarak eklendi yürek yaralarıma.. katlime 4. arıyorum şimdi. Ama hiçbir acı yakmıyor canımı çaresizlik gibi’

( Güneş’i yasakladı bana… “Peki”, dedim, “şimdi ben nasıl kurutacağım gözyaşlarmı?...”
“Mendille!”, demeseydi eceli olmayacaktım konuya biHâkim Bey, yemin ederim!”

    Yüreğimde vadesi dolmak üzere olan eksik teşebbüs yaraları, masamın üzerinde o ‘beklenen tango’nun güftesiz notaları, ciğerlerimde dışarı atılması kasten unutulmuş koyu bir duman.. dilimde ‘Kundurama kum dolmuş, atmaya kürek gerer…’ nakaratı… Kahve, pasta, kazık, yazık..derken…. Kimyam karıştı anlayacağınız.

( “Burada mısın?”, diye sordu adam.
“Hayır” diye yanıtladı kadın, “burası dönmek için çok uzak!”. )

    Sessiz sitemleri de bilirim elbet, hem de müneccimiyim suskunluklarda neler bağırıldığının! Tek kişilik sevmelerin içtenliğime detone tınısını onarabileceğimi sanarak sığınırım yüreğimin notalarına. Oysa sonunda ortaya çıkan hep, o son valsin yarım senfonisi olur, ne başında nen sonundan hiçbir şey anlaşılmayan. Kuru gürültüden ibaret kalır kalp atışlarım. Ben yorulurum, enstrümanlar bozulur.. grup dağılır… Bir ben kalırım gidenlerin artıklarıyla, düş kırıntılarımla.. yine de hayatı selâmlarım günebakan yürek çırpınışlarımla… Alkışsız.

( “Peki vicdanın nasıl sığıyor yüreğine?”, diye sordu kadın.
“ViCdanjör tutuyorum.” dedi adam)

    Elmalı çayların tütsülü büyüsüne kendiliğinden refakât eden o derin anlamlar yok artık; birlikte içilen bir sigaranın ciğer serinleten keyfi, Usta’ların bana bizi anlatan altı çizgili satırlarının size aksi yok. Patates püresine sığsırdığım anlamları ya da beyaz Milka’larda tükettiğim çocuksu heyecanımı, az sütlü koyu bir kahvenin (Gold olacak illâ ki) bir bana farklı kokan manevîyatını kimseyle paylaşamıyorum nicedir… Yoruldum artık insanların antik meydanlarında ‘eminim bir şeyler bulurum’ kör inancıyla, özenle ve binbir sabırla kazı yapmaktan. Kendi kendime maddî manevî sponsor olmaktan. Sonuçta kimsenin kimse için ne zamanı, ne yüreği, ne sabrı.. ve cesareti yok!

( “Ben şaraptan üzüm taneleri toplayabilirim.”, dedi adam.
“O da bir şey mi?”, dedi kadın, “Ben gözyaşlarından balık tutabilirim!”
Sarılıp birbirlerine keyifle ağladılar; adamın topladığı üzümleri takıp oltanın ucuna kırmızı balıklar yakaladılar…” )

    Düşlerime umutlanmayı özledim, uçan balonlara takılıp uçmadan bulutlarda gezebilmeyi. Farklı sözcüklerle aynı şeyi konuşmayı, aynı kelimelerle farklı anlamları tartışmayı… Susarken her şeyi anlatmış olmayı ve duymadan anlamayı… Bir de.. kısacık saçlarımda rengârenk tokalarımı özledim, ceplerimde -paslı bile olsa- gazoz kapaklarını. Ne Şirinler, ne Şeker Kız Candy yok artık; Terminator’ler öldürüyor Polyanna’ları……….

( “Bir gün bir bilet alacağım ve hayatımız değişecek.”, dedi adam, umutla..
Öyle de oldu.
Bindiği otobüs hiçbir yere gidiyordu…” )

“ ‘Boşlarını attığım şişelerden sarhoş olmuş denizin kenarındaki kırgın sabahçı kahvesinde, bir başıma girip yalnızlığımla kol kola çıktığım barların tekil kalabalıklarından uzak bir masada, gözyaşlarını bulutlara kurulayan sezonunu şaşırmış martıların TDK’ya muhalefet alfabesiyle yazdım bu satırları hiçbir ifadeyi hakkıyla nitelemeyen yetersiz ithamlara inat!’ cümlesini öğelerine ayırın, tamlamaların türünü yazın…” dedi öğretmen…

Bu yazıyı ‘sen’e yazacaktım ben Bay Gofret, ama kime niyet, neye kısmet, O’na nispet oldu...

    WaaLLaaCe
 

  Bu önemli bir konu arkadaşım.Yiyecegini çöpten toplayanlar bizim begenmedigimiz herşeyi nimet sayarak geçinen ve şükür eden okadar çok insan var ki bunlar hiç bir zaman göz önüne almadıgımız şeyler,sen şimdi  bu konuyu irdeledin ve bu  yorumlar ortaya çıktı peki  ne kadar bu düşüncede olucaz sadece sen ya da birileri irdeleyince maalesef sonra yine kendi yaşantımıza dönücez başka bir acı gerçek de bu .Hiç akşam üstü pazar yerlerini gezdiniz mi pazardan kalan artıklarla yaşamını sürdürmeye devam etmeye çalışan insanlar çürükleri ayıklayarak yemeklik toplayanlar çocuklarına meyve ve yiyecek bulmaya çalışanlar tan bir vicdan azabıdır bu ben bunları çok izledim ve kendi insanlıgımı eleştirdigimçok zamanları  hissettim ama ne yaptın dersen belki de hiçbişey bu sorun nasıl çözülür kimse bilmiyor sanırım ama düşünmek de  yeterli degil eyleme dönüşmeli .

     Paylaşımın için teşekkürler daha sık yazmalı bu tür yazıları ama okunmak koşulu ile çünkü biz buraya eglenmeye geldik düşüncesi insanları ciddi konulardan uzak tutuyor maaleseff!!!!!!!

Tüketici haklari konusunda Müsteri her zaman hakli mi? sorusunu
irdelerken çesitli ülkelerdeki mahkemelik olaylari arastirmislar ve bulduklari belgelerden birisi.
Olay gerçek...
WorldPerfect (Bilmeyenler için yaziyorum, bilgisayari -elektrikli- daktilo gibi yapan bir programin yapimcisi)...
Bu Sirketin müsteriye yardim hattinda banda alinmis bir telefon
konusmasini okuyacaksiniz.
Bu konusma sonrasi WorldPerfect gorevlisi isinden kovuluyor.
Kovulan gorevli WorldPerfecti kendisini "Gerekçesiz" isten çikardigi
için mahkemeye veriyor.
Iste bu konusmanin desifresi.
-WorldPerfect yardim hatti, buyrun, nasil yardimci olabilirim.
-WorldPerfect`te bir sorun oldu.
-Nasil bir sorun?
-Yazi yaziyordum, birden bütün kelimeler gitti.
-Gitti mi?
-Yokoldu!
-Ekranda su anda ne görüyorsunuz?
-Hic bir sey.
-Hic bir sey mi?
-Yazdigim hiç bir şey ekrana çikmiyor.
-Hala WorldPerfect programinda misiniz yoksa programdan çikitiniz mi?
-Bunu nereden bileyim.
-Ekranda bir "C" harfi görüyormusunuz?
-Bir "hece" mi..
-Bosverin. Ekranda yanip sönen bir çizgi var mi?
-Söyledim ya hiç bir sey yazmiyor.
-Monitör üstünde yanan bir lamba var mi?
-Monitor ne?
-Ekrani olan yer, televizyon gibi... Çalistiginizi gösteren kücük bir
lamba var mi?
-Bilmiyorum.
-Monitorün arkasina bakin, oraya bir elektrik kablosu giriyor olmasi
lazim. Görebiliyor musunuz?
-Evet.
-Harika, o kabloyu takip edin duvarda elektrige baglimi bana soyleyin.
-Bagli.
-Harika. Monitorün arkasina bakinca bagli olan tek kablo mu gördünüz,
yoksa iki tane mi?
-Görmedim.
-Tekrar bakar misiniz, ikinci bir kablonunda bagli olmasi lazim.
-Evet buldum.
-Tamam, simdi onu takip edin bilgisayara bagli mi diye bakin.
-Kabloya ulasamiyorum.
-Ulasmayin, bagli mi diye bakabilir misiniz?
-Olmuyor.
-Bir seyden destek alip egilip bilgisayarin arkasina baksaniz...
-Egilmek dert degil, karanlik oldugu için bakamiyorum.
-Karanlik?
-Ofisin isiklari kapali, pencereden gelen isik yetmiyor.
-Ofisin isiklarini yakin.
-Yanmaz.
-Neden?
-Elektrikler kesik.
-Elektrikler mi kesik. Tanrim..! (kisa bir sessizlik) Bilgisayarin
kutusu, kitaplari herseyi
duruyor mu?
-Evet dolapta.
-Simdi bilgisayari sökün, aynen aldiginizdaki gibi paketleyin ve
aldiginiz dükkana iade edin.
-Durum bu kadar kötü mü?
-Korkarim öyle!
-Peki tamam. Onlara ne diyecegim?
-"Ben bilgisayar kullanamayacak kadar aptalim" diyeceksiniz...

  Bende ilginize teşekkür ederim