ChatCity sohbet arkadaş sitesi ile oyun tavla ve okey oyna, sohbet muhabbet ortamını keşfet. Oyun, okey tavla oyna, kulüp aç ve kendi radyo yayınını yap

SENİ SEVMEK HAKKIMI KULLANIYORUM

Bazı duygular vardır anlatılamaz, anlaşılır sadece.
Sevenin sevdiğini bilmesi kadar, sevilen de anlar sevildiğini.
Sevgi her zaman belirli kelimelerle söylenmez.
Çoğu defa bir bakış yeter de artar bile...
Yeryüzünde hiçbir kuvvet insanoğlunu
sevme hakkından alıkoyamaz.

Sevmek çoğu zaman var olmaktır.
Sonunda bizi yok olmaya götürse bile.

Ben şimdi varım ve seni sevmek hakkımı kullanıyorum.
Sen bile buna karşı koyamazsın.
Sana gelinceye kadar sonu gelmez bir arayıştı sevgilerim.
Bir zaman başkalarında aradım seni,
başka yüzlerde, başka ellerde aradım.
Aldandım, fakat birgün seni bulmak ümidini kaybetmedim.

Nasıl olsa gelecektin birgün.
Ve işte geldin de!
Bana tatmadığım hüzünleri tattırmaya,
bilmediğim kederleri öğretmeye geldin.
Acıdan yana ne kalmışsa yaşamadığım
hepsini bir bir sen yaşatacaksın bana.

Birgün yaşamanın gereksizliğini de senden öğreneceğim.

Bu selin akışını hiçbir şey durduramaz artık.
Ummadığım ve ummadığın bir anda çıktın karşıma.
Coşkun ırmaklar gibi, amansız seller gibi geldin,
mutlaka yıkarak ve benden birçok şeyleri
beraberinde sürükleyerek gideceksin.
İşte o zaman yoklukların
en dayanılmazı ile karşı karşıya kalacağım.

Ergeç gideceksin; beni anlayamadan,
beni sevemeden gideceksin.
Yalnız bir iç kırıklığı kalacak senden,
tesellisiz bir hüzün kalacak.
Yıllardır aradığım sendin
ama sen gittikten sonra başkasını aramayacağım.
Gelmeyecek bile olsan, ömrümün sonuna kadar arardım seni
Ama geldin bir kere; ister bilerek gelmiş ol, ister bilmeden...

Geldin ya!
Şimdi herşey güzel seninle.
Yürümenin, konuşmanın,
nefes almanın bir başka anlamı var artık.
Sen varsın ya, herşey bambaşka gözlerimde...

SEVGİ YAĞMURUNDAN YÜREĞİNE BİR DAMLA DÜŞÜRMEYİ BİLENLERE

VE SENİ SEVMEME ASLA ENGEL OLAMAZSIN

Bu sevgi ancak ben istediğimde bitecek, sen istediğinde değil. Sesini duymasam da, seni görmesem de var olduğunu biliyorum sonuçta, ve bu da benim için yeterli. Hem öyle düşündüğün gibi ulaşılmaz da değilsin sen, ben uğraşmadım diye öyle olduğunu zannettin sanırım. Senin beni sevip sevmediğin de hiç umurumda değil ayrıca. Derdim o değil çünkü.

Zaten sevmek için önce “sevginin” ne olduğunu bilmek, bunu öğrendikten sonra da onu cesurca yaşamak gerekiyor, ne getirip götürdüğüne bakmadan, hesap kitap yapmadan,onu bir nedene dayandırmadan.Bu konuda öğrenmen gereken çok şey var anlayacağın.

“ Sevgi “ sadece bir kadın adı değil yani; çok şaşıracaksın ama insanları birbirine bağlayan, yaşamı daha anlamlı kılan“sevgi” diye bir “duygu” da var yeryüzünde, insanların içinde.Çok ilginç dimi??

Hep olumlu yönleri yok tabiki sevginin de; ağlatır insanı kimisi, hayata küstürür,öldürür…..

Ama en kötüsü onu bazen hak etmeyenlere vermemiz,değerini bilmeyenlere, sevilmeyi bekleyen onca insan varken..

 

SEVGİ YAĞMURUNDAN YÜREĞİNE BİR DAMLA DÜŞÜRMEYİ BİLENLERE

 

 

 

SONU OLMAYAN YANLIZLIKLAR...
Yaşadığım hayata dipnotlar düşüyorum.
Yalnızlıklar hangi bakışın ardından süzülüp gider?
Bir kırık aynaya düştü hayal şimdi…
Kapatıyorum kirpiklerimi, sonu gelmez bir yoldayım. Bilenmez bu kaçıncı bahar, vurulur bir martı çocukluğumun çıplak terk edilmiş yalnızlığı gibi…
Gecenin öte yüzünde kalıyor çocukluğum….
Sessizlik, kentin gürültüsü iliklerime kadar işlemiş…
Sessizlik…
Bunu sadece ölüler biliyor…Düzensizlikteki düzeni, yasasızlıktaki yasayı, karanlıktaki ışığı o kadar keşfedebiliyoruz.
İyi ölüler adsız mezarlarda huzur bulamazlarmış…
Dönüştüğüm bu büyük boşluk ne olacak.
Ölmek…
Büyüleyici bir düşünce olan bedeni terk etmek için ölmüş olarak yaşamayı sürdürmek istemiyorum. Engeller gizli tehlikeler aranan bir yalnızlık ve tanımlanamaz bir güzellikle dolu hafif adımlarla sisli geçitlerden geçerek yürüdüğümü hissediyorum. Ama hep o bilinmedik yerde duruyorum…
Korkuyorum…
zaman ne tez geçiyor
Bir gün kış, bir gün ilk bahar, insan hiçbir şeyi tanıyamaz oluyor….
Kent dediğin biraz İzmir gibi olmalı.
Her an ayrı bir kavgaya hazır olmalısın, diğer yandan da boş vermişliğe...
Aslında tüm çirkinliklere karşı bu kenti terk edemeyenler gibi...
Bu kent biraz sokak çocukları gibi...
Umarsız ve masum.
Biraz kirli, eli sürekli tetikte dolaşanlar gibi...
Bu kent ya bir çocuk gibi ya da bir kadın ama asla erkek değil...
Açık pencereden içeriye süzülen rüzgarda savrulan beyaz tüller gibi.
Üstelik yaşam erinci vermesi gereken güneşte inadına yıpratıyor yakıyor beni.
Her şey bir cephedeki düşmanlar gibi.
Onlar güneş, rüzgar, toz; onlar açık pencereden içeri süzülen yağmur damlaları...
Ben savaşta yenik düşen tutsak, güneşte eriyen kardan adam, oltanın ucuna takılan talihsiz balık, gökyüzünde, boşluğun tam ortasında paraşütü açılmayan havacı...
Ve mutluluk, umut, yaşam erinci taşıyan gemi korsanlarla çevrili.
Ve mutluluk, umut, yaşam erinci taşıyan uçağın hala kara kutusu bulunamadı.
Ve treni raydan çıktı.
Karada, havada, denizde ne güneş dost, ne rüzgar ne de yağmur...
Bu yaşamda kül olmamak varmış...
Ve kardan adam ve balık...
Odamın penceresinden, tıpkı bir kadının balığa açılan sevgilisini beklemesi gibi bekliyorum...
Bahar yaprakları rüzgarla salınarak ilk yaza merhaba diyor.
Yüreğim güz yapraklarıyla salınarak yere düşecekleri anın düş kırıklığını yaşıyor.
Düzensizliğindeki düzene aşık olduğum bu kentin sokakları hüzün kokuyor.
Hava soğuk, yüreğimi üşütüyor...
Ne yeni doğacak olan gün umurumda, ne vaat ettikleri...
Artık ne sevinçlerin ne hayalin bir önemi var.
Zaten onları gerçekleştirebilecek ne gücüm ne zamanım …
Bahar dallarının, sokaktaki hareketli yaşamın, kıyıya yanaşmakta olan geminin, şarkı mırıldanır gibi çiseleyen yağmurun, benimle hiçbir bağı yok...
Hatta yaşamın bile...sensiz kalınca...