ChatCity sohbet arkadaş sitesi ile oyun tavla ve okey oyna, sohbet muhabbet ortamını keşfet. Oyun, okey tavla oyna, kulüp aç ve kendi radyo yayınını yap

Sevgi bir insanın kendi dışındaki herhangi bir "nesneye" yönelttiği ilgi, bağlılık, güzellik...gibi duyguların adıdır. Ve insanın kendi içinde var olan bir "öz"dür. Temel özelliğidir. Doğuştan gelir. Genlerindedir. İnsanı insanı yapan temel etkenlerdendir. Var olan, içinde yaşadığı sistem, yaşanmışlıklar, hayal kırıklıkları, yetiştirilme şekli, toplum içindeki geleneksel yapı..bunu azaltır ya da çoğaltır. Ama hiç bir zaman yok etmez, edemez. Bütün insanlarda vardır.Hiç birimizin diğerinden temelde çok farkı yoktur. Ama dediğim gibi, yaşanmışlıklar bunu kimimizde arttırıyor, kimimizde azaltıyor. Hangi filmde görmüştüm,-şimdi çıkaratamıyorum ama, Hitler bir sahnede onbinlerce insanın yakılması emrini verirken, çok değil, bir kaç kare ötede bir kediyi okşarken gösteriliyordu.

Önemli olan içimizde var olan bu "cevher"in, yeşertilmesidir. Çoğaltılmasıdır. Özünde sevgi barındırmayan hiç bir şey mutluluk getirmez. Sevgiyi dışlayarak mutlu olmak mümkün değildir.Sevginin yok olması... kindir...nefrettir...öç alma duygusudur...Kırmak, dökmek, hırpalamak isteğidir...Acıma duygusunun silinmesi demektir...Geriye ne kalıyor ki, zaten!

Oysa sevgi," olmak" demektir. Hayata katılma isteği duymak, hayata katılmak demektir..Sevgi yağmurda ıslanmış bir kediyi avuçlarınızın içine almak, bağrınıza basmaktır...Sevgi, bir kutsal meka en içten dileklerle yakarmak demektir. Sevgi bir insanın elini tutmak demektir.
Sevgi bir tatlı söz demektir. Sevgi şiir demektir. Sevgi gönül almak demektir. Sevgi yanağına tokat atıldığında, belki sineye çekmektir, gerekiyorsa öbür yanağını uzatmaktır. Anlamak; dinlemektir...Sevgi bazen hiç görmemektir, göremeyeceğini bilmek demektir ve herşeye rağmen hiç karşılık beklememektir.

Sevmek her şeydir...

Paylaşmaktır.
Güvenmektir.
Yalansız olmaktır.

Ve sevgi bazen,sonsuz bir özlemektir.

Ve bir de, aşk var...
AŞK!
O yoğun, tutkulu sevgi...

Olmadığında yaşamın hiç bir anlamı olmayan belki,
olduğundaysa belki aklın...

Onun için, sevginin en tutkulusu derler. En acımasızı. En akıl dışı olanı...
Ama en güzeli...
Hiç tartışmasız en güzeli...

E. Frommun söylediği gibi aşk "İnsanın içindeki sevginin karşı nesnede billurlaşmasıdır."
Ya da Olivierin söylediği gibi "...hiç bir şeyden asla pişmanlık duymamaktır."

Olsun;
yine çığlıklarla gelsin gün ışığı, yine sabah...bir türlü olmak bilmesin...

"Yaşadıklarımız az şey miydi? (...) Çünkü aşk hiç bir şeyden asla pişmanlık duymamaktır."

Ve yineliyorum; her şeye rağmen ...ve hala..."bir insanı sevmekle başlar her şey."

BİR KADINI AĞLATIRKEN DİKKAT EDİN..

Bir kadın çocuktur aslında.....çocuk gibi davranmayı sever.erkeğin
kendisine bir çocuğa gösterdiği şefkati göstermesini ister.

Bir çocuğu okşar gibi incitmekten korkarak sevmeli erkek kadını..ama hiç bir kadın çocuk muamelesi görmek istemez.söylediği şeyler çocukça da olsa
dinlenilmesini,dikkate alınmasını ister.
Yani bir kadının çocukluk yapmasına izin vereceksiniz;
ama asla onu bir çocuk olarak görmeyeceksiniz..

Bir kadın güçlüdür aslında.hatta erkeklerden çok daha güçlüdür.ama
bu gücünü herzaman ortaya koymasını sevmez.ister ki,erkeğin gücü
kendisine huzur versin.kendi kendine yapabileceği şeyleri bile erkeğin
yapmasını bekler.böylece hem daha kadın olduğunu hissedecektir hem de
erkeğinin ne kadar güçlü olduğunu görecektir.ancak kadın gücünü göstermek istediğinde
onu engelleyemezsiniz.yapmak istediği birşey
varsa mutlaka yapar.

Bir kadın sevgidir aslında.içinde her zaman sevgiyi taşır.sevdiklerinden
kolay ayrılamaz.sevdiklerini kolay kolay kıramaz.zor sever;ama,tam
sever.bir kadının tam anlamıyla sevebilmesi için yüreğinin kabul
ettiğini beyninin de kabul etmesi gerekir.ve sevmezse de onu asla sevmeye zorlayamazsınız.belki kolayca yüreğine girebilirsiniz.ancak beyninde
yer
her an terk edilebilirsiniz.sevmediği halde terk
etmeyen
kadınlar da var elbette.bunun tek nedeni ise engelleyemedikleri
acımak" duygusudur.

Bir kadın yalnızdır aslında.hiçbir zaman kadını bütünüyle
elde
edemezsiniz.kendisine ait bir dünyası vardır ve orada hep
yalnızdır.o
dünyaya kimsenin girmesine izin vermez.hiçbir anahtar o dünyanın
kapısını
açamaz.yalnızlık onun sığınağıdır.o sığınağa ne zaman gireceğine,ne
kadar
kalacağına hep kendisi karar
verir.sığınaktayken oradan çıkmaya
zorlarsanız,onu sonsuza dek kaybedebilirsiniz.

Bir kadın çılgındır aslında.neler yapabileceğini erkek aklı hayal
bile
edemez.üreticiliğinin sınırı yoktur.ama bunu ortaya çıkartmak için
hayatının erkeğini bekler.hoyratça harcamaz üreticiliğini.sadece
erkeğine
saklar.bir kadının gerçek erkeği olmayı başarabilmişseniz çok
şanslısınız demektir.çünkü hayatın içinde olan herşey ancak kadınlar olduğunda
anlam
kazanıyor.yemek yemek,su içmek bile.bir kadının elinden
içtiğiniz
suyla
kendi kendinize bardağı doldurup içtiğiniz su arasındaki lezzet farkını
anlayabiliyormusunuz?anlıyorsa nız ne mutlu size.anlamıyorsanız ne
yazık ki
yaşamıyorsunuz

............bir kadını ağlatırken çok dikkat edin..!!!
....... çünkü Allah gözyaşlarını sayar.....!!!!

kadın;erkeğin kaburgasından
yaratıldı,ayaklarından yaratılmadı..!!!
öyle olsaydı ezilirdi......!!!
üstün olsun diye başındanda yaratılmadı......!!

AMA GÖĞSÜNDEN YARATILDI......

Eşit olsun diye......
kolun biraz altında...Korunsun diye...!!!
KALP HİZASINDA SEVİLSİN DİYE . . .

Eyy güzel insan..

Hayata bakabileceğin en güzel pencereden bak ki..

     Ufkun açılsın..Alabildiğine engin ve aydınlansın bilincin..

Sana gösterileni..Sahte ve sanal olanı değil..

                          Saklananı,çarpıtılanı hiç değil..

Asıl gerçekleri ve öz niteliği göresin..Kendi gözlerin ve aklınla..

Yaşamı kendi aklınla,bilincinle kavrayıp,her saniyesini güzellikleriyle duyumsayasın yüreğinde..

         Kısacası..

İNSAN OLDUĞUNU VE YAŞADIĞINI ANLAYASIN..

/ dostum, “elif” olmayı dilemişim sanırım bir vakt-i seherde, bir cesaretle….zor(luğunu) bilmemişim o zamanlarda; dilemişim..yar’ın huzurunda bir “elif” misali durabilmeyi dilemişim; oysa şimdilerde dizlerimin bağı çözülür; diz çökerim..be’ye meylederim; “başlasın bu cümle artık!” derken yine “elif” misali kalıveririm bir bir’in huzurunda..yine zorlukla, yalnızca, yalın-ca…/



“elif” olmak zor imiş!

ama her elif’in yanında akvâ olan’ın yardımı, yar’lığı var imiş!!



dostum, bilir misin “elif “ olmaya talip olmak nedir, bilir misin insan nasıl “elif” olur? dilersin o’ndan sadece o’nun yar-lığını, dilenirsin…o’nun kucağından başka mekanlar sana soğuk gelir, üşürsün bir ağustos sıcağında..yürüdüğün yollar sana yabancı gelir; bildik mekanlar sıkar seni..tanımadığın sîmalar sana âşina gelir, tanımadığın kişiler senin niyazına girer; tanıdıkların ise yabancı nazarlarla bakarlar sana. hikmetine eremediğin hallerle örülür hayatın; susmayı seversin; sükûtu seversin; sükûtu hal edinenleri seversin…



dostum, bilir misin, “elif” bağlanmaz kendisinden sonraki harfe…sadece kendinden önceki harfe bağlanır; en önceki’ne belki de..sen, dünyana sonradan girenlere sıkıca bağlandığın vakit “elif” olmaz adın..sanırsın ki o zaman üzerindeki zorluklar kalkacak; ama herkes yüklenir üzerine..yardımsız yar’lar doluşur dünyana..”yardımıyla gelen yar” gitti diye…



aklımın al(a)madığı hallerin eteğinde gezinir dururum; belki aklım acziyetiyle susabilmeyi öğrenir diye..başımı tâ yüreğime kadar eğer, dinlerim o kısık fısıltıyı şimdilerde…



dostum, şimdilerde “elif” der susarım; elimi bileğime koyar dinlerim nabzımı..atışları, dünyadaki hiç kimsenin isminde artmaz…yüreğim dünyadaki kimsenin isminde titremez; bu belki de lütuftur, yar’dandır …bu, belki de “elif “olmanın gereğidir.

/allahu a’lem…/



“elif” olmayı dileten de “var”imiş dostum;

“yar” olmayı dileyen imiş…

nokta!

Elif ne demek biliyor musun ?

Elif ilk, elif tek, başı yok, sonu yok…
Elif umut dünyası, gönül kavgası, sevda dermanı…
Elif hecesiz, harflerin en güzeli…
İsimlerin sultanı……
Sonsuzluğa açılan kapı…
Sonsuzluğun bitiminden, başlangıcından bir çizgi…
Uzattıkça artan sevgi, gönül bağı, bitiminde ise baştan başlayış
Bir o kadar da uzatılmayacak, kararlı tek… Elif

Elif, gülün dalı bülbülün duası, dermanı…

Bülbülün sevdası gül imiş; dermanı ise gülün dalı, gülün dalı ise Elif imiş…

Bülbül kırık kanadı, gagasında sevdası,
yani gülü, diyar, diyar gezermiş

Kırıkmış kanadı , çünkü aşık güle
Aşkı ise destan dillere
Dermanı ise, saklıymış tek hecede, yani Elif’te

Bülbüle sormuşlar bir vakit
Nedir sırrındaki hikaye

Bülbül demiş sevdam güldür
Sevdamın dermanı ise Elif
Elif ise gülümün dalıdır
Sevdasız ben, dermansız ise sevdam olmaz
Ben gülsüz gül ise dalsız kalır mı
Dalın adı Elif, Elif sırda sinem, sır bende derman
Dermanın adı ondan Elif demiş
Sevdaya derman, dermana ise ben gerek

Bir sevdadır sanat..

   Anlatılmayanları anlatır çoğu zaman..Ne kadar büyük bir sevdadır  ki..Sanattır insanı yaşatan mutluluk..Bir nebzedir ısıtan soğuk yüreğimizi..Görünce güzelliği mest oluruz,severiz anlamadan..Sanata dair ne varsa kucağımda, sundum size avuçlarımla..

Ebru, ermişliğidir suda rengin zirveye doğru.
Her kavis bir güzellik her hare duru.
Sanki suda yüzen bir renk bulutu.
Cezbeder gönülleri, cilalar ruhu...

Ruha güzellik veren dinlendiren..Cismani aletlerle meydana getirilen ruhani bir bendesidir hat..

Hele birde tezhiple bütünleşince ayrı bir güzel olur hat..

Sanat nakış,nakış işlenirde minyatür unutulurmu..

Sanatın kalem ile kağıda ruh verilmiş hali kaligrafisi yokmudur..Sözler bir başka anlam kazanır onunla..

Bazan kasvetli gökyüzünün altın da uzanan uçsuz bucaksız buğday tarlaları..Derin kederi ve sonsuz yalnızlığı ifade etmekte zorlanmadım diyen Vıncent Van gogh un parmak uçlarında gördük sanatı..

Kimi zamanda coşkun bir lirizm ve içtenlik dolu resimlerle Fikret Mualla Saygı ile..

Sanat Mimar Sinan ın Süleymaniyesidir..Akıllara durgunluk vericek şifresiyle,İhtişamı,güzelliğiyle..

Bazan Vivaldinin kemanında,operasında,dört mevsiminde doldu, taştı,ölümsüzleşti sanat..

Kimi zaman söz oldu yazıldı sanat..Erkin Koraylardan,Özdemir Erdoğanlardan,Sezen Aksulardan,Cem Karacalar dan..

Kimi zaman dile geldi..Bülbül oldu..Zeki Mürenlerden,Müzeyyen Senarlardan..Münir Nurettin Selçuklardan..

Linda de carlonun, Fazıl Say ın parmak uçlarında,piyanolarında hayat buldu sanat..

Kimi zaman oynandı,acısıyla,tatlısıyla,hüznüyle,kederiyle bizlere verdiği derslerle,Sinemanın rengarenk yüzleriyle..Al Pacinonun bakışıyla,Robert de niro nun mimikleriyle,Adile Naşit in kahkahasıyla,Münir Özkul un iyiliğiyle,Yılmaz Güneyin çirkinliğiyle,Hulusi Kentmen in babacanlığı..Ve bi çok değerin ruhunda hayat buldu sanat..

Evet bir sevdadır sanat..

     Öyle bir sevdadırki..yüreğinden kazınsada çıkmaz izleri..

         Bir nefes,Bir hayat,Sonsuzluktur sanat..

Kapılar arkasında kalan bir aşk yetim..

                                       Ve hiç dinmeyecek sana olan hasretim..

Zaman..

         Yıkık,dökük bir geçmişin enkazını kaldırma zamanı..

Hadi ver elini..!

      Geçmişin döküntülerini kendi başıma toplarım da..

Geleceği kurmak için,buzlarla kaplı bu hayat yolunda düşmemek için,yıllar sonra geriye dönüp baktığımızda,aşksız geçen zamana sitem etmemek için ellerine ihtiyacım var..

                                                       Ve tabiki Kalbine de..

Bir gün bu yazıyı okuduğunda,Sana yazıldığını anla istedim..İstedimki bir cümle herşeyi anlatsın..

                            Siyah Olmasa da Saçların..Sen Benim En Siyah Saçlımsın..

Ve Siyah Saçlarına..

Bilmiyorum, bu satırları sana yazmaya hakkım var mı ya da seni özlemeye?
Beni duyuyor musun? Onu da bilmiyorum.
Sadece sana yazıyorum, dinle:
Ne kadar çok isterdim bilir misin yine gözlerinde yitmeyi, sana son kez “ Seni seviyorum “ demeyi?
Bir bilsen.
Ama sen yoksun ve ben yalnızım her doğan günde.
Her sabah gözlerine uyanıyor gözlerim.
Her geçen bulutta biraz daha yürüyorum sana.
Ayaklarımın altından kayıyor yollar, hep sana çıkıyor.
Sana yazamadığım şiirleri okuyorum sensiz günlerime.
Takvim yaprakları biriktiriyor, her geçen günün üstüne seni yazıyorum.
Hatıraların rahat bırakmıyor gecelerde, senin sessizliğin giriyor yatağıma, sen oluyor geceler, simsiyah saçlarınla, kokun siniyor ruhuma.
Zor sorular soruyor hayat bana sensiz.
İlerledikçe zaman vurgunlar artıyor yüreğimin en derinlerinde.
Yaralarım dikiş tutmaz oldu sen gideli.
Üstelik tuz da fayda etmiyor.
Bu oyuna en başından başlasak diyorum, en başından, olmaz mı?
Sen de mızıkçılık yapıp gitmesen erkenden,
Bırakmasan beni bu kadar cellât arasında…
***
Şimdi, beni düğümlediğin ve öylece bırakıp gittiğin yerdeyim…
Gel de çöz beni…

Birgün bana sordular..Aşk nedir diye..!

   Onlara,Aşk bir tatlıdır..Öyle bir tatlıdırki..Şurubu lezzetli,hamuru acıdır dedim..

Ayrılanların,birgün birleşebileceklerinden ümidimi kessem,Ayrılışımdan sonra tüm yaşama arzumu yitirirdim..

Oysa ben kalbime senin aşkından başkasını sokmamaya yemin ettim..

        Yeryüzü Yeminimin Tanığıdır..

           Yeryüzü,Gökyüzü ve Bütün Yıldızlar ve Tüm alem..

                                          Sana Olan Aşkımın Tanığıdır..

Eyy Siyah Saçlı sevgili..

   Beni gözlerine sürgün eden..

        Bana bütün kapılarımı kapattıran biricik sevgilim..

                                            Sabır en ağır ızdırapmış ANLADIM..

Uykulu Gözlerle,Gecenin bir Yarısında Dile Getirdiğim Bir Denemedir:)

Ve Çok Sevdiğim Bir Sözle Başlamak İstedim..

      Kuğu kendisini beyazlatmak için,yıkanmak zorunda değildir..

İnsanda kendisi olması için bir şey yapmak zorunda değil..Doğal Yaşam,DOĞALDIR..

Sevgiye,Hayata,Onura dair..

Başımı kaldırıpta gökyüzüne baktığımda..İki tane çizginin belirdiğini görüyorum..Birisi onurlu olmak,birisi sevgi dolu olmak,her şeyi sevmek..

     Onurlu olmalı insan..Yaşadığı her şeyde,aşkında,dostluğunda,sevdiği her şeye karşı,nefes alıp verdiği sürece,onurlu ve dik yaşamalı..Bizleri bir arada tutabilen en büyük bağ insan olabilme,insanlık duygusu,insanlık varlığının kutsallığı olmalıdır..İnsan bu yeryüzüne armağan edilmiş en güzel varlıktır çünki..Ötesi olmayan,tüm güzelliklerin onun etrafında pervane oldu bir varlık..İşte bu dünyanın en değerli varlığını,onurla,sevgiyle,dikçe şekillendirmeli diyorum insan..

     Onur bütünleşmek demek değilmidir..Kendimizi bilmek ve kendimiz olmak değilmidir..Mevlanalar,Eflatunlar bizlere yıllar yılı bunu hatırlatmadımı..Onur mükemmel olmak,hata yapmadan yaşamak değildir..Ama insan yapabildiğinin en iyisini yapmalı..Hatalardan ders alarak,onlardan bir şeyler öğrenerek..Bir daha ki sefere en güzelini yapacağım diyerek..Onurlu olmak toplumda yasal ve ahlaki kurallardan kaçınmak değildir..Onur insanın bilinciyle ilgilidir..Nefsine yenik düşmemek tir..Aldatmamaktır..Hakir görmemektir..Çalmamaktır..Yardımlaşmaktır..Kıskanmamaktır..Onurlu olmak karşısındaki insanı düşünmektir,onun nefsine saygılı olmak,insanlığına,kişiliğine,sözlerine saygılı olmaktır..Kendisine verilen insan kimliğini ayaklar altına sermemektir..İnsan onuruyla yaşadığı,bütünleştiği,varolduğu sürece güzeldir..

     Ve sevmek..Bu duyguyu gerçekten yaşayabilmek güzeldir..Sevmeli insan,her şeyi sevmeli hiçbir karşılık beklemeden hemde..Çünki karşılıksız sevmek dünyanın en güzel şeyi..Tıpkı Anne ve Babanın çocuklarına duyduğu sevgi gibi..İhanet olmadan,incitmeden,yaralanmadan,beklentilerin olmadan sadece sevmektir..Yüzün gülümseye gülümseye,tebessümle,hiçbir şey beklemeden,bir yüz tebessümü yetercesine..Tıpkı benim İclal Aydın ı uzaktan da olsa sevdiğim gibi..Sevmek hayatı sevmektir,kuşu,böceği,suyu,havayı,doğayı sevmektir..Sevdiğin zaman hayata daha sıkı sarılırsın..Hep bir şeyler yapmak ister hep en iyisi için çabalarsın..Yüzünde bahar çiçekleri açar sevdiğin zaman..Gözlerin ışıl,ışıl yanar,ruhun bir güneşin doğuşunu andırır..Sıcacık olursun,huzur dolu,kötülüklerden uzak..Sevince uzun,uzun resimler çizersin,sana dair,aşka dair,insanlığa dair,geleceğe dair..Ülkede sevgi tohumları filizlenir sevince,kötülük yok olur,ihanet yok olur,kin,nefret yok olur,yaralayan,inciten sözler yerini bir sıcak sevgiye bırakır..Evet sevmek güzeldir..Dünyanın en güzel sözlerin den birisidir seni seviyorum demek..

     Ve diyorum ki,İnsan kendisine verilmiş bu muhteşem olguyu..Sevgi dolu yaşamalı..İhanet olmadan,Kıskançlık olmadan,Aldatmadan,Onurlu,Ezilmeden,Hür,Yardım ederek,Paylaşarak..Ve her şeyden önemlisi,Kendimi seviyorum diyerek,İnsanı seviyorum diyerek,Hayatı seviyorum diyerek,VATANI seviyorum diyerek..Biliyorum ki..

                                                                                  HER ŞEY ÇOK GÜZEL OLACAK..

Herşeyin onurlusu olmalı..

Hayatın, aşkın, dostlukların..

Onurlu bir hayat yaşamalı insan..

Üzerine düşenleri layıkıyla yaparak..

Utanmadan, sıkılmadan..

Aşk da onurlu olmalı..

Kanına dokunduğunda birşeyler..

Çekip gidebilmelisin mesela..

Ya da savunacaksan sonuna kadar..

Hiç düşünmeden arkanı yaslayabilmelisin dostuna,

Sevinirken de, üzülürken de.

Dualar etmelisin onun için.

Hatta onurlusu olmalı, ölümün bile..

Kimseye  eziyet etmeden, dimdik ayakta..

Ölebilmeli insan..

Dünyada eşsiz bir güzellik varsa..

                                     Oda kalbindedir..

     Hayatın bundan sonrası..

                        Kalbinin güzelliği gibi geçsin..

SAKLAMBAÇ OYUNU..

Küçük bir çocuktu gece, beraber büyüdüğümüz,
Birlikte, hiç dokunmadan birbirimize ama hep elele..
Bilir misiniz, gündüzden kaçardık biz
Biz kaçardık, o kovalardı.
Hİç usanmadan, çocukluk işte.
Saklambaç oyunu...
Taş duvarlardan geçtik, sürgülü kapılardan
Yeraltına indik bazen, hiç korkmazdı gece!
İnsanlar vardı, çırılçıplak insanlar
Soyunmuşlarmıydı yoksa hiç giyinmemişler mi,
Asla bilemediğimiz...
Yüzlerini hiç seçemediğimiz irili ufaklı insancıklar,
Biz oyalanırken onlarla, gündüzü farkettiğimiz muhteşem zamanlar geçti.
Oyun devam ediyordu; saklambaç oyunu...
Tekrar kaçmaya başlardık, gündüz kovalardı
Her yerde bizi arardı bir umutla
Biz gündüzün hiç dokunmadığı saklambaç arkadaşlarıydık
Fakat..
Fakat neden geceyi seçtim ben yada neden o beni?
Neden gündüzün bir kere bile olsun bize dokunmasına izin vermedi gece?
Ahh... nasılda unutuverdim kuralı zaten ne gece bana ne de ben geceye
Hiç dokunmamıştımki, dokunmamalıydık
Derken hiç farketmediğimiz bir anda yakaladı bizi
Büyümüştük...
Gündüz gece ve ben...
Büyüdük çünkü zaman dokundu biz kuralları bozan zaman...
Ahh! saklambaç oyunu...
Oysa ikisinide çok sevmiştim geceyi ve gündüzü
Belki geceyi biraz daha fazla...
ilk dostumdu benim
geceyle birlikte doğdum ben ve birlikte büyüdüm.
sonra yine bir karanlıkta terketti gece beni
bir çift karanlık göze bıraktı gündüzden kaçırarak
Ahh! saklambaç oyunu...
Bir çift göz dokundu bana
Tıpkı gündüz gibi ama gözleriyle
Belkide hiç oynanmamalıydı bu oyun
Anladım ki, bir saklambaç oyununa kurban ettik herşeyi
Ve bilmeden herşeyi nasılda yitiriverdik
Artık geceyi hiç özlemiyorum
Gecenin kendisiyim ben
Gündüzü görebilmeyi ümit eden
Ve onun elinden tutup birdaha hiç ayrılmamayı düşeyen gece
Meğer kendimi terketmişim ben
zormuş gece olmak
Gündüzlü sevdalardan geçe kalmak
Derler ya zaman tüm acıların tek ilacı diye
Hani bir saklambaç oyununda bize dokunan
Ve bizi büyüten zaman
Oyunun kuralıymış
Önce bizi büyütür
Sonra da acılarımızı küçültürmüş
Bu yüzden dokunmuş bize
Şimdi Saklambaç oyunundan geriye bir tek zaman kaldı yadigar
Başka bir saklambaç oyunundan dönmesini beklediğim
Zaman...

                                                                  ...::: İCLÂL AYDIN :::...

Hep böyle çocuksumu bakar senin gözlerin..

                 Hep böyle içinde uzak bir ışık mı yanar..

Bakışlarında beni dinlendiren bir şey var..

                 Kıyısındaymış gibi en sakin denizlerin..

Bir yerlerde tıkanıp kaldığında hayat,
soluk almak güçleştiğinde, yüreğin susup,
mantığın sürüklemeye başladığında ayaklarını,
dağlara dönmeli yüzünü insan.
Yeni patikalar, yeni yollar seçmeli yüreğini ferahlatacak;
yeni insanlarla tanışmalı, yeni keşifler yapacak...
Hep isteyip de, bir gün yaparım diye ertelediği ne varsa,
gerçekleştirmeyi denemeli!
Her geçen gece, ölüme bir gün daha yaklaştığını;
zamanın bir nehir, kendisinin bir sal olup da,
O dursa da yolculuğun devam ettiğini anlamalı.
Baş döndürücü bir hızla geçiyorsa birbirinin aynı günler,
her akşam aynı can sıkıntısıyla eve giriliyorsa,
değiştirmeye çalışmalı bir şeyleri;
küçük şeylerle başlamalı belki; örneğin,
bir kaç durak önce inip servisten, otobüsten; yürümeli eve kadar,
yüreğine takmalı güneş gözlüklerini; gördüğünü hissedebilmeli!
Sağlığını kaybedip, ölümle yüz yüze gelmeden önce,
değerli olabilmeli hayat!
İlla büyük acılar çekmemeli, küçük mutlulukları fark etmek için!

Başkasının yerine koyabilmeli kendini;

ağlayan birine
gül ,

inleyen birine
sus

dememeli!

Ağlayana omuz, inleyene çare olabilmeli!
Şu; adaletsiz, merhametsiz dünyaya ayak uydurmamalı;
sevgisiz, soysuz kalarak!
Dikeni yüzünden hesap sormak yerine gülden,
derin bir soluk alıp, hapsetmeli kokusunu içine...
Güneşin doğuşunu seyretmeli arada bir,
seher yeli okşamalı saçlarını...
Karda, yağmurda; sevincine, coşkusuna;
fırtınada boranda; öfkesine, isyanına ortak olabilmeli doğanın!
Bir çocuğun ilk adımlarında umudu;
bir gencin düşlerinde geleceği;
bir yaşlının hatıralarında geçmişi görebilmeli!
Çalışmadan başarmayı, sevmeden sevilmeyi,
mutlu etmeden mutlu olmayı beklememeli!
Ama küçük, ama büyük; her hayal kırıklığı, her acı;
bir fırsat yaşamdan yeni bir şeyler öğrenebilmek için;
Çünkü; hiç düşmemişsen,
el vermezsin kimseye kalkması için,
hiç çaresiz kalmamışsan,
dermanı olamazsın dertlerin;
ağlamayı bilmiyorsan,
neşesizdir kahkahaların;
merhaba dememişsen,
anlamsızdır elvedaların...
Ne, herkesi düşünmekten kendini,
ne; kendini düşünmekten herkesi unutmamalı!
Bilmeli; çok kısa olduğunu hayatın;
hep vermek ya da hep almak için...
Sadece, anlatacak bir şeyleri olduğunda değil,
söyleyecek bir şey bulamadığında da dinleyebilmeli!
Aklı ve kalbiyle katılabilmeli sohbetlere...
Hafızası olmalı insanın;
hiç değilse, aynı hataları, aynı bahanelerle tekrarlamaması için!
Soruları olmalı, yanıtları bulmak için bir ömür harcayacak!
Dostları olmalı, ruhunun ve zihninin sınırlarını zorlayacak!
Herkese yetecek kadar büyük olmalı sevgisi;
ama,kapasitesi sınırlı olmalı yüreğinin ki,
hakkını verebilsin sevdiklerinin;
zaman bulabilsin; bir teşekkür, bir elveda için...
Yaşam dedikleri bir sınavsa eğer;
asla vazgeçmemeli sevmek ve öğrenmekten;
ama,

herkesi sevemeyeceğini de her şeyi bilemeyeceğini de fark edebilmeli insan!

Tıpkı, her şeye sahip olamayacağı gibi...
Zamanın ninnisiyle, uykuda geçirmemeli hayatı!

EY HAYAT

(ey hayat, sen şavkı sularda bir dolunaysın
aslında yokum ben bu oyunda
ömrüm beni yok saysın…)

yaşam bir ıstaka
gelir vurur ömrünün coşkusuna
hani tutulur dilin
konuşamazsın!

tırmandıkça yücelir dağlar
sen mağlupsun sen ıssız
ve kalbinde kuşların gömütlüğü
tutunamazsın…

eloğlu sevdalardan dem tutar
aşk büyütür yıldızlardan
yasak senin düşlerin
dokunamazsın...

birini sevmişsindir geçen yıllarda
açık bir yara gibidir hâlâ
hâlâ ne çok özlersin onu
ağlayamazsın...

yolunda köprüler çürür
sesin, sessizlik sanki bir uğultuda
savurur hayat kül eyler seni
doğrulamazsın!

yapayalnız bir ünlemsin
dünyayı ıslatan şu yağmurlarda
herşey çeker ve iter
anlatamazsın...

yaşam bir ıstaka
gelir vurur işte ömrünün coşkusuna
sesinde çığlıklar boğulur ama
bağıramazsın…

sonra vakt erişir, toprak gülümser sana
upuzun bir ömrün ortasında
ne hayata ne ölüme
yakışamazsın!

yazdırmalısın mezar taşına:
ey hayat, sen şavkı sularda bir dolunaysın
aslında hiç olmadım ben bu oyunda
ömrüm beni yok saysın…

                                                 Yılmaz  ODABASI

                       Seni kim çizebilir şubat yolcusu..

Yalnız akşam olsun,dağınık olsun,ceplerinde bozuk bir bulut uğultusu..

      Geceleyin dörtte bir ölüm korkusu..

              Dörtte dört sabaha karşı yağmursun..

Seni kim çizebilir şubat yolcusu..!

                                           Bütün çizgileri bozuyorsun..

Ve bu yolculukta bir İstanbul ağrısı..

Kanatları parça parça bu ağustos geceleri
yıldızlar kaynarken
şangır şungur ayaklarımın dibine dökülen
sen
eğer yine İstanbul san
yine kan köpüklü cehennem sarmaşıkları büyüteceğim..

pancak pancak şiirler tüküreceğim
demek yine ben
limandaki direkler ormanında bütün bandıralar ayaklanıyor
kapı önlerinde boyunlarını bükmüş tek tek kafiyeler
yahudi sokaklarını aydınlatan telaviv şarkıları
mavi asfaltlara çökmüş
diz bağlıyor
eğer sen yine İstanbul san
kirli dudaklarını bulut bulut dudaklarıma uzatan
sirkeci garı nda tren çığlıklarıyla bıçaklanıp
intihar dumanlari içindeki haydarpaşa dan
anadolu üstlerine bakıp bakıp
ağlayan
sen eğer yine İstanbul san
aldanmıyorsam
yakaları karanfilli ibneler eğer beni aldatmıyorsa
kulaklarımdan kan fışkırıncaya kadar
yine senin emrindeyim
utanmasam
gozlerimi damla damla kadehime damlatarak
kendimi yani şu bildigim attila ilhan i
zehirleyebilirim..

sonbahar karanlıkları tuttu tutacak
tarlabaşı pansiyonlarında bekarlar buğulanıyor
imtihan çığlıkları yükseliyor üniversite den
tophane iskelesi nde diesel kamyonları sarhoş
direksiyonlarının koynuna girmiş bıçkın şoförler
uykusuz dalgalanıyor..

ulan İstanbul sen misin
senin ellerin mi bu eller
ulan bu gemiler senin gemilerin mi
minarelerini kürdan gibi dişlerinin arasında
liman liman götüren
ulan bu mazot tüküren bu dövmeli gemiler senin mi
akşamlar yassıldıkça neden böyle devleşiyorlar
neden durmaksızın imdat kıvılcımları fışkırıyor
antenlerinden
neden
peki İstanbul ya ben
ya mısralarını dört renkli duvar afişleri gibi boy boy
gümrük duvarlarına yapıştıran yolcu abbas
ya benim kahrım
ya senin ağrın
ağır kabaralarınla uykularımı ezerek deliksiz yaşattığın
çaresiz zehirle kusan çılgın bir yılan gibi
burgu burgu içime boşalttığın
o senin ağrın
o senin..

eğer sen yine İstanbul san
yanılmıyorsam
koltuğumun altında eski bir kitap diye götürmek istediğim
sicilyalı balıkçılara marsilyalı dok işçilerine
satır satır okumak istediğim
sen
eğer yine İstanbul san
eğer senin ağrınsa iğneli beşik gibi her tarafımda hissettiğim..

ulan yine sen kazandın İstanbul
sen kazandın ben yenildim
kulaklarımdan kan fışkırıncaya kadar
yine emrindeyim
ölsem yalnız kalsam cüzdanım kaybolsa
parasız kalsam tenhalarda kalsam çarpılsam
hiç bir gün hiçbir postacı kapımı çalmasa
yanılmıyorsam
sen eğer yine İstanbul san
senin ıslıklarınsa kulaklarıma saplanan bu ıslıklar
gözbebeklerimde gezegenler gibi dönen yalnızlığımdan
bir tekmede kapılarını kırıp çıktım demektir..

ulan bunu sen de bilirsin İstanbul
kaç kere yazdım kimbilir
kaç kere kirpiklerimiz kasaturalara dönmüş diken diken
1949 eylül ünde birader mırc ve ben
sokaklarında mohikanlar gibi ateş yaktık
sana taptık ulan
unuttun mu
sana taptık..

                                                                   ATİLLA İLHAN..

Sanmıştık ki ikimiz yeryüzünde ancak birbirimiz için varız..

      İkimiz sanmıştık ki tek kişilik yalnızlığa bile rahatça sığarız..

                         Hiç yanılmamışız..

         Her an düşüp düşüp kristal bir bardak gibi..

            Tuz parça kırılsak da hala içimizde o yanardağ ağzı..

Hala kıpkızıl gülümseyen sanki ateşten bir tebessüm,zehir zemberek AŞKIMIZ...

Bana yazdığın son mektubun ucunu bu sefer bilerek yakmamışsın..

    Şehre gitmeye karar verdiğini söylüyorsun sen bilirsin..

          Verdiğin bu kararın SEN farkına varmamışsın..

İnişli çıkışlı yaşamı,Ama hep dilden dile söylenen şarkılarıyla Cem Karaca..Kimi zaman öfkenin,kimi zaman küslüğün,kimi zaman sevdanın,kimi zamanda otuz yıllık tarihimizin yansıması Cem Karaca..Elleri yüreğinin sesini taşıyan,şarkıyı parmak uçlarında çoğaltan,yıllar içinde kimi zaman umutlandıran,kimi zaman kızdıran ama her şeye inat sesi duru,inatçı,gürül gürül olan insan Cem Karaca..Şarkıları Dadaloğlundan,Emrahtan,Nazım Hikmeten esen,Resimdeki gözyaşlarıyla aşk kokan..Parkay la vakitsiz ölümleri anlatan..Beni siz delirttiniz le felaket anlarını hatırlatan..Tamirci çırağıylada hala aç ve açıkta olan çocuklarımızı anlatan..Kimbilir kaç nesil onun şarkılarından öğrenecek yaşamanın nasıl bir şey olduğunu,kaç gönül onun şarkılarıyla sevip sevilecek..Daima merhaba gençler,daima genç kalın diye seslensede insanlara,oda biliyordu artık yorulduğunu..Şarkısındada söylediği gibi..Çok yorgunum,beni bekleme kaptan..Seyir defterini başkası yazsın..Çınarlı,kubbeli mavi bir liman..Beni o limana çıkaramazsın..Çok yorgunum..HOŞÇAKAL Kaptan....Der..Sessizce gider..Giderkende arkasında yaşama sevincini,aşkı,sevgiyi,hayatı,neşeyi miras bırakarak..

Ben suyumu kazandında içtim..

           Ekmeğimi böldümde yedim..

Alkışı duydum,ihaneti gördüm..

           Sesimde oldu,sessizliğimde..

Sende başını alıp gitme ne olur..

                             Ne olur tut ellerimi..!

Hayatta hiç bir şeyim az olmadı senin kadar..

      Ve hiç bir şeyi özlemedim seni özlediğim kadar..

Sende başını alıp gitme ne olur,Ne olur tut ellerimi..Ne olur..!

                                                                        Cem Karaca..

Gecenin nemimi düşmüş gözlerine,Ne olur ıslak ıslak bakma öle..

       Saçını dök sineme derdini söyle..

                                      Ne olur ıslak ıslak bakma öle..

Sürerim buluttan tarlaları..

       Yağmurlar ekerim göğün göğsüne..

          Güneşte demlerim senin çayını..Yüreğimden süzer öyle veririm..

               Yeterki ıslak ıslak bakma öyle..

Ve şöyle seslenir...

Biz haber etmeden haberimizi alırsın..

        Yedi yıllık yoldan kuş kanadıyla gelirsin.

Gözümüzün dilinden anlar, elimizin sırrını bilirsin.

    Namuslu bir kitap gibi güler, alnımızın terini silersin.

O gider, bu gider, şu gider, dostluk, sen yanı başımızda kalırsın..