ChatCity sohbet arkadaş sitesi ile oyun tavla ve okey oyna, sohbet muhabbet ortamını keşfet. Oyun, okey tavla oyna, kulüp aç ve kendi radyo yayınını yap

Ömrün gecesinde sükun..

                 Aydınlık boşanan bir seldi avuçlarından..

Bir masal meyvası gibi paylaştık Mehtabı kırılmış dal uçlarından..

BURSA DA ZAMAN

Bursa da bir eski cami avlusu ,
Küçük şadırvanda şakırdıyan su ;
Orhan zamanından kalma bir duvar ...
Onunla bir yaşta ihtiyar çınar
Eliyor dört yana sakin bir günü .
Bir rüyadan arta kalmanın hüznü
İçinde gülüyor bana derinden .
Yüzlerce çeşmenin serinliğinden
Ovanın yeşili göğün mavisi
Ve mimarilerin en ilâhisi ..

Bir zafer müjdesi burda her isim :
Sanki tek bir anda gün , saat , mevsim
Yaşıyor sihrini geçmiş zamanın
Hâlâ bu taşlarda gülen rüyanın .
Güvercin bakışlı sessizlik bile
Çınlıyor bir sonsuz devam vehmiyle .
Gümüşlü bir fecrin zafer aynası ,
Muradiye , sabrın acı meyvası ,
Ömrünün timsali beyaz Nilüfer ,
Türbeler , camiler , eski bahçeler ,
Şanlı hikâyesi binlerce erin
Sesi nabzım olmuş hengâmelerin
Nakleder yâdını gelen geçene .

Bu hayâle uyur Bursa her gece ,
Her şafak onunla uyanır , güler
Gümüş aydınlıkta serviler , güller
Serin hülyasıyla çeşmelerinin .
Başındayım sanki bir mucizenin ,
Su sesi ve kanat şakırtılarından
Billûr bir âvize Bursa da zaman .

Yeşil türbesini gezdik dün akşam ,
Duyduk bir musiki gibi zamandan
Çinilere sinmiş Kur an sesini .
Fetih günlerinin saf neşesini
Aydınlanmış buldum tebessümünle ..

İsterdim bu eski yerde seninle
Başbaşa uyumak son uykumuzu ,
Bu hayâl içinde ... Ve ufkumuzu
Çepçevre kaplasın bu ziya , bu renk ,
Havayı dolduran uhrevî âhenk ..
Bir ilâh uykusu olur elbette
Ölüm bu tılsımlı ebediyette ,
Belki de rüyâsı bu cetlerin ,
Beyaz bahçesinde su seslerinin ...

                                      Ahmet Hamdi Tanpınar 

Sen sabahlar ve şafaklar kadar güzelsin..

                         Sen ülkemin yaz geceleri gibisin..

Saadetten haber getiren atlı kapını çaldığında,beni unutma..

  Ahh!Saklı gülüm..

Sen hem zor,hem güzelsin..

       Şiirlerimin ılıklığında açılmalısın..

Sana burada veriyorum hayata ayrılan buseyi..

                               Sen memleketim kadar güzelsin..

                                                       Ve Güzel Kal..

Şimdi gittiğin gibiyim bu şehirde..

      Sancılanır sensiz her saat yüreğim..

           Bir düş gibi büyürsün ıslak gecelerimde..

                         İnadına SEVER İnadına ÖZLERİM..

Şimdi yaslı dağlar gibi şu yokluğun..

     Baktığım yolda kaldı yorgun gözlerim..

        Sen benim birtanem gönlümde efsanem..

                        İnadına SEVER İnadına ÖZLERİM..

Ben, bu yaşanılanları hak etmedim"...

Elimizde kalan kırık dökük her öyküye bakıp da başka öykülere öykündüğümüz anlarda, hiç tereddütsüz ve bir o kadar telaşsız bir şekilde dökülür dudaklarımızdan: "Ben, bu yaşanılanları hak etmedim"...

Çocukken kurduğumuz hayallerin hiçbirinde kötü kalpli cadı veya prensesi öldüren hain avcı rolünü kendimize layık görmediğimizdendi belki, en temiz, en masum, en beyaz hayatların bizimki olacağına dair inancımız...

Hiçbirimiz, hayatın bizi getirip bırakacağı bu noktayı öngörmedik kendimize.

"Biliyor musun" diye başlamıştı söze, gözlerime hiç bakmadan elindeki bir demet papatyanın yapraklarında gezdirirken gözlerini: "İnsan, en büyük yalanlarını hep kendine saklarmış"...

Elindeki kitabı masanın üzerine koyup orta sayfalardan birini açtığında, sanki kendi sözlerini satırlarda yineliyormuşçasına fısıldadı: "Yalan, iki türlüdür. Birincisi; başkalarına söylediğimiz yalanlar. O kadar tehlikeli değildir bu. İkincisi; insanın kendine söylediği yalanlar. Öyle inanırız ki kendi yalanlarımıza, kendi yalanımızın gelip bizi kuşattığını, boğduğunu fark etmeyiz bile. Asıl tehlikeli olan budur!"

Düşündüm...

Bizi, kendi kendimize yalan söylemeye iten öykünün kapağı aralandığında, hangi göz değmemiş satırlarla karşılaşılabileceğini düşündüm...

Aslında hiçbirimiz fark edemedik; bize en büyük kötülüğü, büyük bir inançla sarılıp sahiplendiğimiz masallar yapmıştı.. Biz, fark edemediğimiz en büyük yalanımızı, kendimizin bir masal kahramanı olduğuna inanmaya başladığımız an söyledik. Ve yine biz, yani ki denizkızlarının varlığına inanarak büyüyen talihsiz çocuklar, büyük bir yanılgıyla okyanusları arşınlamaya başladığımız noktada düşmüştük en büyük yanılgıya. Bütün bir ömrü beyhude yere hayalindeki denizkızını bulmak için uçsuz bucaksız sularda tükettikten sonra limana dönen gemici misali, ömrümüzün en beklenmedik zamanında fark ediverdik; denizkızları, çocukluğumuzun o sıcak masallarında kaldı.

Gerçekle yüzleşmenin ne kadar soğuk ve bir o kadar yakıcı olduğunu bilenler anlarlar, yitirilen düşlerin bir anda nasıl hem buz kestirip hem de kavurduğunu ellerimizi, gözlerimizi, diz kapaklarımızı...

Çocukluğunu masallara inanarak geçirmiş şimdinin yetişkinleri, yüzlerine vuran o soğuk rüzgarlarla sıçramanın düş dünyasından, nasıl da simsiyah bir inançsızlığın ortasına sürüklediğini iyi bilirler.

İşte tam da o an, denizkızlarının sadece masallarda yaşadığı gerçeğiyle yüzleşip de okyanuslarda boşa tükettiğimizi gördüğümüzde ömrümüzü, iki avucumuza ağlamaklı gözlerle bakıp fısıldıyoruz kendi kendimize: "Ben, bu yaşanılanları hak etmedim"...

Oysa ne güzel yazıyordu o satırlarda: "Hayatın yüzde onu başıma gelenler, yüzde doksanı bunlara verdiğim tepkidir" diye...

Ve ömrümüzün bol yıldızlı bir gecesinde (yine bir anda) anlayıveriyoruz ki; "Ben, bu yaşanılanların hepsini hak ettim"...

Kendi seçimlerimizin bizi getirip bıraktığı noktaysa eğer isyan edişimiz, en büyük isyanımız kendimize olmalı; kendi yalanlarımızda boğulup gittiğimiz için.

Şimdi yeni öyküler yazmak yerine, oturup kendi öykülerimizi gözden geçirmeliyiz belki de.

Hastayım...

Yorgunum...

Seni bekliyorum...

Zaman, akışta...

Fırtınalı deniz gibiyim..Kabardıkça kabarıyorum..Acılarla boğuşuyorum..

                            Beni sevmek cesaret ister..

Bazen bulut gibi dolarım..Bazan barut gibi olurum..Bazan volkan gibi kaynarım..

                            Beni sevmek cesaret ister..

Sanırsınki kaf dağı benim..Sanırsınki kalpsiz biriyim..Sanırsınki sevmeyi bilmem..

                            Beni sevmek cesaret ister..

Çılgınlık var benim kanımda..Ferhat,Mecnun neki yanımda..Leylam olmak istiyorsunda..

                            Beni sevmek cesaret ister..

Saçak altına sığınmış
göçmen kuşun
kar tanecikleri arasında
düşen beyaz tüyünü de
görebilmek

İşte
sevmek

Hadi git bana biraz İstanbul getir .

.. ve paylaştır her bir semtini her bir güzele ..

Hadi git bana bir avuç İstanbul getir .

Fatih denince akla Fatih Sultan Mehmet gelsin . Sadece onun , sevgililer sevgilisinin iltifatlarına nail olabilmek için henüz on üç yaşında yastığına İstanbul un haritasını çizen Sultan Fatih gelsin akla . Sonra yavuz gelsin . Dünyalara meydan okuyan , kul gibi yaşayan ve bu dünyanın velvelesinden sıkılıp Mevla ya kanat açan Sultan Selim gelsin akla .

Eyüp denince hemen o gelsin akla . Sevgilinin gül cemalini görmüş , gül hatırını almış , onu evinde misafiri yapmış , İstanbul için savaşmış biri çıksın ortaya . O gelsin aklımıza ve Rasulüllahın mihmandarı Eyüp sultan gelsin meydana ..

Üsküdar dan yükselen ezan sesleri kaplasın sahili . Bir sevdalılar beldesi olarak üsküdar gelsin akla ve onun bir zamanlar kadı Mahmut u , sonra derviş Mahmut u , daha sonra ise Üsküdar ın bir tanesi olarak Aziz Mahmut Hüdayi gelsin aklımıza .. Hani bir keresinde hocasının abdest suyunu göğsüne basarak aşkının ateşiyle ısıtmıştı ya suyu .. İşte o su kadar sımsıcak Üsküdar bir başkadır gönüllerde ..

Ah İstanbul ...

Hadi git bana kendini getir .. Bana bir aşığın gözyaşlarıyla ıslanmış dudakları kadar temiz ve sıcak kendini getir . Bir dünya harikası Sultanahmet inle , Mimar Sinan denince akla gelen onca tarihinle , türbelerinle , caddelerinle , sokakların la ve her şeyinle gülerek gel .

Ama Hayır ! ..

Böyle geleceksen hiç gelme . Kendine gel sonra gel .

İstanbul kendini anlat bana . Niçin mahzun gibisin ? Neden eskiden olduğu gibi gülmüyorsun ? Yakışmıyor sana gülmemek . Yakındığın şey nedir ? Bu kadar elem ve kederin neden ?

Söyle İstanbul ..

Biliyorum insanların yüzünden . İnsanlar olarak kirlettik seni ve layık olamadık güzelliğine . Caddelerin şehvet kokuyorken , sokakların beton yığınları arasında kaybolmuşken , hepsi birer şaheser değerindeki camilerinde üç beş ihtiyar huzura dururken , sahibin fatihin türbesi yanında zamanın güya delikanlıları ve hanımefendileri sarmaş dolaş sevişirken , kimileri ezan sesini duymamak için pencerelerini sıkı sıkı kapatırken , içinde pisliğin ve rezaletin en alası işlenirken gülemezsin elbette .

Fakat içindeki bir kaç iyinin hürmetine , sabah namazlarında ışıkları yanan bir avuç cennet sevdalısının hatırına ve sırf seni sevdiği için , İstanbul sırf senin için gecenin zifiri karanlığında semaya dönen kalplerin döktüğü gözyaşları için Sen Ağlama ..

Onlar ağlar senin yerine .. Biz ağlayalım ağlayamadığımıza ..

Affet bizi İstanbul ...

Haydi gül

GÜL İSTANBUL ....

İstanbul u dinliyorum, gözlerim kapalı
Önce hafiften bir rüzgar esiyor;
Yavaş yavaş sallanıyor
Yapraklar, ağaçlarda;
Uzaklarda, çok uzaklarda,
Sucuların hiç durmayan çıngırakları
İstanbul u dinliyorum, gözlerim kapalı.
                    
İstanbul u dinliyorum, gözlerim kapalı;
Kuşlar geçiyor, derken;
Yükseklerden, sürü sürü, çığlık çığlık.
Ağlar çekiliyor dalyanlarda;
Bir kadının suya değiyor ayakları;
İstanbul u dinliyorum, gözlerim kapalı.
                    
İstanbul u dinliyorum, gözlerim kapalı;
Serin serin Kapalıçarşı
Cıvıl cıvıl Mahmutpaşa
Güvercin dolu avlular
Çekiç sesleri geliyor doklardan
Güzelim bahar rüzgarında ter kokuları;
İstanbul u dinliyorum, gözlerim kapalı.
                    
İstanbul u dinliyorum, gözlerim kapalı;
Başımda eski alemlerin sarhoşluğu
Loş kayıkhaneleriyle bir yalı;
Dinmiş lodosların uğultusu içinde
İstanbul u dinliyorum, gözlerim kapalı.
                    
İstanbul u dinliyorum, gözlerim kapalı;
Bir yosma geçiyor kaldırımdan;
Küfürler, şarkılar, türküler, laf atmalar.
Birşey düşüyor elinden yere;
Bir gül olmalı;
İstanbul u dinliyorum, gözlerim kapalı.
                    
İstanbul u dinliyorum, gözlerim kapalı;
Bir kuş çırpınıyor eteklerinde;
Alnın sıcak mı, değil mi, biliyorum;
Dudakların ıslak mı, değil mi, biliyorum;
Beyaz bir ay doğuyor fıstıkların arkasından
Kalbinin vuruşundan anlıyorum;
İstanbul u dinliyorum.
                    

                                         Orhan Veli

Beklenmedik bir anda terk edilmişsindir bütün sevdiklerince.. 

      Suçlamak istemesende hiç kimseyi üzünçle yanmakta yüzün..

           Adını bile koyamadığın bir boğunç dolmakta şimdi yüreğine..

                 Ve usulca akmaktadır gözlerinin peteğine ağulu bir hüzün..

aşk nasıl biterse öyle bitti bu aşk da.

Uzun bir hastalık gibi.

Aralıksız dinlediğim alaturka bir fasıl gibi.

Gökyüzüne bakmayı, dostlara mektup yazmayı,

Çiçekleri sulamayı unutmuşluğum gibi.

Bitti.



Bir aşk nasıl biterse öyle bitti bu aşk da..



Yürümeyi yeniden öğrenen felçli bir çocuk gibi.

Sokağa çıkmalıyım şimdi ve çoktandır.

İhmal ettiğim dostlara yeni bir adres bırakmalıyım.

Pencereleri açmalı, kitapları düzenlemeliyim.

Belki bir yağmur yağar akşama doğru.

Yarıda bıraktığım şiirleri tamamlarım.



Aşk da bitti diyordu ya bir şair

Aşk bitti işte tam da öyle ..

                                        Ahmet Telli..

Aşk donuklaşmış..
  Pencereler yağmura hapsolmuş..
Uzaklardaki sesin, ya da yanıbaşımdaki sesin.. 
      Yağmuru bölüyor..
Belki beni çağırıyor, belki katı ruhumu.. 
               Sarhoşluk bu olsa gerek, Ya da okyanusun dibi gibi birşey..
     Tek fark aşk donuklaşmış...

Aşklar mı diyordun,Anladım.. Senin incindiğin,
   Benimse.. 
                  Yollara düştüğümdür yeniden..

Yoldan geçen yabancı..!

      Sana nasıl istekle baktığımı bilemezsin..Sen aradığım erkeksin,ya da aradığım kadın (Sanki bir düş görüyorum)..Bir yerde,tatlı bir yaşam geçirmiş olacağız seninle..Her şeyi hatırlıyorum,hepsi yeniden canlanıyor gözümde..Yan yana yürüyoruz,akıcı,sevgi dolu,içi dışı tertemiz,olgun..Benimle büyüdün sen,küçük bir oğlan ya da küçük bir kızdın benimle..Ben yemek yedim seninle,ben uyudum seninle..Seninle konuşmasamda bir şey değişmiyor,tek başıma oturduğum,ya da gece tek başıma uyandığım zamanlarda seni düşünüyorum..Bekliyorum,seninle gene buluşacağız,kuşkum yok bundan..

                 Seni Hiçbir Zaman Yitirmemeye Bakıyorum..

O çocuk ben çocuk..

    Memleketimiz O Deniz Ülkesiydi..

                Sevdalı değil Karasevdalıydık..

Ben ve Annabel Lee;Göklerde uçan melekler bile kıskanırdı bizi..

Seneler,seneler evveldi;
Bir deniz ülkesinde
Yaşayan bir kız vardı,bileceksiniz
İsmi Annabel Lee;
Hiçbir şey düşünmezdi sevilmekten
Sevmekden başka beni.

O çocuk ben çocuk,memleketimiz
O deniz ülkesiydi,
Sevdalı değil karasevdalıydık
Ben ve Annabel Lee;
Göklerde uçan melekler bile
Kıskanırdı bizi.

Bir gün işte bu yüzden göze geldi,
O deniz ülkesinde,
Üşüdü rüzgarından bir bulutun
Güzelim Annabel Lee;
Götürdüler el üstünde
Koyup gittiler beni,
Mezarı ordadır şimdi,
O deniz ülkesinde.

Biz daha bahtiyardık meleklerden
Onlar kıskandı bizi,_
Evet!_bu yüzden (şahidimdir herkes
Ve o deniz ülkesi)
Bir gece bulutun rüzgarından
Üşüdü gitti Annabel Lee.

Sevdadan yana ,kim olursa olsun,
Yaşça başca ileri
Geçemezlerdi bizi;
Ne yedi kat gökdeki melekler,
Ne deniz dibi cinleri,
Hiçbiri ayıramaz beni senden
Güzelim Annabel Lee.

Ay gelip ışır hayalin eşirir
Güzelim Annabel Lee;
Bu yıldızlar gözlerin gibi parlar
Güzelim Annabel Lee;
Orda gecelerim,uzanır beklerim
Sevgilim,sevgilim,hayatım,gelinim
O azgın sahildeki,
Yattığın yerde seni.

                                                     Edgar Allen Poe..

Sen beni sevdikçe eyy yar..Derdim artar daima..

     Çünki beni sevsende güvenmezsin bana bilirim..

Ama artan herşeyle birlikte yanlışlıkta artar..Mesela..!

          Her su gözyaşı olur..

              Her dönem bir hazin geçiş..

Suya boşversem yanılsama,aya baksam bir bulut..

                     Sevgisizlikle Birlikte Yanlışlığın Hükmü Başlar..

Ve..Deniz,benim eskiden yaptığım gibi..Aynasını odamın tavanında dolaştırıp..Beni kızdırmaktan Hoşlanır..

İstanbul da doğdu(1914).Ankara Gazi Lisesi ni bitirdi. İstanbul Üniversitesi Edebiyat Fakültesi Felsefe Bölümü ne girdi. Öğrenimini tamamlamadan ayrıldı. Ankara ya dönerek PTT Umum Müdürlüğü nde, Milli Eğitim Bakanlığı Tercüme Bürosu nda çalıştı. Yaprak dergisini çıkardı.. Orhan Veli, sanat hayatının en verimli zamanında, bir beyin kanaması sonucu 36 yaşında öldü(1950).

Ninemin dilindeki masallarda tanıdım aşkı..

                      Öyle yalın öyle içten anlatırdı ki..

Anlamasamda bir yanım hep isterdi..Çocuk halimle hayaller kurardım masallara dair..

    Masalımsı aşklara dair..!

              Gel gelelim zaman büyüdü:)

Anneye babaya duyulan masalın sevdalı büyüsü..

                           Bir genç kız kalbinde ÇİÇEK açtı..

Kırdı bir başka el filizlenen çiçeği..Bir yeni filiz..Bir yeni çiçek..

        AŞK sanırım masallarda güzel..

Gökten üç elma(düşmesin ne olur)..

Gökten üç sevgi “elma”sı düştü...
Birisi sapasağlam kaldı,
insanlar birer parça koparmak için
birbirlerini ezdi o elmadan...
Bazıları ise dönüp gitti,
arkasına bile bakmadan....
Bir diğer elma..Yere çarpınca,
“Yer kırılmasın ben kırılırım” diyecek kadar nazikti..
Düştü, paramparça oldu kimse yanaşmadı yanına...
Diğeri...Üçüncüsü...
Ben aldım onu ..Havada tuttum...
Çekirdeklerini aldım, diktim tekrar toprağa...Üç çekirdek...
Kırmadılar beni, filizlendi bahar geldi tomurcuk oldular...
Üç tane elma filizim hayat oldu...
Güz oldu, sadece ama sadece üç elma
düşürdü her biri dalından aşağıya, üç sevgi elması...
Yıllar boyu böyle sürüp gitti..
Ve ben her sene havada yakaladığım sevgi “elma”sından
Üç yeni filiz, dokuz yeni elma büyüdüğünü gördüm...
Nasıl anlatılır ki...Sevgi büyütmek..
Sıcak ve içten bir şey..Mutluluk verici bir şey...
Bölüp parçalayanlara inat korumak...Güzel bir şey..
Ve bu cümlelere şahit olan sen...
Eğer ki yardımcı olursan, hani bir umut...
Eğer ki düşürüp yaralamayacak, koparıp atmayacaksan...
Eğer ki çekirdeklerini çıkarıp kırmayacak,
sevgiyle toprağa katacaksan ;
Ben o bütün elmaları havada yakalamaya razıyım...
...
Gökten üç elma düştü..
Birini şeytan aldı götürdü,
diğerini satamadan getirdi...
Üçüncüsü...
Onu ben aldım, sevgisini yitirmesin diye
yüreğimde yalandan uzak bir yer yaptım...
Ve sahte gözler görmesin diye,
yüreğine sevgimi de katıp bu kuytuda sakladım...
...
Sahte bir çift göz gelsin de alsın bakalım...

Bu aşkın izini hangi deli rüzgâr silip süpürdü..
Hangi iklimin susuz yazında kuruyup gitti akıtılan gözyaşları..
Hangi bahçenin gülüydü kokusu çocukluğuna kazınan..
En çok hangi mevsimde kanardı yürek kesikleri..
Hangi çağda yaşadı Leyla ile Mecnun..
Pamuk prenses ne kadar güzeldi..
Hepsi unutuldu..
Çünkü aşk bir masaldı ve
Büyüdü o devrin çocukları..

Ama olmadı..Gidilecek çok yol vardı,çekilecek çok acı,Mutluluk bir masaldı..Çok eskilerde kaldı..

Onun güzelliğini herkes görüyorsa o bence az güzeldir..

      Herkes biliyorsa o bence hiç güzel değildir..

           Onun güzelliğini yalnız ben görüyorsam bu sevgidir..

Yalnız ben biliyorsam bu aşktır..

                  Hiç kimse görmüyorsa bu yalnızlıktır..

Belki de sen hiç farketmedin;
Katrana kesmiş gecelerin kayıp zamanlarında, yolunu şaşırmış bir minik yıldızı arar gibi gözlerinde ışık aradığımı...
.....
Ve hiç farketmedin belki;
Umuda koktuğunu!..

Yoo, bilmen gerekmiyordu aslında...
Belki güzelliği de işte buydu geçen zamanın!..
.....
Belki bilseydin veya ben söyleseydim; bozulacaktı bişeyler...
Eğer bilinseydi; bu ufka batmış en sivri tepenin karşı ufuktaki tepelere doğru "niye sızlandığı" anlaşılacaktı!..
"Yeni doğduğu zannedilen" bebeklere isimler konulacaktı!..
.....
Umut yeni doğmadı ki aslında;
Ümitlerim hep vardı...

Sen, bana; okunmamış bütün şarkıların bir gün okunacağını hissettirdin...
Sen bana anlatılmamış bütün masalların anlatılacağını...
Yazılmamış bütün şiirlerin yazılacağını...
Söylenmemiş bütüüün ninnilerin bir gün söyleneceğini hissettirdin...
.....
Sen, benim için hiçbir şey yapmadığını mı zannediyorsun?..
.....
Veya şöyle de söyleyebilirim;
Senin bu "yapmayışların" yani hissettirişlerin olmasaydı, benim ne halde olacağımı bilmiyorsun!..

Belkisi yok, hiç farketmedin...
Üstelik, katrana kesmiş gecelerimde, "senin de bazı gecelerinin zifte boyanmış olduğunu" görebiliyordum...
Ama sen varken de, görünürken de, karanlığa düştüğünde de zihnimdeydi ışığın, ve ben hep gidiyordum ardından!..
.....
Çünkü sen umuda kokuyordun...
Bütün ümitleri "hayalin" fısıldıyordu kulağıma.

Ve şimdi;
Teşekkürlerimin ifadesi olarak sevgini ekiyorum bütün saksılara...
Bahçelerim sen kokuyor!..
Ve hayalin hep "umuda" kokuyor.

Düşünürken kendimden başkasına inanmam..

      İnanırsam ben senden başkasına inanmam..

İnanınca düşünür,yönelir sana doğru..

     Seninle ikimizden başkasına inanmam..